Mokry Las

Na spokojne okolice Mokrego Lasu nieszczęśliwe wydarzenia spadły jak grom z jasnego nieba. Większość mężczyzn była na wojnie, włącznie z najwyżej postawionymi wieśniakami. Większość obecnych stanowili kobiety i dzieci. Tym bardziej musiał boleć atak, przeprowadzony przez schodzących z gór dzikusów. Z Księżycowych Gór na okoliczne lasy wylało się kilka setek Górali, uciekających po przegranej walce z siłami Robina Arryna. Jak nietrudno się domyślić przeprowadzili masakrę na mieszkańcach wioski i okolic. Szczęśliwie kilkunastu jej mieszkańcom udało się zbiec z miejsca zdarzenia i informacja o niehonorowym i bezwzględnym ataku poszła w świat. Rozprzestrzeniała się lawinowo. Niedługo władającymi tymi ziemiami powinni zostać zawiadomieni. Do ich przybycia jednak dzicy ludzie mogli sobie pograbić okoliczne lasy.

Mokry Las zajmował zdecydowanie wielki obszar, z tego też powodu poszukiwania mogły być trudne, żmudne i długie. Pierwszy dzień - do wieczora - spędzili na poszukiwaniu jakiejkolwiek informacji, która mogłaby im się przydać. Bezskutecznie. Co prawda słyszeli o masakrze, jakiej dokonali tu Górale... ale to było wszystko co usłyszeli. Nie znając szczegółów, lokalizacji zmasakrowanych wiosek, a nawet trakty były puste. Kto by bowiem chodził nimi, gdy w okolicy grasowali tacy bandyci?
Ich poszukiwania jednak nie miały pójść na marne. Pod wieczór natknęli się na pewnego mężczyznę. Wyłonił się z drzew i ledwo słaniał się na nogach. Wyglądał na wieśniaka, a ciało jego całe było we krwi i błocie. Najefektowniej prezentowała się wielka rana cięta przecinająca mu pół twarzy. Jęknął głośno na widok podróżnych: - Lu-ludzie? Co tu robi-icie? Pom... pomóżcie!

Ludzie Forresta dość sprawnie pomogli przybyszowi. Wytarli go z krwi, położyli w jednym z namiotów i nakarmili. Nie wiedzieli może tyle o medycynie, znali chociaż jakieś podstawy. Szybko przyszła poprawa, choć kto wie czy nie tylko chwilowa? W każdym razie znaleziony mężczyzn mógł spokojnie mówić, choć trochę niewyraźnie i cicho, czasem się też jąkając: - To... Dzicy. Zeszli z gór i dotarli tutaj. Na początku tylko nas zastraszali i chcieli od nas wyciągnąć jedzenie. A gdy się nie zgodziliśmy, to nas napadli. Zmasakrowali naszą wioskę, zabili kto był pod ręką. Dzikusy! Mam nadzieję, że ktoś jeszcze przeżył... ale nie mam pewności. Ja uciekłem parę godzin temu. Widziałem jak postępują z moim bratem... Mnie też próbowali zabić, zanim nawiałem. A teraz albo się bawią w naszej wiosce albo czatują na podróżnych przed traktami. Was też pewnie znajdą. Lepiej uciekajcie. Nie wiem czy ktoś jeszcze ocalał.

Mężczyzna zamachnął wymownie rękami i powiedział: - Setki! Wysłuchał zdenerwowany dalszych rozkazów, z wyraźnym zadowoleniem na twarzy. A więc może dostaną pomoc! Trochę już nawet przestał się trząść i bez problemu zgodził się zaprowadzić ich do wioski: - Dobra, jak mnie poniesiecie to Wam pokażę drogę.
I jak powiedział tak zrobił. Ruszyli w spokojny marsz w kierunku cały czas wskazywanym przez napotkanego wieśniaka. Po drodze mogli dowiedzieć się o nim coś więcej. Nazywał się Aleksy i był szóstym synem Ivana - lokalnego sołtysa. Większość rodziny miała się dobrze do feralnego ataku - po nim Aleksy nie wiedział co się działo z jego rodzeństwem. Rodzeństwem, bo ojciec wyruszył na wojnę Freyów z Blackwoodami. Życie w lokalnych wioskach także było spokojne, aż przyszła katastrofa. Dość było jednak opowieści, bo dotarli do wioski. Przenikając między krzakami nie napotkali się na nikogo. Wychylając się z krzaków mogli zobaczyć w wiosce ciekawy krajobraz - wszystko wywalone z chałup (jeżeli te nie były spalone), na środku ognisko, prowizoryczne namioty (często wykorzystujące resztki z zniszczonych domów) i około dwudziestu mężczyzn w dziwnych ubraniach, bawiących się przy tym ognisku, czasem także delektujący się upieczonym nad ogniem mięsem.

Bracia widząc co zrobił Forrest, tylko mogli się załamywać. Jednak nie bez powodu uważany był za ciamajdę. Wysyłanie kogoś takiego na zwiady jednak było pomysłem, delikatnie mówiąc, słabym. Dlatego też nie wahali się chwili dłużej i na prośbę towarzysza zostawili go samego. Ten ruszył na nadbiegających na niego dzikusów. Pierwszy nadbiegł wielki, rosły facet. Miał w rękach wielki topór bojowy, a na sobie trochę stary i zniszczony pancerz. Od razu jednak pokazał na co go stać. Pierwszym zamachnięciem topora już odciął Freyowi jego nos. Dalej już nie było tak pięknie. Frey parował jego ciosy coraz sprawniej, by w końcu go rozbroić, choć ten był skory do walki nawet na gołe pięści. Z tyłu zaś nadciągali kolejni dwaj Górale, a w ślad za nimi kolejni, zaalarmowani przez niedojstwo Forresta. Przynajmniej, o ile mógł się zorientować, jego towarzysze już zniknęli w krzaczorach.

Forrest wykazał się niebywałą brawurą, miał bowiem swobodną możliwość ucieczki. Zamiast tego wolał walczyć z dwoma Góralami na raz i kolejnym, strzelającym z bliskiej odległości. Nie był jednak w stanie poradzić sobie nawet z rozbrojonym Góralem. Ten dał radę zaraz podnieść swój topór, chociaż Frey mocno przerysował mu tors, zostawiając jeden mniejszy ślad i jedno głębokie cięcie. Potem walka toczyła się długo i była wyrównana. Wszyscy troje przeciwników wymieniali się kolejnymi ciosami, coraz bardziej osłabiając i męcząc się. Forrest musiał na siebie przyjąć kolejne ciosy na głowę. Góral z potwornym toporem, którym wcześniej odciął mu nos, przeciął mu jeszcze dwa razy prawy policzek, a kolejne dwie strzały oderwały kawałki skóry Forresta. Jedynie ten przybyły z Górali, dzierżący wielki zardzewiały miecz, przyjął dwa ciosy na klatę samemu nie nawiązując równorzędnej walki. Najwięcej jednak ucierpiał gość z toporem, który po kilku kolejnych ciosach upadł bez przytomności na ziemię. Całość trwała jednak z 5 minut - towarzysze Freya na pewno byli już bezpieczni, a Frey stał naprzeciw jednego strzelca i miecznika, w sumie ciężko ranny i zmęczony. Dalsza walka mogła być dla niego trudna.

Forrestowi udało się dobić rannego przeciwnika. Potężny cios miecza rozwalił mu łeb, nie dając żadnej szansy wyjścia z tego. Jego towarzysze próbowali go uchronić i atakować Freya, ale strzały tylko odbijały się od zbroi, a drugi Góral przy boku nie był w stanie nijak uderzyć rycerza, który zaraz rzucił się do ucieczki. Jednak szybko zdał sobie sprawę z problemów, jakie to stwarzało. Bieg w pełnej zbroi płytowej okazał się być... złym pomysłem, szczególnie gdy ubywały z niego po walce siły witalne. W tych warunkach pozostali Górale nie mieli problemów z dogonieniem go i zaraz ponownie wywiązała się walka. Ta wyglądała z początku dość nieporadnie. Rycerz i góral okrążali się i nie mogli się trafić, nie ze względu na ich umiejętności, a raczej na wybitną nieporadność i problemy w trzymaniu mieczem. Stojący zaś w oddali łucznik posyłał raz za razem strzały, które tylko odbijały się od zbroi Forresta. W końcu jednak jeden precyzyjny cios zadecydował o walce. Frey ładnym, choć trochę przypadkowym, oberhauem od prawej strony wbił mu miecz w gardło. Trysnęła krew i dzikus opadł bezwładnie na ziemię. Teraz Frey miał szansę uciec i schować się w pobliskich krzakach. W ustach czuł krew - własną, tryskającą z jego zmasakrowanej twarzy. Trzeba było jednak obmyślić kolejną strategię - gdzie się kierować? Jak? Na pewno będą go gonić zaalarmowani Górale, szczególnie że ten z łukiem wciąż powinien być na tropie Freya, gdy ten zacznie mknąć w gęstwinach lasu. Do pomocy było na pewno daleko - nawet jeżeli opuści Mokry Las, to po tej stronie Zielonych Wideł nie stał żaden zamek lordów Dorzecza. Co najwyżej błądzący po tych ziemiach rycerze albo patrole Freyów.

Forrest dopadł w końcu do znalezionego łucznika, waląc w niego ze swojego miecza. Po drodze kilka strzał trafiło w niego, ale odbiło się od jego zbroi. Łucznik rzucił swój łuk i próbował stawiać opór, ale bez lepszej broni niż jeden nóż nie mógł wiele zrobić. W związku z tym rzucił się do ucieczki, by wziąć po pomoc swoich ziomków. Frey, choćby nawet chciał, nie mógł za nim nadążyć. Plusem oczywiście tej sytuacji był brak dokładnej wiedzy o jego położeniu i pewnie z kilka godzin spokoju. Musiał jednak się spieszyć, i to pomimo swojego złego stanu, bo mógł być pewien że pościg w końcu ruszy. Wiedział też, że znajdował się obecnie jakieś dwadzieścia minut drogi na północ od napotkanej wioski. Mokry Las rozciągał się daleko na północ i południe. Na wschód kończył się szybko górami, a na zachód przechodził w puste pola i łąki.

Truchła górali posiadały skórzane odzienia, więc na pierwszy rzut oka ciężko było znaleźć coś idealnego na opatrunek. Mimo tego po chwili przeszukiwań udało mu się znaleźć jakąś poszarpaną chustę owiniętą wokół trzonka jednego z nich. Gdy już doszło do samego opatrzenie głowy i ściśnięcia chusty, zabolało, i to nawet tak bardzo, że syknięcie z bólu było nie do powstrzymania. Po chwili Forrest przysiadł pod którymś z drzew by mieć zasłonę przed możliwymi zbliżającymi się wrogami i zajął się zdejmowaniem swej zbroi. Tutaj przypomniał się spory problem, którego wojownik był świadom - czas i sprawność zdjęcia tych blach. Zaczął od góry, czyli płytowych obojczyków wraz z podbródkiem, a po chwili zabrał się za napierśnik, rzucając przy okazji w cholerę wcześniej wymienione elementy. Teraz sprawa była bardziej problematyczna, bo ręce trzęsły się rycerzowi niewiarygodnie nerwowo. Zdjął on swe rękawice i dopiero wtedy wziął się za zdejmowanie reszty zbroi, chociaż teraz mógł to robić bardziej precyzyjnie. Czuł jak z każdą minutą coraz bardziej słabnie, natomiast serce wybijało mu w głowie głuche bicie. Wydawało mu się, że zajmuje to wieczność. Wtem usłyszał szmer w krzakach naprzeciwko siebie. Przenosząc wzrok w tamtym kierunku wydawało mu się, że dostrzegł ruch. W tym samym momencie usłyszał świst nadlatującej strzały. Chcąc już chwytać za miecz, poczuł okropny ból w okolicy brzucha, od którego zgiął się w bok. Strzała przebiła jego kolczugę oraz przeszywanicę, dokonując upustu juchy, której upływ czuł już na biodrach. Ciepła. Szybko oparł się na łokciu, próbując się podnieść z ziemi. Pochwycił prawą ręką miecz przy korzeniach, natomiast lewą wsparł się o masywny świerk. Widok przysłaniały mu czarne plamy. Zrobił krok ku krzakom. Ponownie świst strzały. Tym razem pomiędzy nogi, w krocze. Puszczając miecz rycerz wydał z bólu głośny, przeszywający pół lasu wrzask, po czym zaraz upadł na prawy bok, trzymając się kurczowo w okolicach nóg. Wył przeraźliwie, a oczy nachodziły przy tym łzami.
- Mam Cię. - Usłyszał gardłowy głos osoby, która właśnie przeskoczyła nad krzakiem. Ujrzał, że miała krótki łuk oraz dwa kołczany pełne strzał. Całą twarz miał wymalowaną na niebieską barwę, kształtem natomiast była strasznie wilcza, pokazująca okrutny uśmiech zadowolenia. Zrobił parę powolnych kroków ku naszemu wojownikowi, przyklękając tak przy nim na jedno kolano, wyciągając przy tym nóż z brązu, miał długość stopy. Za Góralem pojawiło się pięciu kolejnych. - Jakieś ostatnie słowa, piesku? - wyrzekł ten pierwszy, kładąc mu swoje strasznie narzędzie na lewym policzku.