Las

Guillaume ruszył po śladach i gdy zbliżał się wieczór, zauważył że słońce jest tak troszku po lewej, ale nie do końca. A jak uczyła praprababcia Hildegarda, słońce wstaje na wschodzie, a zachodzi na zachodzie. Więc pod koniec dnia jak ma się słońce po lewej, to patrzy się na północ. Ale jako, że słońce nie jest do końca po lewej, a bardziej pomiędzy po lewej i na wprost, to znaczy, że idzie w kierunku pomiędzy północnym, a zachodnim. Tylko jak go nazwać? Wpierdol. Zdecydowanie kierunek wpierdol. Co prawda praprababcia Hildegarda mówiła też, że słońce może wstać na zachodzie, a zajść na wschodzie, ale te warunki uwzględniały niemalże natychmiastowy deszcz płonącej brukselki, więc nie. W każdym razie cały dzień podążał za potężnym kurwiskiem i choć wciąż go nie dogonił, to musiał wlec się niemiłosiernie, bowiem wyszorował swoim dupskiem piękny ślad na śniegu. Od czasu do czasu z nudów zdejmował jelenia z barków i wywijał nim młynki. Radocha się skończyła, gdy za trzecim razem jelonkowi urwała się noga. Jednakże Guillaume nie byłby sobą, gdyby zostawił samotną nogę w śniegu, więc obecnie miał ją wciśniętą za pas. W ten sposób minął mu jeden dzień, a potem drugi, choć pod koniec drugiego wydarzyło się w końcu coś ciekawego. Otóż pół mili w kierunku prawie niewpierdolu, czyli na wschód, zauważył sięgający nieboskłonu słup dymu jakby z ogniska. Jeżeli to faktycznie jest ognisko, będzie mógł w końcu upiec jelenia. Napiął cięciwę kuszy i usadowił bełt w łożysku, a następnie skierował się w stronę tej niecodziennej sytuacji. Poprzedniego dnia już po około dziesięciu minutach rozładował kuszę, ponieważ nie zbliżył się ani trochę do potężnego kurwiska. Dzięki temu w chwili obecnej cięciwa była w pełni sprawności i gotowa do użycia. Będąc już bardzo blisko zamierzał zostawić jelenia w śniegu, bo by mu tylko przeszkadzał w ewentualnej walce. Chociaż? Jakby tak wywinąć nim młynka i zajebać komuś w czachę? Nie, jeszcze kolejna noga się urwie. Ostatecznie zostawił jelenia w śniegu.

Guillaume skradał się jak mało kto. W końcu nic nie uczy lepiej niesłychanie trudnej sztuki skradania jak słoik z ciastkami w kuchni praprababci Hildegardy. I wiele pręg na tyłku powstało nim ostatecznie się nauczył, ale ostatecznie dokonał swego. Tak więc i tym razem Guillaume skradał się jak... no tak jak Guillaume się skrada. Oczywistym jest, że poluzował miecz w pochwie, by nie było żadnych problemów z wydobyciem go, gdy przyjdzie na to czas. Przy ognisku zauważył trzy kurwiszcza. Wybrał sobie miejsce możliwie najdalej od nich i rozpoczął ostrzał ze swej śmiercionośnej broni - Młot Wojenny Trzydzieści Tysięcy. Pierwszy bełt trafił jednego kurwiszcza w łapę, a drugi uderzył tego samego kurwiszcza w głowę. W tym konkretnym momencie dzicy byli już bardzo blisko, więc przewiesił czym prędzej kuszę przez plecy i dobył miecza. Ale tego z pochwy, a nie ze spodni, choć oba za bardzo nie różniły się w swej skuteczności. Ha! Pierwszym ciosem zajebał wrogowi w rękę, a ten upuścił tarczę. No a potem zaczęły się dziać dziwne rzeczy, bo Guillaume dostał w brzuch i poczuł tam wcale niewesoły przewiew. W obliczu tak niezwykłych okoliczności dopuścił do myśli możliwość obrania bardziej taktycznej pozycji, więc cofnął się kawałek, odwrócił i zaczął spierdalać. Biegł tak długo aż był w stanie naciągnąć kuszę i wystrzelić do przeciwnika bez ryzyka utraty zdrowia. Czynność ponawiał do skutku.

Ha! Tępe kurwie żyjące za Murem nigdy się nie domyśliły, że to brukselka osłabia ich kondycję! Guillaume był o wiele szybszy, a do tego się nie męczył, ponieważ młodość w otoczeniu praprababci Hildegardy doskonale przygotowała go do takich warunków zabawy. Po prześcignięciu dzikich o kilkadziesiąt metrów zatrzymał się, naciągnął kuszę i oddał strzał, który trafił debila prosto w brzuch. Powtórzył akcję i tym razem trafił ostatniego dzikiego w głowę. Naciągnął kuszę jeszcze raz, osadził bełt w łożysku i zbliżył się niespiesznie do ostatniego z dzikich. Kiedy był jakieś dwa metry od niego zatrzymał się, wycelował dokładnie(żeby nie musieć się kiedykolwiek wstydzić przed praprababką Hildegardą, gdyby nie trafił) i wystrzelił prosto w szyję dzikiego. Następnie przewiesił kuszę przez plecy i ruszył do kolejnego, którego tym razem pchnął mieczem w gardło. Następnie wrócił do ogniska i w podobny sposób upewnił się, że ostatni z dzikich nie żyje. A potem jeszcze ściągnął mu gacie i zrobił swoje. Gdy już było po wszystkich, wyszorował kuśkę garścią śniegu, bo nie wiadomo co za syf może siedzieć w otchłani dzikiej dupy. Równie nie wiadomo co za syf dzicy mają na broni, więc obejrzał ten zadziwiający przewiew na brzuchu i postarał się jakoś tym zająć, żeby nie stwarzało zagrożenia za Murem. W Czarnym Zamku da to obejrzeć jeszcze temu fajnemu maesterowi. Następnie dorzucił do ognia, żeby przypadkiem nie zgasło, a konkretniej wepchnął tam kończynę dzikiego, żeby zajął się ogniem bez ryzyka zgaszenia całego ogniska. Potem poszukał jakiejś w miarę prostej broni pozostawionej przez pokonanych dzikich. Może halabardzidy albo jakiejś włóczni na kiju. Jak już znalazł to poszukał jelonka, wrócił do ogniska, zdarł ze skubańca skórę sztyletem, wypruł wnętrzności, nadział na znalezioną broń i obrał nad ogniem do upieczenia. A potem zjadł ile mógł. Jeszcze posprawdzał ciała czy nie mają przy sobie czegoś cennego albo jakichś zapasów jedzenia, które by przygarnął i je również wrzucił na skraj ogniska, żeby spłonęły. Nie próbował odzyskać bełtów, bo przecież na wyprawę wziął ich z sześćdziesiąt, a bełty po wejściu w ciało kurewsko trudno wyciągnąć. Następnie poszedł spać koło ognia, jeśli było już ciemno lub wznowił pościg, jeśli wciąż było więcej jak godzina do zmroku. Resztki jelonka rzecz jasna targał ze sobą. Nie odpuści potężnemu kurwisku.

Były jeszcze dwie godziny do zmierzchu, więc postanowił znaleźć ślad, ale coś mu nie wyszło i tylko błądził przez jakiś kwadrans, szukając śladów. Wszystko przez ten śnieg. Przeklęty śnieg. Zdecydował się zaniechać pościgu i wrócił do ogniska. Żeby wykorzystać jakoś produktywnie czas do zmroku, urżnął głowy dwóm pozostałym dzikim i postawił je jakieś dwa metry od ogniska, żeby służyły za towarzystwo, do którego można się odezwać. Długo toczył między nimi dysputę dlaczego brukselka jest największym złem świata i z racji, że głowy stanowiły opozycję do jego stanowiska, bardzo się cieszył z zajebania dzikich podłych wpierdalaczy brukselki. Potem przytargał oba ciała do ogniska, żeby napalić nimi jak ognisko będzie gasło. Pierwsze wrzucił od razu i poszedł spać, a drugie spalił nad ranem, jeśli ognisko wciąż miało w sobie jakiś płomień. Za dodatkowe źródło ciepła posłużyły mu futra zabitych wrogów. To znaczy wcale nie skóry zdarte z dzikich, a futra, w które byli odziani. Po obudzeniu się rankiem posilił się tym co zostało z jelonka. Jeśli głowy miały wystarczająco długie włosy, splótł je ze sobą i przywiązał do pasa, co by nie uciekły. Następnie wyruszył na południe, mając wschodzące słońce po lewej stronie. Planował wrócić na Mur i opowiedzieć jaki to Jon Snow jest wspaniałym zwiadowcą, skoro uznał, że poradzi sobie bez takiego potężnego wsparcia jak Guillaume.

Polowanie na grasujące monstrum nie mogło się obyć bez szczególnych przygotowań, zabezpieczenia drogi powrotu i wstępnego dobrania metod. Mieli się udać do Nawiedzonych Lasów. Vulmarowi nazwa sama za siebie mówiła, że bogowie muszą swoją uwagę kierować w te miejsce. Może i sam niedźwiedź był uosobieniem ich gniewu. Karą i próbą dla wolnych ludzi. Bestia zdołała wyrobić sobie reputację, więc dla Tulków powalenie jej mogło przynieść chwałę i może odkupienie za grzech Groika. Może to była lekcja od bogów, którą miał odrobić Vulmar, wódz Tulków.

Pogoda mogła być zdradliwa. Z silnym wiatrem i śniegiem łatwo było o zakrycie śladów i zgubienie się w ograniczonej widoczności. Vulmar kazał by Pottoz z pomocą noża znaczył drzewa konkretnym symbolem na wysokości czterech stóp. Wyryty znak na korze swoją obecnością sugerował kierunek drogi powrotnej dla polujących. Quni miała robić to samo, kiedy to Fogh szedłby przodem. W ten sposób łowcy wracaliby drogą, którą szli, a następnie podążaliby śladami reszty klanu.

Co do zapasów, każdy musiał wziąć małą rezerwę, gdyby pogoda ich przygwoździła, albo ktoś zostałby ranny. Podczas łowów mieli polegać na swoich umiejętnościach, w końcu to oni przynosili jedzenie do klanu. Tak głosiła tradycja, którą praktykowali. Gdyby było na prawdę ciężko, zawsze mogliby zboczyć z kursu, by zdobyć jedzenie w dogodniejszym rejonie. Z resztą i tak mieli się wybrać po zanętę.

Wódz ciężko myśląc o tym, stwierdził, że weźmie ze sobą jeszcze swoją córkę Iggeni. Młoda znachorka i jej umiejętności mogły się przydać w tej groźnie zapowiadającej się wyprawie. Jeśli mieliby szczęście, udałoby im się znaleźć jakieś rośliny, z pomocą których można spreparować zanętę jakąś trucizną. Osłabione monstrum łatwiej będzie powalić, a Vulmarowi zależało głównie na przeżyciu, aniżeli popisywaniu się zdolnościami strzelania i ryzykowania, że szarżujący niedźwiedź zdoła dorwać kogoś. Ze zwykłym niedźwiedziem, taka szansa istniała zawsze, co dopiero jeśli to na prawdę kawał skurczybyka.

Plan samego polowania wyglądał następująco. Zdobyć zanętę i ewentualnie ją zatruć. Wytropić okolice, gdzie zwierz przebywa i wystawić mu zanętę.
Przygotować zasadzkę w miejscu, gdzie mogliby czatować na drzewach, czy też w ukryciu. Poczekać, aż zwierz zakosztuje zanęty i nafaszerować go strzałami z bezpiecznego miejsca. Strategia polegała na tym, by zranić i osłabić bestię w pierwszej fazie polowania. A potem wytropić i bezlitośnie wykończyć.

Skład:

- Oooogh!!!  Nafaszerować skurwiela!- Vulmar ryknął ile sił, by wzbudzić wolę walki. Na widok wynurzającego się ze śniegu potwora, zrobiło mu się gorąco, a białka wyszły na wierzch. Co jak co, pierwszy raz na oczy widział takie to monstrum
Bogowie!
- Szeroko! Otoczyć! Bohater łowca, to martwy łowca! Zabij, nie zgiń! - wykrzyczał, powtarzając wyuczone słowa ojca. Sugerował szerokie rozstawienie, by wpakować mu jak najwięcej strzał, starając się spowolnić monstrum i możliwie zabić. Samo zawołanie znaczyło tyle, że Ci na których niedźwiedź szarżuje, mieli przed nim uciekać w różne strony i jeśli ich nie gonił obrócić się i strzelać dalej.

Vulmar niezależnie, skąd niedźwiedź się wynurzył miał również stosować się do strategii.
Zaczął się taniec łowców i świst strzał...

ustawienie:

Olbrzymi niedźwiedź, Biały Zabójca, nie patyczkował się. Zaszarżował i atakował jakby mógł ich wszystkich wybić.

- Nie!!! - wrzasnął Vulmar, kiedy zwierz obrał sobie za cel jego córkę. Widok jej śmierci doprowadził go do szału. Monstrum zdawało się do tego wszystkiego nie mieć dość, zdołało zabić następnego łowcę, mimo kolejnych licznych strzał grzęznących w jego ciele.
Wódz w pędzie walki posłał w końcu strzałę, która zabiła stwora. Łowcy zawołali triumfalnie na widok padającej bestii. Klan dokonał czegoś, czego innym się nie udało. Zabili grasującego niedźwiedzia, zabili Białego Zabójcę! Zdobyli chwałę! A inne klany miały się tego dowiedzieć.

Vulmar jednak nie wznosił wiwatu, podchodził kolejno do zwłok jego dużej rodziny. Szał ustąpił żalowi w sercu. Dwóch łowców straciło życia. A bogowie zdecydowali, że i on posmakować miał straty kogoś bliskiego. Zabrali mu jego najcenniejszy ze skarbów jakie miał. Los odebrał mu już trzecie dziecko. Wyciągnął rękami ze śnieżnej zaspy zmasakrowane ciało.
- Bogowie! Dlaczego... - zaskomlał, trzymając martwą głowę Iggeni. Jej twarz zastygła z wyrazem przerażenia. Zdawała się nawet teraz wołać "pomóż mi", a on nie zdążył. Nie zdążył! Potwór dorwał ją. Zabrał ją na polowanie, tylko po to żeby zginęła. Nie oddała nawet strzały w kierunku zwierzyny. Nie była łowczynią...
Okrutni Bogowie! Czy taka jest wasza cena?!

- Vulmar! - Sigra podeszła do Wodza korzącego się przed ciałem martwej. Jej głos zagrzmiał, Vulmar już wiedział. Trzeba było stłamsić emocje. Zacisnął zęby i wstał. Nie mógł okazać słabości. Jego klan nadal żył i go potrzebowali. Nadal miał jeszcze ostatniego syna i żonę.
- Zebrać trofeum. Pazury, futro, skóra, zęby. Chcę też jego czaszkę. Niech Thrall zobaczy. Mięso, wątrobę, żołądek i serce również wziąć. Będzie sporo jedzenia. Uzupełnić bukłaki jego krwią - rozkazał gniewnie, nadal nie odrywając wzroku od martwej córki
- Ludzie już to robią - powiedziała już nieco lżej, widząc cierpienie mężczyzny. Obrócił się do niej i wyprostował.
- To idź im pomóż! Musimy wracać do obozu! Śnieg może nas wykończyć! - nakrzyczał na nią.
- Ja oddam ziemi co dostałem... - dodał, sugerując, że pochowa zmarłych... na tyle na ile pozwalały mu warunki i czas.

Przed nimi był powrót do obozu. Łowy zakończyły się sukcesem. Czas wracać ze zdobyczą. Wracać mogli mniej pośpiesznie. Szukając możliwie jakiegoś schronienia po drodze, by nie zamarznąć i skupiając się na przetrwaniu.

Nuuuuuuuuudy. Po prostu nudy. Przez ostatnie kilka dni nie udało mu się wyruchać niedźwiedzia ani nawet go znaleźć. Podobnie jak reszcie towarzyszy, bo w końcu wędrowali tam gdzie on wędrował. To przypadek czy też przekonali się w końcu jakimi niesamowitymi umiejętnościami dysponował potomek Hildegardy? W każdym razie miśka nie znaleźli, ale za to od czasu do czasu natrafiali na jakieś ciała zagrzebane w śniegu. Właśnie, przecież pizga kurewsko to pewnie niedźwiedź schował dupsko do jakiejś jaskini czy cóś.
- Ej, Deonte, hehe. Miśkowi pewnie dupsko zmarzło i się gdzieś skitrał, nie? A futro jego fioletowe niczym przerośnięte buraki było. Praprababka Hildegarda opowiadała mi kiedyś, że miśki to takie pizdy co jak śnieg napada pola nie zaorają, więc chowają się w takich dziurach w ziemi co se wykopią. A tak w ogóle to po chuj my za tym miśkiem ganiamy, co? Hehe.

Minęło wiele dni, ale nie natrafili na praktycznie żaden ślad niedźwiedzia. Jedyną rzeczą którą odnaleźli, było rozszarpane ciało jednego z Dzikich, biedak musiał znaleźć się w złym miejscu, o złej porze. Zawierucha nie ustępowała, wszystko to skłaniało Watersa coraz bardziej do odpuszczenia, w końcu odezwał się Gil, niczym głos rozsądku.
- No niby masz rację... Dobra, jeszcze dwa dni szukamy, jak nic nie znajdziemy wracamy do Czarnego Zamku. - powiedział i opatulił się futrem, zaprawdę było bardzo zimno.


Jeśli w ciągu kolejnych 48 godzin, nie spotkało ich nic ciekawego, Deonte zarządził powrót na Mur, nie było sensu dalej ganiać za rozpruwaczem, który pewnie gdzieś się chowa, a przecież lada chwila Dzicy mogą zaatakować, lepiej być wtedy na posterunku..

Kolejne dwa dni poszukiwań i nieszczęśliwie nie natrafili na niedźwiedzia, trzeba było wracać. Podróż do domu, wydłużyła się trochę, przez głupi błąd Watersa, nie był on zbyt dobrze obeznany w geografii i co skutkowało nadrobieniem drogi, jednak dzięki jego towarzyszom, udało im się wrócić na prawidłowy tor. Do zamku dotarli po sześciu dniach, akurat skończyły się im zapasy, cóż można by powiedzieć że Deonte do obliczył, ale tak jednak nie było. Od razu po przejściu przez wąską drogę pod Murem, Deonte oddał konia jakiemuś rekrutowi, a sam poszedł do Lorda Dowódcy, zdać mu raport z przebiegu misji.