Kraina Kurchanów

Droga upłynęła kompanii Helma bez zbędnych problemów, jego zwiadowcy nie donieśli o niczym co mogłoby przykuć uwagę. Żadnych trupów wiszących na drzewach, śladów walki, przemieszczających się uzbrojonych band czy znaków pożarów wsi. Spokój jak w grobie. W końcu też dotarli do wskazanej przez kasztelana Barrowtown wioski, gdzie starszy chętnie przystał na spotkanie z lordem Ryswellem i szybko stawił się przed jego obliczem. No... Na tyle szybko na ile pozwalała mu uszkodzona noga, przez którą utykał.
- Tak, mój panie, byli tutaj! - potwierdził mężczyzna, przyciskając czapkę do piersi, ponieważ zdjął ją składając wyrazy szacunku lordowi. - To - starszy wskazał swoją ranioną nogę. - To też ich sprawka! - chłop przełknął nerwowo ślinę. - Pojechali na południowy-zachód, tam teren bardziej zalesiony i lepszy dla takich jak oni. I... Ekhm... Jeśli mogę prosić, panie... Bandyci porwali moją córę, Dalię... Jeśli lord ją znajdzie, błagam, pomóżcie jej!

Tak, starszy potwierdził, że dziewczyna była ładna. Uważał też jednak, że była sprytna i zaradna, więc może dała sobie jakoś radę przez ten czas, nawet w takim towarzystwie.


Psy z początku nie złapały żadnego tropu i oddział lorda musiał przemieszczać się po prostu w kierunku wskazanym przez wieśniaków. W końcu jednak ogary coś zwęszyły. Dwa dni po odwiedzinach we wsi stary Ryswell i jego ludzie dostrzegli niewielką chatkę między drzewami skrytą w dolinie między wzgórzami. Mógł tam być ich cel. Z komina wylatywał dym, ale wokół nie było widać żywej duszy...

Łowczy jak to łowczy wiedzę o podkradaniu się mieli. W dodatku do zwierzyny, czymże był więc mniej wyczulony od dzikiego zwierza człowiek? Podeszli oni zgodnie z lordowskim rozkazem najbliżej jak mogli - a udało im się podejść pod samą chatę - i powrócili złożyć Helmowi raport. Wokół chaty widać było ślady końskich kopyt, nie najświeższe, ale nie starsze niż dzień. Żadnych koni przy samym budynku jednak nie było, podobnie żadnych ludzi wokół. Po zajrzeniu do środka - okna były zasłonięte - dostrzegli, że kręci się tam przynajmniej jedna osoba.

Podejście ludzi Helma pod chatkę, podobnie jak wcześniej łowczych, nie wywołało żadnej reakcji. Drzwi otworzyły się po chwili i wyjrzała przez nie przestraszona twarz całkiem urodziwego dziewczęcia. Duże, zielone oczy, śliczna twarz o jasnej karnacji upstrzona uroczo piegami i długie, kasztanowe włosy.
- Proszę, dobry panie, kimkolwiek jesteście nie róbcie mi krzywdy - powiedziała dziewczyna łamiącym się głosem. - Nie ma tu nikogo poza mną, przysięgam!
Na twarzy młódki zdawał się malować wyraz rzeczywistego przerażenia, a po policzkach spłynęły pojedyncze łzy.
- Nie mam nic wspólnego z tymi zbójami, powiem wam wszystko co wiem.

W chacie nie było wiele rzeczy godnych uwagi. Skromnie urządzona, na ścianach widać było ozdoby w postaci skór i poroży, na palenisku płonął niewielki ogień, nad którym bulgotała potrawka w garnku. Porcja nie była duża, dziewczyna gotowała raczej tylko dla siebie. Żołnierzom udało się znaleźć garść miedziaków z kilkoma srebrnymi jeleniami pomiędzy, dwa kołczany strzał, dobrej roboty cisowy łuk oraz trzy stalowe sztylety. Poza tym jeszcze ślady kilku posłań i koce.
- T... tak, starszy to mój ojciec - przytaknęła. - Odjechali w tamtym kierunku, p-panie - powiedziała, wskazując w stronę jaką wyznaczały ślady. - Kilka godzin temu. Jeden z nich przyjechał i powiedział, że ktoś na nich poluje, więc mieli... Mówili coś, że spotkają się z innymi w swoim obozie i wrócą po mnie, kiedy się ich pozbędą - powiedziała, wciąż lekko łamiącym się głosem. - Grozili mi co zrobią, jeśli opuszczę chatę... B-było ich siedmiu. Tak, Król Kurhanów był z nimi, to on mnie porwał... I znęcał się nade mną...
Dziewczyna zdecydowanie wyglądała na wstrząśniętą i zapłakaną, jednak patrząc na nią Helm nie widział na pierwszy rzut oka żadnych efektów tortur czy okrutnego traktowania. Twarz była nietknięta, a wszystkie kończyny zdawały się funkcjonować jak należy, bez utykania czy opóźnionych ruchów, ani też grymasów bólu. Ubranie jej też nie nosiło śladów przemocy, było jedynie trochę brudne.
- Zanim... zanim zabrali mnie tutaj zawieźli mnie do swojego obozu. To wielka jaskinia w pustym wzgórzu nad strumykiem kilka godzin jazdy stąd - powiedziała. - Z przodu byli... Byli dobrze przygotowani na ataki, ale zauważyłam, że jest mniejszy tunel prowadzący do wnętrza od tyłu. Oni nie wiedzą, że to odkryłam... Moglibyście, panie, zaskoczyć ich wykorzystując to przejście... W jaskini... W jaskini było jeszcze z trzech.

Dziewczyna posłusznie wsiadła na konia jednego z ludzi Helma korzystając z pomocy jeźdźca i postarała się poprowadzić lordowską świtę ku obozowisku banitów. Po drodze zdążyła się już trochę uspokoić i opanować drżenie głosu, toteż wskazówki odnośnie drogi stawały się coraz jaśniejsze. O zmroku dotarli w pobliże dużego wzgórza, obok którego dziarsko płynął mały strumień. Na szczycie wzniesienia rosło kilka drzew, w tym majestatyczne czardrzewo z wyrzeźbioną w nim poważną twarzą, zaś pod nim rósł niewielki zagajnik.
- W tamtym zagajniku ukryte jest główne wejście - powiedziała młódka. - Tajne przejście... Jest gdzieś po drugiej stronie, nie wiem dokładnie gdzie, ponieważ widziałam je jedynie od wewnątrz - wyjaśniła. - Chciałam spróbować tamtędy uciec, ale... Ale zbyt czujnie mnie obserwowali... Czy mogę teraz już wrócić do domu, panie?

Ludzie Helma po otrzymaniu rozkazu natychmiast ruszyli w stronę zagajnika. Czas mijał, a dźwięku rogu nie było słychać. Wkrótce łowczy powrócili z informacjami, cali i zdrowi. Rzeczywiście w zagajniku było wejście do jaskini, a strzegło go dwóch mężczyzn. Jeden z nich uzbrojony był w długi łuk i odziany w przeszywanicę oraz skórzany kubrak, zaś drugi dzierżył toporek, okrągłą tarczę i opancerzony był w kolczugę. Nie udało im się przez wartowników zobaczyć kto jest wewnątrz, ale ze środka dochodziły echa rozmów i widać było blask ognia. Najwyraźniej szajka Króla Kurhanów rzeczywiście była na miejscu, nie wydawało im się również żeby wartownicy ich zobaczyli, chociaż raz było bardzo blisko. Jeden z łowczych mógłby przysiąc, że strażnik spojrzał prosto na niego, jednak cienie wieczora musiały go ukryć.

Ludzie Helma próbowali się podkraść... Jednak nieskutecznie. Może wrodzy strażnicy dostrzegli ich rzeczywiście już wcześniej, a może po prostu teraz podejście nie wyszło. Nie było to istotne. Wróg wycofał się szybko do wnętrza jaskini podnosząc alarm, a ludzie Helma zgodnie z poleceniem swego lorda pognali za nimi.
Przebiegli przez szeroki na jakieś dwa metry krótki korytarz i znaleźli się w sporych rozmiarów jamie, sufit i ściany porastały wykręcone, białe korzenie czardrzewa rosnącego na szczycie wzgórza. Wokół wejścia, ustawieni w półkolu - bandyci. Ośmiu dzierżących broń białą i ośmiu z wycelowanymi w oddział Ryswella kuszami. Zaś w centrum, stojący podparty o łuk na wysokim kamieni on, Król Kurhanów. Mężczyzna nie miał zapewne nawet trzydziestu lat i był całkiem przystojny, chociaż prawą stronę jego twarzy zdobiła podłużna blizna. Długie kruczoczarne włosy, krótki zarost i szelmowski uśmiech. Nosił ciemną kolczugę i miecz przy pasie.
- Lord Ryswell! - zawołał. - Cieszę się, że dotarłeś do nas panie, chociaż nie raczyłeś wpaść w moją małą zasadzkę - powiedział wesoło, zerkając na balistę wycelowaną w drugi korytarz z tyłu jaskini. - Czyżby moja piękna wybranka okazała się mało przekonująca? Czy może po prostu nie lubisz bawić się w podchody? Cóż... Zakładam, że przybyłeś tu by złożyć hołd swemu nowemu królowi, czyż nie?
Bandyta zaśmiał się, a wraz z nim roześmiali się jego kompanii, nie tracąc jednak czujności.

- To niefortunne... - powiedział z lekkim zawodem wódz bandytów. - Niestety nie mam zamiaru udawać się na osąd szalonego króla Północy, ani też umierać. Heh... Czemu? A czemu nie? Miałem siedzieć i dzień w dzień orać pole żeby jakieś tłuste lordziątko mogło przyjechać i zabrać moje plony w ramach podatku? Miałem poślubić córkę sąsiada o krzywych zębach i płaskim tyłku, ponieważ to byłby dobry interes dla rodziny? - Król Kurhanów parsknął. - Nie wydaje mi się...
Kiedy Helm przedstawił swoją propozycję zapadła cisza. Żaden z bandytów nie opuścił broni, jeden czy dwóch spojrzało w stronę swojego przywódcy. W końcu, kiedy wiadomo było, że żaden towarzysz nie zechce go wydać, Król Kurhanów wybuchnął śmiechem.
- Przykro mi, lordzie Ryswell, ale moi ludzie są mi wierni - oznajmił wesoło. - Hmm... Zaproponuję ci jednak opcję na wyjście z tej nieciekawej sytuacji, dla zabawy, bo czemu nie... Walcz ze mną, panie! Jak mężczyzna z mężczyzną, za starych dobrych czasów! Jeśli mnie pokonasz oddam się na twój sąd, a moi ludzie złożą broń. Ba! Nawet wstąpimy do ciebie na służbę jeśli zechcesz - banita roześmiał się krótko. - Acz jeśli ja wygram... Wezmę ciebie i wszystkich twoich ludzi w niewolę! Okup za taką zgraję napełni nasze sakwy na długi czas.

Po konsultacji z graczem.

Kiedy lord Ryswell zgodził się na pojedynek, Król Kurhanów oddał łuk jednemu ze swoich ludzi i zszedł ze skały dobywając miecza, który chwycił oburącz. Helm stanął naprzeciw niego z młotem oraz tarczą, gotów do walki. Pierwszy atak należał do starego lorda, jednak młody bandyta sparował jego uderzenia i natychmiast kontratakował tnąc po nogach. Ostrze ześlizgnęło się jedynie po stali pancerza. Ryswell odwinął się i trafił przeciwnika w tors, jednak cios nie był zbyt silny przez co kolczuga wraz z ukrytą pod nią przeszywanicą wytłumiły jego moc chroniąc rozbójnika. Obydwaj mężczyźni krążyli wokół siebie jeszcze dłuższą chwilę wymieniając ciosy, a Król Kurhanów odczuł zdecydowanie jeden z ciosów starego lorda wymierzony w jego tors. W końcu jednak młody banita po uniknięciu jednego z ataków Helma doskoczył do niego, chwycił tarczę przeciwnika i odepchnął go, wytrącając z równowagi. Nim Ryswell stanął stabilnie na ziemi ostre miecza posłane przez wodza rozbójników z całą siłą z szerokiego zamachu trzepnęło go w hełm. Zapadła ciemność...

Ludzie Ryswella okazali się jednak nie mieć zamiaru poddać banitom... Ruszyli do ataku. Brzęknęły cięciwy i siedmiu mężczyzn zwaliło się na ziemię. Rozbójnicy rzucili kusze i sięgnęli po broń białą, obie grupy starły się w walce. Żołnierze Helma byli liczniejsi, ale rozbójnicy byli prowadzeni przez swego wodza i dopiero co widzieli jak pokonał lorda Strumieniska! Ich morale było wysokie, a walczyli jak prawdziwi czempioni. Król Kurhanów również siekł zbrojnego za zbrojnym, aż w końcu trafił na osobistego gwardzistę starego lorda. Cóż to był za pojedynek! Stal szczękająca o stal! Jednak w końcu władca bandytów został pokonany i zabity, a jego ludzie wpadli w popłoch i uciekli tylnym przejściem. Straty jakie poniosła kompania Helma były jednak straszne...

Lord ocknął się wkrótce, głowa niemiłosiernie go bolała, ale powinno to szybko przejść. W pobliżu płonęło ognisko, a jeden z jego ludzi wręczył mu miskę z jakąś zupą, a wkrótce Helm uzyskał raport o poniesionych stratach.

Podsumowanie...: