Cech Alchemików

Drzwi Cechu Alchemików strzeżone były przez dwóch groźnie wyglądających zbrojnych w pancerzach ciemnoszarych, przed nimi Asgara przyjął jeden z akolitów Gildii. Młody człowiek nie miał pojęcia jak wygląda lord Duskendale, ale miał jako takie pojęcie jak powinien wyglądać i w jakiej obstawie poruszałby się lord. Do tego dochodził jeszcze fakt, że Gildia nie miała wielu gości w swojej siedzibie - gmachu z ciemnego kamienia wzniesionym na zboczu małego wzgórza, którego większa część znajdowała się pod ziemią.
W środku Darklyn poprowadzony został przez zaciemnione, kamienne korytarze. Atmosfera wewnątrz była dość ponura i niepokojąca, zaś ciekawe oko lorda nie wychwyciło niczego wartego uwagi. Drzwi były pozamykane, głosy ciche, a paru członków Gildii jakich widział mijało ich pośpiesznie lub przemykało korytarzami przecinającymi drogę gości. Największe wrażenie mogła zrobić dłuższa komnata, która łączyła wiele z korytarzy, przez którą dane im było przejść w środku wędrówki. W jej wnętrzu znajdowało się dziesięć żelaznych kolumn, wokół których płonął zielony ogień. Żelazne słupy oraz podłogi wypolerowane były na błysk dzięki czemu całe pomieszczenie wypełniała szmaragdowa poświata.
- Mądrość Klaus czeka - oznajmił akolita czekający pod drzwiami gabinetu Wielkiego Mistrza, kiedy Darklyn ze swoim przewodnikiem w końcu dotarli na miejsce.

Wewnątrz Asgar zastał chudego, siwego mężczyznę o krótkiej koziej bródce i łysej głowie pokrytej starczymi plamami. Jego długie, kościste palce obracały w dłoniach słoiczek wypełniony tajemniczą, zieloną substancją. Za nim znajdowało się okno zapewniające światło w pomieszczeniu - w ostatnim etapie podróży przewodnik poprowadził bowiem Darklyna w górę, na piętro - zaś po obu stronach drzwi wejściowych płonęły dwie lampy wypełnione zielonym ogniem.
- Witaj w skromnych progach Gildii Alchemików, lordzie Darklyn - rzekł do swego gościa i wskazał mu na krzesło. - Proszę, usiąć - powiedział i spojrzał na butelkę. - Trudno rzec, jest ich przecież tak wiele - odpowiedział, nie wiedząc przecież czy lord mówi o napojach z Dorne, czy może też o tych z Wolnych Miast, które były w jego pobliżu. A może był to napitek z Wysp Letnich? Ostatnio jakiś łabędzi okręt zawitał przecież do portu. Wielki Mistrz wydawał się jednak zadowolony. - Rzadko podejmujemy tu gości, to prawda.

- Brzmi interesująco, chociaż osobiście wolę zaczynać dzień od czegoś bardziej orzeźwiającego - ocenił piromanta, kiedy Darklyn wyjawił mu tajemnicę pochodzenia przyniesionego trunku. Wciąż wyglądał na zadowolonego. - Rzeczywiście, liczba osób rzeczywiście ceniących sobie wiedzę, prawdziwą wiedzę, jest niewielka.
Alchemik odstawił trzymany w dłoni słoik ostrożnie na blat stołu i spojrzał ponad ramieniem Asgara na płonące lampy. Z początku wydawał się zaciekawiony, jednak szybko to przeminęło, kiedy spostrzegł, że przecież są w takim samym kolorze jak zawsze
- To? To zwykły kolor spalania Substancji - odpowiedział, zupełnie jakby stwierdzał najoczywistszą rzecz na świecie. - Nie stosujemy niczego specjalnego, aby zmieniać barwę naszego ognia.
Mądrość Klaus zamilkł na chwilę, zapewne czekając na wyjawienie z czym lord tutaj przyszedł, jednak zanim ten zdążył otworzyć usta zreflektował się, że jego odpowiedź na pytanie mogła być... Niepełna.
- Substancja, jak my ją nazywamy, może być lepiej lordowi znana jako Dziki Ogień - dodał, wspominając bardziej kolokwialną nazwę Substancji. - Tak czy inaczej... Co sprowadza lorda Duskendale do siedziby naszej gildii?

Mądrość Klaus miał nadzieję, że lord Darklyn zrozumie go od razu, ale jednak tak się nie stało. Czyli musiał być jednym z tych... Mimo to wciąż wyglądał na zadowolonego.
- Tak, prawdziwą wiedzę. Wie lord, plebs to tylko się interesuje tym czy od maści dupa przestanie go boleć i czy może jest jakiś cudowny sposób żeby mu pomidory rosły dwa razy większe - alchemik rozpoczął wyjaśniać o co mu chodziło. - Mało kogo obchodzi prawdziwe zrozumienie natury otaczającego nas świata, rozwiązanie tajemnic istnienia samej materii oraz jej właściwości. Poznanie większych, wyższych prawd.
Oczy mistrza piromantów ponownie powędrowały w stronę szmaragdowego ognia przy drzwiach, uśmiechnął się lekko.
- Substancja jest kapryśna, to prawda - przyznał z dumnym uśmiechem. - Przenoszenie dużych jej ilości, zwłaszcza obchodząc się z nimi niedelikatnie, może prowadzić do samozapłonu i wybuchu. Tak samo podpalenie zbyt dużego jej zbiornika - powiedział. - Do oświetlania sal używamy jednak małych ilości, ostrożnie odpalanych.

- I tak, i nie - powiedział mądrość Klaus. - Są również inne czynniki, ale z pewnością mniejszą ilość Substancji łatwiej utrzymać w stabilnym stanie.

Para zamorsko-lokalnych gości zapukała do drzwi Cechu Alchemików, które uchyliły się po chwili, aby ujawnić pokrytą trądzikiem, szczurza twarz jednego z członków starożytnego zakonu. Chłopak wyglądał, na oko, na około siedemnastu dni imienia. Strażnik ten, pilnujący drzwi prowadzących do niezmierzonych ponoć pokładów wiedzy, odziany był w proste, grube szaty i wydawał się nie posiadać żadnej broni.
- Tak? - zapytał, po czym uważnie wysłuchał co też goście pod drzwiami mają do powiedzenia, patrząc na nich badawczo. Szczególnie krytycznie przyjrzał się Celii, która oznajmiła, iż pochodzi z Tullych, a jako światły młodzieniec chłopak ten niewątpliwie miał pojęcie o tym, że jest to ród szlachecki z Dorzecza. Czy jednak Śledźma wyglądała szlachecko? - A w jakiej sprawie? - zapytał, chcąc wiedzieć zapewne czy warto niepokoić samego przywódce zakonu. W końcu było wiele innych mądrości, czemu ci ludzie chcieli rozmawiać z samym wielkim mistrzem? - Mądrość Klaus jest bardzo zajęty zamówieniem od lorda Darklyna, nie ma wiele czasu.

Młodzieniec zmarszczył brwi, myśląc co by tutaj zrobić.
- Dobra, wejdźcie - powiedział.
Młodzieniec wpuścił dwójkę podróżników do środka. Znaleźli się w ten sposób w słabo oświetlonym, ponurym holu, gdzie - jak się okazało - stało dwóch ponuro wyglądających strażników odzianych w ciemnoszare pancerze i dzierżących halabardy.
- Poczekajcie tutaj - polecił młodzik i zniknął w jednym z kilku korytarzy, które wpadały do holu.
Powrócił po kilkunastu, może kilkudziesięciu, minutach.
- Mam dla was dobre wieści - rzekł i uśmiechnął się nieznacznie. - Mądrość Klaus postanowił przyjąć was w swoim gabinecie. Chodźcie, proszę, za mną...
Dwójka gości poprowadzona została - o ile nadal chciała - przez zaciemnione, kamienne korytarze.  Atmosfera wewnątrz była ponura i niepokojąca, chociaż nie tak niepokojąca jak lochy czarownicy Soroki. Podczas swojej wędrówki mijali pozamykane drzwi, zza których czasami dochodziły ich ciche pomruki oraz szepty. Paru członków Gildii oraz strażników jakich widzieli mijało ich pośpiesznie, albo też przemykało korytarzami przecinającymi ich drogę. W pewnym momencie przeszli też przez dużą, długą komnatę, która łączyła wiele korytarzy i w której wnętrzu znajdowało się dziesięć żelaznych kolumn. Zagłębienia wokół nich wyglądały tak, jakby coś tam czasami umieszczano. W końcu też, po krótkiej wspinaczce schodami w górę, goście zostali wpuszczeni do gabinetu mądrości Klausa.
Za biurkiem ujrzeli chudego, siwego mężczyznę o krótkiej koziej bródce i łysej głowie pokrytej starczymi plamami. Długie, kościste palce jegomościa stukały rytmicznie o blat. Za nim znajdowało się okno zapewniające światło w pomieszczeniu, zaś po obu stronach drzwi wejściowych płonęły lampy wypełnione zielonym ogniem.
- Dobrze... W czym mogę wam pomóc?