Kuźnia Winterfell

Po rozmowie z budowniczym oraz innymi interesariuszami, którzy przybyli do Torrhena ze swoimi sprawami, Król Północy udał się do zbrojowni, by sprawdzić stan posiadanego ekwipunku. W najbliższym czasie będzie chciał powiększyć ten zasób, dlatego Stark udał się do pobliskiego kowala. Z pewnością należał on do lepszych na całej Północy, choć pewnie w Białym Porcie oraz Barrowton są wybitniejsi. Z drugiej strony lepszy oznacza, że więcej będzie chciał za robociznę, a w przypadku wielu rodów Północy to miało zasadnicze znaczenie. Torrhenowi również nie zależało na arcydziełach, a prostych mieczach i wyposażeniu dla jego poddanych. Lepiej dmuchać na Zimę, bo przecież kiedyś w końcu nadejdzie i przeklętych Dzikich, którzy wraz z nadejściem Zimy spróbują przekroczyć Mur, dlatego dozbrojenie swoich ludzi wydawało się dobrym pomysłem.
- Witaj kowalu. Przychodzę w bardzo poważnej sprawie do Ciebie. Chciałbym, żebyś jak najszybciej zajął się produkcją podstawowego wyposażenia dla 50 piechurów oraz 50 konnych. - powiedział Torrhen, a swój wzrok skierował na pracy jednego czeladnika, który w tym momencie nagrzewał surowy pręt.

Król Torrhen wiedział, że bezpośredni kontakt ze zwykłymi mieszkańcami Winterfell jest bardzo ważny i ma pozytywny wpływ na ich emocje. W ten sposób ludzie z większym zaangażowaniem wykonują swoją pracę, gdyż mogą dostrzec, że królowi zależy na poddanych. Ojciec Robb zawsze mówił mu, że kierowanie się dobrem swoich ludzi jest równie ważne jak dbanie o swój ród. Stark ucieszył się, że kowal oraz jego czeladnicy dosyć szybko wykonają powierzone im zadanie. Spodziewał się późniejszego terminu odebrania uzbrojenia. - Niezmiernie cieszę się, że dokonaliśmy zawarcia umowy. Jutro przyślę swojego człowieka ze skrzynią wypełnioną pieniędzmi. - powiedział Torrhen, a gdy rozmowa dobiegła końca, oddalił się z powrotem do swojej komnaty, gdzie za pewne była jego żona.