Dziedziniec Winterfell

Tak jak chciał, Dorren mógł wypróbować swego nowego towarzysza, który z racji pełnionej przez siebie funkcji, o ile pomyślnie przejdzie jego test, miał praktycznie nie odstępować go na krok. Ba! Miał własną piersią zasłonić księcia i jeśli by była taka wola Starych Bogów, zginąć zamiast niego. Jory stał na dziedzińcu i rozmawiał z rosłym młodzieńcem, którym musiał być Domeric właśnie. Już na pierwszy rzut oka widać było, że chłop to faktycznie był na schwał! Szeroki w barach i silnych ramionach. Na pierwszy rzut oka Dorren mógł zobaczyć, że gdyby się mieli siłować na ręce, to z pewnością by mu nie dorównał. Ale co by nie mówić, sama tężyzna fizyczna to nie wszystko! Nie wielkość, a technika czyniła z mężczyzny wojownika, prawda? A tu już miał się czymś pochwalić.
- Mój panie. - Powiedział Joren i skinął na towarzyszącego mu mężczyznę. - To jest Domeric. - Młodzian skłonił się nisko przed Starkiem, a Jory kontynuował. - Jakieś szczególne wymagania co do walki, mój panie? Konno? Pieszo? Do określonej ilości trafień w pancerz czy może to zamęczenia się nawzajem? Jakaś szczególna broń? Zbroja?

Pojedynek:

Gdy nastało południe Dorren zjawił się na dziedzińcu tak jak powiedział. Ubrany był w pancerz z utwardzanej skóry oraz dzierżył swój długi miecz schowany w pochwie zawieszonej u lewego boku. Widząc Jory'ego młody wilk uśmiechnął się pod nosem ciesząc się, że obaj mężczyźni znajdują się na miejscu przed jego przyjściem.
- Zapowiada się dzisiaj ciekawe popołudnie. - Odpowiedział po przedstawieniu nowego przybocznego przez kapitana, po czym skierował swój wzrok na Domerica. - Rad jestem Cię poznać Domericu! Podobno wyróżniasz się spośród innych strażników zdaniem kapitana. Mówiąc krótko chciałbym się z tobą spróbować, aby ocenić twoje zdolności mimo tego, że ufam kapitanowi jak swojemu ojcu. Drobny trening jeszcze nikomu nie zaszkodził. - Powiedział kierując słowa z powagą bezpośrednio do przybocznego po czym odwrócił się plecami w jego stronę i oddalił się od niego na odległość 10 metrów. - Będziemy walczyć pieszo tym czym posługujemy się na co dzień. Jeżeli zaś chodzi o pancerz to uważam, że utwardzana skóra wystarczy, aby nie krępować ruchów. W końcu niebezpieczeństwa czyhają nie tylko na polu bitwy, ale także mogą wyjść z każdego zaułka, a wtedy liczy się szybkość. - Stwierdził stanowczo po czym pewnym ruchem wyciągnął miecz i ustawił się w pozycji bojowej w stronę Domerica. - Jory! Doposaż odpowiednio przybocznego. Walczymy do pięciu trafień w pancerz. - Zwrócił się do kapitana, a następnie oczekiwał na rozpoczęcie pojedynku.

Sam Domeric potwierdził jedynie słowa Dorrena prostymi, żołnierskimi słowami, że zrozumiał, a tymczasem Jory posłał chłopaka by się przebrał. W końcu nie wiadomo było czy będą walczyć w kolczugach, płytach czy może właśnie, jak przystało na mężczyzn, niemalże na gołe klaty. To na co jedynie Jory zwrócił uwagę, to że lepiej skorzystać z bardziej stępionej broni ćwiczebnej, a nie żywego oręża. Walka ćwiczebna ćwiczebną, ale zawsze można było przypadkiem zrobić sobie krzywdę.
Tak jak Dorren chciał, tak też się stało. Domeric przebrał się w skórzany kaftan i ponownie jak jego pan wziął za uzbrojenie zwykły miecz i tak walka się mogła rozpocząć. To co można było zobaczyć na samym początku, to że jego przyszła zaprzysiężona tarcza poruszała się z pewnością szybciej od niego. Jego atak był pierwszy i dosięgnął go trafiając w korpus, ale Dorren nie pozostał dłużny i równie szybko odpowiedział mu swoim własnym trafieniem, którego jego przeciwnik nie zdołał sparować. Potem ponownie nastąpiła krótka wymiana ciosów i młody wilk raz jeszcze został trafiony, choć tym razem niemal udało mu się uchylić przed ciosem, ale pozycja w jakiej się znalazł umożliwiła mu trafienie swego przeciwnika prosto w głowę, co z pewnością zostanie mu policzone za dodatkowy punkt. Niestety na tym się jego dobra passa zakończyła, bo kolejne ciosy Domerica zepchnęły go do obrony, z której sam nie mógł wyprowadzić skutecznego ataku i wkrótce było po wszystkim, przegrał pięć do trzech, a i to trzech było szczęściem, choć nie dało się ukryć, że czasem i szczęścia w walce należało mieć, może nawet i więcej niż umiejętności.
- I co sądzisz o nim, mój panie? - Zapytał się Jory, który podszedł do nich, gdy walka się oficjalnie zakończyła.

Młody wilk przegrał pojedynek wynikiem pięć do trzech. Będzie z niego dobry obrońca. - Pomyślał, a następnie schował miecz do pochwy i podszedł do swojej zaprzysiężonej tarczy, po czym położył prawą rękę na jego barku. - Bardzo dobrze walczyłeś. Wiedziałem, że kapitan się nie pomylił co do twojej osoby. - Skinął głową w stronę Jorego po wypowiedzeniu ostatniego zdania. - Dobrze, zatem idź odpocznij. Jutro rozpoczynasz służbę u mojego boku. - Powiedział pewnie zwracając się bezpośrednio do Domerica, a następnie podszedł do Jorego na taką odległość, aby tylko dwójka rozmówców mogła usłyszeć wypowiedziane słowa. - Chcę udać się do Króla z Ostatniego Domostwa, aby sprawdzić osobiście jak wygląda sytuacja z dzikimi na północ od nas. Prawdopodobnie od czasu bitwy zdobyli albo zdobywają już mur. Niech Starzy Bogowie mają Czarnych Braci pod swoją opieką. Oczywiście udam się prosić pozwolenie do swojego Pana Ojca, jednakże miałbym do ciebie prośbę. - Obejrzał się przez ramię, a następnie zbliżył się bardziej do kapitana. - Jeżeli ojciec zabroni mi opuścić Winterfell to w moim imieniu udasz się do Króla Ostatniego Domostwa i rozeznasz sytuacje w jakiej się znaleźliśmy. Nie możemy sobie pozwolić na zaskoczenie przez dzikich. - Szepnął stonowanym głosem. Po czym uważnie wyczekiwał reakcji Jorego.

Domeric z całą pewnością się ucieszył. Oto bowiem ze zbrojnego został bezpośrednim obrońcom księcia, przyszłego króla! Jego los się poprawił, a poza tym nawet zdołał go pokonać w treningowym pojedynku! Będzie miał co opowiadać dzieciom i wnukom czy kolegom przy piwku. Mężczyzna skłonił się przed księciem i oddalił by odpocząć i świętować swój społeczny awans. Jutro czekały go nowe obowiązki, ale dziś miał już wolne...
Tymczasem Dorren zwrócił się do Jorego. Młodzieniec ugryzł się jednak w pewnym momencie w język przypominając sobie, że zasadniczo nie ma co iść i pytać się o zgodę na wyruszenie do Ostatniego Domostwa do swego ojca bo tego w Winterfell wszak nie było. Jednym z powodów dlaczego on sam się tam znalazł było by doglądał wszelkich spraw. Jego ojciec, Edric, znajdował się zaś w Czarnym Zamku, na Murze, broniąc go  i oczekując ruchów ze strony Dzikich. Zasadniczo więc to on rządził teraz Winterfell więc jeśli chciał, to do Ostatniego Domostwa mógł się udać, choć jeśli wyraził takie życzenie w kierunku Jorego, to ten poinformował go, że choć trzon sił Dzikich znajdował się za Murem, to wiele mniejszych i większych band przedostało się na ich stronę wcześniej - niektórzy mówili, że były to forpoczty Skagira, ale te grupy które zostały rozbite wyglądały bardziej na uciekinierów i za takowych się uważali. Mówili o ciemnych mocach otaczających Króla za Murem i chcieli się tu schronić przed jego demonicznymi bogami i czarownikami. Cóż, jeśli Dzicy uznawali śmierć z rąk Czarnych Braci i mieszkańców Północy za lepszy los od przyłączenia się do ich króla, to jakim dzikusem musiał być on sam?
Innymi słowy - bez eskorty, a i to takiej porządnej eskorty, ani rusz. Pytaniem było czy faktycznie chciał do Ostatniego Domostwa ruszać, a nie lepiej było pchnąć, chociażby, gońca by się rozpytał co i jak.

W pewnym momencie gdy Młody Wilk mówił do Jorego ugryzł się w język. Przecież ojciec pojechał na mur doglądać spraw - Pomyślał po czym spuścił głowę na chwilę pomyślunku. - Chciałbym Jory, abyś osobiście rozeznał się w wartościach obronnych Winterfell. Zaczynając od liczebności, doświadczenia i morale naszych ludzi kończąc na jakości umocnień. Następnie przyjdź do mnie i zdaj raport. Nie możemy sobie pozwolić na kolejne błędy z naszej strony. Musimy mieć pewność, że będziemy mieli czym i jak się bronić. Możesz wziąć do pomocy ludzi, jeżeli potrzebujesz. No i oczywiście trzeba rozeznać się jeszcze w ilości posiadanych zapasów na ewentualne oblężenie. Po tym jak rozeznasz się w bieżącej sytuacji to przyjdź do mnie i zdaj raport. - Powiedział spokojnym tonem, jak gdyby poprzednie myśli nie przeszły mu przez głowę. Nie miał pojęcia dlaczego myślał, że ojciec znajduje się w Winterfell. Możliwe, że bitwa odcisnęła na Dorrenie piętno, które dopiero zaczyna się uwypuklać w umyśle Młodego Wilka. Następnie poczekał na odpowiedź Jorego i udał się do swoich komnat celem zmiany pancerza na coś bardziej wygodniejszego.

Jory skinął głową. Raport dotyczący wskazanych przez Dorrena zagadnień dostarczyć miał następnego dnia do samotni. Pewne rzeczy książę z pewnością dobrze kojarzył sam, ale przy ostatnich wydarzeniach wszystko zmieniało się dość dynamicznie. Rację miał więc uważając, że lepiej sprawdzić i być pewnym na czym się stoi.

(z/t)