Port Nyssarii

28/05/8 - 12/06/8 PP

Piąty księżyc zbliżał się ku końcowi, gdy okręt księcia Jalabhara zawinął do portu Nyssarii. Valyriańskie miasto wyraźnie odróżniało się architekturą od Qarthu, Jinqui czy Asshai, które odwiedzili w ostatnich księżycach. Niestety nie byli tu jedynie po to, by spokojnie zwiedzać i handlować. Ich droga miała prowadzić do Draconys, do człowieka, który miał wiedzieć coś więcej o poszukiwanej przez nich księdze. Nyssaria stanowiła jedynie przystanek po drodze, ale i wizytę w niej trzeba było dobrze wykorzystać.

01/06/8 PP

Choć była noc, Letniak nie spał, wbijając wzrok w ścianę kapitańskiej kajuty. Kilka ostatnich księżyców obfitowało w takie wydarzenia, że ciężko mu było dobrze sypiać po tym wszystkim, co go spotkało. Jednego dnia prowadził polowanie na swej rodzinnej wyspie i nosił się z myślą nakłonienia ojca do zgody na ślub jego i Celii, a kolejnego obudził się na drugim końcu świata, w mrocznym Asshai. A po drodze umarł, co nigdy nie było jego planem. Lubił swoje życie - życie podróżnika, poszukiwacza wiedzy, konesera trunków i kobiet i bynajmniej nie planował przedwcześnie go kończyć. Nigdy nie był za to zdolnym wojownikiem, za co przyszło mu zapłacić na polowaniu najwyższą cenę. Pamiętał ból i ciemność, a następnie dopiero pobudkę w Asshai, gdyż jego jaźń litościwie wyparła wszystko co było po drodze. Nie dowiedział się więc, którzy z kapłanów mają rację, co dzieje się z duszą po śmierci i gdzie właściwie trafia. Nie poznał odpowiedzi na pytanie, czy zależy to od moralności, arbitralnego osądu bóstwa czy ślepego trafu. Nie spotkał żadnych bóstw ani nie dowiódł ich nieistnienia. W zasadzie było to dla niego dodatkowym ciosem, bo skoro już umarł, mógłby chociaż wyciągnąć z tego naukę głębszą niż ta, że nie warto walczyć z wkurwionym kotem wielkości tygrysa.
W świetle wpadających przez okno gwiazd spojrzał na Celię, która nago spała u jego boku. Tylko jej zawdzięczał swój powrót. Wiedział, że jest to dług, którego prawdopodobnie nigdy nie będzie w stanie spłacić. Zwłaszcza, biorąc pod uwagę wielkość ofiary, którą zmuszona była ponieść. Nawet fakt, iż w dalekim YiTi w końcu zawarli ślub w żaden sposób nie zabezpieczał jej na przyszłość, biorąc pod uwagę, że coraz bardziej czuł się wygnańcem niż księciem. Tyle szczęścia, że śmierć nie zabiła w nim uczuć i emocji, które do niej odczuwał. Zastanawiał się, czy jego dotychczasowa przeszłość została w pełni przekreślona. Cóż, ojciec widział jego ciało i świadom był jego śmierci. Co pomyślał, gdy otrzymał od syna przekazany posłańcem list? Czy już na zawsze wyprze się wskrzeszonego potomka? Jal tęsknił za domem i rodziną, ale wiedział, iż przynajmniej dopóki jego misja nie dobiegnie końca, nie ma co próbować wracać do Ostatniego Lamentu.
W ciszy nalał sobie kielich wina, choć było to bardziej przyzwyczajenie niż rzeczywiste pragnienie. Miał wrażenie, że od powrotu jego apetyt na jedzenie i alkohol osłabł, choć na tyle, na ile umiał sam się ocenić, przyczyna tego leżała raczej w psychice. Gdy poznał cenę, którą Celia zmuszona była zapłacić za jego wskrzeszenie i w pełni odczuł następstwa ciążącej nad nim klątwy, niewiele brakło, by nieodwracalnie przekroczył cienką granicę między psychiczną stabilnością, a całkowitym szaleństwem. Nigdy nie był zwolennikiem przemocy, zwłaszcza wobec tych, którzy niczym na nią nie zasłużyli. Świadomość, że raz na księżyc musi pożerać ludzkie mięso, a codziennie pić ludzką krew, jak jakaś plugawa bestia, była dla niego prawdziwie przygniatająca. Czy czyniąc to pozostawał człowiekiem? Czy jedynie zwierzęciem, które zrobi wszystko, by przetrwać? Co decydowało o człowieczeństwie? Czy nie lepiej byłoby dla świata, gdyby powiesił się pod sufitem, kończąc swoją potępioną egzystencję? Z początku rzeczywiście miał takie myśli i właściwie niewiele brakło do ich realizacji. Jednak nie mógł tego zrobić; nie po tym, co zrobiła dla niego jego ukochana. Pozostawało więc żyć, spłacić zaciągniety u nekromanty dług i spróbować odwrócić klątwę, która na nim ciążyła. Może z czasem uda mu się żyć tak, by przynajmniej częściowo odkupić swe czyny i żywoty tych, których poświęcono, by mógł przetrwać. Tyle dobrze, że udawało im się pozyskiwać krew bez zabijania kolejnych nieszczęśników, a na mięso w pełni wystarczali Cętkowani Ludzie. Oczywiście współczuł im, ale ciężko jednak było uważać ich za równych zwykłym ludziom. Choć dzięki temu udawało mu się do pewnego stopnia racjonalizować całą sytuację i zagłuszać wyrzuty sumienia, to czasem, podczas bezsennych nocy takich jak ta, myśli wracały do niego niczym fale przypływu. Tyle pytań bez odpowiedzi...
Gorycz wina rozlała się po gardle, a Jalabhar jął rozmyślać o przyszłości. Miał nadzieję, że książka, którą obecnie poszukiwali, naprawdę istnieje, a mędrzec mieszkający w Draconys będzie wiedział coś więcej i nie okaże się jedynie fałszywym tropem. Czy będzie jednak chciał z nimi współpracować? Czy można liczyć, że będzie wiedział też coś o odwracaniu tak potężnych klątw i zechce podzielić się wiedzą? Do Draconys jednak mieli jeszcze trochę do przepłynięcia i sądził, że do tego czasu uda mu się dowiedzieć czegoś więcej o słynnym uczonym.

Choć miał świadomość, iż nie jest w kajucie sam, to jednak głos ukochanej spowodował, że nieomal podskoczył na krześle, z trudem utrzymując w dłoni kielich. Taak, jego nerwy były ostatnimi czasy w strzępach, ale ciężko było się temu dziwić. -Mhm, Oya. - potwierdził, wpatrując się w ścianę. Na słowa żony jego wzrok zaszklił się na moment, a na tafli jego stabilności psychicznej pojawiła się kolejna rysa. Celia ewidentnie radziła sobie ze stratą córki dzięki wyparciu, a on chyba nie miał serca próbować przemówić do jej rozsądku. Myśl o tym, że jego ojcostwo zakończyło się, nim się właściwie rozpoczęło i to z jego przyczyny, boleśnie mu ciążyła. Jeśli nie mógł tego obgadać, to starał się o tym nie myśleć, więc Celia normalizująca całą sytuację zdecydowanie nie pomagała. Nie była to jednakowoż jej wina.

Żona nie powróciła do snu, zamiast tego rozsiewając dookoła kuszącą woń krwi. Jal zorientował się, że ślina napływa mu do ust i zacisnął lewą dłoń w pięść, wbijając sobie paznokcie w skórę, by się opanować. Pokiwał tylko głową, bo nie przypominał sobie, kiedy ostatnio miał okazję spokojnie przespać noc. -Po prostu ciąży mi to wszystko. To czym się stałem, to co musimy robić i to, przez co musiałaś przejść. Widzisz w tym jakiś większy sens? Jak radzisz sobie z tym wszystkim, ukochana? - zapytał głosem pełnym cierpienia. Nie odtrącił jej, gdyż dotyk jej ciała działał na niego uspokajająco.

- Masz rację, nie ma w tym wiele sensu. Być może dlatego zawsze uciekałem od polityki. Mieć świadomość, że przez twe decyzje możesz mieć na rękach krew i cierpienie niewinnych... nie wiem, czy byłbym w stanie aż tak utwardzić sumienie. -rzekł, po czym dodał. -Świat chyba był rozbawiony tym moim uciekaniem, skoro finalnie i tak mam krew na rękach. - parsknął gorzkim śmiechem i pociągnął łyk wina.
-Och, dzięki. - odparł z przekąsem, lekko urażony jej stwierdzeniem. Mimo tego, że kochał podróże, lubił myśleć przy tym, że ma też większe aspiracje. -Ale pewnie masz rację. Daleko mnie to myślenie nie zaprowadziło, nawet jeśli sądziłem, że jestem w tym niezły. Może i rzeczywiście nie ma co szukać w tym głębszego sensu. - westchnął zrezygnowany, akceptując jej fatalizm. Może i warto byłoby samemu przyjąć taki światopogląd...

Przyglądał się nagiemu ciału Celii z niezmiernym zainteresowaniem. Usilnie starał się jednak, by nie rozpraszało to jego skupienia na rozmowie. Skinął głową na jej odpowiedź. To dobrze, że przynajmniej jedno z nich sobie radziło... jakoś. Zastanowił się nad jej następnymi słowami, po czym rzekł. -Może mógłbym jakoś pomóc? Choćby zatrudnienie jakiegoś asystenta, który mógłby cię wesprzeć? Mogę też spróbować częściowego postu. Przyjmować krew co dwa, trzy dni. Przecież chyba od tego nie umrę. - zdobył się na kiepski żart.

Martwe dzieci nie mówią - przemknęło mu przez myśl, ale nie miał serca powiedzieć tego na głos. Szczęśliwie Celia nie ciągnęła tematu Oyi, zamiast tego roztaczając przed nim wizję i musiał przyznać, że była to wizja urzekająca. -Muszę przyznać, że to bardzo kuszące. Sama świadomość przyszłości z tobą jest dla mnie pocieszeniem. Czy... naprawdę sądzisz, że tę klątwę da się zdjąć? -zapytał z mieszaniną nadziei i niedowierzania. Ujął kielich, który mu podała, łagodnie muskając jej dłoń. -Dziekuję. Za wszystko. - upił łyk, starając się rozpoznać, co właściwie dostał. Odłożył chwilowo naczynie, po czym odwrócił się w kierunku żony. -Chodź do mnie, Celio. - powiedział, po czym rozłożył ramiona w zapraszającym geście. Miał ochotę przytulić ją, nim zaśnie, wyrażając to, jak bardzo jest jej wdzięczny.

Zdawał sobie sprawę, iż nie mówiła tego, by go urazić, więc i on gniewem się nie unosił. - Wiem, wiem. Zgadzam się, nijak to nie pomaga ani donikąd nie prowadzi. Po prostu jak już zacznie się o tym myśleć, to ciężko przestać. Trochę zazdroszczę ci, że to dla ciebie tak proste, a ja bez sensu się z tym potykam. Spróbuję brać od ciebie przykład. - przyznał szczerze i bez drwiny. Choć wiedział, że nie uda mu się przepracować tych kwestii od razu, to świadomość, że inni radzili sobie z nimi o wiele prościej była w pewien sposób pocieszająca.

-Oczywiście, że nie! - zaprzeczył energicznie, wyciągając przed siebie otwarte dłonie w obronnym geście.
-Po prostu myślałem, że przydałaby ci się mała pomoc. Ale rozumiem, nie naciskam. Daj znać, gdy zrobi się naprawdę ciężko. - poprosił, ewakuując się grząskiego tematu. Jej słowa brzmiały przekonująco, choć nie czuł się dobrze z faktem, iż przez niego się przemęczała. Najwyraźniej nie miał jednak na to większego wpływu.

Spojrzał na nią poważnie, oceniając szczerość jej odpowiedzi. Padła ona tak szybko, że nie sądził, iż żona go okłamywała. -Budzi to trochę nadziei. Jeśli rzeczywiście istnieje lekarstwo, to z pewnością nam uda się je znaleźć. - odparł z przekonaniem, przypominając dawnego siebie.

-Powinienem, bo tylko dzięki tobie w ogóle jestem. Nie byłbym taki jak teraz, gdybym nie postanowił grać wielkiego myśliwego. To tylko i wyłącznie moja wina. Nawet jeżeli teraz mam dylematy, którymi się zadręczam, to po stokroć wolę to i życie u twego boku niż samotną śmierć. Przepraszam, że musiałaś zapłacić taką cenę i że wmieszałem cię w to wszystko. Obiecałem ci królewskie życie, a gówno z tego wyszło. Czasem myślę, że mogłoby żyć ci się lepiej, gdybyś na mnie nie trafiła. -rzekł, wyrzucając z siebie ciążące mu wyrzuty sumienia. Przytulił ją mocno do siebie, gdy wpadła mu w ramiona. Jedną dłonią gładził ją po nagich plecach, podczas gdy druga zjechała na pośladek dziewczyny.

-Chyba muszę, bo innej drogi nie dostrzegam. -odparł. Dostrzegał oczywiście możliwość zamartwienia się na śmierć, ale zdołał już odrzucić tę, całkiem w sumie ironiczną, opcję.
-Dziekuję i trzymam za słowo. - odrzekł, postanawiając chwilowo uszanować jej potrzebę indywidualizmu. Oczywiście zamierzał przy tym bacznie obserwować żonę i jeśli ta zacznie wykazywać oznaki przemęczenia - ingerować. Na razie jednak nie naciskał już dalej.
-Masz rację. Skoro razem przepłynęliśmy pół świata i pokonaliśmy śmierć, to i z tym damy sobie radę. Nawet jeśli nieprędko. Zawsze lepiej próbować, niż się poddać. A ja nie należę do tych, którzy łatwo odpuszczają. - zgodził się z nią energicznie, odzyskując wiarę w powodzenie ich planów.
Słuchał uważnie jej słów i uśmiechał się coraz szerzej. Zdawał sobie sprawę, że Celia mówi to szczerze, a nie tylko po to, by podnieść go na duchu. -Miałem dużo szczęścia, że na ciebie trafiłem. Postaram się, żeby przyszłość okazała się jaśniejsza od teraźniejszości. - obiecał. Przez chwilę przytulali się, po czym odwzajemnił pocałunek kobiety. Skinął głową na jej słowa, wierząc, że tym razem sen przyjdzie łatwiej niż wcześniej. Wypił do dna przygotowany przez nią środek, po czym przymknął oczy i szybko zasnął.