Port Sisterton

Wszystko szło tak jak powinno, przodkowie Thogga i Bogowie Ibb nad nimi czuwali. Dębowobrody osobiście dowodził przednią strażą, zatapiając okręty znienawidzonych Andalów. Z szerokim uśmiechem patrzył, jak kolejne idą na dno. Ba! Nawet strata kilku własnych okrętów nie była w stanie przyćmić jego radości.
Następnym celem był zamek na wyspie i cumujące w jego porcie okręty. Część zajęli, resztę spalili. Nie zamierzał nikogo oszczędzać. Dlatego, gdy tylko dostrzegł szykujących się w portowym miasteczku obrońców, rozkazał po prostu je ostrzelać. Spalić i zrównać z ziemią. Dopiero wtedy zejdą na ląd i przeszukają zgliszcza...

Stał na dziobie swego okrętu i z szerokim uśmiechem przyglądał się ostrzeliwanej wyspie. Tak miasteczku, jak i zamkowi, a to dopiero miał być początek... W końcu koło południa trzeciego dnia września rozkazał kilku załogom zejść na ląd i przeszukać zgliszcza, oraz podejść pod mury zamku. Wszyscy mieli jednak trzymać się bezpiecznie poza zasięgiem ostrzału z murów. Posłał pod bramę trzech ludzi, w tym jednego który potrafił mówić we wspólnym. Miał on przekazać władykom wyspy, iż mają otworzyć bramy i poddać się władzy Thogga. W przeciwnym wypadku zamek zostanie ostrzelany i zrównany z ziemią, tak jak miasteczko. Część ludzi też miała rozpierzchnąć się po wyspie tak, by najpóźniej następnego dnia nad ranem wrócili. Następnego dnia bowiem wypływali.
Ludzie wysłani w głąb wyspy mieli zatrzymywać się w każdej napotkanej osadzie i wybiórczo mordować na oczach wszystkich mieszkańców kilku dorosłych spośród nich. Starszym każdej wioski, jak i mieszkańcom mieli przekazać, że teraz władzę w tej krainie sprawuje Thogg i każda niesubordynacja pojedynczego mieszkańca danej osady równa się ze zrównaniem jej z ziemią. Poza tym mieli zabrać większość zapasów, wszelką broń oraz kosztowności. Każdy kto zechciałby stawiać opór, zabić.
Ponadto każdego plugawego septona Siedmiu ukatrupić na miejscu, zaś wszelkie przejawy tej wiary zniszczyć. Zburzyć napotkane świątynie, rozłupać skały z siedmioramiennymi gwiazdami i tak dalej. Plugawa wiara Andalów miała zostać wytępiona...

Siły, które pozostały na Północy miały rozkaz powrotu do Ostatniego Domostwa, na włości Umberów, poprowadzić ich miał brat lorda - Hother, a tam miały zostać rozpuszczone do domów na zimę.

Gdy tylko okręty dotarły do portu Jarson rozkazał swoim ludziom, aby zabrali zapasy i załadowali się na statki. Nadchodził czas ofensywy, a ich pierwszym celem miały być wyspy, które od lat im się należały - Trzy Siostry. Flota została skierowana na Słodką Siostrę. Wkrótce potem ją ujrzeli, ich celem było zdobycie jej dla Królestwa Północy, więc Umber nie chciał jej zbytnio niszczyć, chyba, że zaszła taka konieczność. Lord Umber nakazał kilku okrętom desant na wyspę, tak aby zająć miasteczko portowe, bez agresji, czyste zajęcia oczywiście mieli prawo do walki w swojej obronie, ale miało odbyć się bez rzezi i rabowania, jeżeli wojska owcojebców stawiały by opór wysłano by wsparcie. Od razu potem miał zostać wysłany paru ludzi z flagą pokoju o poddanie zamku. Miało zostać przekazane, że Lord Jarson Umber w imieniu króla Torrhena Starka, żąda poddania się i złożenia broni, oraz przyrzeczenia lojalności wobec ich nowego władcy, w tym udanie się z tym do Winterfell, aby oficjalnie to potwierdzić. Władca Ostatniego Domostwa obiecał, że jak przyjmą warunki to nic nikomu się nie stanie, jeśli odmówią to spadnie na nich pełny gniew Północy.
Jeżeli odmówią, kolejne oddziały lądują i zakładają obóz w bezpiecznej odległości od zamku.

Umber dostrzegł jak galery wojenne opuszczają port Słodkiej Siostry, uciekały przed wojakami z północy ile sił w rękach, wiosłowali jakby widzieli tego ich całego Nieznajomego. Zostało mu zasugerowane, aby może puścić pościg za nimi, ale on tego nie zrobił, nie było sensu wysyłać sił na cztery galery i tak ich kraj był teraz zniszczony, ich flota w rozsypce, więc cztery okręty w tą czy w inną stronę nie zrobią różnicy.
Siły pod dowództwem Jarsona wylądowały, a przynajmniej ich część, miasteczko było zrujnowane, dziury w murach, trzy z tego co zobaczył na własne oczy i co najmniej jeden w zamku, najwyraźniej ich nowi współpracownicy nieźle tutaj namieszali, haratając co mogli na tej wyspie. Mieszkańcy nie stawiali oporu, a zbrojni się wycofali, sądził, że tak może być, raczej nie chcieli powtórki z rajdu Ibbeńczyków.
Poselstwo wróciło, a lord Sunderland odmawiał tak przedstawionych warunków. Jarson pokiwał głową na boki, że też pierdolonemu chce się to ciągnąć, widząc w jakiej jest sytuacji, ale chciał się spotkać to było jedną dobrą wiadomością, lord Ostatniego Domostwa przyjął kontrpropozycję.
Umber wydał rozkazy, aby pozostałe siły wylądowały, a na morzu pozostały wyznaczone siły, które miały rozkaz z morza obejrzenia zamku, czy nie ma innych wyłomów i może jak im się uda dostrzec jak mocno obsadzony jest siedziba Sunderlandów. Galery z machinami, miały być ustawione i gotowe do potencjalnego ostrzelania zamku z bezpiecznej odległości.
Po odesłaniu posłańca z przyjęciem kontrpropozycji lord Jarson wraz z dowódcą z Winterfell, ośmioma wojami oraz dwoma chorążymi z sztandarami Starków oraz Umberów podjechał konno w stronę murów zamkowych, ale zatrzymując się poza zasięgiem wrogich strzelców i oczekiwał wyjazdu delegacji ze strony lorda Sunderlanda.

Początek rozmowy był bardzo zadowalający, chciał się poddać Północy, ale kolejne słowa były już takie, które spowodowały zniknięcie zadowolenia na twarzy Jarsona. Żołnierze Arrynów i Corbraya w ilości czterech setek były problemem. Sunderland chciał, aby mogli oni spokojnie dotrzeć do ich kraju.
Umber obrócił głowę i wypuścił powietrzę nosem co sygnalizowało, że nie jest szczególnie zachwycony takim stanem rzeczy. Myślał i kalkulował, z jednej strony zemsta za Biały Port za to co uczynili niewinnym ludziom, z drugiej strony nie chciał się pieprzyć w zdobywaniu tego miejsca, miał inne rzeczy, również też rozumiał lorda Trzech Sióstr, honor to honor. Obrócił głowę w milczeniu na dowódcę od Starków, a potem na ludzi, którzy lądowali na wyspie. Byłby straty w zdobywaniu tego zamku... Niepotrzebne...
Ostatecznie lord Ostatniego Domostwa ponownie spojrzał na delegację, która przybyła z twierdzy. Przemówił, lord Sunderland podda się siłą Północy, pojedzie do Torrhena Starka i przysięgnie mu wierność, jak i swojego rodu jako nowemu suwerenowi, odda dziedzica na wychowanie do Winterfell, jeżeli jest już dorosły to kolejnego w kolejności do tronu Trzech Sióstr (najlepiej syna), w zamian Jarson obiecał, że żołnierze Arrynów i Corbraya bezpiecznie będą mogli opuścić wyspę i dotrzeć do kontynentalnej części Doliny, ale wcześniej mają złożyć broń. Takie warunki przedstawił Umber. Czekając zadał jeszcze pytanie kto opuścił wyspę na galerach.

Ostatecznie lord Trzech Sióstr przyjął warunki kapitulacji, co prawda nie były to idealne jakie chciał Jarson, ale były do zaakceptowania. Umber oznajmił, że jego ludzie wspomogą rozbrajanie sił Arrynów, w pewien sposób nie mógł być do końca pewien lorda Sunderlanda, wszak wcześniej służył gołębią z Obsranego Gniazda, więc pewien dystans zachowywał.
Wreszcie brama stanęła otworem, a władca Ostatniego Domostwa wjechał wraz z częścią armii do twierdzy. Ugościł ich, co prawda dosyć skromnie, ale nie spodziewał się wielkiej uczty, zwłaszcza po informacji, że wcześniej wyspę zaatakowali Ibbeńczycy. Umber również przyjął propozycję od posła Thogga na atak na kolejną wyspę, która jest bliżej położona Doliny niż owe Trzy Siostry.
Jarson jeszcze chciał się rozmówić z lordem Sunderlandem na temat żołnierzy Doliny, którzy tutaj byli. Chciał, aby oni pozostali za zamkiem, w wyznaczonej strefie dopóki nie znajdzie się transport dla nich, dla bezpieczeństwa, nie wiadomo co fanatykom może strzelić do łba. Jednocześnie zawiadomił go, że zostawi u niego nieco ludzi, aby wspomogli obronę w razie jakiegoś niespodziewanego ataku Doliny oraz do pilnowania Doliniarzy. W siedzibie Sunderlandów z ludźmi z Północy miał zostać dowódca zbrojnych od Karstarków, polecił mu w tajemnicy, aby miał oko na ich nowego sojusznika.
Umber skorzystał także z kruczarni, aby powiadomić króla o bezkrwawym zajęciu wyspy. Postanowił, że zostaną tutaj trzy dni, aby nabrać nieco sił i odpocząć przed kolejną podróżą. Po owych trzech dniach nakazał żołnierzom powrót na łodzie wraz z zapasami i wyruszeniu w stronę Kamyka, ich kolejnego celu do zdobycia.