Areny Gogossos

Książę Finrod udał się na areny i zapytał o walkę z innym gladiatorem. Mężczyzna wskazany mu jako jeden z organizatorów, patykowaty chudzielec o szczurzej twarzy i chytrym spojrzeniu, miał oczywiście do niego najpierw kila pytań. Rzadko bowiem się zdarzało, że jakiś wolny człowiek przychodził tutaj walczyć, a co dopiero taki, który posiadał podobne uzbrojenie. Po krótkiej rozmowie zdecydował się jednak "pomóc" Arrynowi i całkowicie za darmo pozwolić mu na udział w walce.
Po kilkunastu minutach oczekiwania wpuszczono Arryna na niewielką arenę, gdzie przeciwko niemu postawiono niezbyt potężnej postury męża. Miał on tarczę i krótki miecz, który wyglądał na trochę brudny. Odziany był w lekki, skórzany pancerz. Finrodowi było dość gorąco w jego zbroi, więc może tutejsi woleli potykać się po prostu w czymś lżejszym. Cóż... Na pewno był szybszy od księcia, więc nie wydawało się to wcale takie niemożliwe. Koniec końców jednak, gladiator nie zdołał nawet drasnąć dzielnego księcia, który był w stanie dość łatwo go położyć.
Krwawiący wróg padł na ziemię i błagał o litość, do Finroda należała decyzja co z nim uczynić. Dobić ku uciesze wrzeszczącej zbieraniny gapiów? Czy może jednak oszczędzić?

- Tak, tak! Nawet dwa! - wyrzucił z siebie krwawiący niewolnik i szybko uciekł, potykając się, w stronę uniesionej kraty prowadzącej do pomieszczeń roboczych pod trybunami.
Intencje miał szczere, jednak swojej obietnicy nie mógł spełnić. Jeszcze tego samego dnia miał być ponownie wrzucony na piasek areny, gdzie, ku uciesze tłumu, rozerwany zostanie przez wściekłego bazyliszka.
Finrod tymczasem chciał więcej. Tak? Dobra...
Prowadzący arenę widząc, że książę mimo bycia niezbyt rozgarniętym umie swoim mieczem pomachać postanowił posłać przeciwko niemu prawdziwego już gladiatora. Z niższej półki, ale zawsze. Wyszedł na piach krzepki, acz nie nazbyt muskularny mężczyzna, z potarganą, brudną brodą, pokrywającymi ramiona licznymi bliznami i rozbieganym, wściekłym spojrzeniem. Uzbrojony był w wielki topór, koszulkę kolczą na skórzanej zbroi oraz hełm okularowy. Okazał się być słabszy od Arryna i miał mniej wprawy w używaniu oręża, jego technika była marna, ale był jednocześnie szybszy i o lepszej kondycji. Koniec końców Finrod ponownie zatryumfował, acz tym razem nie obyło się bez ran. Czuł dotkliwy ból niektórych części ciała, a w paru miejscach krwawił... Kurde, chyba trzeba było coś z tym zrobić...

- Ta... Jasne... - odpowiedział zbolałym głosem gladiator, kiedy Finrod oszczędził jego życie i zadecydował o jego losie. - Ech...
Okrzyk księcia skierowany do widowni, która bardzo liczna nie była, ale zawsze, odniósł całkiem pozytywny skutek. Niektórzy z widzów zaczęli klaskać, a inni unosili ręce i krzyczeli coś.
- Wooooohoooo! Finrod Arryn! - wydarł się jakiś niskie jegomość w pierwszym rzędzie, unosząc wysoko obie ręce. - Taaaaaaaaaaaaak!
Tak więc arenę młody Arryn opuścił w otoczeniu wiwatów oraz okrzyków aprobaty.

Chudzielec o szczurzej twarzy krytycznie przyjrzał się stanowi Finroda i "wspaniałomyślnie" zaproponował mu pomoc cyrulika pracującego na arenie w celu opatrzenia książęcych ran. Jeżeli książę się zgodził, to w tym samym czasie mężczyzna był w stanie wymienić mu jakie bestie mają na arenie - byli to oczywiście różnej dzikości Cętkowani Ludzie, wielkie krokodyle oraz bazyliszki, chociaż wielkiej sztuki obecnie nie mieli. Posiadali również kilka zwierząt w rodzaju lwów, tygrysów, wilków czy panter.

Cyrulik dobrze zajął się Finrodem i opatrzył jego rany, zalecił też by Arryn odpoczywał przez najbliższe dni i nie nadwyrężał się fizycznie. Przez wysiłek mogłyby zerwać się szwy i rany ponownie by się otworzyły.
Szczurowaty człowiek ucieszył się, kiedy młodzieniec wyraził chęć walki z dzikimi bestiami i pochwalił jego odwagę oraz hart ducha. Jeżeli chciał zobaczyć Cętkowanego Człowieka, to mogli mu na to pozwolić. Stwory te okazały się być, po dokładniejszym przyjrzeniu się, czymś pomiędzy człowiekiem a małpą. Poruszały się na dwóch nogach i miały dwie ręce oraz głowy z widocznymi twarzami - jak ludzie. Były jednak potężnie umięśnione, miały pochylone do tyłu czoła, wielkie, kwadratowe zęby, duże szczęki i nosy bardziej przypominające ryje świń czy dzików. Do tych ostatnich upodabniała Cętkowanych Ludzi również ich skóra, która pręgowana była odcieniami brązu oraz bieli. Miejscami porastało ich gęste, szorstkie i czarne włosie.
Pracownik areny wydawał się patrzeć na te stworzenia z niezwykłą pogardą i upomniał Finroda by mimo podobieństw oraz miana jakim ich określano nie myślał o nich jak o ludziach, ponieważ do tych się nie zaliczali. Były to stwory. Bardziej inteligentne niż zwykłe zwierzęta, ale wciąż tylko stwory. W dodatku barbarzyńskie w naturze. Wiele z nich, zwłaszcza te żyjące głębiej w dżungli, czciło mrocznych bogów i żywiło się upolowanymi ludźmi, sobą nawzajem, a nawet truchłami swoich własnych zmarłych. Kanibale, ghule i kultyści ciemnych mocy...
Jeśli szło o walkę, to Cętkowani Ludzie zdecydowanie nie mieli najlepszej techniki, acz nadrabiali to swoją dzikością, a także wrodzonymi atutami fizycznymi. Byli silni, zręczni i wytrzymali przez co stanowili zagrożenie nawet dla zdolnego wojownika, jeżeli ten by ich zlekceważył.

Ralof niestety nie znał żadnego medyka czy też cyrulika. On i jego kompan cieszyli się dość dobrym zdrowiem, a przy zachowaniu odpowiedniej ostrożności nie doświadczyli jak na razie żadnego wypadku przy pracy, z którym sami nie umieliby sobie poradzić. Tak więc, Finrod musiał zwiedzić trochę miasta, aby znaleźć kogoś świadczącego pożądane przez księcia usługi. Trudno nie było. Cyrulicy, balwierze, alchemicy oraz "medycy" byli dość powszechnie spotykani w Gogossos. Arryn z pewnością będzie miał u kogo się wyleczyć jeżeli zajdzie taka potrzeba, jednak pamiętać musiał, że wiązało się to również z koniecznością zapłaty za usługi znachora. Z opłatą wiązało się również wejście na areny, jeżeli młodzian chciał popatrzeć na innych gladiatorów.
Kiedy w końcu Finrod udał się na arenę by zmierzyć się z Cętkowanym Człowiekiem, szczurowaty jegomość chętnie spełnił jego prośbę. Przeciwko Arrynowi wypuszczono całkiem masywny, silny okaz, poruszający się do tego zwinnie i szybko. Fizycznie z pewnością górował nad księciem, a jak wkrótce miało się okazać opanował również w bardzo dobrym stopniu technikę walki, co było dość niezwykłe jak na opis tych stworzeń, który Finrodowi przedstawiono wcześniej. Sokół miał jednak pewną duża przewagę - rynsztunek. Zbroja płytowa, tarcza oraz miecz były o wiele lepszym wyposażeniem niż szorstkie futro i wielka, drewniana maczuga. Dzięki swojemu uzbrojeniu oraz pięknemu trafieniu na sam koniec starcia Arryn zdołał zabić monstrum i odnieść niewielkie obrażenia.

Szczurowaty mężczyzna krytycznie spojrzał na rynsztunek Finroda i od razu powiedział, że w tym, to go do wilka nie puszczą. Przecież wilk, to był tylko taki dzikszy, wyrośnięty pies. I co? W płycie na psa? Przecież to by nie była walka, a pokaz z rzeźni jak zabić bezbronne zwierzę! Widownia by nie była bardzo ucieszona, ponieważ starcie by było bardzo jednostronne, a że to zwierzak by był zabijany przez gladiatora, a nie bezbronny gladiator przez wielkie zwierzę, to nie byłoby zabawnie. Więc Finrod mógł się z wilkiem zmierzyć, oczywiście, ale jak te blachy z siebie zdejmie i wejdzie bez nich. Najlepiej jeszcze z jakąś włócznią, jak prawdziwy myśliwy!
Znaleźć kogoś kto głowę mu zamarynuje nie było trudno, co ciekawe, a zapłacił za to wszystko ledwie pięćdziesiąt srebrników. Koszt usługi nie był duży, ale potrzebował sporego słoja na tak dużą głowę oraz wiele materiału do jej zalania. Poszukując zaś "czegoś do roboty" mógł książę znaleźć wiele ofert. Czy jednak były ciekawe? Kilka statków poszukiwało sprawnych rębaczy, acz byli to przede wszystkim piraci oraz łowcy niewolników, może jakiś okręt kupiecki lokalnego bogacza wypływający do Qarthu, Volantis czy Zatoki Niewolniczej. Paru zamożniejszych rzemieślników czy kupców poszukiwało również najemników do ochrony swoich lokali lub innych interesów, a czasem do "załatwiania spraw".

Pierwszego dnia na arenę wszedł i zaraz musiał z niej schodzić. Dlaczego tak? Ano prosta sprawa, panie kolego. Wypuścili mu naprzeciw wojownika w sumie całkiem kompetentnego - przynajmniej za takiego mógł uchodzić. Pewnie sam się za takiego miał. Czy słusznie? Pewnie tak. Jednakże nigdy nie walczył z kimś takim jak Byk i tutaj był, kurda bele, problem. Jego problem.
Starli się na placu boju i pierwszy ruszył oponent. Coś tam młotem pomachał, natomiast głównie obrywał. W końcu trafił wielkoluda w ramię, ale Byk tylko spojrzał na niego, jak spytać chciał "naprawdę, kurwa?". Potem szybko go zabił, tłukąc tak, że został tylko wór połamanych kości w poobijanym worku mięsa. Rybuch tego dnia nie miał roboty, bo to coś na ramieniu nie mogło być nazwane raną. Już komary żarły mocniej.

Drugi dzień na arenie był bardziej interesujący. Przeciwnik wyglądał podobnie, ale w walce okazał się być bardziej kompetentny. Ewentualnie Byk miał gorszy dzień czy coś. Oczywiście starcie nadal było dość jednostronne z korzyścią dla siłacza, jednak rywal poobijał go trochę swoim buzdyganem i tym razem Rybuch miał już co robić. Medyk spisał się wyśmienicie.

Trzeci dzień walk wyglądał podobnie do drugiego. Znów trafił mu się ktoś, kto pomimo gorszych warunków fizycznych i gorszego także wyposażenia, pokazał, że nim umrze to też będzie potrafił całkiem boleśnie ugryźć. A może to te wczorajsze rany tak potęgowały wrażenie?... Mniejsza, tak czy inaczej Byk znów zarobił kilka kuksańców, ale finalnie wyszedł z walki zdecydowanie zwycięskim. Na głośne owacje ze strony oglądających to było zdecydowanie za mało, ale ludzie chyba lubili, jak katuje przeciwników. Niektórzy po to tu byli...

Ostatnie starcie, które to odbywało się dnia czwartego było o tyle specyficzne, że przeciwnik także walczył dwuręcznym młotem. Z początku nie dawał sobie on najlepiej rady, ale w końcu dwa razy aż dosięgnął i mocno poobijał Byka swym potężnym młotem. W końcu jednak uległ mocarnemu bandycie i padł nieprzytomny chyba na ziemię. Byk mógł zabić, mógł oszczędzić - jakby nie było, nieborak i tak pewnie umrze, bo jeśli nie Byk to rany go wykończą.

Pierwej dokonać zakupu niewolników, tak? Mieli być po prostu zwykłymi ochłapami mięcha, więc siłą rzeczy kosztować też wiele nie kosztowali. Po jednej złotej monecie od łebka i nowa właścicielka mogła cieszyć się dwójką zakupionych mężczyzn. Taki niewolnik to mógł sprzątać, przy budowach ziemię przerzucać - ot, przeciętny chłop bez żadnych kwalifikacji, robol lub karma dla twoich zwierzątek, jeśli chcesz im dać coś ciepłego, co zapewni i posiłek, i odrobinę rozrywki dla wynudzonego w klatce drapieżnika.

Na arenie oczekiwano przybycia Aenaryay i jej zawodników. Kobieta otrzymała miejsce stosowne do swojej pozycji, natomiast jej zawodnikom dano dostęp do pomieszczeń, gdzie mogli przygotować się przed czekającymi ich starcami. Zgodnie z tym, co ustalono, jej własności miały toczyć boje z przeciwnikami godnymi, ale nie powszechnie uznanymi weteranami. Pierwej tutaj będzie mógł się popisać zbrojny Letniak, którego występy raczej nie wzbudzą największych emocji. Nie żeby ktoś odmawiał mu umiejętności, ale cóż... Walki bez opancerzenia od zawsze cieszyły się zdecydowanie większą popularnością, toteż pancerni mieli mniejsze wzięcie.
Starcie zapowiedziano i publice pierwszy pokazał się faworyt, Xalaho Jaho. W ciszy pozdrowił widownię wzniesioną ręką a następnie wcisnął na głowę trzymany w dłoni hełm. Z dwóch posiadanych sztuk oręża do walki w zwarciu wybrał topór, który dzierżyć mógł oburącz, wykorzystując sposób walki, w jakim najbardziej był przeszkolony. Teraz już tylko czekał, co nań rzucą. Rzucić zaś rzucili mu jego rodaka, człowieka o skórze ciemnej niczym heban. Tenże Letniak okryty był kolczugą a za narzędzia mordu wybrał sobie włócznię oraz solidną drewnianą lagę, którą można było nieźle dać po hełmie. On również pozdrowił tłum, wcisnął na łeb barbutę i gotów był walczyć.
Skoro obaj zawodnicy byli gotowi, nie było na co czekać. Dano im sygnał a stalowy taniec się rozpoczął. I... Pierwszy w natarciu był jej niewolnik. Opadł na swego przeciwnika z godnym weterana wielu bojów zdecydowaniem, ale chybił. Rywal okazał się dość szybki, by uniknąć ciosu, który tylko prześliznął się po oczkach kolczugi. Sam natomiast zadał celne pchnięcie włócznią i poprawił lagą. Kolejne dwa natarcia wojaka w płytach skończyły się podobnie i kiedy już tłum pewnikiem pomyślał, że w zbroi siedzi jaki niezguła, ten wreszcie utrafił. Stalowe oczka wyleciały w powietrze a materiałowy pancerz pod nimi rozdarł się. Krew wyciekła z boku drugiego Letniaka. Bynajmniej jednak nie był to koniec walki. Toż to tylko draśnięcie! Tłum krzyknął z radości i zachęcał walczących do boju. Dwóch pokrwawionych Letniaków mogło tylko dać im to, czego chcieli. I jak to szło? Ano walka była zażarta! Jej własność z czasem zwiększała swoją skuteczność a oponent zdawał się stopniowo ustępować pola, choć nadal stawał jak należy. Finalnie potężny cios dzierżonego oburącz topora zwalił oponenta z nóg i prawdopodobnie tym samym pozbawił życia. Zwycięzcą boju okazał się być odziany w płyty Xalaho Jaho! Niemniej, zapłacił za to wysoką cenę we własnej krwi. Początkowa nieporadność kosztowała go wiele i teraz był poważnie ranny. Kolejna walka niechybnie kosztowałaby go życie.

Jakkolwiek zajęto się ranami pancernego wojownika, czas przyszedł też na chyżą Harimatis. Odziana w swą brygantynę i hełm okularowy, dzierżyła dwa zakrzywione ostrza. Jej przeciwnik z krain dalekiego wschodu również odziany był w brygantynę a na łbie nosił barbutę. Tenże gladiator do boju wybrał połączenie arakh'a oraz tarczy. I cóż... Wiele by o tej walce mówić nie można było ponad to, iż rozwiązanie przyszło szybko a całe starcie miało dość jednostronny przebieg. Zwinna wojowniczka ino raz tylko rana została a poza tym wyszła z boju bez szwanku, bawiąc się swoim oponentem niczym kot kłębuszkiem nici. Pocięty i krwawiący z wielu ran przeciwnik musiał ulec pełnej okrucieństwa i gracji wojowniczce. Był to imponujący pokaz umiejętności, ale też i jednostronna walka nieco nudą pachniała.
Kolejna walka wojowniczki miała być przeciwko takoż samo wyposażonemu przeciwnikowi. I on i ona mieli po dwa zakrzywione ostrza oraz brygantyny na piersiach. Rzucili się ku sobie a stal zaczęła wirować w pełnych gracji i zdecydowania uderzeniach. Dominacja Harimatis była od początku niepodważalna, niemniej w przeciwieństwie do poprzedniego starcia, tutaj rywal więcej kompetentnie się odgrywał, co i raz oddając celnie za rany, których sam doznał. Publice wielce się to podobało, bo wreszcie i krew obficie przelewaną mieli, i bój uwagi godny, gdzie jeden z drugim przynajmniej do równej walki jako tako się zbliżali. Co dobre jednak szybko się kończy i walka ta skończyć się musiała. Harimatis pięknym cięciem w tętnicę udową zakończyła spektakl. Rywal jej co prawda jeszcze próbował ranę uciskać, ale lubująca się w okrucieństwie kobieta żgała swym ostrzem jego dłoń i kiedy wreszcie nie utrzymał, krewa wylała się obficie.
Co po tym wszystkim z wojowniczką? Ano ranna była i to tak solidnie. Nie spełniała kryteriów dla kolejnej walki a jej ranami należało się szybko zająć.

Karafka z winem i puchar, by wygodnie napitek spożywać - oczywiście. Życzenie zostało spełnione i dobrze to pewnikiem, albowiem zwycięstwo jej pierwszego czempiona miał zapewne lekko nieprzyjemny posmak, który trzeba było jakość zmyć. Na szczęście później było już tylko lepiej!
- Oczywiście. - Odparł z uśmiechem zarządca, który akurat z nią rozmawiał. - Ze swojej strony polecam zainteresować się walkami grupowymi lub w parach. - Zasugerował. - Więcej się dzieje, widowisko bardziej złożone, więcej krwi na raz. Ludzie to lubią. - Dodał jeszcze. I tutaj pewnikiem sama właścicielka gladiatorów dostrzegła, iż jeśli jej własności potrafią dobrze współpracować, to walki byłby nie tylko zyskowniejsze, ale i mniej ryzykowne, o ile przeciwników będą stanowić pośledniejsi zawodnicy lub dzikie zwierzęta, które zaszczute i puszczone bynajmniej nie w naturalnych warunkach, pewnikiem nie odnajdą sposobu, by skutecznie współpracować.

Stan zdrowia jej własności został oceniony fachowym okiem posiadanego medyka. Zapadła decyzja, by mierne i prawie bezwartościowe istoty swym życiem okupiły poprawę formy bardziej wartościowych... Cóż, rzeczy. Bo niewolnik taki czy siaki, to w końcu rzecz a przynajmniej do tego mu blisko. Wszakże można to uszkodzić, zabić lub choćby z miejsca na miejsce przestawić jak rzecz a konsekwencji nie będzie.
Udało się w obu przypadkach i medyk miał łatwiej. Co prawda ocena sytuacji i niestandardowy zabieg sprawiły, iż o szybkiej pomocy raczej nie było mowy, to jednak finalnie wyszło na plus a Paracelyx wywiązał się ze swojej powinności jak należy medykowi o jego umiejętnościach. Zarówno wojownik jak i chyża wojowniczka niebawem powinni wrócić do pełni zdrowia.