Krużganek

Kevan spacerował sobie spokojnie wokół dziedzińca Casterly Rock. Dopiero co wrócił do domu, przywitał się już z rodziną i mógł się delektować starymi murami Skały. Ach, jak przyjemnie było po tylu latach wrócić do domu... Oczywiście nie zdążył spotkać się z wszystkimi, głównie miał okazje widzieć się z rodzeństwem. No i z oczywistych względów z królem... Tego dnia zamierzał wybrać się do Lannisportu. Zobaczyć co się zmieniło w jego mieście. Jego ukochanym mieście.
Szedł właśnie do septu w Skale, żeby odmówić poranną modlitwę. Był głęboko zamyślony. Zastanawiał się, co teraz ze sobą zrobić. Nie miał planu na przyszłość, a z rana zawsze mu się dobrze myślało. Pewnie zabawi na Zachodzie z dwa miesiące, poczeka do ślubu Ali i wyruszy. Tylko dokąd? Zamyślony nie zauważył, jak na zakręcie znalazł się na kursie kolizyjnym z jakąś damą. Była raczej drobnej postury i wzrostu podobnego do jego. Szła w jakiejś bogatej sukni, a na ramiona opadały jej piękne, intensywnie jasne, wręcz platynowe, włosy. Niestety gdy zauważył, że zmierzają na siebie, było już za późno i nie zdążył wyhamować. Po chwili znaleźli się oboje na ziemi. Kevan szybko wstał i, chcąc jakoś wynagrodzić swoje faux paux, pomógł i damie wstać. Przyjrzał jej się wtedy z bliska. Nigdy nie widział na Skale. Aż zaczęły go dręczyć wątpliwości, kimże ona była?
- Najmocniej przepraszam, niedawno wróciłem z podróży i jestem jeszcze trochę roztargniony. - uśmiechnął się pokornie. - Jestem Kevan, jeden z tej wielkiej chmary Lannisterów, co się tu ciągle pałęta. - przedstawił się. Pani, z którą rozmawiał, była zdecydowanie jedną z piękniejszych jakie widział. Był tym trochę onieśmielony, ale starał się to jak najbardziej ukryć. - Co tak piękna dama jak Pani robi w takim brzydkim miejscu jak to? - spytał z lekkim uśmieszkiem, nie kryjąc także zaciekawienia.

A więc Hightower. No cóż... Wiele ostatnio twarzy kręciło się po Casterly Rock. Zbliżający się turniej i ślub był chyba tego powodem. Kevan uśmiechnął się, nie kryjąc jednak specjalnie zdziwienia. Hightower? Po włosach bym nie rozpoznał. - zawsze zdawało mu się, że ludzie z Reach są w większości brunetami, może niektórzy blondynami. Laura miała zdecydowanie urodę przypominającą tą z Essos. - A więc mieszkasz na co dzień w Starym Mieście? Może więc mieliśmy kiedyś okazję się spotkać? Spędziłem tam ostatnie dwa lata. - uśmiechnął się. Wydawało się, że nie wywarł dobrego wrażenia na Laurze. Wzruszył w duchu ramionami. Nie pierwsza i nie ostatnia kobieta, którą w życiu spotkał.
Gdy Laura pomyliła go z bratem Alayne, zaśmiał się i odparł: - Obawiam się, że mylisz się Pani. Jej pan ojciec - lord Tytos - to mój brat stryjeczny. Będzie więc kimś w rodzaju mojej... bratanicy? Chociaż, jak pewnie widzisz, nie jest dużo młodsza, to i traktowaliśmy się raczej jak kuzynostwo.

- Rzeczywiście. Jakbyśmy nosili w sobie ich cząstkę, byli ich przedłużeniem... - stwierdził filozoficznie Kevan. Nie chcąc jednak wkraczać na tak niebezpieczne tematy, szybko dorzucił: - Spytałbym, dlaczego to dumny lord Wysokiej Wieży żenił się z Lysenką, ale jeżeli faktycznie wyglądała jak Ty, to chyba jednak nie było w tym nic dziwnego. - mrugnął, uśmiechając się ledwo zauważalnie.
- Musiałem w takim razie skutecznie wmieszać się w tłum. Chociaż na Waszym dworze także rzadko bywałem. Służyłem wtedy pod Wielkim Septonem i z reguły wolę ukrywać swoją tożsamość, jeżeli mogę. Ludzie stają się dziwni, gdy dowiadują się, że mają do czynienia z bratankiem króla Zachodu. - oznajmił. Teraz zaczął sobie przypominać, że być może faktycznie widział Laurę w czasie jednej z wizyt. Chociaż nie mieli okazji wtedy zamienić ze sobą choćby słowa. Słysząc o wielu Lannisterach, tylko się zaśmiał. - A to tylko jedna z gałęzi rodu. W Lannisporcie są chmary dalszych krewniaków. - powiedział rozbawiony. Momentalnie jednak spoważniał, słysząc dalsze pytania Laury. - Jeżdżę tam, gdzie mnie Siedmiu zaprowadzi. Chociaż ślubu Ali przegapić nie mogłem. - stwierdził. - A i turniej to dobra okazja, coby własne zdolności sprawdzić na tle innych. - zajął się przez chwilę pewną kwestią, nim dodał: - A Pani przybyłaś tu sama czy może ktoś z rodziny jeszcze jest?

Kevan uśmiechnął się i dodał:
- Nigdy nie kłamię przed pięknymi damami. - wymówił półszeptem. Nawet jeśli przesadzał - chociaż nie miał takiego wrażenia, jeżeli już to delikatnie - to przecież nie odpowiedziałby "Tak, faktycznie, jesteś brzydka", ani nic w podobnym rodzaju.
- Być może, niestety nie pomyślałem o tym zawczasu. Ale może jeszcze zdążę to nadrobić? - mrugnął porozumiewawczo. - Mam nadzieję, że zrewanżujesz się lwom za tak wspaniałą gościnę? - zaśmiał się. Może i powrót do Starego Miasta nie byłby taki zły? Gdy jednak córka Wysokiej Wieży spytała o jego służbę w Wierze, westchnął głośno. Czemu wszystkich tak to dziwiło? - Czy ja wiem... Nie miałem jakiegoś szczególnie ważnego powodu. Poczułem, że takie powołanie miało dla mnie Siedmiu, to podążyłem za ich rozkazem. - Kevan trochę zarumienił się, na wspomnienie o septonie. - Nigdy nie zamierzałem zostać septonem. A na pewno teraz już nie chcę. - uśmiechnął się, trochę wyzywająco. Chciał jeszcze spytać się o jej brata, ale do głowy przyszedł mu jeszcze inny pomysł:
- Zwiedzałaś już okolicę? Jeżeli nie, to mógłbym Cię oprowadzić po najciekawszych miejscach wokół Skały. Chyba, że masz na dzisiaj inne plany?

Dorianowi już powoli zaczynało się trochę nudzić od pobytu w Skale. A mieli tu z siostrą jeszcze być przez długi czas... nie miał pojęcia czemu król Lannister wyznaczył tak odległą datę ślubu. Chciał żeby para młoda lepiej się poznała? Będą mieli na to całe życie...
Całą Skałę zdążył już zwiedzić, potrenować z miejscowymi rycerzami i pochodzić po Lannisporcie. Miasto było dokładnie tym czego się spodziewał. Stolicą jubilerów, pełną strażników w czerwieni. No i oczywiście z masą burdeli i wszelakich ośrodków miejskiej rozrywki. Chyba było ich więcej niż w Starym Mieście... ale to mogło być tylko złudzenie.
Postanowił, że poszuka siostry i zaproponuje jej wycieczkę, żeby zabić czas, który na oczekiwaniu wydawał się lecieć strasznie wolno.
Od lady Beesbury usłyszał gdzie jest. Ruszył tam odziany w szare, rodowe barwy. Przy pasie miał swój zaufany miecz w pochwie zdobionej białymi piórami. Mijał po drodze wielu dworzan i gości, którzy tak jak on, oczekiwali na wielki ślub i turniej.
Gdy znalazł się w krużganku obskoczył oczyma wszystkie jego zakątki. Zobaczył Laurę rozmawiającą z kimś na drugim końcu kondygnacji.
- Laura, szukałem cię. - Powiedział gdy już się zbliżył. Wcześniej udało mu się usłyszeć ostatnie zdania tego z kim rozmawiała... czyżby adorator?
Jej rozmówca wyglądał znajomo. Z pewnością był to jakiś Lannister, ale Dorian nie widział go wcześniej na Skale.
- Witam. Jestem Dorian - brat tej pół-lysenki. - Wskazał oczami na siostrę i uśmiechnął się lekko. - Czy my się przypadkiem nie spotkaliśmy wcześniej? Twoja twarz wydaje mi się znajoma Sir. - Powiedział z zaciekawieniem w głosie.

Kevan spoglądał i słuchał uważnie Laury. Początkowo wydawała się skonsternowana jego słowami. Czyżby nie chciała go w Starym Mieście? Chyba jednak nie podobało jej się jego towarzystwo. Był aż tak nieprzyjemną osobą? Po chwili jednak zachowała się zupełnie odwrotnie, zapraszając go do siebie. Lannister był już jednak tym skołowany. O co jej chodził? Czego właściwie chciała? Mimo obaw, postanowił jednak iść w to dalej, choć trochę z niepokojem.
- Byłoby mi w takim razie niezmiernie miło. - uśmiechnął się ponownie. Wpatrywał się w Laurę przez chwilę, gdy ta oglądała swoje buty, czerwona. Słuchał co mówiła. Skupił się na niej na tyle, że dostrzegł nowego rozmówcę dopiero wtedy, gdy nad uszami rozbrzmiał jego męski głos. A więc to był jej brat? Kevan przeklął w duchu jego nagłe pojawienie się. Z siostrą rozmawiało mu się przyjemnie, a w obecności trzeciej osoby zawsze przebiega taka rozmowa... inaczej. Nie chcąc jednak zrobić na nim złego wrażenia, uśmiechnął się tylko i odpowiedział mu:
- Być może, nie jestem pewien. Mogłem być u Was na zamku raz czy dwa, razem z ludźmi Wiary. Kevan Lannister, bratanek dobrego króla Lancela. - wyciągnął rękę. W obliczu pojawienia się nowego kompana, Lannister wolał zaczekać z dalszymi propozycjami, odnośnie jakiejś wspólnej podróży z Laurą. Gdy z kolei ta spojrzała się na niego, po wspomnieniu o ich wyjeździe, kiwnął do niej tylko głową.

Wszyscy Lannisterowie wyglądali dla niego podobnie, ale ten konkretny miał w swojej twarzy coś co Dorianowi zapadło w pamięć. Wiedział, że już gdzieś go widział...
- Taaak... chyba nawet widziałem cię sir raz czy dwa. Szkoda, że nie mieliśmy nigdy okazji porozmawiać. Następnym razem jak odwiedzisz nasze miasto to nie krępuj się i odwiedź nas w Wysokiej Wieży. Nasz ojciec z pewnością przyjmie cię z pełną dawką gościnności.
Uścisnął mocno dłoń, którą Kevan mu podał, po czym spojrzał na Laurę. Jej propozycja miała swoje plusy. Kevan na pierwszy rzut oka wydawał się dobrym kompanem.
- Hmm... Jeśli sir wyrazi taką chęć to czemu nie. Mamy na naszym dromonie jeszcze sporo miejsca. Po drodze będzie okazja, żeby podzielić się opowieściami przy kielichu dobrego wina.
Cała trójka rozmawiała jeszcze chwilę na różne błahe tematy, po czym Dorian pożegnał Kevana i z siostrą udali się w bliżej nieokreślonym kierunku.