Błonia

Zatem stało się tak, jak zostało to ustalone. Jeremy przygotował się a niedługo później mogli wychodzić z sali. Do wyjścia eskortowali ich strażnicy. Tak samo strażników zobaczyli na zewnątrz. Ci jednak trzymali się na bezpieczną odległość a jeżeli jakieś kusze posiadali, to były one dostawione i na pewno nie napięte. Zapewne jednak wkrótce będę gotowi podjąć pościg za Blackfortem. Czy to zrobią? Lady powiedziała, że nie, jeśli tylko mąż wróci do niej żywy. Tak rzekła i tylko taką miał gwarancję.
Konie i rząd wyglądały dobrze, tak jak powinny. Nie wykazywało też nic sprawdzenie ich. Najwyraźniej wszystko było w porządku. Względem zaś żołdaków, to byli to odziani w kolcze koszulki oraz uposażeni w miecze i tarcze wojacy.  Wszyscy nosili też kapaliny. No, wyglądali tak jak reszta rycerzy i zbrojnych na służbie u tutejszego lorda. Co jasne, wszyscy też dosiadali koni.
Skoro wszystko zostało a Jeremy krzyknął, co chciał krzyknąć, mogli wyjechać za bramy. Musieli przebyć jeszcze osadę pod zamkiem, ale to odbyło się bez żadnych niespodzianek. Wojacy z zamku trzymali się kawałek za Jeremym oraz jego ludźmi. Była to jednak odległość, która pozwoliłaby swobodnie im zareagować. Pytanie, cóż zamierzał uczynić Blackfort?

Orła nie wypatrzył. Być może Haggan właśnie maszerował, jadł albo defekował. Ewentualnie miał inny powód swojej "nieobecności". Z dobrych wiadomości... Nie wypatrzyli też pułapek ani żadnych dobrych miejsc pod pułapki. Gorzej zapewne, że gdyby próbowali zdobywać zamek, byłoby trudniej się podkraść. No ale, to chwila bieżąca była teraz ważna, nieprawdaż?
Ludzie lorda najwyraźniej ich języka nie rozumieli. Albo też udawali, że nie rozumieją. Prędzej to drugie, albowiem na dyskusję o zatrzymywaniu nic nie uczynili. Natomiast towarzysze odpowiedzieli, że mogą spróbować zatrzymać wroga. Skoro więc taki był plan, tak też uczynili. Jeremy popędził konia a jego kompani ruszyli do zwarcia. Strażnicy jednak nie byli w ciemię bici, więc kiedy tylko zobaczyli, że wróg sięga po broń i oni tak uczynili. Z bram zamku zapewne też zaraz wyskoczy pościg, który niechybnie czekał w gotowości.

Jak to było? Ano dwaj jego chłopcy starli się z dwoma strażnikami. Natomiast trzeci wysforował za nim samym. Najbliższe góry były jakieś niecałe dwadzieścia mil od nich a Templeton był zawadą dla jego konia. Chłop swoje ważył, bo i maluchem jakimś nie był. Jasnym było, iż jeździec dogoni Blackforta, jeśli ten nie porzuci swego ładunku.

Ucinanie człowiekowi głowy, sztuka znowu nie taka prosta, wymagała dobrego przeszkolenia, odpowiedniego sprzętu a takie jako tako sprzyjających warunków. Niewątpliwie mocarz pokroju Blackforta mógłby człowieka ściąć nawet i długim mieczem, który specjalnie ciężką bronią nie był. Na koniu jednak to nawet i mają topór czy katowski miecz, byłby jedynie chyba się ośmieszył. Jasne, mógłby ciąć jak kawał mięcha na uczcie, ale w tej chwili galopował konno, by umknąć pościgowi a nie spokojnie siedział w siodle. Nie było ani czasu, a i sprzyjających warunków też brakło.
Rzut toporkiem był celny. Koń został trafiony a toporek wbił się w jego pierś. Niemniej, Stanął dęba i zarżał dziko, prawie zrzucając jeźdźca. Co z tego jednak, skoro już ruszał pościg z zamku. Dodatkowe obciążenie byłoby zgubne. Chłopcy Blackforta też skończyli już wstrzymywać przeciwnika i umykali w pośpiechu. Dwóch zamkowych siadło im na ogonie. Nie było czasu. Takoż Jeremy lord dźgnął w szyję a ciało porzucił. Zbrojny, który za nim zamierzał gonić, natychmiast zmienił zamiary i podjechał do lorda, gdzie zeskoczył z rumaka i rzucił się ku swemu panu.

Zabili lorda i wielu innych. Uszli z zamku. Teraz zaś pędzili ku górom i wolności. Można było śmiało uznać, że nie wyszło najgorzej. Oczywiście, gdyby zdobyli zamek i wszystko w nim - łupy oraz jeńców - byłoby lepiej. Niemniej, na pewno wzbudzili poruszenia i przeżyli. W końcu też zgubili pościg a po godzinie czy dwóch pewni być mogli, że są w miarę bezpieczni. Czas przyszedł, by choć opatrzeć rany.
Z samym sobą miał najwięcej problemu. Nie dość, że musiał operować sam siebie, to stan jego był krytyczny. Był już pewien, że śmierć go zabierze. Można powiedzieć, że przeżycie w tym wypadku było szczęśliwym zbiegiem okoliczności. Kidy zaś trochę już odpoczął, mógł zabrać się za towarzyszy. I tutaj wszystko poszło gładko a nawet i bardzo dobrze.