Ogrody zamkowe

Lord Redwyne przyjął ją oraz jego brata podczas śniadania późnym rankiem, który nastąpił po ich przybyciu. Przy stole wymienili z lordem należne uprzejmości, a także rozmawiali o sprawach mniej lub bardziej ważnych. Gdy spędzili wystarczająco dużo czasu aby uznać to za uprzejmie, Laura zapytała młodziutkiego syna lorda Redwyne'a czy chciałby spędzić dzień w ogrodach na zabawach. Gdy się zgodził, za aprobatą lorda oddaliła się wraz z dzieckiem do ogrodów.
Dziedzic Arbor miał dziesięć lat, miał dziecięcą aparycję i jeszcze bardziej dziecięcą twarz. Laura idąc z nim do ogrodu zagadywała go co lubi robić w wolnym czasie, czym się interesuje i w miarę możliwości zdecydować potem jak spędzą dzisiejszy dzień. Wizja wybrania sobie tak młodego przyszłego małżonka wydawała jej się coraz bardziej korzystna: łatwiej byłoby jej uczestniczyć w kształtowaniu charakteru młodego księcia gdyby spędzała z nim wystarczająco dużo czasu, a do tego udałoby jej się odwlec małżeństwo przez kilka lat. Rozglądając się po wyspie i zamku uznawała z każdą chwilą, że nawet jej się tutaj podoba.
- No to może powiesz mi co lubisz robić? Czym się interesujesz? - Zapytała, gdy znaleźli się w ogrodzie.

Laura już po pierwszych słowach chłopca zorientowała się, że jego serce leży po stronie maesterów z cytadeli bardziej niż po stronie Arbor. Słysząc to uśmiechnęła się lekko, po czym uznała, że skazywanie go na zaręczyny z nią byłoby dla niego niemal tak okropne jak skazanie jej na zaręczyny z kimś obcym i okropnym. Spojrzała na małego księcia po czym zaproponowała coś, co uznała, że przypadnie mu do gustu.
- Król Arbor jest młodym człowiekiem, bardzo możliwe, że doczeka się jeszcze innych męskich potomków. Wtedy nic nie stanie na przeszkodzie abyś poprosił go o pozwolenie na dołączenie do masterów z Cytadeli. A za kilka miesięcy kiedy z moim bratem wrócimy do domu, możesz odwiedzić nas w Starym Mieście. Wybierzemy się do Cytadeli, zobaczysz wszystko z bliska, co Ty na to? - Zaproponowała, a gdy usłyszała odpowiedź, uznała, że raczej nici z zabaw w ogrodzie. Tego młodego człowieka od zabawy w chowanego interesowały bardziej inne rzeczy. - Jak chcesz, to możemy iść coś poczytać. Czytałeś kiedyś o Garthcie Zielonorękim? Jeśli nie, mogę trochę Ci poczytać - rzekła, wskazując głową w stronę zamku, w którym znajdowała się zapewne skarbnica ksiąg i zapisków.

Wspaniale. Laura uśmiechnęła się widząc radość na twarzy młodego księcia. Poza tą jednak niewielką nicią porozumienia, nie udało dotrzeć jej się do młodego chłopca, bowiem był on bardziej zafascynowany wizją spotkania z maesterm niż rozmową z nią. Gdy ona była dzieckiem, również ciężko było zatrzymać jej zainteresowanie na dłużej niż pięć minut.
- No dobrze, w takim razie wracajmy do zamku... - powiedziała nagle, kapitulując, bowiem nie wiedziała czym mogłaby zabawić tego niesfornego i rozkapryszonego dzieciaka. Znała go krótko, jednakże od razu wiedziała, że mąż to z niego nie będzie dobry, a przynajmniej nie przez najbliższe dziesięć lat. Ruszyli w stronę zamku, racząc się skąpą rozmową o mało ważnych tematach.

Laura prawie cały dzień spędziła na przejażdżce konnej ze swoją dwórką. Przejechały się dookoła wyspy w towarzystwie kilku rycerzy Hightowerów, zamoczyły w morskiej wodzie po kolana i ruszyły niebawem w drogę powrotną. Laurę kusiło przez kilka momentów aby podtopić swoją dwórkę w słonej wodzie, ale uznała, że takie zabawy wypadały jej tylko w Starym Mieście, nie w gościach.
Po powrocie do zamku, Laura zmieniła odzienie do jazdy konnej na suknię w kolorze swoich włosów z krótkim rękawem i złotym haftem przy dekolcie. Podczas przebierania wysłuchiwała bezsensownych opowieści lady Beesbury ze średnim zaciekawieniem, zastanawiając się przy okazji, kto skazał ją na towarzystwo takich głupich dam dworu. Ani Beesbury ani Costayne, która dzisiejszego dnia została w komnatach ze względu na złe samopoczucie - albo dalekiego krewniaka króla Redwyne'a jak to pomyślała Laura - były szczególnie inteligentne. Nie minęła nawet godzina kiedy Laura zdecydowała się opuścić swoją dwórkę i ruszyć w jakiejś bardziej interesujące miejsce. Nogi poprowadziły ją wprost do ogrodu, gdzie jej brat robił maślane oczy do jakiejś dwórki przechadzającej się w ogrodach. Hightowerówna wywróciła tylko oczami po czym bez skrępowania podeszła do niego, przerywając te młodzieńcze momento.
- Zamek ma całkiem ładny, ale za to jego syn... Irytujący gówniarz - powiedziała przyciszonym głosem, po czym westchnęła ciężko i usiadła na ławce stojącej nieco za miejscem, w którym Dorian opierał się o barierkę. Skrzyżowała ręce pod piersiami i oparła się plecami o oparcie ławki. - Okazuje się, że dzieciak chce zostać maesterem, ale nie chce mu się czytać książek. Niemniej jednak, nie zniosłabym tak denerwującego i rozkapryszonego narzeczonego, no i nie chciałabym być tą osobą, która przykłada rękę do nieszczęścia niedoszłego maestera, toteż nie będę nawet wspominać o jakichkolwiek zaręczynach - rzekła, czując jak jej idealny z pozoru plan nagle ulega zmianie.

Laura tylko spojrzała na brata z pobłażliwością słysząc jego słowa. To że jego życie było bliskie piekła kiedy ona znajdowała się w pobliżu, wcale nie oznaczało, że byłaby równie irytującą żoną co siostrą. Była niemal pewna, że ślub nieco zmieniłby jej charakter, albo może zwyczajnie sobie tak wmawiała, aby ułatwić sobie myślenie o zamążpójściu.
- Właściwie to nie wiem czy nie wypali. Król ma brata, którego widzieliśmy podczas posiłku, wiesz, tego z przepaską na oku. Jak dla mnie wygląda całkiem groźnie, prawie jak pirat, no i nie ma żony - powiedziała, jednak nie była do końca pewna, czy mówi poważnie czy raczej zwyczajnie rozważa luźno wszystkie możliwe opcje. Brat władcy tej wyspy królem nigdy miał nie zostać, jednakże silny sojusz z Redyne'ami w postaci małżeństwa byłby Staremu Miastu bardzo na rękę nawet jeśli sama Laura miałaby nigdy nie zostać żadną królową. - Król nazwał go przecież młotem na Żelaznych Ludzi. Chyba mogłabym się przyzwyczaić do mieszkania tutaj pod nieobecność męża gdyby od czasu do czasu przypłynął na Arbor z głową jakiegoś żelaznego w prezencie - powiedziała, obserwując reakcję brata, który równie bardzo jak ona i ich ojciec, nie przepadał za wyspiarzami Harlawa. Podejrzewała, że Mace Redwyne przypadł mu do gustu równie bardzo co jej, wszakże Dorian sam wiele razy powtarzał jak bardzo Żelaznym przydałby się porządny wpierdol.
- Popołudnie? Zrobiłam rundę wokół wyspy z lady Beesbury. Pod koniec myślałam, że utopię ją w słonej wodzie, ta dziewczyna jest głupia jak but, przysięgam - powiedziała z lekkim westchnieniem, jednakże zaraz po tym się uśmiechnęła. Pomimo tego, że jej dwórki były tępe jak stare brzytwy, to brakowałoby jej ich towarzystwa gdyby wyszły za mąż. - Lady Costayne za to strasznie kiepsko się poczuła i daleki kuzyn króla Redwyne chyba musiał się nią zaopiekować w jej komnacie - powiedziała, patrząc na brata znaczącym wzrokiem, który wyrażał tylko tyle, że lady Costayne poniewiera się teraz pewnie w swoim łożu z dalekim krewnym króla Arbor. Dziećmi nie byli, raczej wiedzieli co oznaczają takie wymówki.
- Może zostaniemy jeszcze dzień lub dwa - odparła, słysząc pytanie brata. - Podoba mi się tutaj. Pozwólmy lady Costayne się jeszcze trochę rozerwać.

Słysząc aprobatę z ust brata zdziwiła się nieco, aczkolwiek pokiwała głową uznając tym samym, że się zgadza. Gdy dorastało się w Wysokiej Wieży, niechęć do Żelaznych Ludzi była naturalną koleją rzeczy.
- No to chyba nie pozostaje nic innego jak z nim porozmawiać i bliżej go poznać. Pewnie pójdzie z nim łatwiej niż z młodym księciem, w końcu chodzą o nim interesujące plotki - rzekła, unosząc lekko brwi na słowo "interesujące". Bliźniak króla Arbor podobno był znany ze swojego bujnego życia seksualnego. Dorobił się nawet legendarnego na Arbor już przezwiska... - Podobno mówią na niego... lord łonogrzmot - powiedziała, po czym parsknęła głośno śmiechem, bowiem przezwisko wydało jej się przekomiczne. Poza tym damie przez gardło przechodziły ciężko takie słowa, a już na pewno w obecności brata. Śmiała się jeszcze przez chwilę nie mogąc złapać oddechu, po czym spoważniała gdy usłyszała o lady Beesbury.
- Trzymaj się lepiej od Beesbury z daleka - powiedziała podejrzliwie, mrużąc oczy i wskazując na niego oskarżycielsko palcem. Od zawsze jej się wydawało, że jej dwórki były nieco zadurzone w jej bracie, co robiło z nich łatwy cel dla młodego księcia. Pomimo tego, że obie bardzo lubiła to jakoś sama myśl o romansie między którąś z nich a bratem napawała ją złością. Dla kogoś obserwującego z boku mogło to wyglądać jakby była zaborcza lub zazdrosna, jednakże nie do końca dało się wywnioskować czy żywiła te uczucia wobec swoich dwórek, czy wobec swojego brata. - Mówię poważnie - powiedziała nagle, opuszczając palec wskazujący i ponownie krzyżując ręce pod piersiami. Słysząc jego uwagę o jubilerach z Lannisportu, Laura tylko wzruszyła ramionami.
- Bardziej od błyskotek z Lannisportu ciekawi mnie winnica Arbor jeśli mam być szczera, bracie. Jesteś strasznie niesprawiedliwy mówiąc, że interesują mnie tylko takie rzeczy! To tak jakbym ja powiedziała, że w Lannisporcie jest dużo burdeli, czyli miasto stworzone dla rozkapryszonych książąt takich jak Ty - powiedziała, obserwując bacznie jego reakcję.

- Poszukamy? Nie wiedziałam, że Ty także masz coś do powiedzenia w tej kwestii, bracie - powiedziała lekko zdziwiona, patrząc na brata z uniesionymi brwiami. Laura zdawała sobie sprawę z faktu, że Dorian ma zostać pewnego dnia królem, aczkolwiek nie sądziła, że będzie rwać się do rządzenia już teraz. Słysząc, że chce bronić lady Beesbury przed swoim bratem, prychnęła tylko pod nosem.
- Nie, nie zależy mi na tej głupiej gęsi. Po prostu... Beesbury nie byłaby dobrą królową Wysokiej Wieży, to wszystko - powiedziała, wzruszając ramionami. Laura podejrzewała, że według niej w Westeros nie istniała odpowiednia dziewczyna mogąca być kiedyś dobrą królową jej własnego domu, ale postanowiła, że pomoże bratu wybrać najmniejsze zło. Kolejne słowa sprawiły, że Laura zastanowiła się przez moment.
- Właściwie to tak się składa, że gustuję w blondynach, a Lannisterowie podobno są nad wyraz przystojni, nie to co Ty na przykład. Przysięgam, do kogo Ty się wdałeś? To muszą być geny Florentów, bo na pewno nie Hightowerów - powiedziała, po czym parsknęła znowu śmiechem i szturchnęła go lekko w ramię. Z bratem rzeczywiście nie byli do siebie podobni, jedyne co mieli wspólnego to kształt i kolor oczu, jeśli chodzi zaś o resztę... Laura wyglądała jak skóra ściągnięta ze swojej babki, za to Dorian wdał się zapewne w kogoś innego.
Po godzinie przekomarzania się i mało ważnych rozmów, rodzeństwo zdecydowało się jednak wypłynąć na następny dzień, toteż wczesnym wieczorem udali się na spoczynek.