Główna brama

Wojenna przygoda skończyła się dla Ronnela dokładnie w jedyny dostępny dla niego pozytywny sposób, czyli wracał z poobijaną dupą, ale cały i zdrów. Nawet bez bitew i walk zbrojnych, jego życie zawisło kilkukrotnie na włosku. Całe szczęście jednak, ci cholerni Dzicy ostatecznie pozwolili mu odejść, nawet pomimo tego iż pomógł tym skurwielom tylko i wyłącznie pod groźbą rozszarpanego gardła. Udało mu się też w końcu bezpiecznie dowlec do maszerującej armii Północy, która wszak poruszała się wolniej niż samotni podróżni. Tam spotkał się z ojcem, który na jego opowieść zareagował kamienną twarzą i milczeniem sroższym niż słowna reprymenda. Pozwolił mu wrócić do Dreadfort, najwyraźniej dostrzegając że tylko kompromituje swój ród, zabierając na wojnę taką ofiarę jak Ronnel. Poza tym po wyczynach Rickarda dało się czuć w powietrzu napięcie, a Karstarkowie patrzyli na młodszego Boltona jakby miał tarczę strzelniczą na plecach. Mimo to jako jedyną obstawę Ronnel dostał  dwóch swoich przyjaciół, Eckerta i Rickona oraz trójkę dzielnych, choć ubogich umysłem wojaków, którzy wylądowali z nim w ziemnej jamie. Ojciec tylko parsknął na wzmiankę o obiecanej podwyżce, ale zgodził się na nią. W pokrętny sposób. Nie byłby wszak sobą, gdyby nie rozegrał tego złośliwie. Podwyższył wszystkim trzem wojakom żołd, ale odpowiedzialnym za jego wypłatę uczynił swojego młodszego syna. Jedynym pocieszeniem dla Ronnela, oczywiście pomijając to że wciąż żył, było to że nie opuszcza armii Północy z wysmaganymi plecami oraz resztkami gówna między zębami, tak jak to było w przypadku jego brata-idioty. I takie wspomnienie sprawiało, że jednak trochę się uśmiechał wracając do Dreadfort.

Mniej się uśmiechał, gdy ostatecznie stanął u bram zamku. Po takim upokorzeniu jakiego doznał Rickard, z pewnością będzie on szukał okazji do wyżycia się. Ronnel służył temu mało szczytnemu celowi całe dzieciństwo, więc i teraz czuł się co najmniej zagrożony. No ale cóż, był młodym szlachcicem, coś do zrobienia znajdzie, nawet jeśli miałaby to być wizyta u siostry w Hornwood. To powinno go na wystarczająco długo odseparować od brata, żeby ten przynajmniej trochę otrzeźwiał. Tymczasem jednak czas rozgościć się choć jeden wieczór przy ciepłej strawie... Zatapiając się następnie w orzeźwiającej kąpieli i otulając ciepłymi futrami oraz miłym ciałkiem jego Tyene. O tak, tego właśnie mu było trzeba. Dlatego na szybko skoszarował gdzieś swoich dzielnych żołdaków i wyruszył, by oddać się tym wszystkim relaksującym czynnościom.

Mimo wszystko, nie ma to jak w domu.

Jak się miało okazać, jednak nie taki dobry był ten dom. Gdy Ronnel miał już dyskretnie zniknąć w drzwiach korytarza prowadzącego do jego komnat, usłyszał za swoimi plecami przesłodzony głos brata-debila. Młodszy Bolton westchnął w duchu i odwrócił się niechętnie.

- Skromność to jedna z moich rozlicznych cnót i zalet, po co miałem ci się naprzykrzać - uśmiechnął się sardonicznie - A po prawdzie to ojciec przysłał mnie, żebym miał oko na to czy przypadkiem nie wysyłasz jego garnizonu na Karhold - skłamał, no ale kto mu teraz udowodni, że jest inaczej? Może będzie to dla niego jakiś dupochron... Albo wyrok na niego, jakby okazało się że Rickard naprawdę coś planuje.

Brat nie byłby sobą, gdyby na złośliwym powitaniu poprzestał i kontynuował swój wywód.

- Ty sam faktycznie masz powodzenie, jak widzę - Ronnel w odpowiedzi prychnął ironicznie i zmrużył oczy w irytacji, demonstracyjnie rozglądając się za cycatymi dziewkami - O mnie i moje fatałaszki też się nie martw, braciszku. To się nazywa "wyczucie stylu" i "szyk". Dziewki to lubią, przyswoisz sobie to pewnie w końcu przyjdą. Tymczasem przyprowadziłem chłopków, żeby nauczyli cię jak się godniej prezentować... - mówiąc to w myślach już szykował plan ucieczki. Rickard był jedyną osobą przed którą Eckert i Rickon nie mogli go bronić. Całe szczęście młodszy Bolton zazwyczaj wiedział gdzie się ukryć, a strażnicy zamkowi i służba byli przyzwyczajeni do sprzeczek między braćmi. Jeśli jednak brat nie rzucił się na niego w odpowiedzi, a jedynie naprężył, napowietrzył lub kontynuował złośliwości, to także i Ronnel został na swoim miejscu. Dorzucił nawet coś pojednawczego. Po co aż za bardzo prosić się o wpierdol?