Deszczowy Las

Kradzież bydła nie była jedynym z problemów Wylde'ów. Kilka dni po tym HANIEBNYM incydencie, u brzegów ziem podległych panom Deszczowego Domu pojawiły się drakkary niosące wojowników z Andalos. Prowadzeni przez Armaga Siedmionoścę - albowiem nosił na swoim ciele siedem wyciętych w nim siedmioramiennych gwiazd - zapaleni do boju fanatycy przybyli na Przylądek Gniewu, aby wykarczować demoniczne drzewa, zabić wszelkie nieludzkie stwory, spalić niewiernych i wyciąć dla siebie własne, błogosławione przez bogów królestwo.
Andalowie Armaga nie byli jednak najliczniejszą grupą, a ponadto zlekceważyli w swym fanatyzmie swoich wrogów. Pierwsi Ludzie z okolicy mieli już parę razy do czynienia z najeźdźcami ze wschodu, wiedzieli też co spotkało Dolinę oraz pobliską Szafirową Wyspę. Dostrzegłszy drakkary szybko opuścili wybrzeże, alarmując coraz to kolejne wioski o najeźdźcach. Po kilku małych utarczkach i tygodniach manewrowania Wylde'owie wciągnęli Siedmionoścę i jego wojowników w zasadzkę pośród gęstwiny Deszczowego Lasu. Walka była krwawa, acz jednostronna. Mimo przewagi w uzbrojeniu, otoczonych i zaskoczonych Andalów spotkał krwawy koniec.

Jak zbroją się Dzieci Lasu? Pierwotni mieszkańcy Westeros nie używali nawet brązu, który dzierżyli Pierwsi Ludzie, a co dopiero andalskiej stali. Zamiast tego za oręż służyły im sztylety i strzały o grotach z obsydianu. Broń prosta i mało skuteczna przeciwko metalom. Dzieci nadrabiały jednak te braki innymi swoimi atutami - sprytem, znajomością terenu, swoim powiązaniem z ziemią i potężną magią, którą wciąż w pewnej ilości dzierżyły. Na tych atutach skupiały się też podczas swoich "zbrojeń". Szykowały pułapki i ścieżki, zostawiały sekretne znaki i szukały sojuszników pośród dzikiej fauny swego rodzimego kontynentu.
Szczęście sprzyjało najwyraźniej Dzieciom, ponieważ podczas swoich poszukiwań szczególnie uzdolnieni członkowie ich społeczności napotkali dwa szczególnie okazałe okazy bestii - ogromnego niedźwiedzia i potężnego wilka. Imponujące zwierzęta, które odpowiednio zastosowane mogły okazać się prawdziwym cierniem w boku dowolnego wroga mieszkańców lasu.

W ciągu ostatnich księżyców król Ormund Durrandon umocnił swoje panowanie nad Ziemiami Burzy. Andalowie z Szafirowej Wyspy i Estermontu zostali pokonani, a wyspy ponownie znalazły się pod panowaniem Jelenia. Cheering Town, Wendwater i Mistwood również dołączyły w poczet jego chorążych dzięki zręcznym zabiegom dyplomatycznym. Wisienką na torcie było zaś przymierze z Dziećmi Lasu bytującymi w gęstwinach Królewskiego i Deszczowego Lasu. W Krainach Burzy pozostało jedynie jedno jedyne miejsce, które nie zawierzyło swojej lojalności Durrandonom - Deszczowy Dom.
Panem tej domeny był król Morgan Wylde, bratanek lady Tyany Wylde, która była żoną zmarłego niedawno królewskiego brata i matką królewskich bratanków (w tym Rickarda). Morgan nie był ani zbyt bystry, ani zbyt charyzmatyczny, a w dodatku jego odwaga niewarta była złamanego miedziaka. Z racji na więzy krwi łączące ich domy Ormund zdecydował się spróbować rozwiązać sprawę pokojowo - co było też bardziej korzystne - ale w razie czego gotów był zademonstrować Wylde'om i całej krainie zbrojną potęgę domu Durrandonów. Szczęśliwie obyło się bez tego.

Król, a wkrótce lord, Morgan przystał po krótkich negocjacjach na proponowane przez Ormunda warunki. Ulgi podatkowe na pewien czas, małżeństwo kuzynki Wylde'a - z braku córek oraz sióstr - z najmłodszym królewskim synem oraz pomoc we wzmocnieniu sił Deszczowego Domu. Ostatni element układanki jaką były Ziemie Burzy znalazł się w rękach Durrandonów.