Zielony Węgorz

Zielony Węgorz był tego wieczora wypełniony gośćmi, chociaż nie dało się jeszcze powiedzieć by pękał w szwach. Wnętrze przybytku wypełniał przyjemny gwar składający się z mieszaniny muzyki - zapewnianej przez brzdąkającego na lutni grajka w kolorowym stroju - głosów i śmiechów prowadzących rozmowy patronów oraz uderzających o siebie naczyń. Trójkę kupców Selvyn wypatrzył przy najczęściej zajmowanych przez nich stoliku - pod oknem niedaleko kontuaru. Smyrio opowiadał właśnie coś co wywołało ogromną salwę śmiechu ze strony Ferrerio i uśmiech na obliczu spokojniejszego Torro.
- Wygląda na dobrej jakości towar - stwierdził ciemnoskóry, po tym jak przyjrzał się chwilę próbce pod światło. - Zdecydowanie nie przepłaciłeś, powiedziałbym nawet, że była to dobra okazja.
Czy panów obchodziło bardzo to, że Selvyn jest "księciem" Dorne? W chwili obecnej było im to trochę obojętne. Nie był TYM księciem Dorne, ponieważ TĄ księżną była Coryanne. Obecnie nie działał też w imieniu swojego państwa, więc pozbawiony był całej otoczki związanej z przewodzeniem misji dyplomatycznej - zapowiedzi, powitań, orszaku i innych dodatków. W takim więc wypadku liczyła się w tych stronach jego majętność i to jak się nosił, a w tej kwestii można było przyporządkować Selvyna pomiędzy bardzo bogatych kupców czy też średniozamożnych magistrów oraz arystokratów.
- Ponoć wczoraj jakiś młody bravo zaczepił Darro Folentina, kiedy ten był w drodze do Węgorza - zagadnął Smyrio.
- Ha! Nie ponoć, nie ponoć... - wtrącił się Ferrerio. - Na własne oczy widziałem tę scenę! Młodzik odniósł w ciągu ostatniego tygodnia kilka zwycięstw i poczuł się jakby był królem świata, więc postanowił sięgnąć po najbardziej kuszący owoc ze wszystkich - zwycięstwo w starciu z Pierwszym Mieczem - zaśmiał się. - Darro pogonił go raz, dwa! Nigdy nie widziałem, aby bravo ruszał się tak sprawnie i tak trafnie przewidywał ruchy oponenta.
- Cóż... Z jakiegoś powodu jest Pierwszym Mieczem - westchnął Torro. - A co się stało z młodzikiem?
- Dotkliwie raniony - Ferrerio wzruszył ramionami. - Pewnie dokuśtykał do Domu Czerni i Bieli, aby odejść szybko i bez bólu.

Jeżeli Selvyn chciał wiedzieć o bravo więcej, to jego kompani chętni byli mu trochę opowiedzieć. Z pewnością zdążył już sam zaobserwować, że bravo to szermierze - nie używają toporów, włóczni, obuchów czy innej broni, a jedynie smukłe miecze przeznaczone przede wszystkim do wykonywania pchnięć. Są to też głównie młodzieńcy, którzy pragną dowieść swoich umiejętności i szukają wrażeń. Stąd też ta ich porywczość, która wynika częściowo z młodej, gorącej krwi. Ubierają się kolorowo i wykwintnie, a wielu z nich używa pachnących olejków do włosów.

W Braavos obecność bravo władzom nie przeszkadzała, albowiem sprawiali oni realnie mało problemów. Chociaż walczyli często przez sprawy błahe - raz dwóch młodzieńców rozpoczęło śmiertelny taniec, ponieważ jednego z nich uraził kolor dubletu tego drugiego - to nigdy nie zaczepiali ludzi nieuzbrojonych, a na pojedynki wyzywali przede wszystkim po zmroku. Trzeba było jednak uważać, ponieważ w czasie rozmowy z bravo muśnięcie rękojeści miecza choćby jednym paluszkiem mogło zostać odebrane jako wyzwanie. Były też korzyści jakie zapewniali - wiele razy Pierwszy Miecz Braavos był za młodu bravo i został wypatrzony przez Morskiego Lorda właśnie dzięki sławie jaką w ten sposób zdobył. Mogli oni również chętnie walczyć dla miasta w razie konfliktu.
Co można było powiedzieć o nich jeszcze? Hmm... Pojedynkowali się często w imieniu sławnych kurtyzan, zabiegając o ich względy. Najlepsi z lokalnych bravo ćwiczyli zaś styl zwany "wodnym tańcem" i pojedynkowali się nocą w Księżycowej Sadzawce. Była to fontanna położona niedaleko pałacu Morskiego Lorda. Jeżeli mowa zaś o zagranicznych bravo, to ci z Volantis pojedynkowali się często na śmierć walcząc o honor swoich kandydatów podczas wyborów na Triarchów.

Okazało się też, że każdy z trzech panów znał jakiegoś bravo. Torro znał aż dwóch, Smyrio jednego zatrudniał, a Ferrerio mógł się pochwalić, że jego siostrzeniec jest bardzo obiecującym bravo i marzy o zostaniu kolejnym Pierwszym Mieczem.

- To duże i ludne miasto - stwierdził jedynie Torro, kiedy Selvyn zainteresował się liczebnością bravo. - Młodzieńcy nie zawsze pojedynkują się też na śmierć - dodał. - Bravo bardzo często chodzą w parach, więc zazwyczaj jest na miejscu ktoś, kto może pomóc przegranemu opatrzeć rany.
Smyrio wzruszył ramionami i upił łyk z kielicha, zamówił teraz jakiś nowy trunek pędzony z mango, który produkowali w Draconys i chciał zobaczyć jak mu posmakuje.
- A co dokładnie ta twoja świta robi? - zapytał Smyrio. - W Westeros rycerze walczą zakuci w stal, machając ciężkim i topornym orężem niby cepem. To nie jest sztuka, którą bravo by docenili, ani też otoczenie, do którego dobrze by pasowali - stwierdził, wytykając pewne podstawowe różnice pomiędzy westerosyjskimi rycerzami a zwinnymi szermierzami z Wolnych Miast. - Może to być ciężka sprawa.
- Bez przesady, rozpowiedzieć mogą - wtrącił Ferrerio. - To nikomu nie zaszkodzi, a co z tego wyniknie to inna sprawa.
- Hmm... Jeżeli chcesz iść do Księżycowej Sadzawki, to nie bierz broni lub szykuj się na możliwość zostania wyzwanym - przestrzegł Torro.  

- Całkiem niezłe, słodkie - ocenił Smyrio i pociągnął jeszcze małego łyczka zanim odstawił kielich na stół. - Jeżeli to jest to czego szukasz w swoim napitku, to zdecydowanie przypadnie ci do gustu, jeżeli jednak wolisz coś bardziej cierpkiego czy kwaśnego, to pewnie stwierdzisz co najwyżej, że może być.
Jeżeli Selvyn postanowił sam spróbować, to smak jaki poczuł pokrywał się z opisem kupca - trunek był dobry i słodki, można było ocenić go dość wysoko, chyba że człowiek nie przepadał za takim smakiem. W końcu różne były gusta.
- W Pentos również są bravo, więc może to rzeczywiście być dla młodzieńców bardziej zachęcające niż Westeros - stwierdził Torro. - W dodatku to duże i bogate miasto, na zachodzie niestety jest takich mało, a w największym z nich raczej nie byłbyś mile widziany, prawda?
Ciemnoskóry kupiec niewątpliwie mówił tutaj o Starym Mieście. Wojna pomiędzy Reach i Dorne trwała już ponad rok, nic więc dziwnego, że wiedza o niej była dość powszechna na wschodnim wybrzeżu Wąskiego Morza. Zwłaszcza Braavosi mieli taką wiedzę, ponieważ ich okręty żeglowały wszędzie i znosiły do Bękarciej Córki wieści z całego świata.
Kupcy zgodzili się pomóc Selvynowi i rozpowiedzieć pośród znajomych bravo o nim oraz jego świcie. Podróżnicy poszukujący przygód i wyzwań, tak mieli zamiar ich przedstawić. Nie kryli tego oczywiście przed księciem, aby ten nie był później postawiony w jakiejś dziwnej sytuacji, kiedy okaże się, że on i przybyli bravo mają zupełnie różne oczekiwania wobec współpracy.