Rezydencja Valarra Velaryona

Zebranie zatem, tak? No dobrze, kogo tam ze swoich ludzi wezwał, to na owo wezwanie się stawili. Pierwej chciał wiedzieć, czy wszystko toczy się tak, jak powinno się toczyć. Otóż... Owszem. Posiadane inwestycje przynosiły przewidywane dochody, których wielkość niechybnie znał. Najmowani żołdacy, choć obecnie bezczynni, mieli się dobrze a żołd na obecny księżyc został uregulowany. Statki też były w dobrym stanie, gotowe do rejsu. I to z grubsza byłoby tyle, jeśli chodzi o raport. Co zaś tyczyło się plotek, to Valarr musiał określić, jakie plotki go interesowały. Valyria nie toczyła kolejnej wojny z Ghis, żaden smok nie spadł z nieba, nie widomo było nic o tym, aby jego rodzinie coś z wewnątrz czy od zewnątrz groziło. To tak z grubsza. Jeśli chciał o konkretnych sprawach wiedzieć coś więcej, to należało posłać ludzi, by o tych sprawach posłuchali. Pytanie jednak nadal pozostawało: cóż chciał wiedzieć Valarr Velaryon?

Statki stały i czekały, albowiem nic innego im nie przykazano. Cóż na tę bezczynność można było poradzić? Zapewne wyprawić się w podróż jakowąś. Skoro zaś Valarr był kupcem, to... Kupić taniej lokalne dobra, sprzedać drożej tam, gdzie będzie na nie popyt. Na miejscu znowu kupić coś z lokalnych specjałów i opchnąć tam, gdzie da się osiągnąć satysfakcjonującą cenę. Potem powtórzyć. Szkoda ino, że ród dysponował statkami, które bardziej pasowały do działań wojennych niźli do handlu. No, niby się da, ale jednak zbyt przestronnymi ładowniami to one nie grzeszyły.

Wojny nie było, to i handlować można. Zawsze znajdą się ludzie ponad podziałami, dla których wartością nadrzędną będzie moneta a nie to, skąd pochodzi osoba z którą robią interesy. Niemniej, należało pamiętać, iż sytuacja nadal była napięta. Ba, znalazłoby się zapewne wielu, którzy nieskrycie twierdziliby, iż kolejny konflikt to nie kwestia "czy" a "kiedy". Z tego tytułu można było się spodziewać nieprzyjemnego traktowania a kto wie, może i jakieś napaści, jeśli trafiłoby się na narwańca.
Gogossos niby było częścią państwa, ale jednak panowały tam nieco inne prawa. Co się dzieje w Gogossos to zostaje w Gogossos a Półwysep interesowały ewentualne efekty. Tym samym na owym Półwyspie posiadanie niewolników nie było legalne. Co prawda pojawiały się głosy przemawiające za niewolnictwem, jednak wciąż był to proceder prawnie nielegalny. Oczywiście, gdyby tylko tutaj handlował i wpłynął do któregoś z portów galerą, gdzie wioślarzami byliby niewolnicy, to nikt by w to raczej nie wnikał. Niemniej, mieszkaniec Półwyspu posiadający niewolników... To już by mogło stwarzać problemy.

O transport kryminalistów należałoby się wywiedzieć. Jego ludzie mogli to zrobić, ale sprawa pewnie kilka dni zajmie. Z góry jednak można było założyć, że jeśli są oni transportowani, to ktoś ich transportuje. No i oczywiście fakt, iż jemu w jedną stronę miałby kto wiosłować nie sprawiał, że koga była gorszym rozwiązaniem. Po prostu upychasz żywy towar do ładowni i płyniemy. W drodze powrotnej zaś sprowadzasz to, co z Gogossos da się sprowadzić, czyli... Ot choćby Cętkowanych Ludzi albo egzotyczne zwierzęta. Na areny albo dla zachcianki możnego.
Co można by do Gogossos transportować? Tego też należałoby się wywiedzieć. I tutaj takoż ludzie mogli sprawę spróbować wybadać.

Kwestia statków wyglądała tak, że z wymienionych - faktycznie bardziej ładownych i nadających się lepiej do żeglugi dalekomorskiej - wyprodukować mogli kogę. Potężniejsza karaka była po prostu za dużym projektem jak na ich możliwości. Ceny natomiast... Cóż, koga byłaby kosztem lekko ponad siedmiuset monet, natomiast karaka to już lekko więcej niźli tysiąc monet. Tą drugą można by zamówić w jednej ze stoczni miasta Valyria lub w Lyrii.

Tak, prawda... Zarządca musiał się walnąć. To byłoby dokładnie, po uwzględnieniu faktu posiadania własnej stoczni w której ową kogę by wykonano, około trzystu pięćdziesięciu złotych monet. O, to by była ta właściwa cena, zgadza się.

Skoro nie koń to powóz. Skoro zaś tak, to ów środek transportu wyszykowano. Podróż w spokojnym tempie miała zająć jakieś dwa dni. Na miejscu pewnie będą konieczne kolejne dni, by spróbować wywiedzieć się, co i jak z Gogossos oraz tymi transportami kryminalistów.


Podróż w tą i z powrotem zajęła kilka dni. Kilka dni też zajęło dowiedzenie się tego i owego. Tak więc... Zaczynając do więźniów, należało wspomnieć, że to co pływało do Gogossos to była kompleta, ostateczna patologia społeczna. Najcięższe przypadki. Toteż nie było tego dużo. Transport natomiast odbywał się drogą lądową do Valyrii, skąd należący do miasta statek, lub statki, zabierały delikwentów w podróż przez wodę. I tak wyglądał cały proceder. Pytanie: dlaczego Draconys miałoby chcieć się przerzucić na transportowanie więźniów z pomocą jego statków? Co by to dało? Jak miałoby obniżyć koszta?
Szukanie informacji na temat zapotrzebowania w Gogossos poszło... Tak sobie. No, cokolwiek opornie. Dowiedzieli się jednak paru rzeczy. Mianowicie, jak zapewne słyszał Valarr, Gogossos było specyficznym miejscem. Mieszkali tam magowie krwi, alchemicy i podobne im indywidua. Przeto był pewien popyt na kamienie szlachetne, głównie rubiny. Był też popyt na składniki alchemiczne, które nie były dostępne lokalnie. To jednakowoż były towary dość ekskluzywne, których zakup na miejscu mógłby nastręczać pewnych problemów a upłynnienie na Gogossos byłoby trudne bez odpowiedniej wiedzy oraz kontaktów. Po prawdzie takie transporty bardziej niż pod handel pasowały do dostawy na kontrakt z jakimiś konkretnymi odbiorcami. Natomiast z bardziej popularnych towarów w grę wchodziła żywność i ewentualnie stal. Ponoć garnizon pochłaniał więcej zasobów, niźli miasto było w stanie wygenerować z okolicznych upraw, hodowli czy rybołówstwa, więc chętnie skupowali żywność w którą akurat Draconys było dość bogate. Po prawdzie, najbogatsze w całej Valyrii. Natomiast stal to taka bajka, że garnizon ów ponoć dalej używał broni z brązu, jako czynili Ghiscarczycy od których kolonię przejęto. Czemu? Cholera wie, ale może byliby chętni odkupić stalowe uzbrojenie, gdyby im je zaproponowano. Inna sprawa, iż do tej pory chyba tego nie czynili a możliwość mieli, więc... Czy aby chcieli?

Prawda, prawda... Aby handlować towarami takimi jak drogocenne kamienie albo składniki alchemiczne lepiej było mieć już coś dogadane na miejscu, aby nie utknąć z problematycznym towarem. No, kamienie szlachetne to jeszcze była w miarę stabilna i konkretna lokata kapitału, czego nie można było już powiedzieć o ingrediencjach alchemicznych. Tak czy siak, wybór prowiantu był chyba najbezpieczniejszym z wyborów, choć co do uzbrojenia to też raczej nikt nie powinien mieć pretensji. Ot, mogłoby być trudniej je spieniężyć, gdyby jednak władze miasta Gogossos orzekły, że w sumie to brąz im pasuje. Poza tym transport jedzenia miał też ten plus, że jeśli statek utknie na morzu albo stanie się podobna draka, to załoga będzie miała co jeść. Zysk zmaleje, ale...

Tak czy siak, wstępną cenę żywności mógł mu przekazać zarządca. W sumie tak z miejsca, bo jego zadaniem było w końcu zarządzanie, czyli też dbanie o zapasy. Następnie należało ustalić, kto zajmie się zakupem żywności. Najlepiej byłoby to uczynić, zbierając jakiś przedstawicieli lokalnej społeczności, aby ustalić z nimi ceny oraz ilości. Valarr mógł sam brać w tym udział, albo... W zasadzie to trudno powiedzieć, kto jeszcze mógłby to zrobić. Nie pracowali dla niego żadni kupcy, więc był raczej zdany na siebie, przynajmniej jeśli chciał osiągnąć jak najlepsze efekty.

Dobrze... Skoro zamierzał działać natychmiast, to mogli działać natychmiast. Mógł też liczyć na pewną pomoc swojego przyjaciela, ale to nieco przedłużało całą sprawę, bo trzeba było go ściągnąć i zorganizować mu czas. Zapewne byłoby też miło, gdyby przyjacielowi owemu się po wszystkim, o ile sprawy się uda załatwić zgodnie z planem, odwdzięczył. Ostatecznie nie był on człowiekiem jemu zaprzysiężonym a po prostu właśnie przyjacielem, który poświęci swój własny czas na ową pomoc.


Trochę czasu to zajęło, ale udało się zebrać ludzi, z którymi można było prowadzić negocjacje. Przyjaciel również wspomógł go swoim udziałem i choć był stosunkowo niewielkim kupczykiem bez specjalnych koneksji, to na fachu jednak jako tako się znał. Rozmowy były długie, w końcu jednak udało się dojść do porozumienia z kontrahentami, co w efekcie zaowocowało upustem ceny nie piętnastu a dwudziestu procent. Nie da się ukryć, że w tym wypadku asysta przyjaciela była naprawdę pomocna.
No, cena była lepsza, niźli zakładał, więc chyba nie marudził Valarr, nie? Jeśli sprawę, tak potocznie mówiąc, przyklepał, to pozostawało tylko przetransportować towar i załadować go na statki. To też była jakaś kwestia dwóch dni. Pytaniem natomiast było, czy on sam też będzie wybierał się do Gogossos? Ostatecznie, nie posiadał kupców na własnych usługach, toteż uhandlowanie dobrej ceny na miejscu byłoby raczej poza możliwościami kapitanów, których powinnością było, nie inaczej, pływanie jego statkami.

Kwota dwudziestu złotych monet to była całkiem pokaźna sumka. Przy wielkich inwestycjach, prawda, prawie nic, ale było to więcej niż prawdopodobne, że zwykły szary prostaczek nigdy w życiu tyle pieniędzy na raz nie zobaczy. Kupiec, to i owszem. Bogaty właściciel ziemski, niekonieczne z możnego rodu, to też. No ale jakiś sługa czy parobek, to nigdy w życiu. Przyjaciel podziękował, chętnie też sukces opił a następnie to musiał wracać się swoim biznesem zajmować, życząc przy okazji powodzenia w interesie oraz bezpiecznej podróży.


Dwa dni zajęło przetransportowanie żywności na miejsce i załadowanie jej na statki. Cóż, była mowa o naprawdę wielkich ilościach pożywienia, zdolnych wykarmić setki osób, więc nie ma czemu się dziwić. W końcu jednak trud ten został zakończony a okręty były gotowe do drogi. Pozostało wsiadać, podnosić żagle i płynąć do położonego u egzotycznych wybrzeży Stohorys miasta Gogossos.
Podróż miała minąć im spokojnie, bez żadnych sztormów ani pirackich ataków. Zresztą, naprawdę trzeba by było być cholernie odważnym piratem, by atakować dwa wojenne dromony. Tak... Na miejscu powinni być trzeciego dnia dziesiątego księżyca.

Jak zapewne już doskonale wiedział, oczekiwać na swych obrońców będzie musiał jeszcze przynajmniej niecały tydzień. Warto tutaj podkreślić słowo "przynajmniej", bowiem z tyryjskimi mistrzami nie była to rzecz wiadoma. Równie dobrze mogli wrócić za dwa albo trzy tygodnie. Być może nawet z pustymi rękoma, jeśli jakimś sposobem podpadliby konfraterni mistrzów płatnerskich z Tyrii. Do tych ludzi trzeba było mieć cierpliwość i nieprzychylne słowo czy choćby krzywe spojrzenie mogły przekreślić szanse u danego rzemieślnika. Jego sztuka była elitarna a pozycja finansowa pewna, więc mógł sobie pozwalać na kręcenie nosem. Oczywiście tylko w stosunku do ludzi, którzy nie mogli sprawić, by mu ten nos ucięto. Velaryonowie nie mogli zaś tego sprawić. Jasna sprawa... Nie miał się za bardzo co troskać. Wysłał tam swoich obrońców, czyli posłuszne i zapoznane ze swoją pozycją istoty, które nie powinni narobić wstydu.

Co do reszty spraw... Niektóre były bezproblemowo do wykonania, nad innymi zaś należałoby się nieco pochylić, bowiem te problemy się pojawiły. Takie już życie.