Drewniana Chatka pod wzgórzem Visenyi

Edric stęknął cicho otwierając oczy. Światło, nawet delikatne, drażniło go, a we łbie łupało jakby ktoś walił tam młotem bojowym. Zamknął jeszcze na chwilę powieki próbując przyzwyczaić się do nowych warunków... i odoru. Co się stało? Pamiętał jak walczyli na murach. Ba! Zdobyli mury i otworzyli bramę! I wtedy pierdolnęło to zielone gówno zmieniając kawałek umocnień w jedną, wielką dziurę pełną tańczących płomieni. Tyle dni napierdalali w to miasto machinami i nic się nie stało, a nagle jakiś pajac musiał lekko zahaczyć o dzban i wszystko poszło się jebać. Później walczyli znowu, widział więcej ognia i... I jego pamięć się urwała. Uniósł lekko głowę i zobaczył swoich kompanów, którzy trochę rozjaśnili sprawę.
- Wina - potwierdził przez spierzchnięte wargi. W gardle miał dornijską pustynię, trzeba je było czymś przepłukać.
Podniósł się powoli do pozycji siedzącej i przyjął trunek. Od razu lepiej. Dla pewności pociągnął jeszcze drugi łyk. Tak, wszystko zaczynało wracać do normy.
- Jak wygląda sytuacja? - zapytał spoglądając na dwóch pozostałych Burzowców.
Czy wygrali? Odparli ich? Pół miasta spłonęło? Czy mieli ze sobą cały swój rynsztunek?

- Kurwa, niedobrze - mruknął słysząc o tym w jakiej znaleźli się sytuacji. Może uda im się jakoś jeszcze to wykorzystać, na przykład pozbyć się symboli i jak nastroje opadną wplątać się między ludzi nieprzyjaciela. Były to jednak rozważania na później, jak dojdą do siebie. - Trzeba będzie coś ze sobą zrobić, najlepiej pożytecznego dla naszych - oznajmił i pociągnął jeszcze łyk wina. - Ale najpierw zregenerujmy siły, na nic się przydamy dając się pojmać w takim stanie...

Jak się wkrótce miało okazać, problem rozwiązał się sam. Edric ucieszył się wielce na wieść o zwycięstwie i ryknął śmiechem. Szybko stwierdził, że udadzą się z kompanami powoli w stronę obozowiska by oddać się pod fachową opiekę maestera oraz nie męczyć dłużej tych biednych ludzi. Po odpoczynku kazał swemu giermkowi - opatrzonemu już porządnie - wrócić do chaty i dać jej właścicielom w zapłacie za gościnę sakwę pełną srebrnych jeleni.