Królewski Las

~***~

Tak, jak zaplanowano, Rickard wraz z towarzyszami wyforsowali się do przodu, wyprzedzając kolumnę o parę dni, by zaciągnąć języka u miejscowych. A jakie miejsce mogłoby być lepsze na wyznaczenie strefy zero, jeśli nie Drwalnia, mała drwalska osada otoczona niewysokim ostrokołem. Kompania Durrandona natrafiła na nią jakieś pół dnia po tym, kiedy po ich prawej stronie las zaczął mocno gęstnieć. Mieszkańcy wioski natomiast potwierdzili przypuszczenia, ot znajdowali się u stóp wielkiej puszczy, zwanej Królewskim Lasem, tuż na jej północno-zachodnim krańcu. Stąd mogli obrać kurs na północ, jakieś sto mil prosto jak w mordę strzelił, znajdą ujście Czarnego Nurtu, bądź też na wschód przez las. Na oko tak ze sto dwadzieścia mil dzieliło ich obecnie od domu pana Wendwater.

Pozyskiwanie informacji szło dość opornie, przynajmniej Rickardowi, koniec końców jednak relatywnie skutecznie. Być może przez nieufność kmieci, przez brzydką jak noc gębę Jelenia, czy też posturę zimnego mordercy, która w połączeniu z wyglądem sprawiała, że ludzie bardziej się bali, niż podziwiali. Ba, nawet złoto nie dało oczekiwanego rezultatu, prawdopodobnie ludzie woleli by coś bardziej namacalnego i zużywalnego, niźli błyszczący krążek. Objazdowi kupcy pojawiali się rzadko, to i ze złotem nie było co zrobić. Acz, jak już zostało wspomniane, pewne informacje zdołali panowie pozyskać.

- Niech ci Bogi sławią, paniczyku złoty. - rzucił chłop z obandażowanym łokciem, którego Rickard spotkał przy jednym z domostw. Ów mąż siedział przed chałupą, naprawiając wiklinowy kosz. - Aleście paniczyku pytali, jużem śpieszę odpowiadać. Tak, my tu wiele małych mieszkańców puszczy mamy, choć nie tutaj, we wiosce. One tutaj nie chcą pomieszkać, wiecie panie..? One, znaczy te tancery leśne to tamoj, daleko we puszczy siedlisko uwiły, tam nasze myśliwi nie lza nogę postawić.  - mężczyzna machnął zdrową ręką w stronę lasu. - Pytacie czy wiemy gdzie się zagnieździły..? My proste ludzie jesteśmy, nam nie w głowie takie pomyślunki, ale panicz Wendwater wie. A skąd mi ta myśl postała..? Ano, nie dalej jak dwa tygodnie temuj panicz Wendwater, co to ma ten las w posiadaniu, wraz z leśniakami poprowadził drużynę przeciw psu bratom, łajnem ich opchać, andalom co to na Hak Masseya chcieli przejść. - chłop zaklął, siarczyście splunął i obejrzał się na Rickarda.. - Sam żesiem w drużynie znajdował, panicz nas wezwał. Znaczy prze się, czempion jego przyjechał na koniu, jako wy i rzeknął do starszego: "Pan Wendwater wzywa swych poddanych, by stawili się wraz u jego bram i udział w kampanii wojskowej wzięli." Tako dziesięciu chwatów, jak Drwalnia przyobiecała, poszło z czempionem. I ja żem w tej drużynie się znalazł. Stąd i mnie, robacze syny, ci zza wody mieczem potraktowali, łokieć przetrącili. Ale żem się rozgadał... - mężczyzna podrapał się po czubku głowy i odkaszlnął. - No to ten, leśne dzieci wciągły psu braci w jar, bo tamte strasznie zacięte na Czardrzewa byli i wycinali każde jakie im weszło w drogę. No i jak oni weszli w jar, to my ich strzałami i włóczniami potraktowali, z zasadzenia. Ot chłopy nie wiedziały co ich trafiło, a już byli martwi. Bobu im strasznegośmy zadali, choć paru zdołało umknąć w lasy. Czy ich złapali, nie wiady my, wkrótce żeśmy wracali do domów. Leśni mieszkańcy zajęli się łuskaniem przeklętników po puszczy, oni lepiej teren wyznają. Takoj rzeknę ci paniczyku, jedźta na wschód, do paniczyka naszego, zaświećcie mu tym pierścieniem, co mi go przed oczy wystawiliście i na pewnoj pomoże, jeśli prawdę prawicie i ojciec wasz Burzą włada. - wojak z pospolitego ruszenia wydawał się wyczerpać swój zasób informacji, jakie mógł przekazać przybyszowi.

- Paniczu Durrandonie... - inne, równie ciekawe informacje miał do przekazania starszy osady. Podstarzały, gruby mężczyzna podpierający swoją masywną posturę grubym kosturem. - Nie dalej, jak przed księżycem odwiedził nas wędrowiec opowiadający historię o wielkiej bestii zamieszkującej okolice ujścia Czarnego Nurtu. Zaklinał się na wszystkie leśne duchy - a lepiej nie kłamać w takim miejscu powołując się na nie - że na północy widziano ogromnego, prawdziwie gigantycznego niedźwiedzia, którego ów miejscowi nazwali Grzmotem za sprawunkiem jego potężnego ryku. Ponoć było kilku co śmielejszych łowczych i myśliwych chcących okryć się chwałą i łupem, lecz, jak mówił, słuch po nich zaginął. - staruszek pochylił się, lecz Rickard nie wiedział, czy chcąc mu powiedzieć coś bardziej na osobności, czy po prostu próbując złapać równowagę. - Wędrowiec przekonywał nas, że tamtejsi mieszkańcy wystawili nawet nagrodę, jeśli kto zechce stwora ubić na śmierć, bo strasznie ich napada. Jeśli wierzyć opowieści, bestii nie straszna jest rzeka, ni zbrojny mąż. Przepływa Czarny Nurt i atakuje po obu stronach, zabijając po równo nieostrożnych ludzi i bydło. - władyka Drwalni również potwierdzał słowa poborowego co do wspólnej kampanii Dzieci Lasu i Pierwszych Ludzi przeciw Andalom.

Jaime i Cleos tymczasem wieczorem dnia czwartego powrócili ze swoimi wieśćmi. Następnego dnia, niedługo przed południem w Drwalni miał pojawić się orszak Aenariona...

Zebrane informacje:

Następnego dnia po wyruszeniu z Drwalni, przybysze mogli na własne oczy zobaczyć czemu osada, do której zmierzali nosi taką, a nie inną nazwę. Okolica Pieczar była pełna rosnących wszędzie grzybów, w większości jednak pieczarek. Inni zaś twierdzą, że nazwa wzięła się od mnogości pieczar i jarów przecinających okoliczne, lesiste wzgórza. Tak, czy inaczej miejscowi przekonani byli, iż olbrzym zagościł w ich okolicy właśnie z powodu wszędzie rosnących i łatwo dostępnych grzybów, oraz jadalnych roślin porastających gęsto jary i wąwozy. Potwierdzili także, iż "gość" jada głównie zieleninę, choć czasami zdarza mu się zapolować na leśne zwierzęta. Nie niepokoi jednak osady, jest raczej typem samotnika wybierającego własne ścieżki i nie narzucającego się innym, jeśli nie nadepną mu na piętę.
No dobra, mieli mały incydent przed kilkoma księżycami, ale nic wielkiego i sprowokowane z zewnątrz. Trafił się bowiem wędrowny wojownik, co to chciał zdobyć sławę i ubić olbrzyma. Jak mówią, jego truchło wciąż leży przed jaskinią samotnika, przygniecione wielkim głazem. Potem zaginęło dwóch łowczych, oraz trzy kobiety, którzy wyruszali w las, czy to na polowanie, czy zbieranie darów leśnych. A potem znowu nastał spokój.
Radę wobec olbrzyma mieli jedną - zostawić go w spokoju. Nie potrzebowali więcej zaginięć i obaw, czy będzie tyle samo powrotów, co wyruszeń w las. Ale jeśli już, to zamiast krowy, lepiej wziąć kilka kurczaków. I warzywa, których olbrzym nie znajdzie sobie w lesie.
Kiedy już wszystko było ustalone - a monety i towary zmieniły swoich właścicieli - Kron, bo tak zwał się nowy przewodnik Aenariona, poprowadził przybyłych sobie znanymi ścieżkami. Zawczasu polecił pozostawić wierzchowce w osadzie, co okazało się dobrą radą. Wkrótce po wejściu w las, teren mocno pofałdował się, poprzecinany niezliczoną ilością parowów, jarów i pieczar. Konie nie dość, że by ich spowalniały, to dodatkowo istniała wysoka szansa na to, iż któryś skręci lub złamie kopyto. Łowczy, pewnie wybierając drogę, prowadził przybyszów mniej więcej cztery do pięciu godzin leśnymi ścieżkami, w końcu wychodząc na polanę, przy której swe leże założył gigant.
Na nieszczęście - choć tylko chwilowe - gospodarza nie było w domu, musiał więc wybyć na popołudniowy żer, jak stwierdził Kron. Decyzję więc podjęto szybko, zaczekają. W tym też czasie, co ciekawsi - nie wchodząc do jaskini - mogli dostrzec leżące sporo kości leśnych zwierząt nieopodal wejścia, oraz kości w sumie trzech ludzi w okolicy jaskini. Kron wytłumaczył, że to pewnie nieopatrzni łowczy, którzy nazbyt naruszyli cierpliwość olbrzyma, i że gdyby poszukać, pewnie znajdzie się w okolicy resztki po ich łukach.
Poza tym, oczywiście - niemal posągowo - jakieś piętnaście metrów przed jaskinią leżał wielki głaz, mniej więcej taki wielkości konia, przygniatając ciało. Niegdysiejszy wojownik, obleczony w półpłytowy pancerz z brązu, teraz był niemal nierozpoznawalną kupką kości, resztek gnijącego i cholernie cuchnącego mięsa, oraz powyginanych blach pod wielkim głazem. Mimo, że jego głowa musiała zdecydowanie wystawać poza obręb uderzenia głazu, to widać było, iż rozwaliło ją coś dużego z dużą siłą, robiąc dość głębokie wgniecenie w ziemi.
Tak, czy inaczej, oczekiwanie na olbrzyma okazało się dość długim procesem, prawdopodobnie dłuższym, niż szukanie go. Trwało to bowiem około dwóch kolejnych godzin, nim jeden z rozstawionych wokół polany zwiadowców zameldował o nadchodzącym gospodarzu.
Pierwsze co mogli zobaczyć, to wyłaniającą się zza wzgórza mocno kudłatą wielką głowę z małymi, cały czas mrużonymi oczkami i wystającym ponad nią, długim i grubym konarem pozbawionym gałęzi.. Chwilę później olbrzym widoczny był w całej swej okazałości i dopiero po dłuższej chwili spostrzegł gości na swoim podwórku. Do tego czasu przybysze mogli sobie go ocenić. Był to bowiem potężnie masywny humanoid o długich kończynach, porośnięty grubym niczym pancerz, skudłaconym i brudnym futrem. Jego wzrost był doprawdy imponujący. Do czego go porównać..? To tak, jakby Jaime stanął na barki Cleosowi, a Rickard stanął na barki Jaime'go, wtedy ten ostatni mógłby nieco z góry spoglądać olbrzymowi w oczy. Gdyby zaś ten dał się zmierzyć szewcowi, ten orzekłby iż samotnik mierzy sobie nieco ponad siedemnaście stóp wzrostu, po czym by zemdlał z wrażenia, bowiem musiał to być kolos nawet pośród olbrzymów.
Wracając jednak do wchodzącego giganta na polanę... Ten zauważywszy Aenariona wraz z jego drużyną, w pierwszej chwili puścił trzymanego w jednej ręce za uszy królika, po czym oburącz chwycił coś, co wojownik mógł nazwać ogromną maczugą. Niby tylko wielki kawał drewna, ale jak taki olbrzym przyjebie, to mógłby zabić. Ten jednak, miast ruszyć do ataku za wtargnięcie mu na podwórko, skonsternowany spoglądał rzucał okiem na sporą kupkę warzyw przed jego jaskinią, definitywnie przyniesioną przez przybyszów. Chwila... Czy tam nawet było sześć kur w małych, plecionych klatkach..?

Wojownik