Królewska Aula

***

Jeran poczynił wszelkich starań, by spotkanie lordów przebiegło jak najznakomiciej. Rozstawił służbę po każdym koncie zamku. Każda z przybyłych, ważnych osobistości otrzymała własne lokum. Mogli odpocząć na miękkich, wełnianych łożach, wieczorem zjeść obficie wraz ze swym królem, a następnego dnia po południu, odświeżeni i wyspani porozmawiać na tematy ważne i ważniejsze.
Władca Równin, w odpowiednim, eleganckim ubiorze oraz koronie z trzema liśćmi na głowie, siedział na samym początku długiego, drewnianego stołu. Aula miała dużo miejsca, o wiele więcej niżeli inne sale spotykane w zamkach. Wzdłuż prostokątnych ścian bocznych biegł szereg ręcznie rzeźbionych kolumn. Za nimi zaś okna, niektóre pokryte barwnymi witrażami. Pod wzmocnionym belami sufitem rozciągały się pasma zdobionych żyrandoli. Stół pokrywały zaś obfite ilości jedzenia, a także srebrne i złote świeczniki i najróżniejsze, pozostałe ozdoby.
Gdy wszelkie głosy ucichły, ciepła atmosfera otoczyła młodzika z rodu Oakheart, dodając mu więcej odwagi. Nigdy nie był zestresowanym, jąkającym się paniczykiem. Potrafił przemawiać, lać wodą, kochał to, lecz wiedział, że jednocześnie pociąga za sobą wielu ludzi. Potrafił na nich wpływać, przekonywać ich i zawsze dbać o najwyższy poziom bezpieczeństwa. To, co planował dzisiaj przedstawić swym poddanym także leżało w interesie ich, jak i całego królestwa. Dla dobra i dla jedności.
Swą przemowę opatrzoną przyjaznym tonem głosu rozpoczął od przygód. Trochę o zwiedzeniu Jasnej Wody, potem Starego Miasta, a następnie Miasta Cieni. Opowiedział także o posłaniu skierowanym w stronę rodu Harlaw. Na koniec planował podsumować swe wypowiedzi.

Wśród kamiennych ścian porośniętego bluszczem zamczyska zapanowała długa, męcząca cisza. Nadchodzące zagrożenie spędzało wówczas młodemu Władcy Równin niedoczekany sen z powiek. Ubrany w lekkie, eleganckie szaty, ze srebrną, połyskującą koroną na ciemnej czuprynie, ślęczał nad mapą w jednym z ulubionych przez niego miejsc. Przez kolorowe i przezroczyste witraże w oknach przenikały drobne promienie słońca. Niektóre z nich rzucały zieloną barwę na twarz króla.
Po pomieszczeniu biegało zaś echo delikatnego deszczu, grającego rytmicznie na kamiennych wzmocnieniach przy okiennicach. Gdyby nie pojawienie się maestera, kasztelana, zaprzysiężonej tarczy Jerana oraz kowala, suweren zapewne usnąłby na położonym przed nim, okrytym wieloma daniami, ozdobami, w tym świecznikami i kielichami, drewnianym, długim i szerokim stole.
– Idą... Lannisterowie z północy, Tyrell ze wschodu. Będą oblegać ten dom, jak dziwki bogatego szlachcica. – zaczął zmęczonym głosem, pocierając twarz – Jeżeli to możliwe, niech ludzie żwawiej gromadzą żywność w moim zamku. Na słońcu suszcie winogrona. Na naszych polach rośnie ich pod dostatkiem, a szybko się nie psują. Gdy nadejdzie oblężenie, mam nadzieję, że przebrzydłe kurwy z Zachodu potopią się w mej fosie.
Po tychże dość poddenerwowanych słowach spragniony wina Oakheart przeniósł piękne, brązowe oczęta na oblicza zgromadzonych przy stole person. W obliczu nadchodzących bitew wyglądali względnie spokojnie, choć ich stare twarze pokrywała gruba warstwa bladości.
– Maesterze Kevven, przeczytałem dziś rano ten list, który posłał jeden z chorążych Lancela. Głupiec otwarcie wzywa do buntu nie mając nikogo za swymi plecami. Jeśli na Zachodzie wybuchnie wojna domowa, to choć połową swej nogi wyjdę z grobu, który śni mi się co noc. – król ponownie spuścił spojrzenie – Zapewne wiecie, że posłałem kruka do Shireen Baratheon. Zamierzam klęknąć przed jej obliczem i liczyć, że dłonie prawowitej królowej wszystkich ziem obdarzą nas protektoratem. Gdy tylko nasze zagrożenie minie, wyruszę by ją spotkać. Otrzymanie tytułu namiestnika Zachodu byłoby dla mnie priorytetem. A ty, maesterze, poślij wiadomość do Jasnej Wody. Pozdrów króla... lorda Florenta i sprowadź mojego młodszego brata, dziedzica, do Starego Dębu. – Władca sięgnął po kawałek papieru i tusz, wypisując piórem wojenny rozkaz.
– Niech statki, które nadal patrolują wody przy Tarczach powrócą do Starego Dębu. Każdy człowiek nam się przyda. A jeżeli o tym mowa, nadal mamy wiele chłopów do powołania. Barret, jesteś naszym najlepszym kowalem, ile mamy uzbrojenia? – wyczekał odpowiedzi – To za mało. Weź każdego wolnego człowieka i zagoń go do pracy, niech warsztaty pracują nieprzerwanie przez dnie i noce. Możesz odejść. – Jeran zwinął rozkaz na papierze, by podać go swojemu dobrze zbudowanemu kasztelanowi.
– Zgromadź odpowiednią ilość osób, niech wezmą statek i płynął z tym do Tarcz. Muszą jak najszybciej do nas wrócić. – zakaszlnął delikatnie i kontynuował – Rozkazy, które wydałem poprzednio nie ulegają zmianie. Mam nadzieję, że wyznaczone ziemie są palone, by odciąć nieprzyjaciela od żywności. Równie mocno wierzę w działanie partyzantki słanej oceanicznym traktem. Odpychajmy ich jak najdłużej. Liczę, że moja królowa wkrótce odpowie na wysłanego przeze mnie kruka. – Po swej wypowiedzi położył łokcie na kancie, opierając na zimnych dłoniach głowę. Nagle na jego zarośniętej twarzy zamiast zmęczenia zawitała powaga i pewność siebie. Z lekka sztuczna, choć miała ukazać niezłomność i jednocześnie wzmocnić morale zgromadzonych w królewskiej auli.
– Niech nasi cieśla wybudują dwie łódeczki, które pomieściłby cztery lub pięć osób. Będę ich potrzebował do ewentualnej przeprawy przez fosę, gdyby obszar przy opuszczanym moście był w otoczeniu wroga. – westchnął – Ale to tylko w przypadku, gdyby ucieczka z zamku faktycznie mogła się udać. Co o tym myślicie, przyjaciele? Istnieją drogi, które pozwoliłyby bezpiecznie opuścić zamek w przypadku ostateczności? – Wymienił ciepłe spojrzenie z każdym po kolei i wyczekał odpowiedzi.
Na zamknięcie spotkania, czyli po długiej rozmowie i wymianie opinii i spostrzeżeń, zmęczony król udał się do swej samotni w towarzystwie młodego sługi, wiernego przyjaciela, który pełnił również funkcję rozrywki, a raczej rozluźnienia przed nadchodzącym złem.

Podczas dzisiejszej narady padło wiele opinii. Temat o liście z Zachodu, jak szybko powstał, tak szybko minął. Nikt nie zaprzątał sobie tym głowy. Następnie odezwał się kowal, sugerując, iż jest w stanie wyprodukować uzbrojenie dla stu ludzi w przeciągu tygodnia. Jeran przytaknął ze zrozumieniem, po czym nakazał zbierać kowali z ocalałych wsi i okolicy. Nim jednak do tego przystąpiono, zwrócił w jego stronę piwne oczęta. Na twarzy nadal wisiała sroga powaga.
– Zbierz również pozostałych cieśli. Choć nasza fosa liczy sobie grube sześćdziesiąt metrów, musimy uzbroić bramy. Uda wam się skonstruować skorpiona, który będzie strzelał nie jednym, a sześcioma pociskami? Na planie prostokąta, oparty na wzmocnionej, ale jednej cięciwie. Tak zwany potocznie jeż. – Jeżeli robotnicy potrafili odtworzyć daną machinę wojenną, Jeran polecił wyrobienie takich dwóch. Nie musi strzelać tak daleko jak skorpion, może nawet o połowę mniej. Stanowiłaby jednak ważny punkt obronny, gdyż nawet połowa mocy skorpiona z pewnością odepchnęłaby człowieka do tyłu na kilka metrów i pociągnęła jeszcze biegnących za nim. Brzmiało to poniekąd jako plan obrony zamku.
Postanowienia wobec Shireen napotkały się z aprobatą zgromadzonych. Choć szansa na uzyskanie pomocy była nikła, dawała niewielką nadzieję. Udało się także wybudować łódeczki. Wyjątkowo ryzykowny ruch, jednakże w razie ostateczności... konieczny. Natomiast sam spichlerz nie był problemem, winien wytrzymać wystarczająco długo. Wojska z tarcz niedługo przybędą, a Jeran mógł wykorzystać statki w jakikolwiek inny sposób. Pozostało pytanie – jaki?
– Jeżeli wy także macie jakiekolwiek pomysły dotyczące nadchodzących bitew, a także obrony Starego Dębu, chętnie wysłucham waszych propozycji. Zwrócić się do kogoś, nająć ludzi. Jakieś sugestie? – Jeśli mieli pomysły, kontynuował rozmowę. W innym wypadku podziękował za wspólną naradę, odprawił ludzi do pracy i samemu udał się na mury. Wypadałoby ten ostatni raz rozejrzeć się, ocenić jakość rowów, fosy i wymyślić taktykę.

Gdy posłaniec króla Tyrella zjawił się pod masywną bramą Starego Dębu, Jeran zasiadał przy drewnianym, okrągłym stole wewnątrz zdobionej królewskiej auli. Przy skromnej racji żywnościowej, popijał czerwone wino z głębokiego, srebrnego kielicha. Oczywiście względnie umiarkowanie, coby nie odpłynąć. W środku znajdował się również jego sługa, średnio przystojny. Siedział tuż obok swojego Pana, będąc macanym po kolanie. Dzień, jak co dzień.
– W końcu jestem Zepsuty. – Rzekł mu pewnego dnia władca Równin, dotykając męskiego krocza. Tym razem się powstrzymał. Niedługo do stołu mieli zasiąść pozostali lordowie, maester i inni tacy, których obecności wymagały zasady i tradycje. Wszedł jednak żandarm.
– Wpuścić go. Wyjaśnijcie naszemu gościowi, że ze względów bezpieczeństwa musimy związać mu oczy. Doprowadźcie go bezpośrednio do mnie, tutaj. Gdy znajdzie się w środku, rozwiążcie mu oczy. Zróbcie do dyskretnie, chcę wysłuchać co ma do powiedzenia nim zejdą się pozostali. – Podziękował swojemu człowiekowi, a gdy ten wyszedł, Jeran ponownie wsunął rękę pod stół i obmacywał sługę. W międzyczasie zapijał smutek płytkimi łykami wina, kiedy w miarę wesoła muzyka barda umilała popołudnie.

Wraz z nadejściem posłańca, stojący pod oknami bard zaprzestał swych brzmień i opuścił aulę. Wewnątrz pozostał jedynie Jeran w otoczeniu zaprzysiężonej tarczy i kilku wiernych zbrojnych. Zwinnym ruchem odebrał list od króla Tyrella i okręcił go w palcach. Twarz dawnego władcy Równin nie skrywała żadnych emocji. Był obojętny, aczkolwiek wewnątrz zaskoczony propozycją.
– Lannisterowie nie egzekwują porozumień? Rozumiem, że współpraca róży i lwa nie idzie po myśli. – Rzekł poważnym i wyniosłym głosem, nie ukazującym ani krzty strachu.
– Dziękuję za ten list. Nim odejdziesz, moi ludzie zaprowadzę Cię na ławki przed aulą. Zbiorę swoją radę i od razu przekażę królowi Wysogrodu odpowiedź. – Kiwnął głową na znak, iż mężczyznę może odejść. Nim jednak sprowadzono maestera i kasztelana, Jeran podjął decyzję samodzielnie. Siedział w auli przez prawie godzinę, podczas której do środka wszedł jedynie jeden z oficerów. Dość doświadczony i przede wszystkim oddany sprawie.
Gdy piwnooki skrobał odpowiedź dla Lucasa, na jego głowie nadal spoczywała srebrna korona. Element, z którym tak ciężko było mu się rozstać. Cóż za smutek, ból i niedowierzanie.
– Oto odpowiedź dla twojego króla. Pozdrów go ode mnie. – Po wyjściu z królewskiej auli, Jeran złożył pergamin na dłonie posłańca. Klawo byłoby przypieczętować rozejm seksem.