Przystań Zamkowa

Uderzcie w bębny, zadmijcie w rogi oto Sigmar nadchodzi w blasku pożogi! Tak zapewne myślał sobie właśnie Saltcliffe powoli zbliżając się do wybrzeży Zielonej Tarczy by złupić je doszczętnie, wymordować jej obrońców, zgwałcić kobiety, zniewolić dzieci i tak dalej, i tak dalej. Nie wiedział on jednak dwóch ważnych rzeczy - po pierwsze, to nie lord Hewett mimo swojej siły był najgroźniejszym na co mógł na Tarczach trafić, a po drugie lordowie archipelagu z rozkazu swego króla, a za sprawą pewnego zręcznego kłamstwa, gotowi byli już od tygodni na ewentualny atak. Kruki jakie wysłał Grimm po uderzeniu na jego przystań jedynie rozbudziły czujność jaką już przejawiali.
Kiedy flota zbliżała się do przystani nad wodą poniósł się dźwięk bicia w dzwony, a Sigmar z daleka widział jak małe niczym mróweczki sylwetki ludzi biegają po nabrzeżu. Wieśniacy uciekali... Ha! Chwilę później okazało się jednak, że byli to nie tylko uciekający chłopi, ale również żołnierze. Pięć galer Chesterów ruszyło wiosłami, wypływając prosto na spotkanie zbliżającej się floty. Czas mieli jeszcze zawrócić, chociaż ciężko będzie pewnie wymanewrować wroga tak by skutecznie powstrzymać siły płynące na plaże z drugiej strony.

Sigmar niestety nie docenił ducha i doświadczenia mężów z Wysp Tarczowych, a przede wszystkim ich celności. Dwie galery piratów zostały strzaskane błyskawicznie, odpłacając się jedynie znacznym uszkodzeniem jednej z jednostek obrońców. Cóż... Wydawałoby się, że i to dobre, skoro teraz nieprzyjacielski okręt pozbawiony został możliwości prowadzenia ostrzału oraz skutecznej ucieczki. Problem jednak w tym, że pozostały jeszcze cztery inne. Ludzie z Tarcz byli obrońcami Manderu, stojąc na jego straży przeciwko Żelaznym Ludziom i wiedzieli jak radzić sobie z drakkarami, ponadto lord Chester nie należał do głupich. Statki obrońców skierowały swój ciężki sprzęt w stronę lekki okrętów, starając się jednocześnie oddalić od nich i powoli wykręcać. Uciec nie mogli, przygotować się do taranowania nie zdążyli, ale moment abordażu opóźnili i to pozwoliło im posłać na dno większość drakkarów.
Jeden drakkar jednak, mężnie i z determinacją, parł naprzód, nietknięty, i dotarł do burty jednej z galer. Rozpoczął się abordaż. Kogi tymczasem wciąż narażone były na gniew pozostałych trzech galer, od których wcale szybsze nie były. Zwłaszcza kiedy trzeba było manewrować wykręcając by opłynąć wroga, a wiatr wiejący w żagle kierunku na życzenie nie zmieniał, wioseł zaś do pracy brakowało. Dwie kogi zaczęły z trzaskiem pękać i powoli kierować się ku komnatom Utopionego Boga. W tym czasie wojownicy z drakkara zdobyli przyczółek na pokładzie jednej z galer. Trzecia koga podzieliła los pozostałych. Wojownicy z drakkara zdobyli galerę. Sigmar, na tonącym okręcie, oberwał paroma drzazgami z roztrzaskanego pokładu i znalazł się w niekorzystnym miejscu powalony przez impakt upadającego nieopodal pocisku, ale zdołał stanąć sprawnie na nogi i znaleźć coś co pozwoliło mu łatwo utrzymać się na wodzie.
W tym momencie machiny zdobycznej galery zostały zwrócone przeciwko obrońcom i jedna z jednostek pozostających w ich rękach doznała poważnych uszkodzeń. Pozostałe dwie odpowiedziały i unieszkodliwiły przejęty statek, ale nie posłały go na dno. Wyglądało na to, że załogi dwóch wciąż w pełni sprawnych galer po prostu dokonają abordażu by odbić przejęty okręt. Uszkodzona galera zaś powoli płynęła do brzegu. Najwyraźniej dryfujących wrogów obrońcy, jak na razie, mieli zamiar pozostawić na łasce morza...

Sytuacja na Zielonej Tarczy stawała się coraz bardziej... Abstrakcyjna. Uszkodzona galera dotarła do brzegu i jej załoga zeszła na ląd. W tym samym czasie bardzo wolno zaczęła zmierzać tam druga z uszkodzonych jednostek Chesterów, która była w gorszym stanie, zaś załogi dwóch sprawnych statków przeprowadziły abordaż na jednostkę zdobytą przez piratów. Po ciężkiej walce okręt uległ. Niestety obrońcy Zielonej Tarczy nie mogli cieszyć się swoim zwycięstwem długo. W przystani zabił dzwon bijąc na alarm mimo odparcia nieprzyjacielskiej floty. Dlaczego? Otóż ludzie Sigmara wysłani na plaże kawałek od zamku przebili się przez posłanych przeciwko nim obrońców i parli na przystań oraz zamek. Załoga galery, która dobiła do brzegu szybko czmychnęła za mury siedziby Chesterów, zaś cztery pozostałe jednostki - z których dwie były uszkodzone - zostały odcięte od twierdzy na morzu. Piraci z zatopionych okrętów tymczasem powoli płynęli w stronę brzegu, gdzie mieli nadzieję uratować życie... Sam Sigmar ze swym haremem obłąkanych kobiet również zmierzał do brzegów Zielonej Tarczy i czynił zadowalające postępy. Nie było wątpliwości, że po dotarciu do celu będzie padnięty, ale do plaży dotrze.

Plądrować przystań ludzie Sigmara mogli z łatwością, ponieważ pozostała ona niebroniona. Mieszkańców jednak ciężko było wziąć w niewolę, ponieważ niewielka liczba ludności zamieszkująca w niej uciekła do zamku, gdzie schroniła się pod opieką lorda Chestera. Tak samo i z najbliższej okolicy ludność uciekała do dalszych części wyspy widząc co się dzieje, albo kryła się po lasach. Łapanka mogła zająć więcej czasu i wymagała rozproszenia się, a nie do końca piraci wiedzieli czy to teraz robić, a przynajmniej jak bardzo. Zwłaszcza, że lord Chester odmówił spotkania z Sigmarem. Okręty wroga na morzu tymczasem zgrupowały się razem i najpewniej rozważały co mogą uczynić przy okazji zajęcia się swoimi rannymi. Do możliwego ataku przygotowano liny z hakami, ale była to bardzo niebezpieczna droga w górę murów. Zwłaszcza kiedy obrońca doskonale wiedział o tym, że może spodziewać się natarcia. W tym czasie do plaż docierało również wielu innych ludzi Sigmara, którzy podobnie jak on sam byli wycieńczeni i mogli nie nadawać się obecnie zbytnio do walki.

04/09/10PZ - noc

Ludzie Sigmara podpalali co mogli, napychali sakwy czym mogli i ładowali na okręty co mogli. Przeliczy się później, teraz nie było czasu. Zwłaszcza, że nie byli to ludzie zbyt dobrzy w liczeniu. Z zamku na razie wypad nie nadchodził, a galery chociaż zwarły szyk i podpłynęły ciut bliżej, to nie atakowały. Piraci pozbierali się do kupy na ile byli w stanie i dali w długą. Następnego dnia po świcie, trochę przed południem, powinni dopłynąć do wybrzeży kontynentu. Zapewne poszłoby im to szybciej, ale uszkodzona galera spowalniała podróż, tak samo niewielkie jednostki rybackie. Szczęśliwie dla Sigmara pogoda im dopisywała i nie potracili kolejnych ludzi podczas drogi na skutek gniewu żywiołów, które łatwo posłałyby na dno galerę lub łódeczki, gdyby tylko je naszła ochota.