Cech Alchemików

Thogg został w siedzibie Cechu Alchemików, którzy oczekiwali jego przybycia, przyjęty uprzejmie przez dwóch akolitów. Ci młodzi adepci wyższych tajemnic zostali tu pozostawieni, aby powitać go, kiedy zdarzy mu się już przybyć. Na podstawie tego czego się dowiedzieli stwierdzili, że Thogg był czymś w rodzaju lorda, z których wielu korzystało już z usług Cechu. Poprowadzili go więc, zgodnie z poleceniem starszyzny, do mądrości Belisa. Był to chudy, starszy mężczyzna. Zasiadł w ponurym, słabo oświetlonym gabinecie, w którym źródłem światła były jedynie dwa wysokie, zakurzone okna oraz dwie pochodnie płonące zielonym ogniem.
- Lordowie korzystają z wiedzy naszych uczonych, aby służyli im radą i uczyli ich potomstwo - rzekł Belis, kiedy powitania i powody wizyty Ibbeńczyka mieli już za sobą. - Oczywiście jeden z naszych mądrości może pełnić dla was podobne usługi, w tym wprowadzić was w świat wiedzy alchemicznej - składników, przyrządów, podstawowych pojęć i wyrobów - zgodził się, o cenie na razie nie wspominając, chociaż uważając jej istnienie za rzecz oczywistą. - Sekrety naszego fachu należą jednak jedynie do Cechu, a wstąpienie w nasze szeregi wiąże się z latami studiów, próbami, wyrzeczeniami i całkowitemu oddaniu wiedzy.
Najwyraźniej alchemicy - czy też piromanci - tworzyli środowisko zamknięte. Wyjaśniałoby to jak udawało im się utrzymywać sekrety swego fachu w... no... sekrecie przez długie lata.
- Cech może świadczyć również swoje usługi w razie zapotrzebowania na różnorakie substancje czy preparaty alchemiczne, których wykonanie jest zbyt trudne dla pojedynczej mądrości z dala od domu.

- Mądrości naszego cechu nie potrzebują jedwabi czy faszerowanych pawi - Belis machnął swoją chudą ręką na uwagę o możliwych niewygodach. - Oczekujemy jedynie, aby nasz reprezentant otrzymał odpowiednie warunki do pracy oraz szacunek należny osobie o jego wiedzy.
Czy Thogg był ambitny czy też nie, to starego piromanty nie obchodziło w żadnym stopniu. Podobnie jak jego życiowa historia i ryzyka jakie w jej czasie zdążył podjąć. Przynajmniej nie obchodziło go to, kiedy rozchodziło się o sekrety Cechu Alchemików, których strzeżenie było jednym z głównych zobowiązań każdego piromanty.
- A jak ja wspomniałem - sekrety Cechu Alchemików należą do niego i nie wystarczy wyrazić chęci, aby stać się jego częścią - głos mądrości Belisa był chłodny, aczkolwiek starzec pozostawał uprzejmy. Przybył do nich cudzoziemiec z dalekich stron, który o alchemii nie miał pojęcia i najwyraźniej nie rozumiejąc aluzji liczył na to, że otrzyma dostęp do niezmierzonych pokładów wiedzy jaką posiadali? Ha! - Mądrości służące u mego boku dedykują swoje życie zgłębianiu wiedzy alchemicznej oraz ochronie sekretów Cechu Alchemików. Sama natura lordowskiej pozycji stoi w sprzeczności z tymi wartościami.
Królowie i lordowie mieli swoje rodziny, swoje ziemie i swoje ambicje. Tymi ostatnimi zwłaszcza Thogg się chwalił. Czemu piromanci mieli ryzykować ujawnianie swoich sekretów przed kimś, kto mógł rozpowszechnić je na swoich ziemiach w celu realizacji swoich planów? Mieli monopol na pewną wiedzę i lubili go trzymać.
- Hmm? - mądrość Belis wydawał się przez chwilę odrobinę zbity z pantałyku pytaniami Ibbeńczyka. Alchemicy mieli wspomóc czymś rozwój gospodarczy jego ziem? Chodziło o dostarczanie mu jakichś produktów na handel? Chyba nie o tworzenie preparatów w tak masowej liczbie, aby zasilać nimi pospólstwo żyjące w jego domenie. - Nasze możliwości w kwestii wyrobów alchemicznych są liczne i trudno byłoby wymienić je wszystkie - leki, napary, maści, smary, trucizny, odtrutki - powiedział piromanta. - Jesteśmy również znani z naszej zdolności do produkcji substancji, która potocznie zwana jest dzikim ogniem. Jest ona kapryśna, aczkolwiek ma swoje zastosowania. Nawet cienka warstwa jest w stanie płonąć przez godzinę. Pali się na powierzchni wody, skutecznie wsiąka i rozpala wełnę, drewno, skórę, a nawet stal. Cech posiada wiele innych, cudownych sekretów, jednak nie dzielimy się nimi tak lekko - dodał Belis, raczej jednoznacznie zaznaczając, że poza dzikim ogniem nie opowie na chwilę obecną o niczym więcej. - Uznaje magię? Trudno nie uznawać istnienia jednej z fundamentalnych sił działających w naszym świecie - ocenił piromanta, kiedy padły kolejne pytania. - Starożytne zaklęcia są między innymi częścią procesu tworzenia substancji.

Thogga interesowała tylko wiedza alchemiczna i medyczna, tak?
- W takim razie w pełni powinna was usatysfakcjonować, panie, wiedza jaką podzieli się z wami nasza mądrość w ramach nauki, o której wspomnieliśmy wcześniej - podsumował temat Belis, najwyraźniej chcąc go zamknąć już raz na zawsze. O wiele bardziej interesująca była dla niego - jak zresztą dla każdego piromanty - rozmowa o substancji. - Owszem, wyjątkowo źle traktowana lub starsza i bardziej niestabilna substancja może eksplodować. Oczywiście nie zrobi tego cienka warstwa płynu, ale gdyby na skutek czyjejś nieostrożności bądź kiepskiego stanu egzemplarza doszło do zapłonu wewnątrz naczynia nią wypełnionego... Tak... Wówczas dojść może do bardzo gwałtownej i niebezpiecznej eksplozji - przyznał. - Dzbanuszek substancji kosztuje zazwyczaj pięć złotych monet. Jest mniej więcej tego rozmiaru - alchemik złożył dłonie, demonstrując kulę o objętości niewiele większej niż dorodne jabłko. Spokojnie dałoby się ją trzymać w jednej dłoni. - W razie życzenia możemy oczywiście pomyśleć o większych naczyniach, aczkolwiek jest to bardziej ryzykowne.
Doprawdy, mądrość Belis nie wiedział co jest takiego zabawnego w magii i czarnoksięstwie.
- W Westeros mało jest ludzi, którzy w nią nie wierzą - odpowiedział. - Oczywiście prostaczki mylą łokieć z dupą, kiedy o niej mówią, ale nie przeczą jej istnieniu - uśmiechnął się oszczędnie. - Wierzyć a się znać, to niestety dwie różne rzeczy - rzekł. - Dzieci Lasu w niektórych regionach handlują wciąż z ludźmi, ostatnio zawarły nawet nowy pakt z królem Tristanem, ale stronią od dużych miast pokroju Duskendale. My natomiast nie wypuszczamy się włóczyć po puszczach. One mają też swoje sekrety i upodobania, a my mamy swoje.

- Mądrość potrzebowałby przynajmniej dwóch dni żeby się przygotować, ponadto musimy wybrać kandydata. Musi też zostać najpierw uiszczona opłata za usługi naszego zakonu - powiedział starzec. - Danina w wysokości pięćdziesięciu sztuk złota za użyczenie jednego z naszych członków. O ile stosowny szacunek i warunki, o których rozmawialiśmy wcześniej, zostaną zapewnione, nasz uczony będzie służył radą przez resztę swojego życia lub do momentu odesłania go z powrotem do Duskendale.
Rozmawiali wcześniej o możliwościach Alchemików, ich ofercie oraz oczekiwaniach. Jasnym było, że musi pojawić się jeszcze kwestia ceny. Mądrość i wiedza nie były dobrem powszednim, trzeba było więc liczyć się z tym, że mogą okazać się drogie.
- Jak powiedziałem - do wybuchu może dojść w wyniku zapłonu w naczyniu z większą ilością substancji ze względu na zaniedbanie, czyli dostarczenie ognia z zewnątrz, lub niestabilność substancji - wyjaśnił raz jeszcze mądrość. - Przy nieostrożnym obchodzeniu się z substancją - takim jak rzucanie nią - może dojść do samozapłonu - potwierdził, a wydawał się niezbyt podekscytowany wizją rzucania słoikami z dzikim ogniem. - Zależy to jednak od niestabilności partii. Świeża, dobrze wykonana substancja mogłaby nie eksplodować.
Gospodarz nie komentował rozmyślań o północy Essos. Nie chciał wdawać się w dłuższe dyskusje o dalekich ziemiach, ponieważ nie po to tutaj był, a i wieści docierające do Westeros z dalekiego wschodu były niezwykle ograniczone.
- Nie wiem o jakich "innych miastach" mówisz, panie - odpowiedział sucho piromanta. - Operujemy z Duskendale, najbliższe miasto to Gulltown, które jest tak blisko, że nie ma sensu zakładać w nim nowej placówki gildii. Inne miasta są zaś daleko i są między nimi a nami pewne... różnice - rzekł Belis, najwyraźniej nie mając zamiaru wchodzić w szczegóły i tłumaczyć się. Jak dał już do zrozumienia w tej rozmowie wiele razy - sprawy Cechu były jego własnymi i nie miał zamiaru dzielić się nimi z cudzoziemcem, którego pierwszy raz widział na oczy. - Nasza wiedza jest zaś przywilejem dostępnym nielicznym i oddanym, co utrudnia rozrzucanie cennych mądrości po świecie.

Thogg odsupłał od pasa swój potężny, pękaty mieszek i wysypał na stół pokaźny stosik złotych monet, z których sprawnie odliczył dwa razy większą sumę niż wskazana.
- Dziękujemy za waszą hojność, panie - rzekł grzecznie mądrość Belis, jednak w jego głosie nie zaczęła pobrzmiewać większa serdeczność. Po ilości pytań i wnikliwości jaką Thogg okazał podczas rozmowy człowiek bystry, a takim stary alchemik musiał być żyjąc tak długo i zachodząc tak wysoko w swoim środowisku, mógł podejrzewać, że była to nie tyle uprzejmość, co próba wkupienia się w łaski Cechu. - Możemy użyczyć wam jednego z naszych starszych akolitów już teraz, aby pomógł w wam w zamówieniu odpowiedniej aparatury. Każdy z członków Cechu musi znać odpowiednie narzędzia pracy, a jeżeli zależy wam na czasie, to nie ma co zwlekać.
Niezależnie od tego czy Thogg chciał czekać na wyznaczoną mądrość, czy też zadowolił się natychmiastową pomocą starszego adepta, wskazówki od doświadczonego alchemika miał otrzymać. Prędzej czy później.