Przedpola Starego Dębu

Wojska Skały pod wodzą księcia Tytosa dotarły pod Stary Dąb po zwycięskim oblężeniu Czerwonego Jeziora. Armia natychmiast zajęła się rozbiciem ufortyfikowanego obozu. Ustawiano namioty, kopano doły i usypywano wały, zaś za umocnieniami w stosownej do ostrzału odległości składane były trebusze. Nie został wysłany zaś w stronę zamku żaden poseł pod chorągwią pokoju mający oferować zaproszenie na negocjacje czy choćby warunki kapitulacji. Najwyraźniej Lannisterowie stwierdzili, że jeśli Jeran będzie w ogóle miał ochotę na rozmowę o jakichkolwiek warunkach, to sam wyprawi posła. Oni w tym czasie przygotują się po prostu do potraktowania go tak samo jak potraktowali jego wasali w zamku lorda Crane'a. Skruszą jego mury i spalą zabudowania...
Poza tym dzięki spotkaniu pod Czerwonym Jeziorem zwiadowców od Tyrella, książę Tytos wiedział, że oblężenie wkrótce zostanie wzbogacone o kolejnych żołnierzy od ich sojuszników. Po co więc było pędzić na złamane karku?

Czarne skrzydła, czarne słowa... Niefortunnie tak jak słowa uwięzić można w gardle dobrze wycelowaną strzałą, tak też można zmusić krucze skrzydła by zamarły w czasie lotu. Ptak wysłany ze Starego Dębu w stronę Jasnej Wody runął z nieba przeszyty pociskiem wystrzelonym przez ludzi Lannisterów.
Jeran poczekać musiał zaś chwilę po wyjechaniu, aby jego posłaniec dotarł do obozu wroga i przekazał co trzeba, zaś nieprzyjaciel musiał też rozważyć te słowa i przygotować orszak do spotkania. Minęło kilkadziesiąt minut nim zjawił się Tytos Lannister w towarzystwie kilkunastu rycerzy oraz lorda Crakehalla - jeśli ten był chętny - stając poza zasięgiem łuczników oraz machin mogących być w zamku. Nad Namiestnikiem Zachodu powiewały targane wiatrem szkarłatne chorągwie, na których dumnie prężyły się złote lwy. Towarzyszył im również jeden siedmiobarwny sztandar - chorągiew pokoju. Tak też czekali na podjechanie Oakhearta.
- Rozumiem, że wyjechałeś przedyskutować warunki swojej kapitulacji, lordzie Oakheart? - przemówił Lannister, kiedy orszak ze Starego Dębu zatrzymał się przed nim oraz jego ludźmi. - Z pewnością nasze będą lepsze niż te, z którymi maszeruje tutaj Tyrell - dodał, jego twarz pozostała zaś kamienna przy pytaniu Jerana. - Nasze umowy z Wysogrodem są naszą sprawą, lordzie Oakheart.

- Jeśli poddasz zamek, trafi on w ręce twojego dziedzica pod protekcją Casterly Rock - odparł beznamiętnie Tytos, jeżeli Oakheart chciał w tym momencie zgrywać twardego, to robił z siebie jedynie błazna. Jego sytuacja była jasna i harde słowa nic w niej nie zmienią. - Zaś co do twego złota czy murów nie byłbym taki pewien, Tyrellowie to nasi sojusznicy, nie twoi obrońcy...
Tytosa szczerze nie obchodziło czy Jeran ma zamiar odpuścić, czy też nie. Dla dziedzica Zachodu mógł on poddać zamek i przywdziać czerń - lub dać głowę na pieniek jeśli woli to od Muru - albo zdechnąć wraz z resztą obrońców zamku podczas walki. A może i przed nią, kto wie jak skuteczne będą inne taktyki wojenne... Oakheart powinien jednak pamiętać, iż osobiście ma tak czy inaczej przesrane, jednak wciąż zależy od niego los jego krewnych. Czy będą wciąż władać Starym Dębem? Czy może spadną do poziomu biedaków równym wędrownym rycerzom sypiającym pod żywopłotami, z którymi żaden szanujący się ród nie zechce związać się krwią? Cóż, los ponoć ukochanej rodziny Jerana należał do niego.
- Shireen Baratheon wypowiedziała wojnę każdemu królestwu Westeros, dajesz nam jedynie jeden powód więcej by cię zgnieść, Oakheart - odpowiedział Lannister, prychając z nutą pogardy na szczekanie i oszczerstwa Jerana. - Zawiedzeni są twoi przodkowie, patrząc jak łatwo straciłeś ich królestwo i jak teraz zaprzepaszczasz dla swego rodu te ziemie po wieki - gadka Oakhearta nie zrobiła na Tytosie wrażenia. Kim on był by tak się puszyć? Rozpoczął jedną wojnę, którą brutalnie przegrywał. Nie był godzien robić chociażby za podnóżek dla królów Skały. - Giń, jeśli taka twa wola...
Jeśli Oakheart się nie poddał, Lannister zawrócił konia i ruszył do obozu wraz ze swoją świtą. Trebusze poczęły strzelać wkrótce po jego dotarciu do namiotów. Jeśli Jeran chciał mieć czas dla swych ludzi na "modlitwę", mógł nie drażnić Lwa.

Trebusze umieszczone na skraju obozu armii Zachodu wystrzeliły w mury Starego Dębu. Pociski opadły z nieba na wyczekujący zamek ledwie kilkanaście minut po zakończeniu "negocjacji" i nie miały prędko skończyć swojej pracy. W czasie niecałego tygodnia ostrzału w murach twierdzy utworzyły się trzy wyłomy, jednak napastnicy wciąż byli odgrodzeni od obrońców szeroką, wypełnioną po brzegi wodą fosą. Wojska Zachodu nie wydawały się jednak chętne by robić cokolwiek z poczynionymi postępami, kontynuując na razie zasypywanie zamku głazami i czekając na rozwój wydarzeń.


Tego dnia wojska Wysogrodu pojawiły się na horyzoncie, o czym obóz Lwów był zaalarmowany już od jakiegoś czasu przez swoich zwiadowców. Król Lucas jako sojusznik Zachodu rzecz jasna również dowiedział się o oblężeniu prowadzonym przez księcia Tytosa przed kilkoma dniami, kiedy jego patrole napotkały ludzi z Zachodu. Teraz zaś Róża dojrzała Stary Dąb, umocnioną, otoczoną szeroką fosą fortecę z machinami wojny groźnie łypiącymi z murów, w których znajdowały się trzy wyrwy. Pod zamkiem otoczony wałami i dołami znajdował się obóz Lannisterów, na skraju którego stało dziesięć trebuszy.

Wszyscy przyjęli rozkazy, po drodze do wojsk Tyrella dołączyła również jazda lordów jacy poddali mu się zajmując New Barrel, zaś reszta ich sił powinna za jakiś czas również dołączyć. Królewski namiot był pierwszym jaki stanął w obozie, jednak reszta była wznoszona powoli jeden za drugim. Ponadto panowało zamieszanie, kiedy żołnierze ustawiali wozy, rozpakowywali zapasy oraz narzędzia i rozpoczynali wymierzanie oraz kopanie dołów. Z tego też względu poseł wysłany do obozu Lwów wrócił niosąc słowa, aby to Tyrell przyjechał do ich rozstawionego już dawno i w pełni funkcjonującego obozowiska. Przynajmniej był to najbardziej oczywisty argument. Kto wie czy Lannister nie uważał jazdy do zielonego młodzika, z rodu wątpliwie godnego miana królów za... uwłaczające. W końcu Lwy ze Skały były władcami Zachodu przez setki lat, zaś Tyrellowie sprawowali się ledwie jako zamkowi zarządcy. Nic z tego nie zostało oczywiście wypowiedziane czy choćby zasugerowane - wszak jak niegrzeczne to by było - jednak przy nieufności jaką Lucas darzył swoich sojuszników mogło przejść mu to przez myśl. Co bardziej niechętni Lwom ludzie również mogli tak pomyśleć, chociażby lord Crane, który dopiero co utracił swój dom na ich rzecz. A może książę Tytos naprawdę miał podobne odczucia wobec Róży? Kto wie, nikt nie siedział mu w głowie...

Obóz wojsk Lannisterów obozujących pod Starym Dębem oszacować można było na około ośmiu, może dziewięciu tysięcy ludzi. Widać wśród nich było zarówno lordowskie wojska pod sztandarami Lannisterów, Crakehallów, Stackspearów, Serretów, Swyftów oraz Clegane'ów, jak również najemników i wolnych rycerzy. Co do garnizonu zamku... Trudno powiedzieć. Lordowie niedawno odwiedzali Stary Dąb, jego garnizon składał się z dwóch setek zbrojnych oraz kilkudziesięciu rycerzy domowych, jednak Jeran miał odpowiednio wiele czasu by zebrać dodatkowe siły oraz zapasy. Czy jest szansa na to by się poddali? Raczej nikła, w końcu najpierw trzeba w ogóle nawiązać kontakt, a nawet jeśli się uda trudno oczekiwać by tak po prostu cały garnizon zdradził swojego króla. Zamek był obwarowany i wypełniony zapasami, na razie nic nie goniło obrońców.
Posłowie wysłani na Tarcze wrócili przed dniem. W siedzibie Grimmów nawet ich nie przyjęto, zaś u Chesterów otrzymali zdecydowaną odmowę. Wygłosił ją jednak dziedzic lorda, nie zaś on sam, więc jeśli udałoby się zlokalizować samego władcę Zielonej Tarczy, to może miałby inne zdanie. Na pewno by się przydał. Zwłaszcza, że to właśnie lord Chester wykazał się podczas walk na Tarczach, całkowicie niszcząc flotę Wysogrodu i zdobywając kontrolę nad ujściem Manderu w imieniu Oakheartów na początku wojny, więc trudno było odmówić mu umiejętności.
Eskorta króla była gotowa prędko i wkrótce znalazła się w obozie Lwów, gdzie zaprowadzono ich przed olbrzymi szkarłatny namiot ze złotymi zdobieniami. Lucas wraz z towarzyszącymi mu lordami został zaproszony do środka, podczas gdy straż - naturalnie - musiała zaczekać na niego na zewnątrz. W środku powitał go Tytos Lannister, dziedzic i namiestnik Zachodu. Wraz z nim znajdowali się tam lordowie Serret oraz Crakehall - jeżeli Lerris chciał - oraz stary, acz wciąż sprawny Gregor Clegane, Góra Która Jeździ.

Cóż... Podobne zjawiska raczej nie zdarzały się codziennie. Wszyscy zbrojni i rycerze w pobliżu namiotu zamarli spoglądając w osłupieniu na Galladona. Jak śmiał? W stronę książęcego namiotu? A po drugie jak szalonym trzeba było być żeby wyzywać Górę, Która Jeździ. Za kogo on się uważał? Ser Arthura Dayne'a lub Barristana Śmiałego? Może ubzdurał sobie, że jest Aemonem Smoczym Rycerzem i ubije niegodnego wielkoluda z Zachodu? Prawda w oczach zebranych żołnierzy była taka, że Vyrwel był trupem, po prostu jeszcze o tym nie wiedział.
Pierwszy z namiotu wyszedł Tytos, a gwardziści pilnujący wejścia postąpili wówczas krok naprzód by odgradzać księcia od tego szalonego młodzika. Drugi wyłonił się ser Gregor, wielki mężczyzna mierzący prawie osiem stóp o ramionach niczym pnie młodych drzew. Odziany w swoją ciężką zbroję, której podobno żaden inny człowiek nie mógłby nosić przez jej monstrualną wagę. Mimo wieku Góra wciąż prezentował się dobrze mając pełno wojennych rozrywek, a na jego surowej twarzy zdawałoby się, iż można było dostrzec przebłysk radości. W końcu same oblężenia... Nawet pola ludzie z Równin spalili sami... Nuda... Teraz w końcu mógł coś zabić.
- Hełm i oręż! - ryknął po krótkim spojrzeniu na Galladona w stronę swoich ludzi stojących w pobliżu, ci zaś praktycznie podskoczyli i biegiem popędzili w stronę namiotu ser Gregora, aby wkrótce powrócić z jego ekwipunkiem.
Góra nałożył hełm i uniósł swój oręż. Wielki miecz, długi na sześć stóp, który swobodnie dzierżył w jednej ręce. Podobno zdarzało mu się rozrąbywać nim ludzi w pół zaledwie jednym cięciem. W drugiej zaś trzymał porządną, dębową tarczę. Galladon z drugiej strony odziany był jedynie w lekki pancerz, a do walki używał długiej włóczni, która dawała mu przewagę zasięgu. Zwłaszcza na początku. Walka mogła zostać rozpoczęta...
Gregor ruszył naprzód i natychmiast nadział się na grot włóczni Vyrwela, który... zsunął się z cichym zgrzytem po grubym napierśniku nie czyniąc olbrzymowi żadnej krzywdy. Widząc to Galladon wycofał się zwinnie, unikając ciosu Góry i kontratakował, jednak cios został zablokowany tarczą. Przez kolejną chwilę młodzieniec nie mógł nic zrobić olbrzymowi, ten zaś nie mógł za nic w niego trafić.
- Przestań skakać! - dało się słyszeć zirytowany ryk spod ciężkiego hełmu.
Wtedy też Vyrwel wymierzył piękny cios w prawą rękę wielkoluda i wytrącił mu z dłoni jego straszliwy miecz. Gregor ryknął wściekle, skacząc w stronę przeciwnika i zamachując się tarczą, zmuszając młodzieńca do szybkiego wycofania się. To dało Clegane'owi chwilę na podniesienie swojego oręża, zaś Galladon nie tracąc czasu atakował. Trafił w ramię, jednak naramiennik skutecznie powstrzymał jego włócznię. Szczęśliwie Gregor nawet nie był blisko draśnięcia go w swojej kontrze. Kolejne dwa ciosy Pies Lannisterów sparował, wciąż nie mogąc trafić skaczącego młodzika z Reach. Kolejne pchnięcie Vyrwela uderzyło w prawe przedramię Góry, nie dało jednak rady nawet go drasnąć.
- Stój w miejscu!!! - wrzasnął Clegane, wściekły na ruchomy i trudny do trafienia cel.
Kolejne dwa ciosy minęły gardę Góry, acz i one nie były w stanie przebić się przez jego pancerz. I w końcu Gregor otrzymał swoją szansę... Galladon nie zdążył wyjść poza zasięg jego ostrza i końcówka miecza przeorała prawą nogę młodzika. Rana nie była jedną z tych bardzo poważnych, jednak zdecydowanie nie była płytka, z pewnością utrudni mu walkę.
Kontratak Vyrwela z łatwością został sparowany, a chociaż udało mu się uniknąć kolejnego ataku olbrzyma, to sam nie był w stanie od razu na niego odpowiedzieć zmuszony do kolejnego zwodu. Noga piekła go jak jasna cholera... Góra kolejny raz sparował. W końcu trafienie w ramię i znowu nic.
Następnie Galladon mimo bólu kontynuował swój taniec, uchylając się przed każdym ciosem, zaś Gregor połowę ataków parował, zaś druga odbijała się bezradnie od jego pancerza. I wtedy! W końcu Vyrwel dostrzegł szansę i wykorzystał ją, posyłając włócznię między płyty pancerza Clegane'a. Pchnięty z pełną siłą grot przebił kolczugę i kurtę pod nią, aby... lekko drasnąć olbrzyma. W tym momencie furia ser Gregora sięgnęła zenitu. Z rykiem natarł na Galladona zmuszając go do panicznego wręcz uniku. Sukces. Udało mu się nawet uderzyć w ramię olbrzyma, niestety bezskutecznie. Kolejny unik i próba kontrataku. Włócznia została zbita przez tarczę bestii i... Wielki miecz Góry zagłębił się w lewym boku młodego rycerza.
Ser Gregor wyrwał ostrze i uderzył na odlew tarczą, powalając Galladona na ziemię i powoli zataczając wokół niego koło. Rana była poważna, acz jeszcze nie śmiertelna. Rycerz z Reach wsparł się na włóczni i stanął na nogi, posyłając ją w stronę Clegane'a. Grot z cichym brzdękiem odbił się od napierśnika, zaś spod stalowego hełmu dobiegł liczną gawiedź tubalny śmiech olbrzyma. Pies machnął mieczem nie przykładając się zbytnio, dzięki czemu nawet w swoim obecnym stanie Galladon zdołała się uchylić. Wciąż się nie poddawał i atakował, jednak tarcza odbiła jego włócznię bez większego problemu. Kolejnego ciosu Vyrwel już nie uniknął. Wielki miecz Gregora opadł na młodzika z góry wykrawając kawał mięsa z jego ramienia, z ust rycerza wyrwał się bolesny krzyk. Góra po raz kolejny zdzielił go tarczą, obalając przeciwnika na ziemię. Odrzucił oręż na bok i podszedł do młodzika, chwytając go za głowę i unosząc z ziemi.
- Chcesz wiedzieć jak skończyła!? - ryknął do sponiewieranego przeciwnika dokładając do uścisku drugą rękę. Doskonale wiedział o jaką kobietę i dzieci mogło mu chodzić, z takimi zawsze chodziło o to samo. - Zgniotłem jej łeb! O, tak!
W tym momencie kciuki ser Gregora zbiły się w oczodoły Galladona, z których spłynęły strużki krwi zdobiąc jego twarz czerwienią. Z ust rycerza dobył się przeraźliwy krzyk przepełniony bólem i rozpaczą. Przecież myślał, że to on wygra... Clegane ścisnął mocniej, niemy trzask pękającej czaszki i głowa Vyrwela pękła niczym dojrzały melon. Wielkolud zwolnił uścisk, zmasakrowane ciało opadło na ziemię. Nie pozostało tu już nic do roboty... Góra ruszył do swego namiotu, nawet raz nie obejrzał się na zwłoki.
- Oddajcie zwłoki Milczącym Siostrom - polecił Tytos swoim ludziom. - Zapytajcie w obozie Tyrellów czy wiedzą kto to był, niech odeślą jego kości do rodziny.
Jeden z obserwujących walkę w "pierwszym rzędzie" zbrojnych westchnął spoglądając na truchło Galladona.
- Szybko przyszedł, szybko poszedł - powiedział, wzruszając ramionami i wracając do swoich zajęć. Od tej pory, za sprawa tego komentarza, młody Vyrwel miał stać się znany jako ser Galladon Szybki. Ironicznie, rzecz jasna...