Przedpola Wschodniej Strażnicy

Oddziały Kjolva - niestety bez jednostek pływackich - zbliżały się pod osłoną nocy do Wschodniej Strażnicy. Nadzieję mieli na zaskoczenie wroga, jednak nawet jeżeli przewagi tej mieli nie mieć, to wciąż stanąć do walki musieli. Dobrze, że takie było ich nastawienie, ponieważ rogi zagrały w zamku Nocnej Straży, kiedy wojska Dzikich były jeszcze dobry kawałek od niego. Najwyraźniej czujne oczy Czarnych Braci, nauczonych już poprzednimi atakami czego oczekiwać, zdołały wypatrzyć zbliżającego się wroga.

Natarcie rozpoczęło się. Dzicy ruszyli naprzód, a pomiędzy wałami oraz na dachach wież oraz budynków pojawiać zaczęli się kolejni obrońcy. Tym razem z pewnością zdobycie Wschodniej Strażnicy miało okazać się zdecydowanie trudniejsze. Z początku ciężko było powiedzieć co się dzieje, zwłaszcza ze względu na niską dostępność światła, jednak w miarę posuwania się oddziałów do przodu sytuacja stawała się odrobinę łatwiejsza do ocenienia z punktu widzenia Kjolva.
Jak wyglądała sytuacja? Piechota nacierająca pod osłoną pluteji parła naprzód, jedynie skorpiony zdołały strzaskać kilkanaście z nich i pozabijać trochę wojowników. Na oko zostało im około stu metrów do pierwszej linii wałów, może trochę więcej. Łucznicy Kjolva nie radzili sobie najlepiej z eliminowaniem Czarnych Braci na wieżach, a i stało się jasne, że łowcy Dzikich nie zdołają raczej przepędzić obrońców z przygotowanych pozycji. Wrony zdecydowanie odpowiadały własnymi salwami strzał, które dziesiątkowały ich adwersarzy.
Obserwując przerzedzające się szeregi szturmujących oddziałów można było podejrzewać, że pierwsza linia wojowników po dotarciu do wałów będzie już całkowicie pozbawiona wsparcia. Przynajmniej katapulty Wron nie poszły w ruch, najwyraźniej wciąż skierowane ku morzu...

Ostatnim razem złapali Czarnych Braci ze ściągniętymi portkami, a w Nawiedzonym Lesie zmusili obrońców Muru do opierania się przede wszystkim na ukochanej przez Dzikich walce w zwarciu. Teraz sytuacja się odwróciła. To Straż walczyła w preferowanych przez siebie warunkach, broniąc wielkiej bryły lodu, do obrony której szykowali się bez przerwy od stuleci.

Nowe rozkazy zostały wydane, gońcy popędzili co koń wyskoczy, aby je przekazać i zaraz cała machina szła w ruch. Najemnicy Kjolva oraz trzymani w rezerwie wojownicy pierwsi byli do wdrożenia nowych wytycznych w życie. Ze wzmożoną siłą rozpoczęła się wymiana salw pomiędzy nacierającymi i obrońcami, a lepiej wyszkoleni oraz wyposażeni strzelcy Synów Wojny zdawali się spisywać lepiej niż ich towarzysze broni z Wolnego Ludu. Pędząc do natarcia ze swoimi podwładnymi Kjolv widział zresztą, jak wielu wycofujących się łowców pada na ziemię przeszytych strzałami Nocnej Straży. Dostrzec mógł również, że jego pierwsza linia wojów dotarła w końcu do wałów i, o ile wzrok go w ciemności nie mylił, sprawnie przebijała się przez szeregi oraz fortyfikacje obrońców.
Strzały i pociski ze skorpionów świszczały nacierającym nad głowami, a miejsce zwarcia zdawało się przybliżać coraz wolniej. Nie żeby zwolnili... Po prostu wojownicy, którzy sięgnęli już wroga z taką zawziętością przebijali się przez umocnienia Czarnych Braci, pozostawiając za sobą zwały trupów. W końcu Kjolv ze swoimi ludźmi sięgnął pierwszej linii wałów, którą łatwo pokonali dzięki kładkom oraz faszynom pozostawionym przez ich Dzikich kompanów. Zauważyć też mogli, że ostrzał ustał z obu stron. Swoich ludzi mógł zrozumieć - natarcie weszło na tyle głęboko w zamek, że ostrzał z daleka narażałby ich na robienie jeżów z własnych towarzyszy. Czemu jednak strzelać zaprzestali obrońcy?
Wszystko stało się jasne, kiedy przekroczyli drugą linię wałów i liczne zdobiące ją trupy. Na zamkowym dziedzińcu Dzicy bez większych problemów rozprawiali się z rzucającymi im wyzwanie obrońcami - słabiej przeszkolonymi zarządcami, budowniczymi oraz resztkami wspierających garnizon piechurów z Ostatniego Domostwa. W porę też pojawił się Kjolv, ponieważ od strony lodowej ściany Muru nadchodziło kontrnatarcie, które ze swoimi towarzyszami mógł przejąć. W tej grupie znajdowali się najwyraźniej lepiej wyszkoleni i uzbrojeni strażnicy, którzy do tej pory musieli być wycofani i stanowić główną siłę ostrzału przeciwko nacierającym. Dobrze się stało, że najemnicy zdołali się z nimi zetrzeć, ponieważ te Wrony... Te Wrony walczyły jakby krew w żyłach im się gotowała! Sam Kjolv powalił czterech, co okupił lekką raną odniesioną od miecza jednego z przeciwników. Jego ludzie jednak również ponosili straty. Strach pomyśleć jak mocno zdołaliby uderzyć zwykłych wojów zza Muru...

W końcu jednak bitwa na dziedzińcu zakończyła się. Pozostali wojownicy i czempioni Dzikich docierali już do wałów. Widząc, że ostrzał ustał porzucili pluteje, aby szybciej dotrzeć na miejsce. Dalej za nimi widać było śpieszących do boju pozostałych Synów Wojny. Nocna Straż tymczasem cofała się w górę Muru, jednak pogoń zdawała się niemożliwa. Podstawa schodów płonęła, a to jak szybko zajęła się ogniem pozwalało sądzić, że Czarni Bracia wcześniej przygotowali się na taką ewentualność i zadbali o to, aby w tej części płomienie rozniosły się szybko i sprawnie. Możliwe, że ostatnia, chwalebna szarża weteranów straży również przeznaczona była na szczyt Muru, ale skuteczność wojów w rozbiciu obrońców umieszczonych na wałach zmusiła dowódcę zamku do poświęcenia kolejnych ludzi i szybkiej zmiany decyzji...

Bogowie - czy też los - nie sprzyjali Nocnej Straży oraz jej sojusznikom z Północy. Lord Dowódca wiedział, że Wschodnia Strażnica jest najwrażliwszym punktem. Dlatego kazał ją umocnić i wzmocnił znacząco jej garnizon nie tylko swoimi ludźmi, ale również resztkami posiłków z Ostatniego Domostwa. Mimo początkowych sukcesów obrońców, furia jaką Dzicy wykazali się walcząc w zwarciu przemogła ich z niespodziewaną skutecznością. Czarni Bracia przewidzieli jednak taki możliwy przebieg wydarzeń i przygotowali zapasy na szczycie Muru. Mała zachęta w postaci niezapieczętowanej bramy, która miała skusić Dzikich, aby pchali się w tunel i wystawili na ostrzał licznych machin wojennych umieszczonych na szczycie. Niestety najeźdźcy nie złapali przynęty. Wciąż... Lord Dowódca był na to przygotowany. Sprawnie zebrał większą siłę i ruszył odzyskać zamek, teraz mając już prawie całkowitą pewność, gdzie horda uderzyć spróbuje z pełną mocą. Braci pozostawieni na szczycie Muru, a także ci, których wysłano żeby ich wsparli, łatwo mieli usunąć wszelkich Dzikich próbujących obsadzić umocnienia Wschodniej Strażnicy...

Niestety Lord Dowódca stał teraz na czele sił rozciągniętych kilkaset metrów przed swoim wschodnim zamkiem i nie mógł zrobić nic innego jak jedynie przekląć parszywy los. Jego ludzie, którzy powinni być na szczycie, nie dawali żadnego znaku życia. Nawet jedna strzała nie opadła na zamek. Ponadto armia poruszała się powoli i z wielką ostrożnością, ponieważ żaden z wysłanych na dalszy zwiad ludzi nie zdołał powrócić. W obliczu braku wsparcia ze szczytu Muru, jak i wielkiej niepewności co do stanu oraz rzeczywistego rozmieszczenia sił Dzikich, Czarni Bracia rozpoczęli odwrót do Zielonej Strażnicy. Jeżeli wróg zajął szczyt Muru, to sytuacja jakiej oczekiwali mogła się drastycznie zmienić. Lord Dowódca postanowił nie igrać z losem bardziej, kiedy ten zdecydowanie był przeciwko niemu. Były inne sposoby na pokonanie wroga niż ślepa walka...

Lord Dowódca sił swoich nie wprowadził w zasięg łuków wroga i jak było rzeczone jego siły zawróciły będąc dobre kilkaset metrów od umocnień strażnicy. Zanim więc Dzicy zorganizowali się do wyjścia i wytoczyli wróg już zdążył zawrócić, oddalając się coraz bardziej. Kiedy Kjolv dotarł na miejsce, dołączając do niedawno przybyłych konnych Dzikich. Ci zdążyli już raz na wroga zaszarżować, chociaż żadnych mniejszych grupek w okolicy widać nie było i wbrew wskazówkom uderzyli na całą formację Straży. Cóż... Dzicy byli jacy byli i podobnych porywów można było się spodziewać. Bracia potraktowali atakujących salwą strzał, a następnie doszło do walki w zwarciu. O ile pierwsze przetrzebiło szeregi Dzikich, to w tym drugim - podobnie jak podczas ataku na Wschodnią Strażnicę - górowali nad swoimi oponentami. Niestety cofając się spotkali się z kolejną salwą wymierzoną w plecy, więc wszelka przewaga jaką wywalczyli w zwarciu została zatracona.

Konni Synów Wojny zajęli pozycję i wystrzelili w zbieraninę jazdy Straży oraz jej sojuszników. Oczywiście mogli, jeżeli bardzo chcieli, celować w tych "lepiej uzbrojonych", tak jak sobie życzył ich dowódca. Tylko żeby obrać odpowiednie cele trzeba było je zidentyfikować, a więc lepiej widzieć. Oznaczało to konieczność zbliżenia się, która mogła wiązać się z wejściem w zasięg łuków Nocnej Straży. Tak więc szyli po ogóle jazdy, albo ryzykowali dla obrania lepszych celów. W obu przypadkach reakcja wycofujących się była podobna - tarcze w górę i obrona przed całkiem skutecznym ostrzałem.

Na ten moment piechota Dzikich była jeszcze daleko w tyle, ale z pewnością nadchodziła. W końcu mieszkańcy krain za Murem spragnieni byli krwi Wron...

Strażnicy oraz ich wsparcie unieśli tarcze, kryjąc się przed nadlatującymi strzałami, i parli naprzód. Trochę wolniej, ale wciąż krok za krokiem oddalali się od Wschodniej Strażnicy trzymając w miarę jednolicie wyglądającą formację. Od północy ich skrzydło osłaniał Mur, od południa ostrzeliwana przez Synów Wojny jazda. Zatrzymać taką masę ludzi łatwo nie było, a gdyby odcinanie komuś odwrotu było proste, to przecież nikt by się nigdy w historii nie zdołał wycofać. Straty jakie zadał ostrzał oszacować było niezwykle ciężko. Widać było, że wrogowie padają, ale Dzicy żadnego dobrego punktu do obserwacji nie mieli, stali naprzeciw wroga prawie na równym, a do tego siły nieprzyjaciela posuwały się w ich stronę, więc znacząco blokowały widoczność. Wydawało się jednak, że po salwie wrogów sporo pada, jeżeli człowiek uważnie się przyglądał. Pozostało więc chyba strzelać, a w miarę tego strzelania topnienie konnych stawało się coraz bardziej widoczne. Kiedy amunicja w końcu się skończyła można było mówić o wystrzelaniu połowy, może nawet więcej, z wrogiej jazdy. Wciąż pozostawały lekką ręką dwie, może nawet trzy, setki. Liczba wrogich konnych została jednak znacząco zredukowana.

Pod koniec ostrzału powrócił również konny wysłany w stronę Wschodniej Strażnicy, który widział nadciągające wojska Dzikich. Zbliżyły się niewątpliwie, jednak wciąż pozostawały prawie kilometr za Czarnymi Braćmi. Na strzały trzeba będzie tymczasem trochę poczekać. Posłani po nie konni musieli dotrzeć do zamku, znaleźć i załadować odpowiednią ilość, a potem jeszcze wrócić do wciąż oddalających się - powoli bo powoli, jednak zawsze - wrogów.

Pozbawiony amunicji Kjolv począł wydawać nowe rozkazy. W tym samym czasie siły Czarnych Braci zorientowały się oczywiście, że ostrzał ustał i po chwili tarcze zostały nieco opuszczone, a tempo marszu ponownie wzrosło. Zaraz jednak musieli ponownie się zatrzymać, ponieważ zdawało się, że wróg szykuje się do frontalnej szarży. Jednak nim jeźdźcy Synów Wojny znaleźli się w zasięgu łuków, zawrócili. Salwa w ich stronę oczywiście poleciała, ponieważ wymierzyć na oko w takich warunkach gdzie ten maksymalny zasięg łuków jest, to jednak trudna sprawa. Tak też się przy pierwszej próbie fortelu złożyło, że źle ocenili. Czarni Bracia okazali się zaś dobrymi łucznikami i kilku ludzi Kjolva padło na ziemię. Jeżeli po zajęciu nowej pozycji dowódca się obejrzał, to doliczyć się mógł jedenastu swoich na ziemi. Tymczasem pośród Wron po zaznajomieniu się ze sztuczką rozeszły się nowe rozkazy i formacja ponownie ruszyła. Jeżeli Synowie Wojny próbowali znowu szarżować, to zauważyć mogli, że Straż nie staje w momencie zbliżania się do wymierzonej na oko granicy zasięgu jej strzelców. Najwyraźniej dwa razy nie zamierzali nabrać się na tę samą sztuczkę. Zaniechać szarży jak wcześniej, dokonać jej, co robić? Jeszcze co z rannymi? Szarża oznaczała przejechanie po nich. Zostawienie oznaczało, że Wrony ich niechybnie dobiją. Ratowanie zaś prowadziło do narażania kolejnych ludzi.

W zasięg maksymalny wjechali, a wjechali w niego na tyle żeby dało się ich ostrzelać. Oni się wycofali i sytuację ocenili, Straż wydała w tym czasie nowe rozkazy. Synowie Wojny zsiadali z koni i się formowali, Straż pokonywała kolejne metry. Pancerni do swoich kompanów pod osłoną tarcz docierali, Straż pokonała kolejne metry i zatrzymała się. Naprawdę niewiele Nocna Straż przebyć musiała, aby ciała rannych - lub martwych - na ziemi leżące z całą pewnością były w jej solidnym zasięgu. Tak też się stało, że róg zabrzmiał i formacja Czarnych Braci stanęła, sypiąc strzałami na oddziały ratownicze. I tu narodził się problem. Gdyby żaden ratownik nie padł, to można by się było spokojnie cofać. Jednak każdy powalony przez strzały Syn Wojny oznaczał, że inni musieli i jego łapać żeby do bezpieczeństwa odciągnąć. To zaś sprawiało, że mniej ludzi pozostawało do trzymania tarcz i osłony towarzyszy. Co w tej sytuacji zrobili najemnicy? Większość ludzi zapewne spodziewałaby się, że będą ratować swoje życie - jak to najemne ostrza - zbiją szyk i zostawią rannych żeby się wycofać. Ci jednak zaskoczyli swoim zachowaniem i uparcie swoich ratowali, co poskutkowało wycofaniem się ich ze stratami większymi, ale w komplecie. Do Kjolva zamiast pięciu dziesiątek zdrowych z jedenastoma rannymi powróciło więc jedynie trzydziestu czterech zdrowych z dwudziestoma siedmioma rannymi. Czarni Bracia w tym czasie wznowili swój marsz.

"Specjalny posłaniec" tymczasem zaczynał rozumieć, że Kjolv chyba nie ma pojęcia jak jego zdolności działają, ponieważ w sytuacjach dynamicznych sprawdzały się co najwyżej średnio. Przede wszystkim, to musiał odjechać na bezpieczną odległość od tej zbieraniny Wron, która maszerowała prosto na nich i za chwilę mogła go zastać poza ciałem, a to było gorsze nawet o bycia złapanym ze spuszczonymi gaciami. W dodatku wolał nie siedzieć w tym czasie na koniu, bo jeszcze zwierzak się pod nim ruszy, może nawet gwałtowniej, i się spierdoli na ziemię.

Warg więc odjechał żeby bezpiecznie móc opuścić swoje ciało i zająć się tym czym miał się zająć - chyba że go zatrzymano - natomiast ranni powrócili. Trzeba było teraz szybko ich zabrać żeby nie stali na drodze Wron i decydować co dalej. Planowane "zwody" w postaci udawanych szarż czy może jednak coś innego? Przynajmniej to przystanięcia Straży na chwilę, aby ostrzelać oddział ratowniczy, pozwoliło piechocie Dzikich skrócić odrobinę dystans pomiędzy nimi a ściganymi.

Zaufać jakiemuś człowiekowi i powierzyć mu swoje bezwładne ciało, kiedy konsekwencją jego śmierci mogło być zostanie uwięzionym na kolejne lata w ciele zwierzęcia, aż twoja osobowość zespoli się z tą jego i zostaniesz wymazany ze świata? Nie. Po prostu nie. Warg odjechał kawałek, tak żeby starcia Dzikich z umykającymi Wronami na pewno mu nie zagrażały, po czym zajął się powierzonymi mu zadaniami.

Kolejne rozkazy padały, kolejni jeźdźcy wyruszali na wschód. Tak się też akurat złożyło, że konni wysłani po strzały do zamku powrócili wraz z tymi posłanymi po amunicję do nadciągających łowców. Ci pierwsi przynieśli co mieli, ci drudzy wrócili z pustymi rękoma. Zatrzymanie kilku setek Dzikich samo w sobie zabierało czas, a co dopiero dogadanie się z nimi wszystkimi. Któryś łowca rzucił "Spierdalaj, moje strzały", a pozostali zaraz podchwycili. Konni próbowali ich przekonać, ale wiele to nie dawało, kiedy Dzicy próbowali po prostu dalej przeć naprzód. Nie chcąc więc tracić czasu zawrócili. Zwłaszcza, że widzieli powracających towarzyszy z amunicją z zamku.

Rozkazy do Wschodniej Strażnicy pewnie jeszcze nie dotarły, albo dopiero dochodziły. Dzikich ciągnących mu z pomocą Kjolv miał niedaleko na wschód od siebie. Jakieś sto, może dwieście metrów. Nocną Straż widział tymczasem w oddali na zachodzie, będzie pewnie z pół kilometra. Niestety zatrzymywanie kilkuset łowczych wywołało pewne zamieszanie i przystopowało również innych wojowników próbujących zrozumieć co się dzieje.