Szturm na krwawą bramę

Shaera Corbray miała wprawdzie tylko szesnaście Dni Imienia w chwili, gdy rozdzierano na niej suknię i wśród głośnych śmiechów oraz osobliwych żartów niesiono ją do sypialni, ale wiedziała mniej więcej, co powinno ją czekać. Przede wszystkim noc poślubna, podczas której należy zadowolić pana męża, później długie dni "na swoim", z dala od rodzinnego domu i oczekiwanie, aż pojawi się dziecko, które - według zapewnień zaufanych dwórek - na pewno wszystko zmieni i sprawi, że mąż będzie kochał ją jeszcze bardziej...Dla młodej dziewczyny taki los wydawał się być jeżeli nie dobry, to przynajmniej intrygujący: mogła się wyrwać spod opieki matki, mogła zyskać nowe pole do działania i horyzonty, na których możliwe było rozwinięcie niektórych umiejętności. No i - co było ważne - Simon zdawał się podzielać niektóre jej upodobania, interesował się tym samym, co ona, więc kłamstwem byłoby, gdyby ktoś stwierdził, że złotowłosa dziewczyna go nie pokochała. Najodważniejsi mają jednak swoje lęki i niepokoje; mimo radosnego dnia ślubu, przyjaznych twarzy, towarzystwa przeróżnych rodów (wszak poznała między innymi Hunterów - krewnych męża po siostrze), nie była pewna, czy wszystko przebiegnie tak, jak chciała i planowała, tak jak o tym marzyła. Na pewno w jej wyobrażeniach nie było aż tak straszliwego harmidru jak ten, który rozpętał się podczas pokładzin, ale kiedy znaleźli się z Simonem w sypialni, na szczęście wszystko trochę ucichło. Teraz byli tylko oni, nowo poślubieni Redfortowie - i otworzyła się przed nimi nowa przyszłość z nowymi widokami i opcjami do wykorzystania.
Simon nie tracił czasu; całował ją tak namiętnie, z taką pasją i oddaniem, że dziewczynie prawie zakręciło się w głowie. Nie była pewna, jak postąpić tak do końca (wszak teoria a praktyka to co innego), jednak w tej sprawie postanowiła odrzucić wszelkie plany i maski, wystudiowane pozy i gardy, za którymi mogłaby się ukryć, planując następny ruch - i po prostu również zaczęła oddawać pocałunki, dotykała jego skóry delikatnie, wciąż szukając jego ciepła i bliskości.

- Simon - wyszeptała niespodziewanie jego imię; głos najstarszej dziedziczki ser Rodricka brzmiał teraz miękko, subtelnie, tak...pieściwie (zupełnie inaczej niż zazwyczaj - nie było w nim już stanowczości czy władczej dominacji, tego pierwiastka, który wydawał się głównym tonem w kolorach, jakimi można byłoby namalować jej życie). Westchnęła cicho. - Co...teraz?

Nie była zbyt pewna siebie w tych kwestiach, jeżeli chodziło o mężczyznę, więc wolała zadać to pytanie. Patrzyła ciągle na Simona, na jego ciało i zastanawiała się: czy na pewno wszystko pójdzie zgodnie z jej planem? No i była kwestia tej jednej jedynej rzeczy, której nie omówili przed ślubem, bo albo brakowało okazji, albo Shaera nie wiedziała, jak sformułować ten konkretny problem - w domu ukrywany z całą pieczołowitością i skrupulatnością - a przecież zwykle nie brakowało jej słów. Przy tym jednym mężczyźnie, w tym jednym konkretnym momencie, po raz pierwszy w życiu brakowało jej śmiałości czy odpowiednich słów, aby wyrazić to, co czuje.

Co tak naprawdę sprawiało nowej lady Redfort przyjemność? Cóż, sama nie była do końca pewna, bo jednak nie miała dotąd zbyt wielu możliwości, by sprawdzić w praktyce, co może dostarczyć jej rozkoszy - ale postanowiła spróbować. Kwestia tamtych wydarzeń powinna była zostać omówiona, ale chyba później; w końcu nie miała pewności, że pod drzwiami nie podsłuchują ich żądni wrażeń i wiadomych scen goście. Nie chciała, by któryś z nich wpadł na pomysł, że wyręczy nowego lorda w przeżywaniu pierwszej nocy. Zdecydowanie nie byłby to dobry scenariusz, i nie przysporzyłby on chwały żadnemu z nich. Dlatego Shaera, przezwyciężywszy niepokój, wstyd (dziwne, że akurat {b]teraz[/b] zaczęła nagle się wstydzić, odczuwać tak bzdurne emocje!) i strach, spojrzała na niego, a jej oczy - tak zwykle przenikliwe, bystre - teraz wydawały się jakby przyćmione. Zadrżała, kiedy ich ciała zetknęły się ze sobą w ten sposób, ale był to miły dreszcz. Chyba była gotowa na to, co miało nastąpić. Dlatego gdy mąż poprosił ją o instrukcje, zastanowiła się przez chwilę.

- Chyba powinieneś zacząć od pocałunków...i od lizania - zarumieniła się mocno, mówiąc to, ale skoro już powiedziała A, to powinna powiedzieć też i B. - A później zobaczymy, do czego...Do czego nas to doprowadzi.

Jęknęła, kiedy on przygryzł płatek jej ucha, a później zaczął całować jej ciało; cóż, musiałaby być chyba z kamienia, żeby nie zareagować. Pozwoliła się na razie tak pieścić, czekając na odpowiednią okazję, kiedy będzie mogła przejawić więcej aktywności i zaspokoić nie tylko męża, ale też ciekawość potencjalnych zainteresowanych. Których, sądząc po ilości wypitego alkoholu w trakcie wesela, musiało być naprawdę sporo.