Wethovel

Królestwo Durrandonów po porażce w Dorzeczu znalazło się chwilowo w kryzysie. Król Arrec jeszcze lizał rany i choć niewątpliwie szykował się do kolejnej wyprawy na parszywych Żelaznych Ludzi, to Ziemie Burzy (poza może zawsze niespokojnym Pograniczem) przeżywały chwilowy czas spokoju. A w czasie pokoju jak wiadomo, ludzie mieli czas zajmować się ucztami czy turniejami...
Tak też było w przypadku głowy rodziny Herstonów. Lord złotego kuraka zaprosił okolicznych rycerzy i lordów na skromne przyjęcie, na cześć swojej córki. Lady Joselle znana była ze swej urody - nazywano ją nawet "Perłą Deszczowego Lasu" - choć miała ledwie trzynaście lat, to już gotowych o nią było bić się kilku najmężniejszych z okolic rodowej twierdzy; uczta zaś miała być idealną okazją do zapoznania się z kandydatami i wyselekcjonowania kilku z nich. Oficjalne zaproszenia rozesłano na środek miesiąca, to jest piętnasty dzień po ostatniej pełni, a plotki głosiły, że przybędzie kilku znamienitych gości...

Brama z wyglądu nie przypominała tych pięknych, które Rhaegar widział w Essos. Tak jak cały zamek była stara i niepraktyczna - wykonana z spróchniałego drewna i tylko okuta od środka żelaznymi belami wyglądała, jakby zaraz miała się rozlecieć. Wielka na cztery stopy miała stać otworem cały czas, póty nie skończy się uczta. Bramy pilnowało dwóch zbrojnych, obu ubranych w przeszywanice i trochę podchmielonych. Rhaegar i jego świta, gdyby tylko chcieli, na pewno bez problemu wdarli się do zamku; tym bardziej bez problemu wpuszczono ich na zamek.
Na dziedzińcu było pusto. Z prawej dwóch rycerzy w zbrojach płytowych bili się stępionymi mieczami; jeden miał na błękitnym herbie trzy złote trąbki, drugi zaś - białą sowę na srebrnej. Nie dostrzegł ich twarzy, skrytych za pięknymi hełmami.
- Uważaj jak leziesz! - ryknął niespodziewanie służący, na którego Rhaegar prawie wpadł. Był niski, gruby, z łysiną poprzecinaną paroma siwymi włosami, krzywym nosem i lewą ręką wyraźnie większą od prawej. Był ubrany w wygarbowane, trochę za małe, wilcze futro. Spojrzał z dołu na Valyrianina, pozbierał się i odszedł, mrucząc: - Południowcy... Gdybyśmy byli za Murem... Cholera...
- P-prosz-szę, P-panie, nie zwrac-caj na niego uw-wag-gi. - Do Rhaegara tym razem podszedł starszy mężczyzna, ubrany w haftowaną koszulę, wyraźnie lepiej od pozostałych domowników. - To n-nasz niew... Eee... Służ-żący, tak, służący. Nieokrze-rzesany, bo Dzik-ki. - Mężczyzna, choć ładnie ubrany, również nie należał do cudów natury. Oczy miał wyraźnie podkrążone, trochę wychudły i blady, a straszliwie tłuste, brązowe włosy sięgały mu do ramion. - P-p-pan zapew-wne jest kolejnym pet-t-tentem po r-rękę mej córuchn-ny? Może jad-dła albo jakieg-goś nap-poju? Zaraz p-postaram się znaleźć jak-k-kąś woln-ną komnatę. - Niemrawo wyciągnął do niego dłoń; podniósł oczy znad ziemi. - Ad-d-dam jest-tem. Addam Her-rst-ton; p-pan teg-go zamk-ku. Mił-ło mi.

- Va-va-va-valaros? Słysz-szałem, mój pa-panie. To zacny i szano-nowany ród, o tak. - wy-wy-wyjąkał, sprawnie ukrywając konsternację za serdecznym uśmiechem. Podał także wszystkim towarzyszom Rhaegara na powitanie. - Wa-wa-walkę? Nie robi-bimy żadnej wa-wa-walki. Ale grajków z che-chęcią przyjmiemy. Doda-dacie naszej uczcie ko-ko-kolorytu. Chyba, że chce-cecie poćwiczyć, to ta-tam. - Wskazał na bijących się rycerzy, zamaszyście zakreślając dłonią obu rycerzy.  -T-to ja przygo-gotu-tuję ko-ko-komnaty. I wró-rócę jak be-będą goto-towe. A-a wie-wieczoreeem zje-jemy razem stra-ra-rawę, t-to znaczy z wszystki-kimi gośćmi i mną i córką, rze-rze-rzecz jasna.
Lord Addam ukłonił się, odwrócił się i zniknął w ruinach zamku, zostawiając swoich gości samych. Była to dobra chwila na zapoznanie się z miejscem - porozmawiać z kimś z obsługi, innymi gośćmi czy zwiedzić sam zamek. Jeżeli nowi goście nie byli tym szczególnie zainteresowani, szybko dostali swoje komnaty i mogli szykować się do wieczornego przyjęcia.  

- Do-dobrze; sama Wasza obe-becność to za-za-zaszczyt - odparł jeszcze Rhaegarowi gospodarz i ukłonił się, nim zniknął w odrzwiach jednej z wież.

---

Dwóch rycerzy walczyło dzielnie, co rusz wymieniając się kolejnymi uderzeniami. Większość bronili swoimi tarczami, a nieliczne, które ją mijały, zazwyczaj trafiały w zbroję. Przy każdym zaś takim uderzeniu któryś z wojowników krzyczał na głos:
-Siedem!
- Cztery!
Walka była intensywna, uderzenia szły szybko, nieraz po dwa czy trzy w ciągu sekundy. W końcu rycerz z sową celnie podciął przeciwnika od prawej, mijając tarczę i trafiając w blachę na lewym udzie.
I... dziesięć! - triumfalnie uniósł miecz, cisnął nim i tarczę w ziemię i zdjął hełm. - Znowu wygrałem. Musisz jeszcze się trochę podszkolić, żeby się ze mną mierzyć - zaśmiał się, po czm wyciągnął i uścisnął przeciwnikowi dłoń. Dopiero wtedy zauważył przyglądającą się mu drużynę. - Zatem stawaj do walki, ser -  odparł natychmiast Rhaegarowi, podniósł broń i założył hełm, stając naprzeciw Valyrianina.
Jako pierwszy zaatakował Rhaegar, markując cios głównym rapierem, odciągając tarczę przeciwnika i lewym trafiając go w zbroję. Rycerz spróbował go skontrować i łatwo mijając jego gardę, na co Rhae odpowiedział sprawną tertą. Następnie spróbował pchnąć sekundą. Nadział się na tarczę i spotkał się w kontrze z zabójczą, górną kwartą. Sztych stępionego miecza z całą siłą uderzył w głowę. W głowie mu zaszumiało; gdyby nie barbuta skończyłoby się jeszcze gorzej. Rycerz wykorzystał sytuację. Pchnął przeciwnika i uderzył raz jeszcze, kwartą. Valearos zatoczył się; ale sprawnie pozbierał i na kolejne dwa ciosy odpowiedział własnymi celnymi pchnięciami pomiędzy płyty przeciwnika. Obaj przeciwnicy zatrzymali się w odległości parę metrów, odetchnęli i znów ruszyli do walki. Pierwsze ciosy były trochę ociężałe, pewnie obaj byli już zmęczeni. Parę tylko razy celnie się trafili - ot Rhaegar raz został odepchnięty tarczą, innym razem sam trafił przeciwnika pod łopatką. W końcu sam znów bardzo celnie zwiódł przeciwnika. Zamarkował cios prawą, uderzył lewą. Nadział się na tarczę, ale uzyskał wystarczająco miejsca. Celnie wbił prawy rapier pomiędzy zbroję przeciwnika. Przeciwnik zachwiał się, a Valearos ciął dalej. Przełożył mu primą nad łbem. Rycerz próbował jeszcze kontrować, znowu jednak przyłożono mu, tym razem tertą. Obaj odsłonili się, wyprowadzili kilka jeszcze celnych uderzeń, w końcu to jednak Rhae był górą dzielnie przyjął dwa ojcowskie w prawy bok, żeby samemu skutecznym uderzeniem w głowę trochę ogłuszyć przeciwnika, zbliżyć się i powalić na ziemię.
Rycerz - z pomocą Rhaegara lub swojego wcześniejszego towarzysza, wstał z trudem, ściągnął hełm i zaczął rozpinać zbroję.
- Dobra walka, ser - wyciągnął rękę w przyjacielskim geście. - Ser Morgan Mertyns, dziedzic Mistwood. A mój towarzysz to Henry Wensington, wędrowny rycerz. Miło poznać.
Wtenczas i wrócił gospodarz, zawiadamiając, że komnaty są już gotowe. Jak się później okazało były to średnio zadbane, trochę twardawe łóżka, skoszarowane po trzy w ciasnych pokojach. Przygotowano im także letnią kąpiel, jeśli byliby chętni.

Pod wieczór nadszedł czas wspólnego posiłku. Rhaegar ze swoją kompanią zjawił się jako jeden z ostatnich je uczestników. Na sali byli już obaj walczący z nimi rycerze, a także trzech innych, postawnych mężczyzn. Jeden z nich był wysoki, drugi niski, a trzeci tak po środku; pierwszy z nich miał również gęstą brodę, drugi zgoloną, a trzeci tak po środku; wreszcie jeden był ubrany w eleganckie ubrania, drugi w łachmany, trzeci zaś - tak po środku. Był także gospodarz; wstał, by przywitać swojego gościa, uśmiechnął się i wskazał miejsce.
- Tu-tu-tutaj są dla wa-was miejsca. Możecie sia-sia-siadać.
Brakowało jedynie gwiazdy całego wydarzenia, a więc córki lorda Herstona. Nie omieszkał również zauważyć tego Ten Po Środku:
- Wasza córka zamierza się dziś zjawić? - zwrócił się do lorda, znad panierowanych ozorów. - Z braćmi chcieliśmy ją zobaczyć jeszcze przed główną ucztą.
- Spo-pokojnie. Przyjdzie dzisiaj, by-była tylko tro-rochę bez hum-umo-moru. Ale obie-beca-cała, że przyjdzie.
Dalsza uczta przebiegała raczej bez scysji. Roderick oddalił się od Valyrianina i swobodnie gawędził sobie z ser Morganem. Lord Addam zaproponował, by następnego dnia wybrać się na polowanie; zarówno trzej bracia, jak i obaj rycerze z radością przyjęli tą nowinę. Na stole pojawiały się i znikały kolejne dania - zupa z bobra, ozory, zawijańce, potrawka z ryb, kosze chleba; a także lokalne owocówki i miód. Przy drzwiach wejściowych stał także Dziki, na którego Valyrianin wpadł tego dnia... I zdawało się, że go bacznie obserwował.

- Ja... Emmm... - Wyglądał na zmieszanego. Widząc jak Rhaegar zbliża się, odwrócił wzrok i udawał, że nic się nie dzieje - dlatego teraz znalazł się w niekomfortowym położeniu. - Ja... Przepraszam. Zobaczyłem, że masz białe włosy... Emm... Znałem jednego takiego, ale to chyba nie Ty. - Spocił się, wyraźnie zestresował. Prawa ręka zauważalnie drżała. - Nie... Nie przeklinaj mnie, proszę! - pisknął.
Wtedy na sali pojawiła się Ona. Przemknęła się tuż koło Rhaegara i Dzikiego. Na oko lat miała dwanaście, ale już była pięknością. Lekko zarysowane piersi zapowiadały się doskonale, czarne włosy falowały i opadały za kark. Poruszała się z zadziwiającą gracją, jakby nie dotykała ziemi, a przelatywała nad nią. Nosiła długą, przykrywającą nawet stopy srebrną suknię. Bez słowa przemknęła koło rozmówców; cała sala zamilkła. Wszystkie spojrzenia utkwiły w dziewczynie.
- Tu-tu-tutaj córe-reczko! - Pomachał jej ojciec i wskazał miejsce koło siebie.
Dziewczyna przemknęła doń, ukłoniła się i usiadła. Nikt nie powiedział ni słowa. Dziewczyna nie zwracała na nikogo uwagi, nalała sobie trochę wina i popiła łykiem, spoglądając po sali. Bracia zaczęli szeptać między sobą; podobnie zgromadzeni przy ser Morganie.

- Tu nie ma. - Kiwnął głową. Drżał.- Ale u mnie w domu... Na północy... Przyjechał kiedyś, albo przypłynął, do naszej wioski. Szklany człowiek... - szepnął i urwał, bo w tym momencie weszła dziewczyna. Dziki przejął się nią chyba bardziej, niż pozostali uczestnicy uczty; szybko też, choć ostatecznie Rhaegar nie był pewien kiedy, ulotnił się.
- To kolejny tutejszy zwyczaj - objaśnił Hektor. - Jak wchodzi piękna dziewczyna, to wszyscy są skonsternowani. Zaraz pewnie któryś...
- O Pani! - od stołu wstał jeden z trzech przybyłych braci, wysoki, brodaty i dobrze ubrany. Podszedł tam, gdzie było trochę więcej przestrzeni i uklęknął na jedno kolano. - Twoja uroda przyćmiewa wszystko, co do tej pory widziałem! Proszę, przyjmij moje usługi...
- U-u-usiądź, ser - próbował wykrztusić lord Herston, na moment przyjmując wyraz twarzy taki, jak kurak na jego herbie. - Pro-pro...
- Tato! - Dziewczyna krzyknęła. - Obiecałeś, że żaden nie będzie się tak zachowywał! Nie zgodziłam się na nic takiego! - powiedziała, wstała gwałtownie i zniknęła szybko, jak duch, jakby jej nigdy nie było.
Sala znowu pozostała skonsternowana tym dziwnym zachowaniem dziewczyny. Ser Morgan westchnął, szepnął coś do towarzyszy, wstał od stołu i razem z ser Henrym oraz traperem Rodrickiem podziękował i oddalił się.
- I-i-i co? Widzi-dzisz co naro-robiłeś? Ser? No i po-po przyję-jęciu. Mo-może jutro ją na-na-namówię. Bra-bra-brawo...
Uczta więc dobiegła końca dość gwałtownie. Na następny dzień wciąż zaplanowane było polowanie.

Dziki niestety nie chciał ani słówkiem pisnąć Rhaegarowi na temat polany, nawet pomimo jego usilnych starań. Widać z jakiegoś powodu był to dla niego bardzo drażliwy temat... Przynajmniej umowę, zgodnie z zapowiedziami, udało się podpisać szybko i sprawnie.
Komnata dziewczyny mieściła się na pierwszym piętrze jednej ze skrajnych wieży. Rhaegar zapukał raz do komnaty dziewczyny; nikt mu jednak nie odpowiedział. Zapukał drugi raz, trzeci... Dopiero wtedy wszedł do pokoju Była dość spora; wręcz największa w zamku. Przy wejściu znajdował się niewielki stolik z dzbankiem wina i koszykiem owoców. Trochę dalej było okno i kominek, pod którym leżała zwinięta, lniana lina. A przy samej ścianie było duże łóżko z baldachimem, przy którym wisiał gobelin przedstawiający jednorożca oraz obszerne lustro.z przystawionym krzesłem. I to właśnie przy tym lustrze zastał córkę lorda, skrzętnie malującą twarz. Właśnie ostrożnie pudrowała swoją i tak bieluśką jak mleko buzię, widocznie chcąc dodać jej jeszcze bardziej bladego wyglądu. Spojrzała na niego z wyrzutem i wróciła do swoich zajęć. Dopiero gdy Rhaegar przedstawił jej się, odburknęła:
- Tato nie mówił, że ktoś przyjdzie? Jeśli jesteś kolejnym z tych błaznów, to daruj sobie. Nie zamierzam wychodzić za mąż.

Dziewczyna nieszczególnie zwracała uwagę na Rhaegara. Zapatrzona była raczej w swoje odbicie w lustrze. Skończyła właśnie się pudrować i obejrzała w lustrze, szukając niedogodności. W końcu uśmiechnęła się, wyjęła szczotkę i zaczęła rozczesywać swoje włosy.
- No, widzi Pan... - powiedziała, traktując go niemal jak powietrze. - Papa chce. A ja nie chcę za mąż, nie za nich! Chcę prawdziwego rycerza! Księcia z bajki! Albo jednorożca! - pisnęła. Odwróciła się i groźnym wzrokiem spojrzała na Rhaegara. - Zostaw to - syknęła. - I idź już. Nie chcę z Tobą rozmawiać. Idź, albo poskarżę się papie!

Dziewczyna wciąż wpatrywała się w Rhaegara, wściekłym wzrokiem. - Nic nie rozumiesz! - syknęła, nie czekając na kolejne słowa Rhaegara. Zerwała się z krzesła, rzuciła szczotką do włosów w Rhaegara, chybiając jednak o przynajmniej metr. - Tak, idę do papy! I zaraz pożałujesz!.
Cała się zagotowała, wygięła usteczka w groźnym grymasie i pewnie zrobiłaby się czerwona, gdyby nie nałożony nań puder. Podeszła, tupiąc nóżkami, do Rhaegara i spróbowała wyszarpać mu swoją linę. Szarpnęła dwa razy, bez efektu, po czym zdenerwowała się jeszcze bardziej. Zacisnęła zęby, jeszcze raz popatrzyła na niego z wyrzutem i wściekłością. Podniosła suknię - piękną, haftowaną srebrem - trochę ponad ziemię i skierowała się w kierunku drzwi komnaty, starając się wręcz biec.
Minął kwadrans, ale nikt nie wracał. Rhaegarowi dłużyło się, czekając na przyjście dziewczyny. Na zamku było pusto, nie słychać było ani jednej żywej duszy. W końcu do Rhaegara przyszedł sam lord Herston, z dość niewyraźną miną na twarzy.
- Gdzie je-jest Joselle? Co-co się sta-tało? - spytał. Po wysłuchaniu (zapewne) historii, na jego twarz padł blady strach. - To ko-ko-ko-koszmarnie! - wygdakał. - Nie by-było jej u mnie! Trze-trzeba za-za-zaraz ko-ko-kogoś do po-po-pomocy... - Powiedział i zaczął nerwowo chodzić to w jedną, to w drugą stronę, wyraźnie zagubiony. W końcu sam wyszedł, na korytarz, na pusty dziedziniec, wypatrując dziewczyny.
- Wi-widzieli-liście Jo-jo-joselle? - spytał strażników przy bramie.
- No... - powiedział jeden, wyraźnie zdziwiony. - Wybiegła. Myśleliśmy, że wiesz, Panie...
- Ko-ko-koszmar. Ko-ko-koszmar - załamał się lord Herston. - Trzeba ją zna-naleźć. Zanim stanie się krzyw-rzywda albo się zgu-gubi.Szy-szyb-szybko-ko-ko, no!

Na zamek wrócili może bez oklasków, za to na pewno w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku. Rozgorączkowany lord Herston chodził tylko nerwowo w koło, pokrzykiwał na ludzi i ocierał twarz z potu. Poty, którego zebrało się już tyle, że wyglądał jak zmokła... kura.
- Je-je-jesteście! - zakrzyknął. - Córe-reczko-ko-ko!
Joselle tylko wykrzywiła twarz. W trakcie drogi, choć początkowo wierzgała, w końcu dała się spokój i ostentacyjnie zamknęła buzię na kłódkę.
- Po-po-porozmawiamy później. Za-za-zanieście ją do jej pokoju. - Odprowadził ją wzrokiem, nim zwrócił się do Rhaegara: - Nie wiem jak mo-mogę się odwdzięczyć. Co do te-te-tego, o czym ro-ro-rozmawia-ja-jaliśmy w le-lesie... - wyjąkał, licząc, że Rhaegar będzie pamiętał o co chodzi. - To-to dopiero po usta-taleniu szczegółów i ja-ja-jak dosta-tanę po-po-posag, to będę mógł wy-wypełnić na-naszą umo-mowę. Mo-może wpa-padłbyś kiedyś je-jeszcze; a jak nie, to wyślę ja-jakoś posła-łańca. Jak ty-tylko ją przeko-ko-konam.

- Zna-na-nalazłeś ją, to je-jest najwa-ważniejsze - stwierdził lord Herston. Dopiero teraz chyba dotarło do niego, że wszystko będzie w porządku; pomidor zszedł mu z twarzy, a oddech trochę uspokoił. - Do-dobrze, to-to będę cze-czekał z niecie-cierpliwością - wymamrotał, po czym udał się porozmawiać z swoją córką.

Dziki w pierwszej chwili otworzył usta, ale milczał przez chwilę, nie mogąc wydać z siebie słowa. Obejrzał się po dziedzińcu. - Mnie? Niemożliwe - wymamrotał w końcu. Podrapał się za szyją. - Słyszałem o całym zamieszaniu, ale całą noc sprzątałem po uczcie.
W powietrzu dało się wyczuć wręcz obrzydzającą woń. Śmierdziało moczem, intensywnie. - Chciałbym, naprawdę, ale lord mnie nie puści. A poza tym nie wiem, czy by mnie przyjęli jeszcze na Skagos - kontynuował Dziki. Obok, na murku, przysiadła sowa i wbiła swoje ślepia w Rhaegara. Zahukała. - W każdym razie bezpiecznej podróży; muszę wracać do pracy. Ale miło by było, jakbyście jeszcze przyjechali - stwierdził na koniec i odwrócił się, by wrócić do pracy. Szedł dumnie, z kawałkiem szmaty i szczotką w ręku. Jak bohater.