Złamana Gałąź

Kiedy Skagir zrezygnował z pościgu za nimi - najwyraźniej nie będąc aż tak zaślepionym zemstą lub węsząc zasadzkę - partyzanci Czerwonej Królowej zawrócili z powrotem w kierunku Hornwood. Główne siły Dzikich i ich wodza ominęli szerokim łukiem, aby znaleźć oddziały wroga, które wcześniej wypatrzono włóczące się po wzgórzach na wschodzie. Zwiadowcy z Hornwood - co chyba mieli więcej szczęścia niż rozumu - ponownie spisali się wybornie. Wróg rozbił obóz, chaotyczny i zdezorganizowany, w rozwidleniu Złamanej Gałęzi na południe od zamku. Tam też, w środku nocy, spotkać miał go życia kres.

Imitując swoje wcześniejsze uderzenia jazda Roslin natarła nocą na Dzikich, a tym razem udało im się zaskoczyć ich praktycznie w pełni. Oczywiście dostrzeżono ich zanim dopadli do obozu - trzeba by być naprawdę ślepym żeby nie dostrzec szarży kilkuset koni - ale o wiele później niż we wcześniejszych przypadkach. Co zaszło? Cóż... Można było opisać to jednym słowem - masakra. Chaos jaki zapanował w obozie i śmierć zadana w pierwszym uderzeniu sprawiły, że Dzicy byli praktycznie bezradni. W dodatku duża część spośród nich zaczęła natychmiast uciekać, a że konnica odcinała im prostą drogę ucieczki, to wiali w stronę rzeki.

Wyglądało na to, że nieprzyjaciel był w całkowitej rozsypce, tak więc do Roslin należała decyzja czy przycisnąć go tym razem i może całkowicie rozbić to zgrupowanie, czy zachować się ostrożnie i otrąbić odwrót. Jeżeli zaś zostawali, to czy chcieli w jakiś sposób pognębić Dzikich czmychających do rzeki, czy woleli liczyć na to, że utoną w jej zimnych wodach?

Cze Czerwona Królowa podjęła dobrą decyzję decydując się na kontynuowanie natarcia? Owszem, jeszcze jak! Dzicy nie stawiali praktycznie żadnego oporu mężnym ludziom z Północy. Od czasu do czasu któryś z uzbrojonych w krzemienny toporek barbarzyńców rzucał się biegiem w stronę jednego z jeźdźców, ale celny cios z grzbietu lub końskie kopyta prędko kończyły jego marne życie. Pozostali Dzicy padali od ciosów zbyt zdezorientowani, aby stawiać realny opór, byli tratowani jeszcze w swoich szałasach, albo umykali czym prędzej w stronę wody.

Wkrótce było już po bitwie. Roslin odniosła kompletne zwycięstwo. Ludzie Czerwonej Królowej mogli odsapnąć po walce, opatrzyć powierzchowne rany, których niektórzy doznali, a także zająć się przeszukaniem wrogiego obozowiska. Zagarnęli kilkadziesiąt koni, które mogły im się w przyszłości przydać, uzupełnili swoje uzbrojenie tym, co Dzicy wcześniej nakradli, a nawet znaleźli trochę cenniejszego sprzętu.

- To kolejne zwycięstwo, do tego większe niż wszystkie poprzednie. Ludzie są w dobrym humorze - przytaknął Gravel. - Chociaż z pewnością zmęczenie i trudy życia w lesie dają im się we znaki.

28/09/7PP - noc, przed świtem

Boltonowie byli zaalarmowani brakiem zwiadowców z północy. Mała szansa, aby ludzie radzący sobie do tej pory tak wyśmienicie po prostu się zgubili. Dezercja? Byli najedzeni, odnosili zwycięstwo po zwycięstwie, morale było wysokie. Do tego zagrożony był ich dom, ich rodziny i ich przyszłość, nie było zbytnio gdzie uciekać. Najbardziej prawdopodobny zdawał się ruch wroga, a ten mógł świadczyć o nadciągającej pogoni. Czerwona Królowa poderwała swoich zmęczonych zbrojnych i przeprowadziła ich na zachodni brzeg Złamanej Gałęzi, na ziemie Greystarków. Tam rozbili skryte przed oczyma ludzi na wschodnim brzegu obozowisko, obstawili bród czujkami i uzyskali wsparcie pięciu dziesiątek konnych z Wilczego Barłogu, którzy strzegli granicy. Ciemne chmury zbierały się gęsto na niebie, a wkrótce zaczął padać deszcz który powoli przeradzał się w małą ulewę.

Dzicy tymczasem podążali za Roslin prawie od momentu rozbicia przez nią obozu na północy. Tym razem ich zwiadowcy skuteczniejsi od jej ludzi. Pogonią - naturalnie - dowodził Skagir we własnej osobie, a to motywowało wojowników do lekceważenia głodu i zmęczenia. Niektórych inspirowała obecność Wybrańca. Inni działali w strachu, wiedząc, że przejaw słabości czy nieposłuszeństwa w jego pobliżu zakończy się śmiercią. Zmotywowani czy nie, głodni i zmęczeni z pewnością mieli sprawować się na polu bitwy gorzej niż w szczycie formy. Co też uczynili wiedząc o położeniu wroga i obserwowanym brodzie? Otóż przeprawili się na zachodni brzeg używając jednego z brodów na północ od południowego rozwidlenia rzeki, po czym wpław - mając wielkie szczęście, że nikt nie utonął - pokonali jej dopływ. Przemoczenie i dodatkowe zmęczenie jeszcze mocniej odbije się z pewnością na ich skuteczności, ale cóż, możliwe, że uniknęli oczu wroga. Tak też miało się stać...

Przed świtem, w mroku nocy i pośród powoli przygasającego deszczu, Dzicy opadli na ludzi z Północy. Nie nadeszli ze wschodu przez bród, lecz z zachodu - przemoczeni, zmarznięci, zmęczeni, ale niezauważeni. Czerwona Królowa trzymała silne warty, a jej ludzie wiedząc co ich czeka nie rozbierali się do samych gaci i broń również trzymali w pogotowiu. Mimo zaskoczenia straże Boltonów i ich sojuszników w większości punktów wytrzymały natarcie, nie dając wrogom wbić się głęboko w obozowisko i dając swoim czas na zerwanie się ze snu. Grały rogi, krzyki i szczęk metalu o metal wypełniały noc. Najgłębiej - oczywiście - wgryzł się Skagir.

Tak jak obecność Wybrańca motywowała Dzikich - w ten czy inny sposób - tak też obecność Czerwonej Królowej podnosiła morale żołnierzy z Północy, a trafne rozkazy z pewnością pomagały przechylić szalę zwycięstwa na korzyść jej wojowników. Skagir mógł powalić sam pięć dziesiątek mężów, ale Roslin była w stanie wykorzystać pięć dziesiątek swoich ludzi tak, aby każdy zabił tego jednego Dzikiego więcej, niż gdyby walczył bez jej dowództwa. W pewien sposób równoważyli się na polu bitwy.

Ludzie z Dreadfort, Hornwood i Wilczego Barłogu stawali dzielnie, ramię w ramię odpierając naciskających nań barbarzyńców. Wydawało się nawet, że wszędzie poza pozycjami dwóch czempionów zza Muru - Skagira oraz Matki Gór - szala zwycięstwa przechyla się na korzyść obrońców Północy. Widząc jednak kolejnych ze swoich najlepszych ludzi druzgotanych przez Wybrańca i jego wzrok, który w końcu odnalazł ją na polu bitwy, Roslin zdecydowała się... porzucić tę potyczkę. Posłała paru kolejnych czempionów w stronę swego koszmaru, po czym nakazała dać sygnał do odwrotu. Ruch, jak miało się okazać, słuszny, ponieważ nacisk Dzikich stał się silniejszy i zaczynali powoli przeważać.

Odwrót? Żołnierze z Północy cofali się prędko i w zorganizowany sposób, trzymając się zawsze w grupach po przynajmniej kilku wspierających się ludzi. Ci, którzy nie byli w stanie się wycofać, chętnie złożyli swoje życie w ofierze, osłaniając towarzyszy. Każdy z nich zanim padł położył przynajmniej jednego dzikusa. Skagir przez "przeszkodę" nań posłaną naturalnie zdołał się przebić i pognał za Czerwoną Królową. Nawet przy przeszkodzie jaką stanowił dla niego wolniejszy wierzchowiec, miał jakąś szansę dogonić ją jeszcze na krótkim odcinku jaki ich dzielił. Niestety poza wierzchowcami dzieliła ich również przepaść w umiejętnościach jeździeckich. Roslin na końskim grzbiecie poruszała się od małego. Skagir... Skagir pamiętając, że rzeczywiście gonił już kiedyś nieskutecznie konia na dziku, spróbował użyć swoich innych umiejętności. Wykrzyczał rozkazy, które po uporaniu się z resztkami wroga ludzie zapewne zrealizują i wszedł w skórę swego kruka. Miał szczęście, że nie było już zbrojnego Boltonów w pobliżu, który wpakowałby mu teraz puginał w szczelinę między hełmem a napierśnikiem. Kruk opadł z góry na konia Czerwonej Królowej, celując w oczy, po czym natychmiast poderwał się i uciekł. Nie nadleciał po raz drugi. Koń? Zadrapanie na jednym oku sprawiło, że wierzgnął gwałtownie i zapewne zrzuciłby z siebie kiepskiego i niedoświadczonego jeźdźca. Roslin jednak w siodle się utrzymała.

Tak więc... Ludzie z Północy umykali, Dzicy dobijali niebędące w stanie umknąć niedobitki, a Wybraniec unosił głowę, aby spojrzeć za znikającą w dali królową Dreadfort i swoimi ruszającymi w pogoń ludźmi.

Paru ludzi ruszyło od razu za Roslin. Przynajmniej mniej więcej. Było jednak ciemno, widoczność dodatkowo ograniczał deszcz, a bitwa była chaosem, zwłaszcza kiedy trzeba się wycofać przed wściekłymi Dzikimi i - co gorsze - wściekłym Skagirem. Organizacja żołnierzy była w takich warunkach niezwykle trudna. Tym gorsza była sytuacja Czerwonej Królowej, że dwóch najemników - koszmar jej! - zaczęło ją doganiać. Było paru innych jeszcze na jej ogonie, ale ci skupili się na jej ludziach. Wywiązała się walka - nocny, brawurowy pościg na śmierć i życie!
Gdyby byli wypoczęci i najedzeni, najemnicy, walcząc dwóch na jedną, z pewnością mogliby zagrozić poważnie swojej zwierzynie. Nawet wygrać. Tym razem jednak byli wygłodzeni, przemoczeni, przemarznięci i zmęczeni, co Roslin bezlitośnie wykorzystała. Jeden po drugim zwalili się ze swoich koni, chociaż nie bez wcześniejszego ranienia kobiety. Jej ludzie, którzy walczyli z resztą tej części pogoni, zaraz dołączyli do niej. Nie była pewna ich ilości w tym zamieszaniu i przy tej widoczności, ale wydawało jej się, że chyba żaden nie poległ.

Kiedy oddalili się bardziej i upewnili, że nikt ich już nie ściga, mogli przyjrzeć się swoim ranom i rozejrzeć za innymi. Roślin była w kiepskim stanie, chociaż nie był to stan tragiczny i popychający ją na skraj śmierci. Dość sprawnie udało jej się też zwiększyć swoje siły, chociaż trudno było powiedzieć czy byli to już wszyscy jej ludzie.

Pościg Dzikich chyba nie był najskuteczniejszy, ponieważ po wyrwaniu się gonitwie mieli chwilę żeby odsapnąć. Opatrzenie ran i dalsza ucieczka przebiegały, przynajmniej dla grupy Roslin, bez kolejnych komplikacji. Kobieta czuła jednak, że rany i nie do końca przespana noc po wcześniejszym wysiłku dawały się jej we znaki.


Po całym dniu i wieczorze poświęconym na jazdę, wyczerpany oddział Roslin dotarł do Ramsgate, gdzie Czerwona Królowa została przyjęta przez Woolfieldów. Kobieta ledwo trzymała się już w siodle, albowiem tak intensywna podróż połączona z ciężkimi ranami jakie odniosła nie były dobrym połączeniem. Ludzie gospodarza natychmiast pomogli jej przejść do komnat, gdzie zajął się nią miejscowy znachor. Roslin została opatrzona i zdołała podjeść jeszcze trochę zupy, siorbiąc po łyżce co jakiś czas, po czym zapadła w mocny sen do kolejnego południa.