Wielka Sala

Po ostatniej porażce - może nie aż tak dotkliwej jak ta poprzednia, ale jednak - Arrec Durrandon nie czuł się najlepiej. Nad królem zawisły ciemne chmury, a całemu jego dworowi udzielał się ponury nastrój. Wojowniczy monarcha nie spędzał już tyle czasu ćwicząc walkę ze swymi rycerzami, ani nie jeździł na łowy w gęste lasy Burzy. Większość czasu spędzał na dnie kufelka, pijąc - często samotnie - w wielkiej sali. W takiej też sytuacji zastał go jego maester. Jego Miłość, nieogolony, w rozchełstanej, przybrudzonej koszuli, siedział przy stole i powoli sączył szóste już piwo. Mimo to pokorny sługa króla podszedł do niego i wręczył mu list. Pieczęć odbita w zielonym laku nosiła znak dłoni Gardenerów. Arrec Durrandon przetarł oczy, złamał pieczęć i począł czytać... Niewiele zrozumiał na początku poza jedną rzeczą. Zajebać Dornijczyków - pomyślał, powoli trawiąc treść wiadomości. Jego oczy otworzyły się szerzej, kiedy przeczytał list po raz drugi. - Zajebać Dornijczyków...
Król Burzy wyprostował się powoli, po raz trzeci czytając wiadomość jaka do niego dotarła i uśmiechnął się. Maester otworzył oczy zdumiony, ponieważ wyglądało to tak, jakby monarcha odmłodniał na jego oczach o przynajmniej kilka lat. Arrec Durrandon spojrzał na swego doradcę, a w jego oczach ponownie płonęły ognie wojny.
- Zwołać chorągwie - powiedział Jeleń stanowczo.
- Wszystkie, mój panie? - zapytał maester, uśmiechając się lekko.
Durrandon spojrzał na list.
- Wszystkie...