Aspekty Rozgrywki

Wymiary gry
O tym, że gramy postaciami, nie nacjami czy rodami, jednak z ich perspektywy wpływamy na losy tych drugich, grając w Grę o Tron.

Na Legends of Westeros pragniemy dostarczyć graczom rozgrywki, w której połączyć mogą zarówno motywy z klasycznych gier fabularnych, jak i aspekty strategiczne. Uważamy, że Gra o Tron jest uniwersum, który idealnie pasującym do takiego stylu gry.
Dlatego też pragniemy, by rozgrywka prowadzona była w dwóch wymiarach. Z jednej gramy w RPG, czyli odgrywamy postaci, które biorą udział w mniejszych lub większych wydarzeniach, jak uczty, podróże, polowania, pojedynki czy najprostsze rozmowy. Ta część jest nieodłączną częścią rozgrywki na Legends of Westeros – każdy z graczy kieruje losami jednej lub więcej postaci. Oprócz tego, gracze mogą włączyć się w Grę o Tron.
Z tej perspektywy gracz, za pomocą swojej postaci, wpływa na losy świata tworzonego przez graczy i grono Mistrzów Gry. Lordowie zarządzają swoimi domenami, królowie prowadzą wojny czy przyjmują hołdy lenne, każdy zaś może spróbować swoich sił w tworzeniu sieci spisków.

Czas w grze
O tym, że Gra o Tron wymaga czasu

Każdy z nas wie, że Westeros jest rozległym kontynentem. Nawet podróż konna małej świty może zając kilka tygodni, zaś wyprawa z Dorne na Mur może potrwać wiele miesięcy. Nie chcemy, by takie sytuacje blokowały rozgrywkę. Pragniemy również, by gracze mieli możliwość rozwoju postaci na przestrzeni lat. By można zauważyć rezultaty długoletnich przedsięwzięć, takich jak długie treningi, skomplikowane intrygi, prowadzenia wojen czy wychowywanie dziedziców.
Być może drugi syn Króla Skały chce uwieść niezamężną lady Brax podległą jego ojcu, by w ten sposób w przyszłym pokoleniu włączyć Hornvale do ziem rodu Lannisterów? Lady jest jednak osobą rozsądną i asertywną, przez co starania księcia mogą zając kilka tygodni, jeśli nie miesięcy, nim dojdą do skutku? Przykładów można by mnożyć, dlatego na Legends of Westeros wprowadzono mechanikę przeskoków i okienek fabularnych.
Gra rozgrywa się przede wszystkim podczas okienek fabularnych. Wtedy to gracze odgrywają swoje postaci, które biorą udział w ważnej uroczystości, natrafiają na niespodziewane utrudnienia podczas długiej podróży, czy muszą zareagować na nieprzewidziane wydarzenie, które dotknęło ich lenna. Wtedy to odrywane są klasyczne przygody, w których Mistrzowie Gry prowadzą dla graczy przygody i wątki.
By utrzymać dynamikę gry, gdy wszystkie kluczowe dla fabuły wydarzenia zostaną rozegrane, następuje przeskok do następnego okienka fabularnego. Przeskok może być krótki, choćby na czas podróży, jak i dłuższy, jeśli nic nie zapowiada, by najbliższe miesiące miały przynieść ważne wydarzenia. Podczas przeskoku postaci mogą podjąć różne akcje, które wymagają większego nakładu czasowego, jak choćby przedstawione wcześniej próby uwiedzenia młodej lady.
Istotną kwestią jest sprawa rozstrzygania rezultatów takich akcji. Zostanie to dokładnie przedstawione w opisie mechaniki. Tu nakreślić można tylko, że podczas okienka fabularnego rezultaty zależą przede wszystkim od fabularnego opisu, wspartego rzutami kością, zaś podczas przeskoku głównym czynnikiem jest rzut kością.
Warto też podkreślić, że akcje graczy podczas przeskoku mogą skutkować niespodziewanym okienkiem fabularnym. Podczas rejsu może rozpętać się straszliwy sztorm czy uwodzenie może zakończyć się skandalem. W takich sytuacjach rozpoczyna się nowy wątek, w którym gracz powinien zareagować na zaistniałe wydarzenie. Takie rozwiązanie daje graczom większą kontrolę nad sytuacją i pozwala przenieść ciężar werdyktu z kości, na fabularny opis.
Przeskoki czasowe ze swej natury nie są globalne. Zwykle całość rozgrywki przeskakuje o wskazany czas, jednak różne sytuacje (choćby wspomniane we wcześniejszym akapicie), mogą wymusić okienka fabularne. Może też się okazać, że w jednym królestwie nic się nie dzieje w danym miesiącu, w innym zaś następuje królewska koronacja. Miesiąc później zaś sytuacja się odwraca. Takie sytuacje sprawiają, że różne królestwa będą miały okienka fabularne osadzone w innym czasie. W tym momencie pragniemy też podkreślić, że okienko fabularne nie odnosi się do konkretnej daty, a raczej w miarę krótkiego przedziału czasowego. Gracze mogą więc zarazem opisywać swój udział na uczcie, jak i spokojny spacer, który odbyły postaci dwa dni wcześniej, jeśli Mistrz Gry pozwoli na takie odgałęzienie wątku.

Różne daty fabularne rodzą pewien problem. Co jeśli postać, która powinna brać udział w późniejszym wydarzeniu miałaby zginąć we wcześniejszym? Przeskok został już dokonany, pojedyncza przygoda nie została jednak zamknięta, by nie blokować rozgrywki pozostałych graczy. Czy prowadzi to do paradoksu?
Po pierwsze, wydarzenia, które mogą zagrozić postaci uniemożliwiają jej udziału w późniejszych wydarzeniach. Można prowadzić wątki z wcześniejszą datą niż wątek z zagrożeniem, jednak nie późniejsze. Może to więc oznaczać, że późniejsze wydarzenie, za zgodą graczy, może zostać rozegrane bez udziału zagrożonej postaci. Być może lady się wtedy rozchorowała i nie może brać udziału w uczcie, zaś rycerz skręcił kostkę i nie wystartuje w turnieju. Znalezienie odpowiedniego wytłumaczenia fabularnego jest wtedy wspólną odpowiedzialnością gracza i Mistrza Gry.
Ta zasada oznacza też, że jeśli podczas spokojnego spaceru jedna z postaci zamierza dokonać skrytobójczego morderstwa na drugiej, musi ten fakt zgłosić Mistrzowi Gry. Zwykle jest to rozwiązaniem wystarczającym. Co się jednak stanie, gdy zagrożenie pojawi się zupełnie niespodziewanie? Młody lord uwiódł księżniczkę, udał się z nią do jej komnat, tam jednak się pokłócili i ta pod wpływem emocji próbuje go ugodzić sztyletem. Nikt nie przewidział takiego rozwinięcia sytuacji, acz pasuje ono do charakteru postaci.
W tej sytuacji zastosowana zostaje zasada losu. Los, przeznaczenie, bogowie, przypadek, czy co tam jeszcze, okazuje się być wyraźnie po stronie niedoszłej ofiary. Oznacza to, że w takim momencie, do wątku wkracza Mistrz Gry (jeśli nie był do tej pory obecny) i to on przejmuje kontrolę nad postaciami, prowadząc historię do następnej daty lub okienka czasowego, którego wystąpienie zostało już przesądzone. W przedstawionej wcześniej sytuacji mogło okazać się, że księżniczka niespodziewanie zasłabła, gdy tylko zamierzyła sięgnąć po sztylet, co zaś otrzeźwiło nieco młodego lorda. Zawołał więc po służbę, by ta zajęła się nią, sam zaś opuścił jej komnaty. Następne dni oboje mieli bardzo zajęte, przez co nie mogli spotkać się aż do następnego opisanego fabularnie wydarzenia.
Werdykt należy tu do Mistrza Gry, gracze mają prawo do sugerowania rozwiązań. Wierzymy, że wszystkim nam zależy na dobrej zabawie dla wszystkich, a co za tym idzie takie sytuacje będą należeć do rzadkości. Jeśli jednak gracz w sposób zamierzony nie poinformuje Mistrza Gry lub umyślnie doprowadzi do paradoksalnej sytuacji, jego postać może ponieść konsekwencje tego czynu. Los jest nieubłagany.


Inicjatywa gracz a mistrz gry
O tym, że rozpoczynanie rozgrywki i jej prowadzenie jest wspólną odpowiedzialnością gracza i Mistrza Gry.

Rozgrywka na Legends of Westeros różni się nieco od klasycznych gier fabularnych rozgrywanych przy stole jak i wielu innych PBFów. Gracze nie wcielają się w drużynę, która przeżywa przygody przygotowane dla nich przez ich Mistrza Gry. Tutaj wcielamy się w członków rodów i inne postaci z nimi powiązane, jak lojalni służący czy zamkowi maestrzy. Postaci cechują się dużą indywidualnością i wieloma osobistymi celami, co sprawia, że gracz i Mistrz Gry muszą współpracować, by zapewnić rozgrywkę przyjemną dla obu stron. Dlatego wprowadzamy dwa pojęcia określające inicjatywę ze strony gracza:
Po pierwsze pragniemy, by gracze wykazywali się postawą proaktywną, sami wychodząc z inicjatywą. To na graczu spoczywa odpowiedzialność za realizację celów postaci. Wierzymy, że w ten sposób realizacja celów będzie dla was, graczy, bardziej satysfakcjonująca. Również to gracze podejmują najzwyklejsze aktywności jako postaci, jak wyruszenie do innego miasta, przystąpienie to treningów danej umiejętności czy poszukiwanie sposobów na zaprzyjaźnienie się z sąsiednim rodem.
Po drugie, gracze reagują na wydarzenia opisane przez Mistrzów Gry oraz innych graczy. Tą postawę określamy jako reaktywną. W tej kategorii znajdzie się większość akcji graczy. Jest to forma bliższa klasycznej, w której to Mistrz Gry lub inni gracze podejmują jakieś działania, wprowadzają pewne wydarzenia, które zmuszają postać gracza do podjęcia pewnych działań. Dla przykładu, postać króla może wezwać swego chorążego, by ten przybył do stolicy. To król wykazał się tu postawą proaktywną, gracz odkrywający chorążego zaś reaktywną. Może bowiem zgodzić się i przybyć to stolicy, może też odmówić, czego rezultatem może być zbrojna interwencja monarchy.
Postaci niezależne podejmują swoje działania, zdarzają się wydarzenia losowe czy inne ważne okoliczności, które w naturalny sposób sprawiają, że zawiązać może się przygoda dla graczy. Jednak to nie ci wyszli tu z inicjatywą.
Warto tu podkreślić, że gracz ma pełne prawo poprosić Mistrz Gry o zawiązanie przygody. Chcemy jednak zaprosić was to wykazania się własną inicjatywą, gdyż zarówno ułatwia to prace Mistrza Gry jak i przybliża to postać do realizacji ich celów. W tej sytuacji gracz wykazuje się postawą proaktywną zaś Mistrz Gry reaktywną. Zachęcamy też, by zawiązywać przygody, w których uczestniczy więcej niż jeden gracz, acz w takich też nie ma nic złego.
Dla przykładu, gracz grający postacią rycerza, sir Gartha Rowana, może poprosić Mistrza Gry o przygodę, gdyż aktualnie postać nie prowadzi żadnych aktywności. Ten sam gracz może jednak rozmówić się z sir Leo Tyrellem i przyjść do Mistrza Gry, by ten poprowadził dla nich przygodę, w której obaj rycerze wspólnie wyruszają na turniej do Starego Dębu, gdyż obaj mają za cel okrycie chwałą swego rodu. Taka postawa zawsze wiąże się z dodatkowymi korzyściami wynikającymi z realizacji postawionych przez postaci celi.

Pączęk