Drewniany magazyn

Twardy był naprawę wysokim, o głowę od Durwalda wyższym, człekiem o masywnym a umięśnionym cielsku. Widać to, jak na niego wołali, od fiuta się chyba nie wzięło. Stał ów jegomość obok drzwi, odziany w płaszcz z impregnowanej skóry z głębokim kapturem, który dobrze chronił go przed upierdliwością aktualnej pogody. Widząc zmierzającego w jego kierunku Durrandona odbił się od ściany i stanął prosto, mierząc go uważnie wzrokiem. Kiedy ten zaś podszedł, stanął przed drzwiami, blokując doń dostęp. Chciał już pewnie rzucić zapytaniem klasycznym jak "czego tu" czy "chcesz wpierdol", ale usłyszawszy poprawne hasło skinął tylko głową na powitanie, odsunął się i zapukał w drzwi. Po chwili ktoś odsunął zasuwkę blokującą okienko i wyjrzała tam parszywa gęba jakiegoś chudzielca.
- Podał hasło, otwieraj. - Rzucił Twardy, a ton głosu miał naprawdę "ciężki" i "szorstki".
Zaraz drzwi się otworzyły, ale nim książę je przekroczył, na ramię spadła mu mocarna dłoń wykidajły.
- Nie kojarzę Cię i pewnie nowyś, tedy zakarbuj sobie w główce, to co powiem. - Zaczął. - To jest, psia mać, porządny lokal dla porządnych napierdalaczy. Ugadujesz się i wchodzisz. Jak się nie ugadasz, to siedzisz spokojnie i burd nie wszczynasz. Jak zasadę złamiesz, to są dwie opcje... Chłopcy nakopią Ci do dupy tak, że gówno zęby wybije. Albo tak Ci w mordę naładują, że zęby z dupy durszlak zrobią. No, miłej zabawy. - Klepnął zdecydowanie i pozwolił iść.

Chudy za drzwiami okazał się być pięściarzem nikłej wagi, ale na pewno jako pipa się nie klasyfikował. Przykazał Durwaldowi, że powinien iść do Robba "Magazyniera" i wskazał mu paluchem człeka grubo po pięćdziesiątce, nadal krzepkiego choć posiadającego też i imponujący brzuch. Robb ów siedział sobie na skrzyniach a tuż przy nim stało około trzydziestu krzepkich chłopa. Tworzyli oni okrąg w którym do walki szykowało się dwóch niskich, ale wyjątkowo postawnych Ibbeńczyków. Tłum już ich dopingował, wznosząc głośno skandując.
Magazynier od razu zwrócił spojrzenie na zmierzającego w kierunku walki Durwalda. Nic jednak nie powiedział, tylko uśmiechnął się, pokazując niekompletny zestaw uzębienia. Braki owe połączone z krzywym nosem jasno dawały do zrozumienia, że Robb też kiedyś walczył. A może nadal walczy...
Wystarczyło podejść i pogadać. I określić, jaka by miała być ta skala wyzwania.

Jegomość zeskoczył ze skrzyń całkiem zgrabnie jak na swój wiek oraz gabaryty. Wyciągnął prawicę w kierunku Durwalda. - Ja jestem Robb, ale to już pewno wiesz. - Rzucił raźno gospodarz zabaw pięściarskich. Obejrzał się zaraz na tłumek i dał im znać, że chwila i zaraz zaczynają. Chłopaki się wstrzymali...
- Słuchaj, sprawy stoją tak, młody... - Odkaszlnął. - Idziemy na pięści, na kopniaki i nawet w zapasy, ale pamiętaj... Nie ma, że w jaja. Jajca rzecz święta. Nie ma też szarpania za włosy, brodę, wkładania palca w oko czy do nosa, ani do dupy też. - Uśmiechnął się. - Tak, tacy do dupy też byli. Mniejsza... Dalej to nie ma gryzienia i... - Podrapał się po podbródku. - Aha... Jakbyś wpadł na pomysł, że kawał metalu, nagolennik jakiś czy coś, pod portkami to dobry pomysł, to pomyśl jeszcze raz. Ale i tacy debile byli. Ogólnie to ma być porządna, ładna rywalizacja ku uciesze naszej a nie jakaś szarpanina, że wszystko wolno. Pasuje? - Zapytał. Choć było to raczej retoryczne pytanie, bo na odpowiedź nie czekał. Znaczy jak nie pasowało to miało się taką opcję, że się wypierdalało i koniec.

Robb rzekł mu, że najtwardszy tutaj jest "Twardy", ten co stoi przed drzwiami. W zasadzie stał tam, bo już nikt prawie z nim nie chciał się napieprzać. Twardy wkraczał tylko okazjonalnie, jak się znalazł śmiałek, coby w japę chciał dostać mocniej niż zazwyczaj. Jeśli zaś o takich dobrych chodziło, to mógł mu "Magazynier" nakręcić walkę z takim jednym, co nań "Wieprz" mówili. Przy tuszy chłopak, ale ponoć dobrze nogami robi a i krzepę ma taką, jak trzeba. Wejście kosztowało jedenaście złotych monet a wygrać można było dwadzieścia. Logika podpowiadała, że organizator pobierał od niej dwie monety.
Trza było się decydować, czy z Wieprzem tańczyć idzie, czy nie. Tymczasem a ku uciesze tłumu Ibbeńczycy zaczęli walkę i szybko wzięli się ze sobą za bary w ukochanej swej dyscyplinie, czyli zapasach.

No wiadomo, że w takiej realnej walce to nawet i rycerz może w jaja kopnąć. Kiedy o swe życie walczysz w boju prawdziwym, każdy chwyt jest dozwolony.. Tutaj jednak dla sportu i monet się bili i przy okazji ładnej rozrywki chcieli a nie... Za fiuty to niech się cwele łapią, o! Hehehe...

Dobra. Walki czas. Ibbeńczycy pierwej w tych zapasach się zwarli, to było co pooglądać. Narodowy sport włochaczy, jakby nie było. Obaj krzepcy, mięśnie mieli niby z grubych lin poskręcane - zacnie umięśnione. Zręcznie też rączki przekładali tak, że przez bite pół minuty żaden dominacji nie mógł zdobyć. Wreszcie jeden zamarkował górę, ale zszedł w nogi, obalił rywala i dosiadł go. Tutaj to zwierali się ze dwie albo trzy minuty. Były piękne próby wyjścia z dosiadu, kręcenie się i rozwieranie nóg, ale ten u góry mocno zaciskał nogi i wspinał się coraz wyżej. W końcu rozkraczył ręce oponenta, przytulił się do niego i poddusił, aż tamten odklepał. Tłum radośnie przyjął zwycięstwo, zwycięskiego jegomościa klepano po plecach i mu gratulowano. Przegrany zaklął, potarł szyję i w sumie też pogratulował. Obeszło się bez urazy jak to u chłopów a nie kłótliwych bab.

Przyszła kolej na Durwalda oraz Wieprza. Stanęli przeciwko sobie i zrazu książę z ziem Burzy ruszył do walki ostro. Próbował wziąć Wieprza na ostro, ale pierwsze jego natarcie oponent zatrzymał lewym prostym w twarz. Widać był szybszy, nawet pomimo tuszy. Prędko jednak burzowiec rezon odzyskał i poczęli się po mordach okładać. Tutaj Durwald przewagę zdobył, coraz mocniej lejąc oponenta. Ten dłużny mu nie był, ale skuteczność jego spadała z każdym ciosem jaki otrzymywał.
Rozstrzygnięcie było... No poezja. Durwald złapał rękę Wieprza, gdy ten sierpa mu próbował zasadzić. Pocisnął mu, kurwa, z dyńki na nos, kolanem w brzuch świnię już na ruszcie będącą doprawił i złożył jej duszenie, biorąc pod pachę. Wieprz się rzucał chwilę, ale w końcu klepnął księcia w udo, że już, koniec. Tłum zakrzyknął, radował się przednią zabawą. Pokonany siadł ciężko na obszernym zadku a potem padł na plecy. Choć krew z rozbitego nosa ściekała mu po twarzy, uśmiechnął się.

Robb wzniósł ręce. - Mamy zwycięzcę! Arlan Storm! - Rzucił głośno i też uśmiechnięty, żwawym krokiem podbił do Durwalda. - No nieźle... Wieprz jest twardy, wiele ryjów obił. A Ty go tak poskładałeś, fiu fiu... Hehehehe... Trzeba powiedzieć Twardemu, że ma konkurenta. - Oznajmił, ściskając mu dłoń i wręczając sakiewkę z dwudziestoma złotymi monetami.
Ogólnie Durwald zarobił dziewięć monet na tej walce - nie licząc wkładu własnego, oczywiście. Miał też ryja co nieco obitego, ale to to efekty szybko znikną. Nic, czego okład z cycków i piwo by nie wyleczyły.

Z entuzjazmem przyjęto wiadomość, że "Rekrut" chce dalej walczyć. W gwoli wyjaśnienia rzec trzeba, że zaczęli na niego wołać "Rekrut" bo był nowy i całkiem nieźle się zapowiadał. W sumie położył jednego z mocniejszych zawodników, jak się dowiedział. Dowiedział się też, że gdyby zaczął lepiej nogami pracować, to byłby jeszcze lepszy. To już jednak sam pewnie wiedział.
Aha... Magazynier upomniał go, żeby nigdy nie dawał nikomu tak kasy. Patrzy się na to jak na potencjalne dawanie w łapę. Byli tacy, co próbowali sobie walki ustawiać i porządnych chłopaków w jakieś lewe zakłady wciągać. To była jednak porządna mordownia porządnych zawodników a nie nora hazardu.

Zdecydował się na Twardego, za dwadzieścia jeden sztuk złota. Najmocniejszego napierdalacza o jakim słyszało to zasrane miasteczko! Czy do czasu? To się jeszcze zobaczy! Bo oto, kiedy minęło te parę szybkich walk i dali "Rekrutowi" odsapnąć nieco, wkroczył on znów do tworzonego z ciał koła, by walczyć! Walczyć, walczy, walczyć! Widownia wiwatowała, wszyscy uśmiechami nagradzali jego odwagę, już się oblizując na nadchodzącą walkę jak na maminy gulach gołębia czy innej mewy.
Twardy, potężny łysol z wytatuowanym ciałem, stanął przed nim i strzelił z karku. Uśmiechnął się. Zderzyli się pięściami i podjęli zaciętą rywalizację.
Pierwszy walił Twardy, wchodząc w twarz Durwalda solidnym prostym. Ten starał się nie pozostawać dłużnym, ale tak go po ciosie zamroczyło, że posłanego sierpa wielkolud z łatwością uniknął. Szybki był i reagować umiał, to mu musiał Durwald oddać. Niemniej... Obaj zaraz w taką młóckę poszli, że hej! Weteran ruszał się szybciej za to książę ciupkę celniejszy był i wiedział, gdzie przypieprzyć, coby solidnie bolało. Widowisko było, ojjjj byłoooo! Wściekłe pięści młóciły powietrze, widownia ryczała z podniecenia. Aż wreszcie, gdy obaj idąc łeb w łeb, byli na krawędzi wytrzymałości, rzecz się rozstrzygnęła. Durwald się ostatkiem sił zamachnął, ale Twardy w porę uchylił mordy. Sam będąc ledwo ledwo na nogach, po prostu złapał księcia za bary i strzelił mu z dyńki. Bum! Rekrutowi pociemniało przed oczami i wylądował na tyłku. Oponent oklapł zaraz po nim.
- Wygrywa, i nadal pozostaje NIEKWESTIONOWANYM MISTRZEM, TWARDY! - Zaryczał Robb, wchodząc między tłum, który zaczął wiwatować. Rzeczony Twardy jednak położył się na wznak i ciężko dyszał. Uśmiechał się, tak, ale ciężko dyszał. Wygrał trochę przez farta. Jeden cios, trochę szybsze ruchy u oponenta, i byłoby na odwrót, to on byłby pokonany.
- Kurwa, ale to było słodkie! Ja pierdolę... - Stwierdził Robb, kucając przy nich. - Masz potencjał, Rekrut. Cholernie wielki potencjał, psia jego mać. Jak będziesz szybszy, to nikt Cię nie położy. - Dodał, klepiąc go po głowie.

Tak czy siak, przegrał. Zdarza się. Niemniej, on to był rycerzem co swemu pancerzowi zazwyczaj ufał a ledwo włos był od położenia tego tutaj wyśmienitego pięściarza. Ba, najlepszego w mieście pięściarza.

Przyszedł więc po kolejną porcję męskiej rozrywki, tak? Cóż... Odpowiedział mu uśmiech Twardego, który akurat tego pogodnego wieczorka nie musiał nosić kaptura i ukazywał swą poobijaną mordę. Widać było tak w lepszym świetle i bez krwi na mordzie, że człek ten sporo jednak latek od księcia jest starszy, już raczej po czterdziestce. Także jak tylko się uśmiechnął to i westchnął...
- Młodzi... - Rzucił i prychnął. - Jak nie umiejętnościami to wezmą cię uporem, no... Cholera z wami. - Machnął ręką, ale tak raczej dla żartu, nie tracąc dobrego nastroju. Będąc też pewnym, że zaraz mu walczyć przyjdzie, wprowadził "Rekruta" do środka a swojego zmiennika pchnął na zewnątrz, żeby tam sobie teraz postał.
- Też kiedyś taki byłem. Jak Ty znaczy... - Zagadał, gdy szli w kierunku walczących. Kilku już tam, włącznie z Robbem, ich zauważyło i uśmiechali się. - Ale, nie będę Ci kadził, chłopie. Pożyjesz, to zobaczysz. - Klepnął go w plecy.

Walkę ustawili. Wiadomo - wstęp to dwadzieścia jeden monet złotych. Wygrana to czterdzieści. No i wszystko jasne, więc gdy się już tak powitali, trza im było iść do koła i swoje odtańczyć.
Poczęli wokoło siebie krążyć. Zrazu jednak zaczęła się ostra wymiana ciosów. Pięść czy kop Twardego zawsze trafiał trochę niemrawego celu, jakim był Durwald, ale ten z kolei na klatę dzielnie wszystko brał, często oddając, że tak to ująć można, za dwóch. Wreszcie po długim boju okraszonym licznym okrzykami, zachętami i szczerze przyjacielskim podjudzaniem stało się... Wymęczony Twardy zasadził Durwaldowi kopa w brzuch, ten jednak przyjął go dzielnie i złapał za nogę oponenta. Siłą niesłychaną swoją pchnął, podciągnął i obalił go na ziemię - brakowało temu finezji, ale przy takim wymęczeniu obu zawodników to już było jasne, że czas na pokazówki minął dawno. Tak czy siak, człek z Ziem Burzy przygwoździł starego wygę do podłogi i w ryjca mu strzelił tak, że tamten się poddać musiał.

- Niebywałe... - Przebił się głośny okrzyk przez ochy i achy widowni. - Niebywałe... - Rzucił raz jeszcze Robb Magazynier. - Ja pierdolę, położyłeś Twardego! Hehehehe... To dopiero. Mało komu sztuka się ta udała, no. A nikomu dwa razy. Ale, to jeszcze przed Tobą... - Machnął ręką.
Tak właśnie "Rekrut", ukrywający swą tożsamość książę zdobył wieczną sławę w mordowni Gulltown. Zdobył też czterdzieści złotych monet, to w sumie odkuł się za wczoraj. Twardy zaś urazy nie chował, mówiąc nawet, że spodziewał się wkrótce jemu ulec. Może nie tak szybko, ale skoro już, to cieszył się, że zmógł go godny oponent a nie starość. Niemniej... Nadal był dobrym przeciwnikiem a sam Durwald był prawie równie mocno poobijany co on. Może na jakiś czas warto byłoby sobie odpuścić? Choćby na tyle, żeby maester w końcu nie musiał wyciągać jego nosa z wnętrza czaszki.