Wody Pomarańczowego Wybrzeża

Już cztery dni Finrod płynął z nie-merlingami na wschód. Niespodzianka, którą Ibbeńczycy mu szykowali musiała być gdzieś daleko. W tym czasie poluzowano mu trochę więzy. Wciąż miał związane ręce oraz nogi, ale mógł nimi trochę swobodniej ruszać. Dawali mu chleba do jedzenia - nawet nie był sczerstwiały - i kwaśnego wina do picia. No... Chyba że wolał ich "nektar", to też byli gotowi trochę podarować. Jak się okazało jedynie stary nie-merling umiał mówić w języku Arryna, ale po pierwszej pogawędce nie był już zbyt rozmowny. Często mówił "spierdalaj", "zamknij ryj", albo "zatkaj sobie gębę chujem", jeżeli Finrod próbował go zaczepiać. Niewątpliwie zgrywał twardziela, aby nie wygadać się co do niespodzianki.
Nocą, po czterech dniach, Arryna obudziły krzyki. Kiedy obudził się i doszedł do siebie zauważył, że ich drakkar stoi burta w burtę z innym okrętem, z którego zwisają liny prosto na ich pokład. Z góry dochodziły krzyki i odgłosy stali zderzającej się ze stalą. Na łajbie z Finrodem pozostało jedynie pięciu nie-merlingów, reszta zaś zniknęła. Pewnie odwiedzali tych ludzi z drugiego okrętu. Wtem... Chlup! Coś wpadło do wody nieopodal. Wytężając wzrok książę dostrzec mógł ciało unoszące się na wodzie. W świetle prawie pełnego księżyca łatwo było rozpoznać sączącą się z niego czerwoną ciecz...

Patrzył, patrzył i wypatrzył... Z jednej z sakw niedaleko wystawało trochę ostrze sztyletu. Teraz jedynie musiał przesunąć się do niego i rozciąć swoje więzy tak by pozostałe na statku nie-merlingi nie widziały. W końcu nie pozwalali mu ich zdjąć wcześniej, to może i teraz by nie dali. Sytuacja była o tyle dobra, że żaden z obecnych na łajbie wartowników nie patrzył bezpośrednio na niego. Najwyraźniej pilnowanie go, albo statku, nudziło im się trochę i sami również woleliby być tam na górze, bawiąc się. Jeden z nich nożykiem wyskubywał brud spod paznokci, inny dłubał w nosie, a jeszcze inny wychylony za burtę stukał palcem w wodę. Z dwóch pozostałych jeden zdawał się drzemać, a drugi tęsknie spoglądał w górę.

Finrod przemieścił się w stronę sztyletu. Mimo swojej raczej zręcznej-inaczej natury i braku doświadczenia w działaniach tajemnych pozostawał przyzwoicie cicho. Nie ruszał się bezszelestnie, ale z pewnością nie wywołał żadnego większego hałasu. Niestety... Nawet pozornie zajęte nie-merlingi okazały się być niezwykle czujnymi strażnikami.
- Eee! - krzyknął na niego jeden z nich, po czy dodał jakąś wiązankę słów w niezrozumiałym dla Arryna języku.
Pozostałe nie-merlingi na łodzi zaalarmowane tym zawołaniem również spojrzały na Finroda. Chyba nie chcieli żeby się uwalniał lub uciekał... Co jednak czynił? Czy pozwolił by okrzyk jakiegoś merlinga go zatrzymał, czy też może korzystając z trochę poluzowanych więzów rzucił się ku linom by wspiąć się na okręt będący głównym punktem zabawy?
- Hrrrgh... - zacharczał nie-merling, po czym splunął za burtę i znowu krzyknął coś do księcia, wskazując bardzo sugestywnie na miejsce, w którym Arryn dotychczas siedział. Chyba chciał żeby tam wrócił...

Gdy tylko Finrod zdążył przysnąć, drzemał może kilkanaście, a może kilkadziesiąt minut, orzec było ciężko, to ktoś poderwał go z miejsca niezbyt mocnym kopniakiem i jakimś krzykiem w niezrozumiałym języku. Po paru dniach spędzonych w towarzystwie nie-merlingów książę zaczął pewne słowa nawet rozpoznawać, ponieważ często się powtarzały, a bazując na kontekście to konkretne oznaczało chyba "WSTAWAJ!". Kiedy tylko się rozbudził zauważył, że stoi na nogach, podniesiony za ramię przez jednego z nie-merlingów. Ten zdjął mu więzy i wskazał na liny prowadzące na pokład drugiego okrętu. Czyżby mógł w końcu wziąć udział w przyjęciu? Ale zaraz... Teraz na górze było już dość cicho. Czyżby skończyli zabawę? A może przyczaili się żeby zrobić mu niespodziankę? A może.... O nie! Chyba nie chcieli żeby teraz po nich sprzątał!? Tak czy inaczej wszystko miało się wyjaśnić, kiedy już wdrapie się na górę, więc to też pozostawało mu uczynić.
Wytężając mięśnie podciągnął się po linie, a na samym górze pomógł mu jeden z nie-merlingów, który wciągnął go na pokład. Drugi statek wyglądał na kogę, na podobnej chyba podróżowali z Thruggiem z Gulltown do Duskendale. Niestety nikt nie wyskoczył z krzykiem i napitkiem by przywitać go na biesiadzie-niespodziance. Nikt nie wręczył mu też szczotki by posprzątał po skończonej zabawie. Przywitał go zapach krwi, nieczystości i śmierci. Na pokładzie leżeli martwi ludzie, którym nie-merlingi przeszukiwały kieszeni i zrywały ozdoby. Jeden z nich właśnie odgryzał palec jednego marynarza, ponieważ nie był w stanie ściągnąć srebrnego pierścienia z jego palca. Z drugiej strony pokładu kilkunastu lekko zakrwawionych ludzi było właśnie krępowanych liną, a dwóch innych robiło za worki treningowe nie-merlingów, którzy bawili się przednio okładając ich pięściami oraz pałkami. Na uboczu skrępowanych ludzi znajdowały się również dwie kobiety - jedna dość młoda, pewnie w wieku jego sióstr, druga zaś starsza, podobna pewnie wiekiem jego matce. Nieopodal nich znajdował się nie-merling zwany Żabą, który spoglądał na nie spojrzeniem równie pożądliwym co to, które można było zaobserwować u lorda Sebastiona, a może nawet bardziej.
Do samego Finroda podszedł w tym czasie jeszcze jeden nie-merling, który trzymał w dłoniach kawałek liny. Najwyraźniej znowu chcieli go spętać...

Tak, w końcu młody Finrod przejrzał na oczy. Nie było biesiady-niespodzianki, nie było gorzałki, nie było Ibbeńczyków. Była tylko zgraja chciwych i brutalnych nie-merlingów, krew, głód i niepewność co do swojego losu. Dwa nie-merlingi stojące przy nim zaśmiały się, kiedy młodzieniec padł na kolana, po czym skrępowały mu ponownie ręce.
- Hahahah! - usłyszał nieopodal śmiech przywódcy bandy. - Temu właśnie jesteś taki zabawny, ha... - rzucił w stronę Arryna. - Brogg, Pogg, ser Srylion i jeszcześ jakiś Fiodor Arryn. Jak to tam w tym burdel było? Lady Fałszywa Melbody? To był też dobry pokaz...
Wódz nie-merlingów roześmiał się w głos, po czym skinął na swoich siepaczy. Silne ramiona piratów złapały księcia i pociągnęły w stronę zejścia pod pokład. Mógł zobaczyć, że inni z jego "towarzysze podróży" zaganiają w tamtym kierunku również pozostałych skrępowanych ludzi. Starsza z kobiet również szła pod pokład, chociaż darła się wniebogłosy. Podobnie wrzeszczała ta młodsza, którą nie-merlingi ciągnęły w inną stronę. Może potrzebowały kogoś do kuchni? Chociaż z drugiej strony Żaba wciąż patrzył na młódkę tym lubieżnym wzrokiem, nawet się oblizał.
Wkrótce, o ile nie stawiał oporu, Finrod znalazł się pod pokładem. Zamknięty w ładowni wraz z innymi skrępowanymi ludźmi. W bezpośrednim pobliżu nie było żadnych nie-merlingów, acz te krzątały się po górnym pokładzie i niewątpliwie jakieś pilnowały więźniów. W ciszy, jeżeli ta zapadała akurat na chwilę i młody Arryn postanawiał się w nią wsłuchać, mógłby przysiąc, że słyszy z góry krzyki tej młodej dziewczyny... Przynajmniej przez kilka pierwszych minut...

Kiedy Finrod zwrócił uwagę na swoich towarzyszy w niedoli, paru z nich zadało sobie trud by na niego spojrzeć. Pozostali nawet nie drgnęli, przytłoczeni nieszczęściem jakie spotkało ich tej nocy oraz wizją mrocznej przyszłości. Szczęśliwie jednak młody Arryn nie spotkał się z samym milczeniem...
- Emm... Tak, nie wiem co to niby zmienia, ale tak - odpowiedział starszy mężczyzna z krótką, posiwiałą brodą. Jego wspólny, podobnie jak ten przywódcy nie-merlingów, naznaczony był mocnym akcentem. Ubrany był trochę lepiej niż pozostali, więc może był tu kimś ważnym. - Ciebie, chłopcze, też złapali na jakimś okręcie podobnym naszemu?
Poza starszym mężczyzną kilku innych więźniów kiwnęło głowami na pytanie Finroda, albo zaczęło wsłuchiwać się teraz w rozpoczętą rozmowę. Wychodziło więc na to, że przynajmniej paru dzielnych marynarzy znało wspólny, albo kojarzyło chociaż niektóre słowa. Czy bardzo to Arrynowi pomoże? Raczej nie, skoro nie-merlingi już raz ich pobiły i zajęły ich statek. O tyle dobrze, że będzie miał w końcu z kim porozmawiać, inaczej by pewnie zwariował spędzając kolejne dni, a może i tygodnie, milcząc.

Starszy mężczyzna pokiwał powoli głową, odrobinę zbity z pantałyku opowieścią młodzieńca. Początek historii wydawał się całkiem normalny, ot chłopak został uprowadzony już wcześniej, a piraci nie znali wspólnej mowy Westeros. Później jednak robiło się dziwniej... Ibbeńczycy, jakieś imiona, tajemniczy "Pan Naczelnik", zemsta, sikanie i porwanie przez nie wywołane. Może niewola źle wpłynęła na głowę młodzieńca? Może też od zawsze był, najzwyczajniej w świecie, "prosty"? Tak czy inaczej, teraz byli towarzyszami w niedoli, więc starszy jegomość pozostał wobec niego uprzejmy.
- Jestem Tycho Haerdonnay, kupiec z Myr - przedstawił się mężczyzna. - Nie wiem gdzie teraz zabiorą nas te czorty, ale zanim zaatakowali mój okręt zmierzaliśmy do Volantis sprzedać beczułki pełne przedniego wina - powiedział. - Mogą zabrać nas do Lys lub Tyrosh, aby sprzedać nas na targu niewolników, albo kontynuować rejs do Volantis, tak jak my to czyniliśmy - kupiec podzielił się swoimi przypuszczeniami co do kierunku, w jakim zmierzać mogli piraci. - Gorzej będzie jeżeli zabiorą nas do Zatoki Niewolniczej, albo, bogowie brońcie, do Gogossos.