Trawiaste Równiny

Podczas ostatnich wojen pomiędzy Włościami Valyriańskimi a Imperium Ghis, miasta-państwa Królestwa Sarnoru opowiadały się to po jednej, to po drugiej stronie. Przeminęły dni, kiedy wszyscy władcy Wysokich Ludzi stawali po stronie władców smoków. Król Kasath, miasta leżącego na południowym pograniczu Sarnoru, w pobliżu północnych rubieży ghiscarskich terytoriów, należał jednak do sojuszników Valyrian podczas ostatniego konfliktu. Nie pałał więc miłością do Synów Harpii. Słysząc o niepokojach i chaosie jaki wybuchł w ich domenie w związku z wielkim powstaniem niewolników w Astaporze oraz mniejszymi buntami w innych obszarach nad Zatoką Niewolniczą, postanowił wykorzystać okazję i zyskać nieco kosztem swojego wroga.

Sarnorczycy z Kasath zebrali hufiec doborowej jazdy, wojowników służących bezpośrednio królowi, i szybko ruszyli na południe, zaskakując Ghiscarczyków z terytoriów Hazdahn Mo. Walki i grabież trwały przez ponad księżyc, kiedy sarnorska jazda pustoszyła włości Harpii. Starcia były krwawe i straty po stronie Kasath nie były małe, król jednak był zdeterminowany, aby wycisnąć z tej wyprawy jak najwięcej. Dochodziło parokrotnie do prób wyciągnięcia trybutu w złocie od władz miasta, gwarantując im wycofanie sarnorskich wojsk po jego wypłaceniu, jednak oferty te zawsze były odrzucane przez Ghiscarczyków. Mieszkańcy Hazdahn Mo zamknęli się za swoimi murami i porzucili osady wokół, oddając je na pastwę króla Kasath. Najechani wysłali oczywiście gońców i wzywali pomocy od swoich pobratymców. Wiadomość wysłano do Ghis, prosząc o przybycie legionów, jednak stolica była daleko i jej uwaga skupiona była na Astaporze. Miało upłynąć trochę czasu zanim dojdzie do jakiejkolwiek reakcji. Tymczasem inne ghiscarskie miasta regionu - Ghardaq, Garhazaq i Hazarqor - zignorowały wezwanie, zamiast tego wzmacniając jedynie swoje umocnienia.

Krótki konflikt zakończył się więc, przynajmniej na razie, doszczętnym złupieniem ziem wokół Hazdahn Mo przez jeźdźców z Kasath. Sarnorczycy wywieźli skromne raczej kosztowności posiadane przez ludzi z tych obszarów, ale pozyskali także imponującą liczbę zapasów oraz niewolników.

Niewątpliwie królestwo Sarnoru było jednym z miejsc w Essos, w którym rozwój cywilizacji stał na jednym z wyższych poziomów na świecie. Ich miasta i miasteczka były liczne i mocno ufortyfikowane, ziemia dobrze zagospodarowana, a ekonomia prężnie się rozwijała. Jednym ze świadectw ich bogactwa i rozwoju było masowe wykorzystanie w budowie kamienia czy cegieł. Materiału zdecydowanie trwalszego do stosowania w budownictwie, nawet jeśli bardziej czasochłonnego w wydobywaniu lub transporcie w stosunku do drewna.
Wszystko jednak miało swoje konsekwencje. Miasta Sarnoru były wspaniałe, to prawda. Jednakże brak większych zamówień w regionie Saath i Sarys na drewno prowadził do zmniejszenia się wyrębu drzew i zamykania się kolejnych tartaków, co w konsekwencji doprowadziło nie tylko do, przynajmniej czasowego, zwiększenia bezrobocia niektórych ludzi, ale też zmniejszenia ilości samego drewna na rynku. Z pozoru może nie była to wcale wielka katastrofa, niewątpliwie jednak w najbliższym czasie zwiększy to ceny tegoż materiału, da możliwość kupcom zarobienia na jego sprowadzeniu i zwiększy koszt wszelkiego rodzaju inwestycji, które będą wymagały większych nakładów drewna - choćby w budowie okrętów. Szczególnie, że oba te miasta znajdowały się nie tylko nad morzem, ale i w pobliżu wielkich rzek.