Brzegi Tridentu

W ostatnich dniach obfite deszcze - głównie na wschodzie - nawiedziły Dorzecze, powodując gwałtowne podniesienie się wód Tridentu oraz jego dopływów. Rubinowy Bród oraz okoliczne przeprawy stały się nie do przebycia, zaś żegluga barkami po rzece została utrudniona przez wartki, ożywiony teraz prąd. Brody na Niebieskich oraz Czerwonych Widłach były wciąż możliwe do przebycia, jednak było to zdecydowanie większe wyzwanie niż normalnie, a lekceważący siłę żywiołu podróżni z pewnością mogli liczyć się z utratą ładunków lub nawet życia w wodach rzek. Występujące z koryt rzeki oraz burze spowodowały też niewielkie zniszczenia wśród wiejskich zabudowań oraz upraw, a kilku wieśniaków postradało życie szybciej niżby przypuszczali. Niebiosa powoli się rozpogadzały i obfite deszcze zaczęły przemijać zmieniając się w niewielkie mżawki. Wkrótce najpewniej znowu słońce pojawi się na dłużej, a wody rzek opadną i uspokoją się. Pozostawało czekać...

Ludzie Pipera powoli zajmowali pozycje w lesie, nie śpieszyli się zbytnio, nie chcieli zaalarmować wroga o swoich pozycjach. Wkrótce okazało się, że nieprzyjaciel nie ma najwyraźniej zamiaru przeprawiać się w nocy i zaczeka do rana, leśni ludzie doradzili więc cofnięcie się trochę głębiej w las, wystawienie czujek i czekanie. Jakiś konny Piperów chciał rozpalić ognisko, ale któryś ze staruszków od Naylanda zdzielił go strzałą przez łeb. Jeszcze wszystko zjebie dureń...


Żołnierze zostali zaalarmowani, wróg spychał drakkary na rzekę i ładował się do środka. Wraz z nadejściem dnia zniknęły chmury, które zapewniły ludziom Pipera ciemną noc na ukrycie się, więc poranek był bardzo jasny. Wschodzące słońce mogło odrobinę razić łuczników z Dorzecza w oczy i utrudniać strzelanie. Żołnierze Arrynów przeprawiali się przez Zielone Widły spokojnie, nie wydawało się, żeby kogoś spostrzegli. Wkrótce dobili do zachodniego brzegu, żołnierze zaczęli zeskakiwać i wciągać statki trochę na brzeg żeby sprowadzić konie i część zapasów w postaci strzał i pluteji dla obrońców mających zabezpieczyć brzeg.
W tym momencie z lasu idealnie naprzeciw posypała się salwa strzał, która posłała kilkudziesięciu ludzi prosto w muliste wody Zielonych Wideł lub piasek nabrzeża. Żołnierze Doliny zaczęli krzyczeć i szybciej zeskakiwać z łodzi łapiąc za tarcze i łuku, nie mogli pozwolić by jakiś mały oddział partyzantów z Dorzecza powstrzymał ich plany! Problem w tym, iż tuż po salwie z lasu na południe wyjechała nabierająca rozpędu jazda, zaś z zagajnika na północy, kryjącego się trochę za niewielkim wzgórzem, wypadli piechurzy. Pierwsza szarża była bardzo pomyślna, wbiła się w ludzi z Doliny i zasiała chaos w ich szeregach, podczas gdy strzały nadal opadały na nich od frontu. Próba zorganizowania się i wepchnięcia drakkarów na rzekę by odpłynąć kiepsko ludziom z Doliny szła i to miało okazać się zgubne dla wojsk Dorzeczan. Żołnierze Arrynów skupili się bowiem na walce i kładli napastników dziesiątkami, sami niewiele przy tym tracąc. Szło im tak dobrze, a wroga okazało się wcale nie być tak dużo, że aż zapomnieli o ucieczce... Walka trwała jeszcze dłuższą chwilę, ale w końcu ludzie z Doliny zdecydowali, że bezpiecznie będzie jednak się cofnąć, co udało im się przy zabraniu aż dziewięciu drakkarów. Jeden musieli pozostawić. Sam Piper w bitwie stratował jakiegoś żołdaka wroga, a drugiego walił po łbie tyle razy, że w końcu padł na ziemię. Na razie walka skończona, chociaż trudno było powiedzieć czy wróg nie spróbuje za chwilę przeprawić się ponownie...