Górskie Pastwiska

Rodgar nie polubił Graftona ani trochę. Był jakiś taki... miękki, młokosowaty i ani to wesoły, ani poważny. W ogóle cała ta jego kompania była zbiorowiskiem rozmaitości, ale cóż, zbierali kogo tylko mogli po drodze zebrać. Rodgar jeszcze raz spojrzał w tył, aby zobaczyć ilu to w zasadzie ich się zebrało do tej pory, ale oparcie miał tylko w cierpliwości ofiarowanej mu przez Siedmiu, bowiem własnych towarzyszy wysłał po konie i nakazał potem stawić się w miejscu, gdzie zbierać miała się armia Doliny. Najbardziej go drażniło to, że nawet nie było pewne kto tu ostatecznie dowodzi. Widać książę chciał sprawdzić ich zdolności przywódcze wystawiając ich przeciwko sobie i zobaczyć kto wyjdzie górą. Całe szczęście, ser Colin już na samym początku ustąpił Corbrayowi fragmentu pola, bowiem przy wszystkich zapytał go co robią, wyraźnie dając do zrozumienia że on sam nie ma pojęcia. Bardzo dobrze, niech inni widzą kto tu nadaje się na dowódcę. Grafton pytał od czego zaczną... Cóż, może tym razem nie będą to stosy, krzyże ani szubienice, przynajmniej nie od razu, ale Rodgar nie miał zamiaru być bardziej litościwy niż zwykle.
- Raz na zawsze wypędzimy stąd demony, ot co - powiedział krótko i zdecydowanie - Najpierw trzeba znaleźć kogoś lub coś, co powie nam do czego tu w zasadzie doszło. Na wszelki wypadek trzymajmy się jednak razem lub przynajmniej w większych grupach. Lepiej żebyśmy nie musieli na dokładkę jeszcze szukać trupów, a nawet jeśli będą to żębyśmy od razu mogli pochować je w uświęcony sposób. Kto wie jakie pułapki zastawiły tu te pogańskie bożki.


Mimo wszystko opowieści było tak wiele i tak nieskładnych, że Rodgar nie do końca dowierzał w kocopoły o olbrzymach. Najpewniej mieli do czynienia ze zbłąkanym plemieniem górali, chcącym mścić krzywdy swoich pomordowanych pobratymców. Skąd bowiem w Dolinie miały się wziąć olbrzymy, nie widziane na południe od Muru od tysięcy lat? Z drugiej strony Corbray słyszał opowieści, że olbrzymy powstają z kamienia oraz ziemi, a góry dookoła przez wiele lat opierały się już świętemu wpływowi Siedmiu i być może nie wypędzono z nich jeszcze duchów dawnych bóstw. Należało mieć się na baczności. Ciało jest słabe, tylko dusza jest nieśmiertelna, a Rodgar nie chciał by jego własną pochłonęła otchłań zatracenia.
- Nie ma co za dużo radzić, po prostu znajdźmy kogoś kogo osobiście wypytamy, a przy okazji rozejrzyjmy się za pierwszymi śladami. Nie wiem jak rozległe są te pastwiska. Tak jak mówiłem, póki możemy to trzymajmy się w zasięgu wzroku przynajmniej jednego z naszych, potem ewentualnie podzielimy się na jakieś grupy zwiadu. Nie wiemy też czego szukamy na dobrą sprawę, więc trzeba patrzeć na wszystkie dostępne ślady: odciski stóp na ziemi, połamane gałęzie i krzaki, powalone owce lub ludzi. Ewentualnie wypytać napotkanych, jeśli ktokolwiek jeszcze się tu kręci. Powiedzmy, że naszym punktem zbornym będzie ta bacówka - wskazał na jakąś ni to chatę, ni szopę - Spotkajmy się tam wszyscy gdy zbierzemy wszystkie tropy z tego rejonu, potem postanowimy co dalej. Chodź ze mną Grafton. Może spotkamy gospodarza, a jak nie to równie dobrze zaczniemy śledztwo od tamtej okolicy - nie zastanawiając się wiele dłużej, ruszył naprzód. Miał nadzieję, że nie uruchomi się duma żadnego z towarzyszących mu rycerząt, który poczuje się zbyt wysoki urodzeniem aby łazić po polach i czegokolwiek szukać. Z takimi jednak miał zamiar rozprawić się krótko. Najpierw groźbą, jeśli nie poskutkuje to karą. Książę Robin z pewnością nie będzie miał mu za złe, jeśli naprostuje wątpiących i nieposłusznych własnymi metodami.

Okolica okazała się być opustoszała, a chatka jeszcze starsza i nawet bardziej zapuszczona niż z daleka się wydawało. Kogoś tam jednak znaleźli. Trupa z głową tak zmasakrowaną, że zmiażdżoną niemal jak brzoskwinia na którą ktoś nadepnął, a obok niego stertę kości, sądząc po czaszce było to jakieś zwierzę. Rodgar obstawiał, że musiała być to owca, w końcu te były bardzo licznie wypasane na górskich halach. Po bliższych oględzinach widać było, że ciało pastucha leży i gnije już od kilku dni, pojawiły się bowiem plamy pośmiertne i wybroczyny, zaczynało też puchnąć i porządnie śmierdzieć. Szubienicznik skrzywił się z obrzydzeniem, nie miał za często do czynienia ze zwłokami w bardziej zaawansowanym stadium rozkładu. Część rycerzy, która przeszukała chatę zameldowała, że jedyne co tam pozostało to tylko zwietrzałe i stare ślady ludzkiej bytności.
- Weźmy biżuterię i książki, truposzom to już niepotrzebne. Oddamy je w pierwszym napotkanym sepcie na szczytną ofiarę - stwierdził pragmatycznie, w końcu lepsze chyba to niż żeby miało leżeć tu do końca świata. Z drugiej strony nie był złodziejem cmentarnym, żeby brać takie zdobycze dla samego siebie.

Corbray podrapał się w łysą głowę i pochylił niżej nad zwłokami pasterza. Chciał zobaczyć w jaki sposób zmiażdżono jego głowę. Czy był to cios jakiegoś tępego i ciężkiego narzędzia, jak na przykład potężnego młota, po którym rana byłaby bardziej precyzyjna jeśli tak można to określić? Czy może dokonał to jakiś bardziej rozłożony nacisk, który zdruzgotałby czaszkę i mózg na dość płaską miazgę. Patrzył też w jaki sposób ułożone było ciało. Czy może wyglądało to na atak z zaskoczenia na stojącego tyłem, czy może ktoś dopadł zastygłego w przerażeniu nieszczęśnika? Swoim towarzyszom polecił rozglądnąć się dokładniej za śladami na ziemi, połamanymi lub zgniecionymi trawami. Jeśli byłyby tu te cholerne olbrzymy, to ze swoim ciężarem zostawiłyby jakieś wyraźne ślady...

Wszelkie znalezione przez nich ślady wskazywały, że działo się tu coś niedobrego. Głowa zmiażdżona potężnym uderzeniem, owcze ciała rozdarte jakby ktoś łapczywie się na nich posilał bez oddzielania co lepszych części od byle kawałków skóry lub tłuszczu.
- Nasza wyprawa najwyraźniej obudziła demony tej przeklętej ziemi - Rodgar splunął i wykonał parę nabożnych gestów, jakby chcąc odczynić klątwy i uroki ciążące na tej krainie, która przez tak wiele lat znajdowała się we władaniu dawnych bóstw - Niedobre to wieści. Wracając jednak z pustymi rękoma odwrócimy się plecami do rozkazu księcia i naszego świętego obowiązku. Zajęcza skórka to najłagodniejsze z tego co nas wtedy może czekać... - Corbray pokręcił głową niechętny całej sytuacji. Z jednej strony ze wszystkich sił pragnął zdławić stare kulty i wyplenić bestie, których miejsce było tylko w legendach, nie zaś w świecie ludzi. Z drugiej strony jakąż mieli szanse w starciu z potężnymi olbrzymami? Ich masywnej pięści nie odbije żadna tarcza ani zbroja, a tylko prawdziwy mocarz byłby w stanie sam zranić ich przez ich grubą i zrogowaciałą skórę. Ostatecznie Szubienicznik zdecydował - W otwartej walce nie mamy najmniejszych szans. Z jednym może byśmy sobie jakoś dali radę, choć i tak zginęłaby pewnie co najmniej połowa z nas. A i to tylko może, bo być może wszyscy zostalibyśmy położeni pokotem... Naszą misję musimy jednak kontynuować, chyba że chcemy jak byle hołota i tchórze, umrzeć śmiercią krzyżową. Tak, kontynuować... Odnaleźć ich leże. Lub inny namacalny dowód na to z czym mamy do czynienia. A potem sprowadzić pomoc. Więcej rycerzy, septonów, zwiadowców.

Po wysłuchaniu sprawozdania z dłuższego zwiadu, Corbray znowu zamilkł na chwilę, analizując w myślach ich sytuację. Był może nieokrzesańcem i prostym człowiekiem, ale nie był też pozbawionym jakiegokolwiek pomyślunku głupcem.
- Jak wąskie są te kotliny? - zapytał rycerzy - Ile stóp szerokości, jaki grunt? Jeśli były zbyt wąskie lub zdradzieckie, raczej nie byłyby uczęszczane przez te bestie. To mogłaby być nasza szansa. Jeżeli jednak to właśnie tamtędy wypada im droga na te pastwiska... Wolałbym nie znaleźć się w takiej kotlinie naprzeciw idącego z drugiej strony giganta. Zastanawia mnie też ten strumyk. Każdy musi pić, czyż nie? Gdzie więc lepiej założyć swoje leże, jak nie tuż obok źródełka... - wszystko to było tylko domysłami, jednak od jakiejś wizji trzeba było zacząć - Z drugiej strony, kotlina może okazać się drogą w jedną stronę, a góry zapewniają dobry widok na okolicę... o ile nie są ograniczone wyższymi górami - Co sądzisz Grafton? I wy panowie? Jeśli mamy podjąć już jakąś decyzję, to lepiej niech każdy wyrazi swoją opinię, żeby potem nie było marudzenia...

Z tego co udało się Rodgarowi policzyć po drodze, przynajmniej część z rycerzy poparła jego słowa. Z pogardą spojrzał na Graftona, który nie zdobył się nawet na szczątkowy komentarz. No cóż, jego problem. Skoro tak chce, no to będzie wykonywał rozkazy.
- Mi również - pokiwał głową skwapliwie na uwagę Tolleta o powrocie do księcia - Przystąpmy więc do jakichś konkretnych działań. Mam pewien plan. Zamiast łazić po górach i szukać tych bestii, spróbujmy je tutaj z powrotem sprowadzić i przynajmniej przekonać się z jaką gromadą mamy do czynienia. Wykorzystajmy te resztki po owcach i narąbmy drewna, nazrywajmy jakichś ziół jeśli mięso jest już przegniłe, a nawet i bez tego, żeby było bardziej aromatyczne. Rozpalimy w kominku tego domostwa i wrzucimy coś na ruszt lub do kociołka. Być może olbrzymy wrócą tu czując zapach strawy i widząc światła - Rodgar rzucał na głos każdą propozycję, bowiem wychodził z założenia że im więcej pomysłów tym lepiej - Jeśli tak, to zdecydujemy czy próbujemy się z nimi zmierzyć, czy może tylko wyśledzić ich leże. Możemy też pozastawiać pułapki, na przykład jakiś wilczy dół, choć wtedy musielibyśmy nastrugać sporo grubych pali i srogo się nakopać. Należałoby też dokładnie zapoznać się z okolicą, by wiedzieć gdzie w razie czego możemy szukać dobrych kryjówek. Wciąż pozostaje też kwestia uzbrojenia... Do diabła, na takiego olbrzyma to przydałby się co najmniej porządny arbalest lub nawet skorpion. Zna się któryś na rzemiośle? Być może jelita tych owiec zdałyby się na cięciwy, jeśli nie to mam chyba zapas konopnego sznura i stalową linkę. Pociski zrobiłoby się z porządnie zaostrzonych palików, mechanizm naciągu albo dla paru chłopa albo jakimś zmyślnym kołowrotem lub dźwignią. Reszta konstrukcji nie musiałaby być skomplikowana i specjalnie trwała. Ważne żeby miała dostatecznego kopa i wytrzymała te parę strzałów. To tyle jednak jeśli idzie o moje talenty inżynierskie... Generalnie wszystko to wymaga czasu, dlatego albo należy wybrać część pomysłów, albo wstrzymać się z wykonywaniem sedna naszego planu tej nocy i przeznaczyć nań dwa dni. No albo udać się w góry.

Niezależnie od dalszych postanowień, Corbray stwierdził że razem ze swoimi Szubienicznikami udasię na zwiad po okolicy w poszukiwaniu dalszych śladów i ewentualnych zasobów do wykorzystania. Starali się trzymać w zasięgu wzroku przynajmniej jednego z pozostałych, co może zawężało nieco obszar ale przynajmniej gwarantowało, że nie będą musieli szukać siebie nawzajem ani dwa razy przeszukiwać tego samego rejonu. Grafton i reszta mogli zacząć realizować inne fragmenty planu o ile zdobył on posłuch, opracować jakieś jego modyfikacje lub całkowicie inną wizję lub również się rozdzielić. Punktem zbornym pozostała bacówka. Po zwiadzie Szubieniczników mieli się tam spotkać i ostatecznie stwierdzić, czy wykonują plan Corbraya czy udają się na aktywne poszukiwania w górach.

- W sumie racja - pokiwał głową na słowa Redwatera. Mięso owcze nie wyglądało zbyt zachęcająco, a faktycznie było go już raczej mało. Ponadto... Jeśli zapach mięsiwa nie sprowadzi gigantów, to zawsze będą mogli zjeść je sami, nie naruszając w ten sposób swoich zapasów - Gdy zakończymy zwiad i ustalimy co robimy, to najwyżej ponownie się podzielimy, z tym że jedni zajmą się kopaniem lub rąbaniem drewna, inni - polowaniem...

Wynikła mała rozmowa, w której ostatecznie stanęło na tym, że nie wracają się do księcia Robina bez niczego. Rodgar był bardzo zadowolony. Cieszył się, że los nie zbratał go z ludźmi małej wiary. Cóż tu więcej było dywagować? Cokolwiek nie postanowią, warto wiedzieć więcej o okolicy, dlatego Szubienicznicy zostawili Graftona i jego drużynę by rąbali drewno, które tak czy inaczej się przyda, sami zaś ruszyli na zwiad po okolicy.

Warto było poznać samo ukształtowanie terenu i ich otoczenie, by przynajmniej stwierdzić skąd jeszcze mogą nadejść giganci. O ile ostatecznie byli to giganci, choć widok tak zmasakrowanych owiec i pachołka raczej dał do myślenia Rodgarowi. Poza tym natrafili na wywrócony w dziwny sposób drzewo. Corbray wątpił by powalił je chcący się odlać pachołek, a ślady nie wskazywały na żadną wichurę. Już mieli wracać, gdy wtem Emmon skrzyknął ich do siebie, krzycząc że coś znalazł. Kolejne zwłoki? Gigancie ślady?

Okazało się, że była to wilczyca ze szczeniętami. Matkę powaliła jakaś rana, widać wyraźnie było krew którą nasiąkła jej sierść oraz gleba wokół, jednak nie była tak zmasakrowana jak pastuch i jego stadko. Co więcej, wciąż dyszała ona, choć też ledwo. Mimo to Corbray pochylił się bez strachu, bo wydawała się nie mieć sił na stawianie oporu. Jej rana była... dziwna. Za mała by mogła być zadana nożem, a jednocześnie na tyle głęboka by obalić na ziemię. Wybroczyny wskazywały, że od bardzo długiego czasu nie ruszała się.
- Co do wszystkich diabłów? - Rodgar nie wiedział już co o tym myśleć. Jaki drapieżnik mógłby powalić wilka takim precyzyjnym, a jednocześnie mało szarpanym cięciem? Gdyby zrobił to niedźwiedź, rozwlókłby zwłoki i pewnie trochę podjadł. Ptactwo raczej zadowoliłoby się porwaniem szczeniaka, a nie atakowaniem dojrzałego osobnika. Chociaż w sumie, kto powiedział że to był drapieżnik? Może było to dzieło desperacko broniącego się roślinożercy... Tak czy inaczej, nie było co chyba zostawiać wilczycy w takim stanie - Jak tylko skończymy nasze oględziny, trzeba będzie ją dobić. Niech się nie męczy - gdyby to był poganin lub banita, to pewnie Rodgar z rozkoszą patrzyłby na jego bolesne katusze. Paradoksalnie do zwierzęcia czuł namiastkę litości. Trzeba będzie też pomyśleć co zrobić ze szczeniakami... Tymczasem jednak należalo ostatecznie ustalić czy to co widzieli było w jakikolwiek sposób związane z celem ich wędrówki, czy było przypadkowym spotkaniem z okrucieństwem natury.

- Co sądzicie? - zapytał innych, którzy też już od pewnej chwili razem z nim obserwowali a to ranę, a to rozrzucone dookoła mięso - Jak dla mnie nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka, ale może dostrzegacie coś więcej?

- No to mamy winowajcę rozwleczonej owcy - osądził Rodgar szybko. Po innych zwierzętach śladu tutaj nie było, a przecież wilki nie wędrowałyby z kawałkami mięsa kilkanaście mil przed konsumpcją - Ale do jasnej cholery, co z rozsadzonym łbem tego pachołka? Tego już na pewno nie dokonała wilczyca - sytuacja stała się nieco mniej klarowna. Teraz musieli uwierzyć, że coś zlazło z gór i zabiło pachołka, oszczędzając jego owce, które potem niestrzeżone padły łupem wilków. No bo co innego? Olbrzymy zaskoczyły pachołka gdy ten rozpaczał nad powalonymi owcami? A do siedmiu piekieł z tym domyślaniem się, warknął do siebie Corbray w myślach. On był od robienia mieczem, a nie od myślenia. Wstał i pokiwał głową słysząc słowa Tolletta - Dobra panowie, Jon ma rację, wracamy pod bacówkę i tam rozstrzygniemy co dalej. Po tych śladach nic się nie domyślimy. A co do nich... - spojrzał na szczenięta z wyrazem lekkiego dylematu na twarzy. Co niby mieli zrobić? Z jednej strony to zwierzęta i Rodgar nie znał się na tresurze, z drugiej jakby tak jednak udało się takiego oswoić, jakimże przydatnym pomocnikiem byłby przy ściganiu banitów! - A weźmy je. Najwyżej zostawimy przy tamtej chatce i sobie zdechną tam, a jeśli nie to może właśnie dorobiliśmy się porządnego "psiska" - podniósł jednego szczeniaka za kark, choć oczywiście nie za mocno i przytrzymał opierając na swoim ramieniu, po czym raźnym krukiem ruszył z powrotem.

- No i jak tam Grafton? - powiedział po dojściu na miejsce i surowym wzrokiem rozejrzał się by ocenić, co zdążył zrobić ze swoją połową kompani - U nas nic poza martwą wilczycą i paroma połamanymi gałązkami. Tylko te diabły lasu wiedzą co tu się dzieje, ale my te diabły lasu wkrótce przechytrzymy i wygnamy do siedmiu piekieł...

Słysząc odpowiedź Graftona, Corbray spojrzał na niego nieco podirytowany. Po chwili jednak uśmiechnął się krzywo. Cóż to, czyżby mlekonos nabierał animuszu? To i dobrze, może będzie z niego jakiś pożytek. Choć rzecz jasna, obelgi nie mógł tak zupełnie puścić płazem.

- Patrzcie go, jaki drażliwy - mruknął do swoich towarzyszy i zarechotał - Wypisz, wymaluj baba w ciąży. Uważaj Grafton na siebie i odżywiaj się zdrowo, żeby nie ucierpiało twoje panieńskie lico i pędrak wyrósł silny.

Następnie, wielce usatysfakcjonowany swoją ripostą, spojrzał na drewno jakie narąbali ludzie Colina, próbując ocenić na ile im się przyda taka ilość. Rycerze nie byli drwalami i nie machali siekierami jak wirtuozi leśnictwa, ale byli rosłymi chłopami więc spodziewał się, że jednak trochę tego powinno być. Następnie postawił swojego małego wilczka na ziemi w kącie. Cholera wie co go tknęło, żeby wziąć te szczeniaki. A nuż sobie jednego przygarnie? O ile jakoś je wykarmią, w sumie Rodgar nie wiedział czy już mogą żywić się mięsem, czy dalej oczekują mleka matki. W ostatecznej ostateczności można będzie je zjeść i tyle! Wskazał swoim towarzyszom by, o ile również wzięli po szczeniaku, postawili je wszystkie obok tamtego pierwszego.

- Dobra, Grafton. Widzę, że wziąłeś się za ogień to możesz przy nim zostać i ugotować strawę, jak przystało na dobrą niewiastę - spojrzał na niego z paskudnie złośliwym uśmiechem - A tak poważnie to zajmijcie się ostrzeniem tych palików. Jeśli chcemy nakopać wilczych dołów, trzeba upewnić się że przynajmniej zranią te bestie. My zaraz dokładniej rozejrzymy się jeszcze wokół tej chatki i opracujemy ostateczny plan działania. Proponuję tę noc spędzić po ciemku na przygotowaniach i dobrze się wyspać, a następny dzień dokończyć wszystko i spróbować zwabić tutaj olbrzymy. Czyli już normalnie zapalimy w kominku na dłużej, żeby światło domostwa niosło się na okoliczne góry, a sami rozstawimy by godnie przyjąć ewentualnych gości. Jeśli nie przylezą, to sami po nie pójdziemy dnia następnego i już. Lepszej opcji nie widzę...

Corbray wyszedł jeszcze raz na zewnątrz bacówki ze swoimi Szubienicznikami i po raz ostatni przed nadejściem nocy rozejrzał się po najbliższej okolicy. W głowie starał się opracować plan na jutro, choć... W głębi duszy zaczynały płonąć jego grzeszne pragnienia. Towarzystwo rosłych mężczyzn, odległość od cywilizacji i widok pięknej krainy, którą już prawie oczyścili z pogańskiego plugastwa i oddali pod władzę Siedmiu. Ścisnął swoją pięść, próbując wypędzić z siebie myśli nie związane z celem ich misji, choć w okolicach pasa czuł już ciasnotę. Po krótkiej rozmowie ze swoją drużyną, stwierdził że najlepiej będzie rozpalić ogień w bacówce, ale schować się raczej w jej najbliższej okolicy, by w razie jeśli ich przeciwnicy przyjdą i będzie ich zbyt dużo, to żeby móc bezpiecznie się schować. Jeśli zaś okazało by się, że mają jakiekolwiek szanse, mieli uprzednio podzielić się na grupy zadaniowe. Ci którzy mieli obejście z łukiem i kuszą mieli szyć w bestie z bezpiecznego ukrycia w cieniu, inni mieli zwabić je do wykopanych wcześniej wilczych dołów. Ostatnia grupa z najlepszymi wojownikami miała dobić olbrzymy lub po prostu znienacka zaatakować je od tyłu, zbrojna w ciężką broń lub włócznie. A jak mieli zamiar zwabić olbrzymy? Ostatecznie stanęło na próbie upolowania zwierzyny. Nawet jeśli mięso ich nie zwabi, to przynajmniej będą mieli od razu pieczyste i nie będą musieli naruszać zapasów. Jeśli zaś zwabi, to być może poucztują dla uczczenia swojego zwycięstwa... Na polowanie miało udać się dwóch lub trzech najlepszych łuczników z przykazem, aby oszczędzali strzały. Reszta w tym czasie miała ostrzyć paliki i kopać wilcze doły w miejscu gdzie mieli zamiar wciągnąć olbrzymy w zasadzkę. Na ich dnie mieli zakopać owe paliki, ewentualnie podsypać jeszcze ostrymi kamieniami. Jeśli ziemia okazałaby się zbyt twarda, cóż, zostawała broń konwencjonalna... A zamiast wilczych dołów można przynajmniej zrobić jakąś barykadę z palików.

Tej nocy Rodgar przykazał by zgasić ogień przed zmrokiem, by nie zwrócić na siebie przedwcześnie uwagi. Z rosnącym brzemieniem grzechu w spodniach wrócił do domostwa by odbyć codzienne wypędzanie z siebie ciążących w nim przewin. Ludzie Graftona mogli obserwować codzienny prawie rytuał, w którym Corbray i jego Szubienicznicy rozebrali się do pasa. Każdy z nich nosił na sobie symbole Siedmiu wycięte lub wypalone żelazem, a najwięcej sam przywódca, który nosił wielką siedmioramienną gwiazdę na plecach. On też wyciągnął kańczug z metalowymi kulkami, którym w akompaniamencie modłów i cichych śpiewów jął biczować się klęcząc gołymi kolanami na nierównym klepisku. Był dzisiaj łagodniejszy dla siebie niż zwykle, by zachować siły na jutrzejszą walkę, ale mimo to bardzo mocno czuł wymierzane sobie razy. Zasługiwał na nie. Potrzebował ich. Wraz ze świętością przelewaną w niego przez Siedmiu, uciekały z niego jego nikczemne myśli, a ból otrzeźwiał lubieżne zmysły naprowadzając je na proste ścieżki. Dość makabryczne widowisko skończyło się wraz z ostatnią modlitwą do Nieznajomego, wcześniej przechodząc przez litanię zawołań do każdego z obliczy Siedmiu.

Potem Szubienicznicy ubrali się ponownie by być w gotowości i poszli spać, choć jeden z nich, poczynając od Corbraya, a potem przez każdego z kolei idąc, miał pełnić wartę przez cały czas, by nic nie zaskoczyło ich we śnie.