Shirei "Shai" Stark

Podobno cała służba obecna przy porodzie Shai, wydała z siebie głośne westchnienie, gdy pierwsza nie pojawiła się główka, ale ciemna czupryna dziewczyny. Jej włosy zapowiadały ją wszędzie. Już od małego najpierw one pojawiały się w pokoju, a dopiero potem niewielki psotnik wkraczał do pomieszczenia. Włosy kobiety rosły jak szalone, odkąd tylko pamięta. W wieku czterech lat jej warkocz sięgał bioder, a grubością nie ustępował porządnej, końskiej kicie nawet na krok. I choć cały zamek dzielnie toczył bój z tą dziwną przypadłością, to w końcu pozwolono czuprynie rosnąć wedle uznania. Samej Shai od zawsze wystarczało łapanie włosów w luźnego koka, była na tyle ruchliwa i ciekawska, że żaden warkocz nie przetrwałby walki z zaroślami. Po co więc się trudzić? Nawet teraz, mając na karku 20 lat, z wielką niechęcią przyjmuje konieczność ułożenia z nich fryzury, na potrzeby przeróżnych uroczystości. Nigdy bowiem nie przykładała wagi do ułożenia swojej fryzury, nie przejmowała się ani jej objętością, ani srebrnymi pasmami, jakie zaczęły przebijać się spośród kruczych włosów, gdy skończyła 15 lat. Taka widocznie była jej uroda i dziewczyna przyjmowała tę urodę ze spokojem. Poza tym, z tego, co jej się wydawało, włosy w nieładzie z nawiązka ratowały jej oczy, przyciągające uwagę w niemal takim samym stopniu, jak czupryna na głowie.

Dlaczego niektórzy uważają ślepia Shirei za tak wyjątkowe? Sama nie do końca to rozumiała, wydawało jej się, że ludzie nie patrzą jej w oczy ze względu na siłę spojrzenia, jaką cechowała się Starkówna, a nie ich jasne, zmieszane kolory. Połowy tęczówek jej oczu są bowiem błękitne, by płynnie zalać drugą połowę jasną zielenią. Żaden maester nie poznał nigdy genezy tak dziwnego rozlokowania barw, ale nikt też nie doszukiwał się w tym szczególnych znamion. Widziała dobrze, można nawet powiedzieć, że wyśmienicie, więc nie było żadnego problemu. Taki prezent dostała od natury i przyjęła go z radością. A to, czy to kwestia niezwykłości oczu, czy przenikliwego wzroku, dla niej już pewnie zawsze pozostanie tajemnicą.

Podobno Shirei Stark swój niewielki wzrost nadrabia aż zanadto temperamentem. Do tego stopnia, że gdy groźnie zmarszczy brwi, a z jej gardła wydobędzie się głos o sile dzwonu, to wydaje się być większa od niektórych rycerzy. Jest to zapewne kwestia surowego wychowania i treningu, zarówno łuczniczego, jak i konnego. I choć Shai nigdy nie opanowała w wystarczającym stopniu walki mieczem, to krzepa w jej rękach nie należy do małych i zdecydowanie potwierdza to, co mówi się o kobietach Północy. W takiej krainie słodka twarzyczka to nie wszystko, trzeba pracować nad siłą, zarówno ciała, jak i charakteru. Dlatego Starkówna, mimo wyraźnie szczupłej sylwetki, zdecydowanie nie może być uznana za chudzielca.

Nie jest to typ kobiety, której do szczęścia potrzebne są bogato zdobione suknie i futra rzadkiej maści. Na co dzień preferuje raczej spodnie, buty z wysoką cholewką i luźne, nie krępujące ruchów koszule. Shai spędza bowiem niezliczone ilości czasu w lesie, spełniając się w swojej największej pasji – tropieniu i łowiectwie. Nosi futra zwierząt, które zabiła i oskórowała samodzielnie, od zajęcy przez lisy, na dzikach kończąc. Jedyne zwierzę, do którego nigdy nie strzeliła i którego skóry nie zarzuci na grzbiet to wilk. Za każdym razem, gdy spostrzeże te stworzenia, czuje z nimi dziwną więź; nie chcąc zerwać jej grotem strzały, po prostu zostawia je w spokoju.
Suknie zakłada chyba tylko ze względu na męża, nie chcąc przysparzać mu problemów z plotkującymi tłumami. I choć szczerze nie cierpi większości z damskich części garderoby, to prosto krojone, śladowo zdobione kreacje jest w stanie nosić, nawet nieźle prezentując przy tym swoje kształty.