Komnata Findis

Nie miał przytyku do żony, nawet nie sądził, że jakoś może to w nią uderzyć, jednak po zastanowieniu się Hallecka to mogło tak być. Te same osoby wychowywały i Findis i Rowenę, więc zapewne to charakter każdej z nich rzutował potem na ich dalsze losy. Kiedy to starsza siostra była bardziej wycofana oraz bardziej zachowawcza w swym zachowaniu od emocjonalnej Roweny, która wyrzucała wszystko z siebie w ułamku sekundy.
Może księżniczki tak miały, aczkolwiek skąd to się brało dokładnie nie wiedział, aczkolwiek się domyślał. Spotkanie z rzeczywistością dla wielu z nich mogło być ogromnym szokiem, ale cóż trzeba było w pewnym momencie dorosnąć i zmierzyć się z prawdziwym światem. - Pewnie tak po rozmowie z nim i z twoją siostrą. Tylko przekonaj do tego lordów Doliny... Jak tylko o tym usłyszą to znowu zachce im się podnosić łeb do buntu. Traktował bym to jako plan ostateczny, póki jeszcze mamy inne alternatywy - w tym całym problem. Nawet jakby chciało się oddać Rowene Harlawowi to są lordowie Doliny, którym to się nie spodoba i spowoduje kolejny problem do rozwiązania, a wielu nie chce, żeby jakaś wojna domowa się w tym kraju rozpoczęła.
Był świadom tego co Findis ma na głowie, więc nie negował tego w żaden sposób. Co do snu to pewnie w jakiś sposób próbował to wytłumaczyć, nie mógł się tak łatwo poddać, że na pewno będzie córka. Wierzył, że jego żona coś ma w sobie, bo już nie raz opowiadała o swoich snach, które miały w sobie symbolizm, ale co miał teraz powiedzieć, miał po prostu pewne nadzieje. - Będziemy mieli syna, to jest pewne - powiedział do niej. - To co? Jeżeli to będzie syn to Harren, a córka Aslaug? Hm? - zapytał o potencjalne imię dla dziecka, już kiedyś to ustalali, wątpił, aby wobec syna się zmieniło, ale cóż trzeba było coś wymyślić jeżeli to miałaby być córka, a to już kiedyś Halleck proponował.
- Cholernie mi się podobasz - od razu odparł Hoare. - Trudno się przy tobie powstrzymać - odpowiedź była bardzo oczywista. Książe już nie jednokrotnie dawał sygnały i mówił, że żona bardzo go pociąga i miał świadomość, że wielu mężczyzną też, gdzie pewnie sobie wyobrażali pewne rzeczy z nią, ale cóż ona należała do niego.
To jak się zmieniła Findis to mąż bardzo dobrze obserwował od tej księżniczki, która bała się jego wzroku i była niepewna zbliżeń, do momentu teraz kiedy sama niejednokrotnie podwyższa tempo i dodawała pikanterii zbliżeniom. Czuł to, że żona od pewnego czasu lubiła mu przegryzać wargę, odwdzięczył się tym i kiedy tylko poczuł jak jej paznokcie wbiły mu się w bark to oznaczała tylko to, że trafił w dobre miejsce, a skoro tak to zadziałało to postanowił to kontynuować i tym razem robić to mocniej. Jego partnerka najwyraźniej chciała już dotrzeć do ciekawszej zabawy jak tylko poczęła pozbywać się reszty Hallecka odzienia to jedną ręką starał się jej pomóc, drugiej ręki z jej piersi nie miał zamiaru ruszać za dobrze się przy tym bawił. Czy była tam gotowa męskość? Głupotą byłoby twierdzić inaczej. Potem akcja poszła już o wiele szybciej i właściwie nie wiele minęło i rozpoczynali główną zabawę. Dał się pchnąć żonie na łoże, lubił to że stała się w łóżku o wiele bardziej aktywna i chcąca dominować, ale to nie oznaczało, że Halleck na to cały czas pozwoli.
Gdy zadała mu pytanie to momentalnie ją chwycił i przyciągnął do siebie. - Oczywiście, że ty jesteś. Kto inny mógł być? - rzucił do niej z uśmiechem. - Nie myśl sobie, że pozwolę ci tak mnie cały czas ujeżdżać. Potem chce cię porządnie zerżnąć - powiedział jej do ucha i puścił ją mogła się teraz swobodnie wyprostować. Właściwie to lubił tą pozycję, bo mógł w całości obserwować partnerkę, patrzeć na jej ciało na poruszające się cycki, miał odpowiednie widoki. Kiedy tylko zaczęła to książę przejechał obiema dłońmi po jej bokach ostatecznie usadawiając je na piersiach, coś od życia chciał mieć, a skoro oboje chcieli mocniejszych wrażeń to też mocniej się nimi zajmował i niejednokrotnie wbił tam swoje paznokcie, inicjatywa była na razie po jej stronie, aczkolwiek kilka razy wspomagał jej ruchy swoimi dłońmi.

"Póki siostra nie wydorośleje" to w mniemaniu Hallecka mogło potrwać i to długo z uporem Roweny. Trzeba było jej tyle wbić do głowy, że dla księcia mogło to naprawdę zająć miesiące chyba, że siostra Findis będzie udawać swoją stanowczą zmianę, a to też przewidywał, że może mieć miejsce, byle tylko uwolnić się od zamknięcia w komnacie. Skoro żona nie chciała rozmawiać o tym to nie ciągnął tematu i wcale się nie dziwił mogło to być już męczące ciągłe zajmowanie się dziecinną siostrą i bolączkami lordów Doliny.
Książę po prostu podchodził do tego w jeden sposób normalnie nie wiedziałby czy to jest córka czy syn, sny Findis były pewną dla niego zagadką, ale po prostu też nie był tego pewien, z resztą starali się o dziecko dosyć długo, więc tym bardziej był zadowolony z wiadomości o tym, że się wreszcie udało i jego małżonka zaszła w ciąże. Może sen po prostu był zwykłym snem, snem pełnych obaw. Stanowisko było jedno za kilka miesięcy pojawi się kolejny Hoare na świecie.
Po potwierdzeniu imion żona właściwie dała mu dobrą uwagę trzeba będzie wybrać się z dziećmi na wyspy i to nawet myślał, że na jakąś dłuższą chwilę wszak musiały poznać kim są, a same opowiadania i uczenie ich tego na kontynencie mogły nie dać normalnego rezultatu.
- Trzeba będzie. Muszą zobaczyć swój rodowy zamek i pooddychać wyspiarskim powietrzem, będzie co im pokazać - potwierdził Halleck. Musiały poznać swoją kulturę, skąd się wywodzą i kim będą nie miał zamiaru wychować ich w jakiś kontynentalny sposób to byli Żelaźni Ludzie i tak zostaną wychowani.
- Nie mam zamiaru - odparł od razu. Od pewnego czasu zauważył, że jego żona o wiele bardziej podobają się mocniejsze zbliżenia i najwyraźniej dzisiejsze ruchy Hallecka jej się podobały zwłaszcza po tym jak poczuł, że żona zostawiła mu ślad na szyi, kolejna pamiątka z boju wszyscy zatem będą widzieć co się dzieje nocami w komnacie, którą zamieszkuje Halleck i Findis. Małżonka zaczęła więc ujeżdżanie męża, po takim czasie musiał przyznać, że nieźle się w tym wyrobiła i ogólnie książę widział, że ta pozycja bardzo podobała się żonie.
- Możesz próbować - odparł i zaśmiał się, podobała mu się ta hardość żony i bardzo podobało mu się dokąd dzisiejsze zbliżenie zmierza. Zostawił więc to póki co i pozwalał żonie odpowiednio pracować. Doceniał to też, że Findis dbała o odpowiedni widok dla męża i odgarniała swoje włosy, aby ten mógł w pełnej okazałości oglądać jej piersi. Kontynuując zabawę usłyszał syk partnerki po tym jak wbił swoje paznokcie, ale doskonale widział po niej, że jej to odpowiada, więc nie miał zamiaru przestawać tylko tym bardziej to robił i parę razy jeszcze mocniej wbił dłonie. Tego co jednak po chwili nastąpiło jednak się nie spodziewał, jak paznokcie żony wbiły mu się w policzek i przejechały po nim, będzie po tym szrama, ale to tylko bardziej go nakręcało. Żona go ujeżdżała, a on czuł ogromną przyjemność wszystko pasowało, ona sprawnie go zadowalała, widok na nagie ciało, podskakujące cycki, które Halleck niejednokrotnie pieścił i pojękiwania Findis przez to wszystko jeszcze bardziej się nakręcał, nawet myślał czy by tak tego nie zostawić i pozwolić małżonce doprowadzić do finiszu, ale on coś obiecał i nie miał zamiaru z tego rezygnować.
W pewnym momencie sprawnym ruchem podniósł tułów do góry zbliżając się do partnerki, ale wtedy wykorzystał swoją siłę i zrzucił ją na łóżko i momentalnie znalazł się nad nią umiejscawiając się między jej nogami.
- O nie, nie, nie zapowiedziałem co chcę zrobić, więc mam zamiar cię pieprzyć - powiedział to przybliżając się do jej ust, zaczął ją całować i jednocześnie dał sobie chwile przerwy, aby uspokoić się i przypadkiem za szybko nie zakończyć zabawy. Mimo, że to było mocno wciągające i przyjemne to przerwał pocałunki, a jako że miała być ostrzejsza zabawa to miał zamiar to gwarantować żonie. Wyprostował się i zamiast przybliżyć się, aby dobrze się umiejscowić to postanowił przyciągnąć ją do siebie przez pościel. Ustawił się nad nią i w tym momencie przyszpilił jej ręce do łoża trzymając za nadgarstki, nie było to jakoś mocno, ale na tyle, żeby nie mogła się wyrwać z uścisku, żeby po prostu poczuła się nieco bezbronnie wobec księcia. Ponownie zbliżył się do jej usta i pocałował, ale tym razem przegryzł jej wargę w taki sposób, żeby pojawiła się krew.
- Odpłacam się - powiedział z delikatnym uśmiechem, a w tym momencie wszedł w nią i zaczął dalszą zabawę, na początku nieco wolniej, ale z każdą chwilą przyśpieszał tempo, to teraz on dyktował warunki. W pewnym momencie też nieco zmienił sposób trzymania, bo skierował jej ręce bardziej krzyżując je i chciał trzymać jedną dłonią, żeby drugą mieć wolną, przez co mógł ponownie mocno uszczypnąć partnerkę w pierś, a potem... Cóż przesunęła się ona na szyje i za nią złapał, nie było to mocno, aczkolwiek nieco pikanterii chciał dodać, mogła być pewna, że krzywdy jej zrobić nie chce, prawda? W pewnym momencie zwolnił i nachylił się do niej.
- I jak chcesz, żeby potoczyło się dalej? - dawał jej ten przywilej jak ma to dalej wyglądać i się skończyć.

Dla Hallecka było to też całkiem odprężające przeżycie kiedy żona była nad nim, to wtedy on miał tą możliwość, aby być bardziej bierną stroną w zbliżeniu pozwolić się swojej partnerce wykazać, a to była na pewno ciekawsza alternatywa od standardowej pozycji. A poza tym, skoro Findis podobało się no to dlaczego miał jej na to nie pozwalać ona też miała czerpać z seksu satysfakcje. Uśmiechnął się tylko na jej komentarze odnośnie siłowych sztuczek, no cóż miał tą przewagę, więc mógł to zrobić w każdej chwili, a póki co wykorzystywał to w taki sposób, żeby bawić się piersiami żony.
Nie miał zamiaru dać jej dokończyć zdania, trzeba było to zrobić szybko, żeby mieć nad nią przewagę, co prawda fizycznie to nie było trudne, aczkolwiek mogła go czymś zaskoczyć. Próby jej wyrwanie też spełzły na niczym, po Hallecku było widać, że ma w sobie sporo krzepy, więc bardzo ciekawym byłoby to jeżeli udało by się jednak to jej zrobić.
Dokładnie ją obserwował kiedy zaczął swoją "pracę" - przegryzienie warg i cały czas wpatrywanie się w jego oczy, aż mu się przypomniało to jak kiedyś bała się jego wzroku i uciekała od niego nawet przy zbliżeniach, a teraz... Czas to zmienił. Jeszcze próby wyrwania się spod władzy męża, aczkolwiek w pewnym momencie ustały, a zauważył tylko, że jej uda stanęły szerszym otworem na co się uśmiechnął. Położył jej rękę na szyi, ale nie do końca spodziewał się takich słów od Findis, chociaż w ostatnim czasie ich seks stawał się coraz bardziej mocniejszy, więc może mógł się tego spodziewać. Jednak te słowa trafiły na bardzo podatny grunt, bo był cholernie napalony, a takie słowa go tylko jeszcze mocniej nakręciły, a skoro tego chciała to kim był on, żeby tego odmówić.
Zatem Hoare przycisnął mocniej dłoń na szyi partnerki, nie chciał zacząć jej dusić, aczkolwiek na tylko mocno, aby utrudnić jej oddychanie i przytrzymał tak przez kilka chwil, a jeżeli chodziło o uderzenie to z tym też nie miał problemu. Twarzy nie miał zamiaru jej niszczyć, to by było nie dobre też dla niego. Dał jej chwilę na parę głębszych oddechów po ściśnięciu szyi i zgodnie z jej życzeniem uderzył. Uderzył z otwartej ręki w jej policzek, nie jakoś mocno, ale na tyle, aby poczuła i zaraz to samo zrobił z drugiej strony. Złapał ją za buźkę dłonią i zaraz potem zaczął całować i nieco podkręcił tempo zbliżenia. Potem jeszcze kilkukrotnie z otwartej dłoni uderzył ją po cyckach.
Pozwolił uwolnić się po swoim pytaniu partnerce, jej pocałunek najwyraźniej oznaczał, że oto jej chodziło, a on tylko na jej słowa szeroko się uśmiechnął, to bardzo mu się podobało, mocno działały na niego takie słowa. A jej kolejne słowa nieco go zadziwiły, ale były miłe.
- Obiecuję, przecież ostatnio nie pozwalałem ci odpocząć - powiedział do niej, a zaraz potem pchnął ją na łóżko, skoro chciała, aby tak ją wziąć. Usadowił się za nią, aczkolwiek zanim zaczął dalszą zabawę to zbliżył się do jej ucha. - Powiedz mi głośno i wyraźnie, do kogo należysz? - uśmiechnął się przy tym.
Zaraz potem dał jej parę mocniejszych klapsów w tyłek i począł kontynuować zabawę. Tutaj już nie miał zamiaru jakoś stopować siebie, a tym bardziej żony. Leżała pod nim, a on tylko podkręcał coraz szybsze tempo, nie zwracał specjalnej uwagi na inne rzeczy, cel było to, aby doprowadzić zbliżenie do końca. Findis bo narastającym tempie mogła to już zauważyć, Halleck się nie oszczędzał, można było usłyszeć jego szybszy oddech, a w po chwili mocniej przyszpilił żonę do łoża. W pewnym momencie tylko przeciągłej jęknął, a jego partnerka mogła już poczuć w sobie, że w niej doszedł. Ciężko oddychał, ale postanowił jeszcze wykorzystać swoją siłę i obrócił blondwłosą na łożu na plecy, aby mógł na nią patrzeć. Kiedy to zrobił to pocałował ją przeciągle gdzie zszedł ostatecznie na jej szyje i tam zrobił taki sam ślad jak ona mu, niech w Orlim Gnieździe wiedzą co się dzieje nocami.
On sam ostatecznie przełożył się na bok i upadł na plecy obok niej ciężko oddychając.
- Świetny seks - wydusił z siebie między oddechami. - Lepszego nie miałem - na wydechu nieco się zaśmiał i zaraz potem objął żonę ręką i nieco przyciągnął, aby się zbliżyła mocniej do niego.
- Jak spytają mnie o to na policzku to będę musiał powiedzieć, że żona mi tak zrobiła - zaśmiał się do niej. To było bardzo udane zbliżenie w jego mniemaniu i miał tylko większą nadzieję, że to będą powtarzać.

Oczywiście, że musiał zrobić jej malinkę na szyi, specjalnie to zrobił, cóż po prostu chciał to zrobić jakiegoś większego wytłumaczenia na to nie było, jego żona będzie się mogła pochwalić tym, że życie łóżkowe ma bardzo dobre, a zresztą na szyi Hallecka widniał taki sam ślad.
- Najlepiej w ubraniu - zażartował od razu Hoare, nie uważał tego za cokolwiek złego ot zabawa między nimi, z resztą ciekawie będzie zobaczyć żonę z takim znamieniem przechadzającą się po zamku. Czy się wstydził żony? Absolutnie nie, był z niej zadowolony, nawet bardzo spełniała tak naprawdę wszystko czego oczekiwał by od swojej małżonki, więc tym bardziej jak ktoś spyta to powie, że bliznę ma od żony, podczas prywatnych spraw w komnacie.
- Ja miałbym się ciebie wstydzić? Absolutnie - odpowiedział. - Najwyraźniej tak - uśmiechnął się do niej i połaskotał po boku. Co jak co, ale akurat lubił ten moment kiedy żona się w niego wtulała, był w pewien sposób satysfakcjonujący i bardzo zadowalający. Chciał też coś dla siebie ugrać w tym wszystkim więc chciał nieco pociągnąć.
- Skoro ja ci coś obiecałem, to może mi teraz coś ty obiecasz, hm? - powiedział do niej przeczesując jej włosy. - Na przykład to, że codziennie będziemy się kochać, jak do tej pory? - powiedział wprost, chciał się z nią nieco pobawić wszak od pewnego czasu nie było dnia, aby nie uprawiali seksu i Halleckowi bardzo to odpowiadało, więc dlaczego nie byłoby ciągnąć tego dalej. Kolejne słowa żony, nieco go zaskoczyły bo były bardzo wylewne, a to raczej nie było aż tak do niej podobne, ale nieco dały księciu do myślenia.
- Obecnie do Doliny, dobrze powiedziane - zaczął. - Ale jak nic nie znaczyć? Jesteś moją żoną, moją skalną żoną - jedyną i najważniejszą, a w przyszłości będziesz przy mnie jako królowa, to jest nic? - zapytał jej, był spokojny, nie widział w tym "byciem nikim", właściwie to będzie bardzo ważną osobą. Z resztą dla niego była ważna, była jego żoną jak wspomniał.

Drobny żart z jego strony, nie miał zamiaru jakoś jej urazić bowiem on tych wieści o jakiejś rozwiązłości żony nie przyjmował do wiadomości, poznał ją na tyle, że naprawdę wątpił w prawdziwość takich słów. Miał dobre zdanie o swojej partnerce pokazała to już niejednokrotnie, tak właściwie to co w jakiś sposób chciał, aby spełniała Findis to tak naprawdę spełnia, też pokazała się z wielu pozytywnych stron to nie miał żadnego powodu do narzekań na nią. Takiej reakcji się nie spodziewał, aczkolwiek nieco się zaśmiał z tego.
- Doprawdy? - zaraz potem zaczął łaskotać ją drugą dłonią, a pierwszą spróbował wyrwać, aby dalej to robić. - Jeżeli mnie odpowiednio pocałujesz to ZASTANOWIE się czy przestać - oznajmił jej. Jeżeli próbowała zrobić to o co poprosił, albo zadeklarowało, że to zrobi to na chwilę przestał, aczkolwiek specjalnie odsuwał głowę, żeby tak łatwo nie mogła tego zrobić, musiała być odpowiednio stanowcza i z większą pewnością to uczynić. Nawet jak to zrobiła to jeszcze ją na parę chwil połaskotał i wtedy odpuścił.
Raczej spodziewał się, że żona mu takiej obietnicy nie odmówi. Zwłaszcza, że dosyć chętnie z nim współżyła, wiadomo było, że głównie z powodu tego, że chciała zajść w ciążę, aczkolwiek kiedy była już z Astrid w ciąży to nadal mu jakoś nie odmawiała.
- No dobra - odpowiedział jej mąż i dał się jej pocałować. Skoro taka deklaracja poszła, to Halleck miał zamiar z niej jak najbardziej korzystać.
Nie wiedział czy na niej robi wrażenie taka pozycja, po jej tonie wnosił, że nie, ale co miał jej zrobić? Taka była rzeczywistość. Też nie każda kobieta z królewskiego rodu zostawała królową, tak naprawdę nieliczne, a tutaj tak miało być, nie wiedział co miał powiedzieć.
- Nie oto mi chodziło Findis, nie mam innej - odpowiedział jej na temat pozycji żony. Przecież nie mówiłby jej tak, z resztą doskonale mogła zdawać sobie sprawę, że Hoare nie ma innych partnerek, więc trochę nie rozumiał pytania. Kiedy się mocniej w niego wtuliła to książę zaczął zaczesywać jej włosy. Sam ją też nieco mocniej przytulił do siebie.
- Coś się dzieje? - zapytał ją. - Jesteś senna? - dopytał wkrótce potem.

Halleck chciał wprowadzać nieco bardziej luźnych relacji nie musieli być cały czas poważni jak to normalnie bywało, tutaj mogli robić co właściwie chcieli, więc to że tutaj mieli znacznie więcej zbliżeń ze sobą księciu jak najbardziej się podobało. Nawet można było uznać, że bardziej cementowało ich relacje.
Im bardziej Findis się zapierała tym bardziej Hoare napierał, jak to nie chciała spełnić jego prośby. Nie powstrzymywał się w żaden sposób chciał, żeby się śmiała i ostatecznie mu uległa. Żadne prośby i błagania na niego działały, był nieugięty i cały czas łaskotał żonę. Siłowe próby partnerki dosyć szybko spełzły na niczym bo jakoś specjalnie na niego nie działały, a był zdeterminowany, aby postawić na swoim. I usłyszał wreszcie te magiczne słowa "poddaj się" i czekał, no ale cóż zadanie nie miało być  takie łatwe, chciał żeby żona się postarała inaczej to nie miało sensu. Całkowicie nie spodziewał się tego, że zostanie ugryziony w rękę.
- Aua! - zdążył tylko głośnie wydusić z siebie, ale zaraz jego usta zostały zaatakowane przez Findis, w tym momencie całkowicie odpuścił łaskotanie jej i delektował się chwilą, bo musiał przyznać, że partnerka potrafiła bardzo przejmująca i dobrze całować. To że przez jej pocałunek się nakręcał to było mało powiedziane bo gdy przechodziła niżej to czuł coraz większe podniecenie... I nagle przerwane. Splątał sobie tylko ręce za jej plecami.
- Mogłaś kontynuować, schodzić coraz niżej... - odpowiedział patrząc na nią. - Ale jak najbardziej może być - uśmiechnął się do niej.
Nic nie mógł poradzić na to, że aktualnie jej taka pozycja średni pasowała, chociaż sam Halleck uznawał, że miała bardzo wysoką i miała zaufanie od osób, których raczej inni by się nie spodziewali. Na jej słowa zaczął po prostu ją gładzić po boku. Wiedział, że kobiety w czasie ciąży mają różne zachowanie dlatego jakoś specjalnie nie przejmował się tym.
- Jeżeli potrzeba ci pomocy to jestem, mam cię wspomagać i będę to robił - oznajmił jej. Od początku to mówił i zawsze był chętny do pomocy bo to i dla niego dodatkowe doświadczenie na przyszłość.
Takiej odpowiedzi żony się ostatecznie nie spodziewał, a ten uśmiech był dosyć niecodzienny i Halleck zaczął coś podejrzewać. Kolejnych ruchów się nie spodziewał, aczkolwiek były dla niego bardzo przyjemne i bardzo szeroko uśmiechnął się na propozycje małżonki. Nie miał zamiaru jej odmawiać i zaraz tylko potwierdził swoją gotowość do dalszej łóżkowej zabawy. Tym bardziej nad rankiem nie chciał wypuścić Findis z łóżka, bez odpowiedniego dostrojenia się na nowy dzień. Jednak po nocnej drugiej rundzie zaraz poszedł spać gdy tylko partnerka usnęła.

Czekała aż w końcu siostra się pojawi, jednak nie tym razem. Ostatecznie to ona nakazała jej przyjść i to gdzie...w jej komnaty. Nie do końca miała chęci ruszać się z komnat w których spędziła ostatnio cały długi czas. Odmawiała posiłków tłumacząc się pokutą, wykonywała wszystkie polecenia i skupiała się na tym co miała robić byle tylko nie myśleć o przyszłości. A gdy w końcu nadszedł ten dzień z niechęcią przebrała się w coś zdecydowanie nie pasującego do niej. Upięła włosy i przyjrzała się krytycznie własnemu wyglądowi. Gdy była już gotowa ruszyła za strażą i weszła do komnat siostry.
- Owszem chciałam.
Odezwała się od progu. Totalnie obojętna. Jak wyglądała? Tak jak w dniu gdy dowiedziała się o śmierci brata. Nie było na jej twarzy krzty uśmiechu, blasku w oczach. Była przybita, zmęczona i totalnie zniechęcona.
- Wybacz proszę Pani. Chciałam Cię tylko prosić o zgodę na wstąpienie do Septu.
Nie patrzyła na Findis. Nie miała takiego zamiaru. Chyba, że ta nakaże jej wówczas spojrzy na nią, jednak nie zobaczy w niej już tamtej Roweny.
- Przemyślałam przez ostatni czas wszystko. Wiem, że nie byłam idealną siostrą ani córką. Moje miejsce jest w Sepcie, gdzie będę mogła oddać resztę życia Siedmiu błagając o przebaczenia.
Dodała cichym spokojnym głosem. Żałowała, że posłuchała jej tamtego wieczoru, gdy w czasie rozmowy Findis prosiła ją by była sobą, by się nie zmieniała. Widać, było to błędem...Miała pozostać w żałobie, może wówczas wszystko inaczej by się potoczyło. Teraz jednak stała tutaj, stała nie siadała, nie wchodziła głębiej w komnatę. Stała jak najbliżej wyjścia by w razie konieczności opuścić komnatę i zamknąć się znów w czterech ścianach.

Młodsza z księżniczek spodziewała się wszystkiego, w tym również odmowy. Kiedyś pewnie by się buntowała, jednak teraz...teraz było inaczej. Może i Findis oczekiwała buntu, sprzeczek i wrzasków. Jednak nie tym razem. Nawet nie uniosła głowy by na nią spojrzeć, nie spojrzała też na malutką Astrid. Po prostu stała z opuszczoną głową. Na jej słowa i wyjaśnienia skinęła tylko głową by po chwili odezwać się przyciszonym głosem. Findis może i roześmiała się na słowa Roweny odnośnie "Pani" jednak jej do śmiechu nie było. Tym bardziej słowa siostry utwierdziły ją w tym, że nie ważne co uczyni i tak skończy u boku jakiegoś mężczyzny, którego nawet nie będzie dane jej poznać bliżej. Zawsze chciała sama zdecydować kogo poślubi jednak nic z tego. Z ojcem miała na tyle dobrze, że mimo zastraszenia i uprzedzenia o małżeństwie, stronił od tego. Dzisiaj gdyby mogła uciekłaby do niego by skryć się pod jego czarnym płaszczem, tak jak kiedyś, gdy była dzieckiem. Wtulić się w jego ramiona i nie puszczać. Mimo informacji jakie dostała odnośnie ojca i Findis to jednak potrzebowała teraz kogoś kto ją po prostu przytuli i uspokoi. Jednak czy to by coś dało? Jeszcze gdy ledwo sięgała do pasa ojca wszystko wydawało się takie proste. Wystarczyło jedno spojrzenie, jeden uśmiech. I wszystko się zmieniało. Nawet wtedy, gdy siostra zakazała początkowo mówić komukolwiek ze służby o jej stanie, gdy zaczęła krwawić. A teraz...ta, która ją chroniła, która wspierała w każdej najbardziej bolesnej części życia była zupełnie inna. Rozumiała jej podejście, czy raczej próbowała zrozumieć.
- Rozumiem. Zatem poślubię Lorda Huntera jak rozkażesz.
Odparła bezbarwnie, totalnie obojętnie, tak jakby to wszystko nie miało dla niej żadnego znaczenia. Przeniosła na chwilę spojrzenie na małą Astrid by zaraz opuścić wzrok.
- Wybacz, że zajęłam Ci czas, mogę odejść?
Zapytała bardziej z nadzieją, że jej pozwoli wyjść. Czuła się źle, nie przez to co usłyszała, a przez dwudniową głodówkę. Musiała chociaż na chwilę usiąść, wziąć dwa wdechy. Tym czasem stała w milczeniu czekając na kolejne słowa siostry. Jeśli pozwoliła jej odejść, wycofała się podpierając się najbliższego mebla, jeśli nie starała się wytrwać i wysłuchać co jeszcze jej siostra ma do powiedzenia.

Dla Roweny nie miało to znaczenia, czy je, czy też nie. Spędzony czas w zamknięciu i odcięciu od normalności jaką prowadziła było dla niej zbyt...bolesne. To co kochała, to co lubiła zostało jej odebrane a ona musiała się podporządkować. Westchnęła pod nosem na słowa siostry.
- Twój Pan mąż wystarczająco dał mi do zrozumienia gdzie moje miejsce. Może i jest Żelaznym, ale nie pozwolę by kolejny raz mnie uderzył. Źle postąpiłam, to fakt...ale jestem krwi Andalów, nie pozwolę by innowierca traktował mnie jak prostą dziewkę. Stąd moja pokuta, mój post. Poniosło mnie i w złości rzuciłam w niego, w sumie chciałam obok. Przez to oberwała poleciało prosto w służkę, która niosła pranie...moja pokuta jest słuszna i potrwa jeszcze długi czas.
Wyjaśniła powód głodowania bo chociaż Findis piła wodę i jadła suche pieczywo tak Rowena tylko piła wodę.
- Nie chcę byś się martwiła. Nie to jest moim celem. Wiem, że nie jestem idealną siostrą, jednak naprawdę starałam się jak mogłam. Pytasz mnie czemu? Miałam się ogarnąć, zamknęłaś mnie w komnacie z towarzystwem, które jak sama wiesz nie jest moim ulubionym. Zmuszasz mnie do czegoś, czego nigdy nie tolerowałam i nie potrafię tolerować. Wykonuję polecenia tak jak tego chciałaś. Nie potrafię być taka jak chcesz więc po prostu wykonuję Twoje polecenia. Każesz mi siedzieć, będę siedzieć, każesz mi skoczyć, zrobię to.
Odparła obojętnie bez cienia emocji. Uniosła na siostrę wzrok jak kazała ale ta nie dostrzegła w nich żadnego blasku dawnej Roweny. Nic, kompletnie nic w nich nie mogła ujrzeć.
- Rozumiem. Gdy już będziesz wiedzieć za kogo...nie informuj mnie. Nie chcę tego wiedzieć. Po prostu zrób co musisz. Ja tutaj nie mam nic do powiedzenia Twoja decyzja kogo poślubię.
Przyznała wpatrując się w jeden punkt, czując jak wszystko dookoła wiruje. Zachwiała się nieco i złapała odruchowo najbliższego mebla.

Ech no i się zaczyna...Rowena wiedziała, że wówczas zrobiła źle, miała tą świadomość jednak co mogła na to poradzić teraz? Mleko się przelało, trzeba było ponieść tego konsekwencje.
- Tego dnia, w którym poleciłaś swojemu mężowi powiadomić mnie o planach małżeństwa, o tym że mam poślubić Lorda Huntera.
Wyjaśniła. Był to w sumie ten sam dzień, w którym ją zamknęła w komnacie więc było jej to wszystko jedno na tamtą chwilę. Jednak teraz...zamknięcie nie było jej przychylne i stawało się uciążliwe. Jednak nie komentowała tego, nie interweniowała.
- Tamtego dnia zasłużyłam...padło kilka słów i w złości rzuciłam tym, co miałam pod ręką. Kielich miał trafić tuż obok w mur, jednak w tym czasie otworzył drzwi i poleciał w stronę służki niosącej wypraną pościel. Kilka kropli poleciało na pranie...chciałam ją przeprosić, jednak nim zdołałam doskoczył do mnie i spoliczkował.
Przyznała z pokorą bo i zasłużyła w tamtym momencie, jednak nie obchodziło ją to co zrobił. Mógł to zrobić ktokolwiek, ale nie on...nie innowierca.
- To jest moja siostrzenica. Nie jest taka jak oni i nigdy taka nie będzie. Będzie taka jak ty...
Przyznała z westchnieniem i wówczas się zachwiała.
- Wszystko dobrze...nic mi nie jest.
Odezwała się zaraz starając się zachować równowagę. Dzięki siostrze nie upadła mimo to czuła się nie najlepiej.
- Uwierz, w tej chwili jest mi naprawdę wszystko jedno. Niech sobie myślą co chcą, niech robią co uważają za słuszne. Miałam się zmienić, więc to zrobiłam...robię.
Przyznała. Była szczęśliwa będąc sobą, może i miała niewyparzony język, może była wybuchowa i arogancka ale była sobą, nie musiała udawać kogoś kim nie była. Jednak nie widziała w tym sensu dalszego wyjaśniania. Jej siostra nie była już tą, którą znała. Miała wrażenie, że oddaliły się od siebie i coraz bardziej się oddalają.
- Zjem, zjem...
Obiecała chociaż nawet na chwilę jej mina się nie zmieniła. Nadal była zobojętniała, nadal było jej wszystko jedno. Mogła umrzeć poprzez głodówkę, wszystko było jej obojętne. Jeśli będą nad nią ślęczeć i pilnować pewnie dla spokoju przegryzie odrobinę ale tylko odrobinę, na razie jednak była tutaj, nie musiała się przejmować niczym innym.

- A czy to ma jakieś znaczenie? Royce, Hunter jeden i drugi nigdy nie zaznają w moim życiu miejsca. Jeden chuchro, które przy byle podmuchu się złamie. Drugi...wdowiec, który bardziej w Siedmiu wtuliłby swą aparycję niż skupił na czymś bliższym swej małżonce. Jednak pogodziłam się z tą decyzją i jest mi naprawdę wszystko jedno. Kiedyś kazałaś mi walczyć o to co kocham...jednak nie widzę dalej sensu.
Odparła spokojnie na słowa siostry. Co do Hoare, owszem miał powód jednak czy Rowena przyjęła to spokojnie...nie. On nie był jej nikim bliskim, nie był w stanie pomówić nawet pięć minut w spokoju.
- Owszem miał powód. Nie mniej, nie on powinien mnie uderzyć. Nie on powinien wydawać polecenia. Nie potrafi rozmawiać, wydaje polecenia nie rozmawia. A doskonale wiesz, że nie toleruję takiego czegoś. Ale stało się i się nie odstanie. Tego siostro obiecać nie mogę. Dla mnie w moich oczach jest nikim, dla mnie nie istnieje...może sobie być Twoim mężem, ale ja go więcej nie chcę widzieć. Więc wybacz, ale jeśli nawet zniosłabyś zakaz opuszczania komnaty nie opuszczę jej do puki on tutaj jest.
Uprzedziła siostrę o swoich zamiarach. Nie miała zamiaru wychodzić z komnaty do czasu, aż Halleck nie wyjedzie. Dla niej dobre zdanie o tym człowieku nie miało już żadnego znaczenia. Na wzmiankę o Astrid Rowena tylko lekko się uśmiechnęła ale nie na tyle by jakoś się poczuć lepiej. Próba rozweselenia przez starszą siostrę nie bardzo jej wyszła. Gdy zawroty ustały poczuła się odrobinę lepiej jednak to nie sprawiło, że poczuła się jakoś wyjątkowo. Już w momencie gdy Findis podeszła do niej i ją najzwyczajniej w świecie przytuliła Rowena nie potrafiła z tego powodu się cieszyć. Zesztywniała nieprzyzwyczajona do objęć przez siostrę, w ogóle do objęć. Stała więc tak przez chwilę sztywna nawet nie drgnęła. Niepewnie uniosła dłonie i ułożyła je na plecach siostry delikatnie poklepując ale zaraz potem się odsunęła.
- Chciałabym, by tak było...
Tyle tylko zdołała wydukać z siebie cofając się nieco przed siostrą. Rowena nie była tą samą dziewczyną, którą pamiętała, była inna...wycofana, obca, nieobecna.
- Jeśli mam stać się lepsza to nie okazuj mi żadnych uczuć...to dla słabych. Uczucia prowadzą tylko do problemów.
Wycedziła w końcu przez zęby starając się opanować wzrastające w niej łzy. Nie mogła się rozkleić, nie teraz i nie tutaj.
- Mogę już wrócić do komnat?
Zapytała ostatecznie czekając na to by mogła wyjść i zamknąć się znów w swoich czterech ścianach.

Młodsza z księżniczek nie przejęła się zbytnio słowami siostry. Była zobojętniała na wszystko, wykonywała polecenia mechanicznie, nie myśląc, nie czując nic. Kompletnie nic. Kazano jej skakać, skakała, kazano stać na jednej nodze, stała. Gdyby kazano skoczyć...skoczyłaby. Odcięcie od tego co kochała...od tego co ceniła było ciosem poniżej pasa.
- Jak każesz. Wybacz, za zabranie czasu. Więcej mnie nie zobaczysz i nie usłyszysz.
Obiecała a na słowa o niepowstrzymywaniu emocji przy bliskich uniosła brew z niedowierzaniem. Nie ufała już siostrze, nie tak jak kiedyś.
- Wybacz, za to co powiem, ale już kiedyś tak samo mówiłaś...jeśli nie pamiętasz, to Ci przypomnę..."Nie zmieniaj się, zawsze bądź sobą, nie ważne co by się działo. Zawsze możesz mi ufać." Wybacz, ale to mija się z tym jak jest obecnie.
Odparła odwracając się na pięcie od siostry, nawet nie zareagowała na jej słowa odnośnie tego, że ją kocha. Dla niej nie miały one obecnie żadnego sensu. Opuściła komnatę siostry zamykając się w swojej. Dosłownie i w przenośni. Znów starała się milczącym cieniem własnej siebie.
zt.