Królewska Jadalnia

Boski Król zgodził się spożyć z synem wieczerzę, a ze względu na to słudzy dopieszczali każdy szczegół spotkania jak tylko mogli. Na miejscu monarcha zjawił się odziany - jak zawsze - niezwykle bogato. Swoim przepychem wskazywał na potęgę oraz majętność rządzącej dynastii. Królewskie szaty wykonane były z grubego, pajęczego jedwabiu sprowadzanego z Sarnoru. Brodę monarchy, kunsztownie zaplecioną w wymyślne warkocze, spinało sześć platynowych pierścieni wysadzanych szafirami, a na przegubach dostrzec można było pasujące do nich runiczne bransolety. Na ramionach władcy spoczywał płaszcz z futra czarnego niedźwiedzia, a na głowie, oczywiście, korona królów.
Po uściskaniu syna i zasiądnięciu do stołu Boski Król obficie nakładał sobie tłustego mięsiwa oraz dodatków - rozpoczął od pieczonego z grzybami schabu, dokładając sobie wielką łychę kaszy i kilka soczystych ogórków. Nie szczędził sobie również piwa. Z tego względu chętnie słuchał opowieści Thogga o kolonii w zachodniej części puszczy i cieszył się, że udało się znaleźć tak dobre pod nią miejsce. Kiedy dziedzic chciał wiedzieć więcej o wyprawie monarchy, ten mógł opowiedzieć mu o bogactwie jakie zastał w Ibbish. Miasto prosperowało i rozwijało się. Prawie na każdym rogu dostrzec można było budowy - powstające nowe budynki lub remonty starych, które wzniesiono we wczesnych stadiach kolonizacji - targi pękały w szwach, rzemieślnicy pracowali w pocie czoła od świtu do zmierzchu, a ze wszystkich ziem wokół napływały do osiedla surowce i bogactwa. Nie kłamali ci, którzy mówili, że Ibbish może być wkrótce, o ile już nie jest, bogatsze od Portu Ibben. Boski Król myślał nawet nad tym, aby kiedyś, w dalszej przyszłości, kiedy sprawa kolonii będzie zakończona, zbudować tam nowy pałac królewski dorównujący przepychem nowemu miastu.
- Brzmi to doprawdy niesamowicie! - ucieszył się władca Ibbeńczyków, kiedy usłyszał wieści o wybrance swego syna. - Tak, tak, tak! Oczywiście, że wyrażam zgodę! Rodowód i status tej dziewczyny są w jak najlepszym porządku - stwierdził. - Hmm... - mruknął król, gładząc się po brodzie, kiedy kwestia mariażu poszerzona została o aspekty ekonomiczne. - Brzmi to rozsądnie - rzekł władca. Był człowiekiem wykształconym, wiedział, że handel może nieść niemałe zyski. Zwłaszcza jeżeli masz czym handlować, a oni zdecydowanie mieli. - Możesz więc to załatwić, szczegóły omówisz z Pierwszym Rajcą.
Ostatnia kwestia była najbardziej delikatna i wymagała odpowiedniego sformułowania. Thogg jednak znał swego ojca i postanowił uderzyć w nuty, które były szczególnie miłe królewskiemu uchu.
- Możecie podjąć próbę odkupienia skazańców - uznał monarcha. - Uważajcie jednak i bądźcie ostrożni - przestrzegł. - Kiedy sprawa się rozwinie, chętnie dowiem się jak idzie to "odkupywanie win".

Ubiór Boskiego Króla emanował przepychem jedynie dla zwykłego plebejusza, dla niego samego był to strój zwyczajny. Wysokiej jakości tkaniny i najwyższej klasy rzemiosło, do tego kilka kunsztownych ozdób. Nic nadzwyczajnego. Thogg mógł być doskonale świadom tego, że podczas oficjalnych uroczystości oraz spotkań z ważnymi petentami czy emisariuszami jego ojciec dopiero ubierał się BOGATO. Jego Miłość lubił po prostu dbać o siebie i dobrze się prezentować, co poradzić...
- Jeżeli okażą prawdziwą skruchę i poświęcą się w pełni służbie ludowi Ib, wówczas pełne odkupienie nie jest dla nich niemożliwe - oznajmił Boski Król stanowczo, a mógł sobie na to pozwolić, ponieważ jego słowo było prawem. W dodatku nie tyle przyziemnym, co boskim. - Przynajmniej ci, których winy nie były najgorszymi z możliwych. Najwięksi z szubrawców niewątpliwie jedynie w śmierci za królestwo znaleźliby odkupienie, o ile los dałby im szansę taką wybrać, a wola ich była wystarczająco silna żeby tą drogą podążyć.
Monarcha nie precyzował jednak czy mówiąc o "pełnym odkupieniu" rozumie umożliwienie im powrotu na wyspę. W przypadku tych, którzy musieliby zginąć, aby na zmazanie win zasłużyć i tak byłoby to zresztą niemożliwe. Więcej rzeczy ważnych król nie miał do dodania.

Prowadzeni przez Thogga goście wkrótce zjawili się w jadalni, gdzie czekała na nich wielka i wspaniała uczta. Bez wątpienia słudzy Boskiego Króla chcieli pokazać jego wiernym poddanym, którzy przybyli tego dnia, majestat korony. Nikt z pewnością nie chciał też ryzykować zhańbienia Jego Miłości poprzez jakieś niedopatrzenie, ponieważ kto wie jak mogłoby to się skończyć.
- Tak, wielcy kupcy z Wolnych Miast zdecydowanie posiadają imponujące majątki - przytaknął Bragg Brogth. - Można tego jednak oczekiwać, kiedy życie dedykuje się właśnie przedsięwzięciom handlowym. Obracają tym, co rzemieślnicy, tacy jak nasi złotnicy chociażby, wyprodukują. Sam czasem sprzedaję wyroby braavoskim kupcom, dobrze płacą i są słowni.
Wtedy też książę ujawnił przed gościem swoje plany, a ten prawie zakrztusił się aktualnie przeżuwanym kawałkiem pieczonej w ziołach kozicy. Bragg odchrząknął i wyprostował się.
- To bardzo ambitne, książę - stwierdził, a było to równie odkrywcze co powiedzenie, że niebo jest niebieskie. - Oczywiście jestem zainteresowany udziałem w tak ważnym dla naszego wspaniałego królestwa przedsięwzięciu - powiedział z powagą. - Dołożę wszelkich sił, aby nie zawieść pokładanych we mnie nadziei. Rozumiem, że o szczegółach tej inwestycji mówić mam z Pierwszym Rajcą?

- Oczywiście, książę - rzekł Bragg, który był przecież jedynie wiernym sługą korony. Jak więc mógł choćby pomyśleć o sprzeciwie wobec udziału Thogga w planach? - Stosowny posag dla mojej córki jest pewien, dobrze jednak słyszeć, że już są plany na jego przeznaczenie, aby zapewnić jej oraz królestwu pomyślność.
Dalej w kwestię posagu możny kupiec się nie zagłębiał, albowiem nie było w dobrym guście, aby mówić o takich sprawach w towarzystwie przyszłej panny młodej. Kwotę, jeżeli były jakiekolwiek wątpliwości co do jej wysokości, mogli omówić przecież później.
- Data wydaje się być wyborna - odparł ojciec książęcej wybranki. - Z pewnością pozwoli wszystkim odpowiednio się przygotować i zagwarantuje, że wydarzenie będzie tak wielkie i wspaniałe, jak wielka i wspaniała jest domena Boskiego Króla, chwała jego imieniu! - wyraził swoje zadowolenie. - O jakich gościach mówisz, książę, o ile można zapytać, że potrzeba będzie im aż tyle czasu na dotarcie?
W okolicy Ib nie było wielu ludów i królestw mogących równać się z potęgą Boskiego Króla. Najbliższe byłyby równinne miasta Sarnoru, ale już one oddalone były o setki mil. Poza tym jeszcze płacący Sarnorczykom daniny Omber, ale to mała kraina. Kogo więc Thogg miał na myśli? Dothraków - ha! - czy może gości z Wolnych Miast, albo położonego na wschodzie Neferu lub Mossovy?