Winnica Erlina

Zabudowania winnicy utrzymane są w charakterystycznym dla Dorne stylu. Liczne wieżyczki, krużganki i przejścia wykonane z jasnego piaskowca ukrywają się za murami zwieńczonymi zębami blanek. Nie oszukujmy się, samotna winnica dostarczająca sporych dochodów byłaby wymarzonym celem grabieży. Dlatego też kompleks kilku budynków połączonych arkadami i zacienionymi korytarzami, zamykający w sobie dwa wewnętrzne ogrody z fontannami, skrywa się z grubą ścianą z mistrzowsko ociosanego kamienia. Okrągłe kształty wieżyczek, łagodzą prostokątne sylwetki reszty  dwu lub trzy poziomowych zabudowań.

Oba ogrody rozdziela główny budynek, w sposób umożliwiający wyjście z centralnego pomieszczenia do każdego z nich. Nad wschodnim dziedzińcem rozwieszono kilka płacht płótna by zacienić i zwiększyć wilgotność. Hodowane są tu rośliny lecznicze, część w ziemi, niektóre w donicach z różnym rodzajem gleby, a jeszcze inne w płytkich sadzawkach stworzonych tuż obok fontanny. Wszystkie używane i doglądane są przez Erlina i jego asystenta. To jedyne dwie osoby, które mają wstęp do tego miejsca. I choć większość przejść między chłodnymi arkadami jest otwarta, nikt nie waży się łamać tej jednej zasady. Drugi z ogrodów, zachodni, spełnia funkcję reprezentacyjną. Jest wypielęgnowany, w cieniu drzew i murów na barwnych mozaikach chodnika, leży kilka poduszek umożliwiających odpoczynek.

W ciągu roku, w kompleksie mieszka około piętnastu służących zajmujących się winnicą i domem oraz mała gwardia chroniąca resztę. Część zajmowana przez nich znajduje się w południowym skrzydle. Główna wieża, odchodząca od centralnego budynku zaadoptowana została na pracownię i prywatne kwatery młodego Martella.

Ziemia najbliżej winnicy uprawiana jest pod warzywa na użytek własny mieszkańców. Sama winorośl rośnie na południowych stokach wzgórz okalających dwór. W przeciwnym kierunku utrzymuje się niewielki gaj oliwek i cytrusów.