Przedpola Wroniego Gniazda

Krótko od przybycia do Stonehelm trzeba było już wyruszać. Manfred nie miał za bardzo czasu porozmawiać z nestorem swego rodu, ponieważ musiał przyszykować się do dalszej drogi, a to oznaczało też pospieszne zjedzenie czegoś, by nie paść z wyczerpania w trakcie marszu. Bogowie nie pobłogosławili go dobrym zdrowiem, ale starał się przezwyciężyć tę słabość.
Przemarsz do Wroniego Gniazda trwał trzy dni, czyli za kolejne trzy będą u celu, jeśli nie zaczną nękać ich podjazdy uzurpatorki. Celem zapobieżenia niszczycielskich efektom takowych podjazdów Swannowi odmówiono miejsca przy suto zastawionym stole poprzez wysłanie go na rekonesans wraz z dziesięcioma rycerzami. Oczywiście Manfred nie mówił, że to źle, bardzo chętnie wziąłby wreszcie udział w jakimś boju. Żałował jedynie, że nie dowodzi znacznie większą grupą. Na tę okazję przywidział skórzany kaftan, czepiec i karwasze, których niewielka waga ułatwiała jemu, cherlawej osobie, ewentualną rejteradę w przypadku napotkania znacznie większych sił wroga.
Zgodnie z rozkazem pokierował ludzi na północ wzdłuż traktu, ale nie samym traktem. Zwiad mijałby się z celem, gdyby ich samych byłoby łatwo wypatrzeć z daleka. Przemieszczali się bezdrożami w ten sposób, by przynajmniej kilku ludzi z oddziału miało widok na trakt. Kilku innych trzymało się też w pewnej odległości od grupy. Wtem jeden z rycerzy dał znać, iż widzi ruch na trakcie. W miarę zbliżania się zidentyfikowali tenże ruch jako dwie osoby. Gdy byli już blisko, Manfred dał znał i oddział wyjechał im na spotkanie, otaczając ich.
- Stać! - zakrzyknął jeszcze w trakcie zbliżania się do nich. - Kim jesteście? - zadał pytanie już po otoczeniu ich.

Nieznajomy przedstawił się jako Adrien Sterne. Również nie podawanie imienia władcy opłaciło się, ponieważ całą trzynastką stali po tej samej stronie barykady. Gdyby zaś było inaczej, nic by nie stało na przeszkodzie zakłucia ich na śmierć w tej właśnie chwili. Dodatkowo ta druga osoba okazała się płci żeńskiej. Manfred nigdy nie widział kobiety strojącej się w kolczugi zamiast w suknie, więc przyjrzał się jej krytycznie, ale już po kilku uderzeniach serca ponownie zwrócił wzrok na Adriena. Spoglądał mu w oczy, ponieważ można w nich było wyczytać ewentualne zamiary. Wydawał się być spiętym i przygotowanym, ale nie widać po nim było śladów lekkiego zdenerwowania, jakże typowego dla kłamców nie przyzwyczajonych do swej nowej roli. Manfred dał rycerzom znak do rozluźnienia szyku. Jeśli ktokolwiek wstrzymywał oddech, teraz mógł odetchnąć spokojnie.
- W porządku, ser - odrzekł doń Swann. - Ja zwę się Manfred Swann. Przydzielę ci dwóch rycerzy eskorty, abyś nie musiał stawać w podobnej sytuacji przy każdym napotkanym patrolu. Stąd do Wroniego Gniazda prosta droga. Jeśli się pospieszysz, to zdążysz jeszcze na ucztę - poinformował go. - Oczywiście o ile zostały jeszcze jakieś miejsca przy stole, w co wątpię - skrzywił się.
Jeśli Adrien w żaden sposób nie oponował, nie pozostawało nic innego jak kontynuować rekonesans.