Roslin Bolton

Roslin należała do kobiet, które swą uroda wyrastały ponad zwyczajową przeciętność i nijakość. Co prawda daleko było jej do najpiękniejszych kobiet Westeros i z pewnością nie była najpiękniejszą kobietą na Północy, ale wciąż jej powierzchowność była miła dla oka, ale z charakterystycznym, północnym charakterem. Twarz, choć o szlachetnych i regularnych rysach, była surowa i pociągła, aczkolwiek wciąż na swój nieco dziki i nieokiełznany sposób, atrakcyjna. Włosy długie, kruczoczarne i proste, często związane w prosty warkocz, a innym razem puszczone wolno i lekko zakręcone, gdy królowej zależało na swej prezencji i podkreślenia niewieściej płci. Oczy zaś równie charakterystycznego koloru stalowoszarego i również jak stal potrafiły być czy to nieugięte czy to odbijać świetlne refleksy i nastrój Roslin.
Jak na kobietę była wysoka, miała około sześciu stóp wzrostu, zaś cała jej sylwetka pozostawała zgrabna, ale i silnie zbudowana. Jej kobiece atrybuty jak kształtne piersi i szerokie biodra były wyraźnie zaznaczone, ale też widać było po jej silnych nogach czy dość szerokich ramionach, że pozostawała raczej krzepką i wytrzymałą kobietą niźli delikatną.
Nie ulegało też wątpliwości, że miało się do czynienia z kobietą dumną i pewną siebie. Ta chodziła wyprostowana niczym strzała i wysoko uniesioną głową, a stawiane kroki były prężne, zdecydowane i staranne, pozbawione jakiegokolwiek zawahania w ich celowość, choć czasem mogło im brakować nieco kobiecej subtelności.
Ubierała się najczęściej po męsku, skromnie aczkolwiek na swój sposób elegancko, niespecjalnie epatując bogactwem i stawiając na praktyczność stroju – ciepła, miękka wełna, ozdobne futra na oblamowania czy to brzegu rękawów czy płaszcza, skórzane rękawiczki. Na co dzień unikała biżuterii i jedynymi ozdobami jakie nosiła było to na ubraniu pod postacią posrebrzanych guzików i złotego sygnetu z wyrżniętym w nim herbem Boltonów na palcu. Nie sposób też było nie spotkać ją bez broni – przynajmniej sztyletu, a najczęściej także i miecza. Na specjalne okazje czy gdy chciała się poczuć bardziej kobieco można było ją zobaczyć także i w sukniach, a jej garderoba posiadała odpowiednią kolekcję dla osoby jej statusu na każdą okazję.
Na koniec trzeba było powiedzieć słowo o głosie Roslin, który nie dało się ukryć, że miał w sobie charakterystyczny magnetyzm, dźwięczność i czystość. Głos przystojący królowej, głos którego pozazdrościł by bard i zwracający na siebie uwagę czy to podczas rozmowy czy śpiewu.