Zgliszcza osady Stary Dąb

Zgodnie ze wskazówkami staruszka, Leonard i Lambert wraz ze swoimi towarzyszami ruszyli piaszczystą drogą na wschód od Gulltown. Wszystko było tak, jak mężczyzna przekazał. Po około godzinie spokojnego galopu dojrzeć mogli wspomniane dwa wzgórza, które rzeczywiście z tej perspektywy przypominały kobiece piersi, Następnie nie minęły dwa kwadranse, gdy dojechali do rozwidlenia. "Trakt" rozchodził się na boki, zaś dalej prosto prowadziła od dawna nieuczęszczana droga, potwornie zarośnięta roślinnością. W miarę posuwania się nią do przodu, powoli zagłębiali się w delikatną mgłę wiszącą około metra nad ziemią.
Po kolejnych kilkudziesięciu minutach jazdy, kilku niemal niewidocznych zakrętach ich oczom ukazały się pierwsze budynki wioski. Domy były w gorzej, niż opłakanym stanie. Niektóre z dachów zawaliły się, gdzie indziej ściany runęły ziejąc ciemnymi otworami wnętrz. Cegły i zaprawy kruszyły się, belki w wielu domostwach przegniły i spróchniały. Stary Dąb rzeczywiście od dekad nie miał żadnych gości... Czy aby na pewno..?
Nagle, gdzieś na skraju wzroku pojawiło się coś na kształt małej ognistej kulki sypiącej dookoła iskierkami. Kiedy jednak obrócili głowy w tamtą stronę, to coś znikło, jakby było tylko złudzeniem. Nim ruszyli w głąb osady, kamienny, nagi szczyt jednego z budynków stanął na moment w błękitnym ogniu, zaś gdzieś w głębi Starego Dębu, tuż za granicą widoczności we mgle przemknął cień. Przybyszy przeszyły ciarki, kiedy zimne, wilgotne macki mgły liznęły ich karki i wpełzły pod pancerze, oraz ubrania.
Wjeżdżając w głąb wioski mogli dostrzec kolejne rozpadające się budynki i coś jeszcze. Na środku sporego placu, tuż przed wyschniętym, obumarłym dębem stało kilka stołów otoczonych drewnianymi krzesłami i kozłami... Choć raczej wypada powiedzieć tu, resztki i zgliszcza tego, co kiedyś zapewne było stołami, krzesłami i kozłami. Potłuczona i połamana zastawa zdążyła już na tyle porosnąć mchem, iż z trudem można było rozpoznać czym była niegdyś. Tu rozbity na pół półmisek, tam roztrzaskany dzban, gdzie indziej resztki beczki, czyli zmurszałe deski i pogięta, zardzewiała obręcz. Największą uwagę zwracał jednak wiszący na linie tuż nad stołami trup, którą przywiązano do najgrubszej gałęzi drzewa. Na oko ciało mogło tu wisieć dobre lata, któż wie, może to rzeczywiście sam Jarucha..?
I znowu, gdzieś na granicy pola widzenia pojawił się jakiś błysk, jakby pojedynczy płomyk, który niemal natychmiast znikł...

Wojownik

Tak jak Leo mógł się spodziewać, nie nadeszła żadna odpowiedź. Podjechanie do miejsca, gdzie wydawało mu się, że widział błysk także nie miało większego sensu. Chyba, że miał zamiar wspinać się na trzymetrową, ledwo stojącą ścianę. Dwóch zbrojnych dla pewności jeszcze objechało dookoła wioskę, lecz nikogo nie zastali. Tedy przystąpiono do powierzonych czynności. Redfort wraz z Geroldem zajęli się zdjęciem wisielca z drzewa, zaś dwaj żołnierze poczęli wykopywać grób. Victor stał na straży i bacznie obserwował okolicę.
Kiedy już tę robotę wykonano, kolejnym krokiem miało być przeszukanie Starego Dębu. Konie uwiązano na samym środku placu, tak by potencjalny złodziej miał trudność z kradzieżą wierzchowców niezauważenie. Grupa podzieliła się i zaczęto systematycznie sprawdzać kolejne budynki, o ile w ogóle było w nich co sprawdzać.
Większość budynków była w tragicznym stanie, toteż do niektórych po prostu nie dało się wejść. Co ciekawe, pośród zgliszczy przybyli znaleźli jeszcze łącznie sześć trupów dawnych mieszkańców zamordowanych przez bandytów. Najwyraźniej nikt nie robił sobie problemu z pochowania ich. Prócz tego znaleziono także dwie skrytki, w których było łącznie trzy srebrne monety i siedem miedziaków. Nic poza tym.
Leo jednak nie odpuszczał i w krótkim czasie wykazał się niebywałymi umiejętnościami tropienia. Kilkanaście kroków za osadą odnalazł wąską, wydeptaną ścieżkę prowadzącą w las. Po kilkudziesięciu kolejnych krokach i przedzieraniu się przez bujną roślinności, oczom przybyszów ukazała się naturalnie wydrążona we wzgórzu jaskinia. Ścieżka rzecz jasna prowadziła do wnętrza ciemnej jamy. Polecenia padły niemal natychmiast. Rozpalono trzy pochodnie i grupa ubezpieczając się, ruszyła do środka, zaś na zewnątrz z wierzchowcami został jeden ze zbrojnych uzbrojony w róg do grania. Miałby zadąć w róg, jeżeli będzie miał kłopoty.
Podłoże łagodnie schodziło w dół i lekko zakręcało w lewo, toteż dopiero po kilku chwilach i zbliżeniu się do załomu, dostrzegli wewnątrz poświatę, definitywnie musiało to być ognisko, może nawet dwa. Mimo chrzęszczenia pancerzami, wchodzący próbowali zachować ciszę. Pierwszy zza załomu wyjrzał Redfort i prawdę powiedziawszy nie tego ujrzeć się spodziewał. Mimowolnie zaskoczony ruszył dalej, zaś jego ludzie za nim. A co ujrzał..?
Za załomem jaskinia poszerzała się i rosła ku górze. We wnętrzu stały na wpół zbutwiałe, rozpadające się skrzynie, klecone dosłownie ze wszystkiego co się nadaje sienniki i posłania. Po środku paliły się dwa ogniska, przy których siedziało prawie dwa tuziny ludzi, szybko licząc, którzy na widok wchodzących obcych zdawali się być wystraszeni i zdezorientowani. Około piętnaścioro dorosłych i reszta dzieci. Można było stwierdzić trzy rzeczy po dokładniejszym się im przyjrzeniu. Wszyscy z pewnością byli w przeróżnym wieku, choć dorośli zazwyczaj jednak w podeszłym.
Po drugie, byli mocno wychudzeni, jak gdyby od dawna spożywali bardzo znikome i jedynie trzymające przy życiu posiłki.
W końcu po trzecie, wszyscy co do jednego, czy jednej nie byli normalnymi ludźmi. Normalnymi w ten sposób, iż poznać było można wśród nich kaleków, czy ludzi dotkniętych przez los. Jedna kończyna krótsza od drugiej, czasami brak którejś, zniekształcona nieco czaszka, dziwne tiki, mamrotanie, czy wręcz całe zachowania. Przybysze pochłonięci rejestrowaniem zobaczonego obrazu, usłyszeli za plecami rumor i natychmiast odwrócili się, wywołując wśród "mieszkańców" pojedyncze okrzyki przerażenia. Chwilę później w krąg światła pochodni wkroczył siwowłosy mężczyzna z wyblakłą opaską na lewym oku, która kiedyś musiała być czarna. Nad nią i pod nią, przecinając czoło i policzek, biegła bardzo stara blizna. Miał na sobie stare, brudne i podarte odzienie septona. Pod klerykalną szatą dostrzec można było przetarty, miejscami dziurawy gambeson, zaś w ręku starzec dzierżył pordzewiały, stępiony miecz. W drugiej dłoni przybysze mogli dostrzec mały płomyk ognia, który natychmiast zgasł. Mężczyzna dostrzegłszy rycerza i jego towarzyszy, opuścił broń i zatrzymał się.
- Zachowajmy spokój i nie przelewajmy krwi bez potrzeby. - mimo podeszłego wieku, głos mężczyzny był mocny, niczym uderzenie młota kowalskiego i miał w sobie pewną charyzmatyczną, nie znoszącą sprzeciwu nutę. - Porozmawiajmy.

Wojownik

- To herszt o którym mówił Brodawka, Leo. - odezwał się Victor, zaś po jego słowach zapadła kompletna cisza, którą po dłuższej chwili przerwało ciężkie sapnięcie starca.
- Tak, to ja. Nazywam się Kyle i pięćdziesiąt osiem wiosen temu wraz z kamratami rzeczywiście napadłem na tę wioskę. - przyznał rozbrajająco szczerze. Wyglądał na pogodzonego z losem, gdyby tu i teraz przyszło mu umrzeć.
- Zapewne wynajął Was Mości Rycerze niejaki Sven ze Strumieniska, który to sześć dekad temu był ledwie wyrostkiem, kiedy wyrżnęliśmy wszystkich weselników... poza nim. Myślę sobie, że w ten właśnie sposób Ojciec dosięga mnie w końcu swoją ręką sprawiedliwości... Ale do rzeczy.  - odchrząknął. - Wszystko co Sven opowiedział o tamtej nocy jest prawdą. Wpadliśmy do wioski, kiedy bawili się w najlepsze i nie pozwoliliśmy nikomu uciec. Byliśmy aroganccy, młodzi i głupi. Kiedy ten młody chłopak położył dwóch moich ludzi, mając tylko nóż i stołek, wściekłem się. Wszyscy po kolei zabawiliśmy się z jego młodą żoną, a potem zabiłem ich po kolei. Ech, byliśmy zbyt pewni siebie, uważaliśmy że nikt nie może nam zagrozić. Ze trzy dni później wytropiła nas i dopadła drużyna Graftona. Byłem wtedy przerażony, cholernie bałem się o swoje życie. Zwołać kilku chłopa i obiecać im łatwe i szybkie bogactwo nie było trudno, nie byłem jednak dowódcą. Łatwiej mordowało się chłopów i dziewki we wsiach, niż stawało w polu przeciw zawodowym zbrojnym. Gdy tylko nadarzyła się okazja, zwiałem ile sił w nogach. Ranny, z bełtem w boku, padłem do jakiegoś wykrotu i leżałem w nim trzy dni, umierając. I wtedy Ją ujrzałem, najprawdziwszą Matkę! Przyklęknęła, pochyliła się nade mną, położyła rękę na ropiejącym, gnijącym już boku, gdzie wciąż tkwił mi bełt. Uwierzcie mi, znam się na tym - umierałem, w rany wdało się zakażenie i wszystkie ropiały. Nie miałem prawa przeżyć. I wtedy, tak po prostu Ona kazała mi przestać odbierać życie, a zacząć mu służyć.
Posłuchałem.
Z jakimś nieludzkim wysiłkiem podniosłem się. Wtedy Matka znikła, a w jej miejsce pojawiła się Starucha ze swoją lampą i bez słowa ruszyła przez leśne ostępy. Wiedziałem, że muszę podążyć za nią. Nie wiem jak długo tak szedłem. Minuty..? Godziny..? Nie wiem. W końcu, gdy czułem, że życie właśnie ze mnie wypływa przez rany, które na nowo się pootwierały, ujrzałem w oddali niewielki kamienny sept. To był znak. - staruszek umilkł na moment, najwyraźniej kontemplując przeszłość, by wkrótce dalej podjąć opowieść.
- Mieszkający tam septon zajął się mną. Wiele tygodni dochodziłem do siebie, potem wiele miesięcy przygotowywałem się do wstąpienia między kapłanów. Kiedy to nastąpiło, pozostałem w sepcie, choć trudno było mi usiedzieć w miejscu, by pomagać Marcasowi, gdyż był już stary i powoli niedomagał. Dwa lata później zmarł na zapalenie pod koniec ciężkiej zimy. Wtedy poprosiłem przełożonych w Gulltown, by przysłali kogoś, by zajął się septem, a sam wkrótce wyruszyłem w drogę. Następne dekady spędziłem na szlaku, przemierzając niemal cały półwysep, opiekując się ludźmi, niejednokrotnie przelewając krew banitów i bandytów w obronie potrzebujących. Wtedy też odkryłem mroczną tajemnicę tych trzech, sąsiadujących ze sobą osad. Zacząłem znajdować wszędzie wokół porzucone sieroty, wypędzonych z wiosek kaleków i ludzi dotkniętych przez los, którymi nikt nie chciał się opiekować, ni karmić. - ostatnie słowa niemal ociekały wrogością.
- Pewnego dnia znalazłem tą jaskinię i tutaj postanowiłem stworzyć dom tym ludziom. I owszem, prawdą jest, że kradnę z obu wiosek jedzenie, by wykarmić tych tutaj. A legenda o duchu..? Nie było trudno jej stworzyć. Zaciągnąłem tu ciało jednego z zabitych przeze mnie bandytów i powiesiłem go. A to potrafiłem od dziecka. - jak na zawołanie, w wolnej dłoni mężczyzny pojawił się niewielki płomień. - Legenda o duchu pozwalała nam tutaj żyć w spokoju. Co teraz zrobicie z tym, Mości Rycerze..? - zapytał, parodiując gest ukłonu.
Nim jednak ktoś zdołał wykrztusić z siebie jakieś słowo, na zewnątrz rozległ się głos rogu. Po chwili konsternacji, Leo i jego ludzie natychmiast rzucili się ku wyjściu. Kyle pozostał wraz ze swoimi podopiecznymi, wśród których dało się słyszeć głosy przerażenia, dezorientacji i histerii.
W drodze na górze, Leo kontem oka zobaczył wgłębienie w ścianie korytarza, które zakrywał teraz nieco odsunięty, idealnie imitujący skałę materiał. To tutaj musiał znajdować się były herszt, kiedy wchodzili do jaskini. Kiedy w końcu wybiegli na zewnątrz, ich oczom ukazała się sporych rozmiarów grupa prostaczków, głównie mężczyzn. Na oko jakiś tuzin ludzi uzbrojonych w noże, widły, siekiery i drewniane tyczki.
- To was wyjął Brodawka, byście pozbyli się ducha..? - zapytał najpostawniejszy z mężczyzn, który dzierżył w rękach topór do ścinania drzew. - Mamy dość paniczyków, którzy wyśmiewali naszych problemów, przyśliśmy sami ubić ducha! - wśród tłuszczy podniosły się pomruki aprobaty. - Coście Mości znaleźli w grocie..? Tam się ukrywa nasz duch..? Wyłaź pomiocie!!! - mały tłum wyglądał na zdecydowany rozprawić się z "duchem" czymkolwiek on był. Leonardowi i jego kompanom pozostało mądrze dobrać słowa, gdyż argument siły wydawał się tutaj nie mieć żadnego przebicia...

Wojownik

Chłopi na moment zatrzymali się, nie bardzo wiedząc co zrobić. Drwal jako pierwszy otrząsnął się z konsternacji i postąpił krok do przodu. Splunął.
- Jebać Graftonów. - wysyczał. - Nie chcieli nam do tej pory pomóc, czemu mieliby to zrobić teraz..? Zejdźcie nam z drogi panie, skoro nie chcecie pomóc. Ci starcy to pewnie nie kto inny, jak dawni zbóje, którzy uszli zbrojnym i schowali się w tej o jaskini. - wyraźnie słowa Leonarda nijak nie podziałały na rozwścieczony tłumek. Albo byli tak zaślepieni chęcią zemsty, albo Redfort po prostu był słaby w przekonywaniu do swych racji. Tak, czy inaczej szykowało się na walkę.
Sam wylot jaskini był na tyle szeroki, by móc pomieścić trzech ludzi obok siebie. W pierwszym szeregu stanął więc Leonard wraz ze swoimi Tarczami, zaś z tyłu wspierać ich mieli dwaj zbrojni. Tłumek pod przywództwem drwala ruszył do ataku. Po chwili okazało się, iż na jednego "obrońcę" jaskini przypada dwóch napastników. I tak drwal wraz z postawnym chłopem dzierżącym rzeźnicki tasak zaatakowali osłaniającego prawą flankę Gerolda. Stojącemu na lewej flance Victorowi przypadło dwóch jegomości dzierżących odpowiednio widły i długi kij.
Stojącego w środku Leonarda zaatakowała rudowłosa kobiecina w średnim wieku z widłami i podobny do niej młodzik także uzbrojony w widły. Wywiązała się kilkuminutowa walka, w której krew lała się po równo, po obu stronach. Młody Redfort nieopatrznie zlekceważył niebezpieczeństwo, jakie może nieść za sobą kobieta z widłami, w konsekwencji czego ta zaatakowała jako pierwsza. Uderzyła celnie, wbijając kolce między płyty pancerza. Rycerz natychmiast poczuł ból w lewym boku, gdzie broń przebiła skórę.
Po kilku minutach połowa atakujących padła zaszlachtowana przez mężnych rycerzy doliny, zaś reszta z drwalem na czele postanowiła dokonać odwrotu i popędziła ile sił w nogach w stronę lasu. Do Leonarda pozostawała decyzja, czy ich ścigać, czy odpuścić. Sam panicz miał na sobie jedną, dość lekką ranę. Niestety jego dwaj towarzysze mieli się gorzej. Obaj wyglądali źle, broczyli krwią z wielu nacięć i nakłuć, pomimo noszonych ciężkich, płytowych pancerzy. Całkowicie nieruszeni pozostawali obaj zbrojni, którzy stali za plecami pierwszego szeregu w czasie walki.
- Wejdźcie do środka, opatrzę was. - usłyszeli za swoimi plecami głos Kyle'a, który wyłonił się z ciemności...

Wojownik

Zgodnie z wolą Leonarda większość napastników udało się ostatecznie pozbawić przytomności, acz wciąż trzeba było opatrzyć ich rany, by pozostali przy życiu. Większość, lecz nie wszystkich... Gerold bowiem tak się wściekł na tutejszego rzeźnika, iż zapędził się w odpłacaniu mu, konsekwencją czego była rychła śmierć mężczyzny po właściwie otwarciu mu klatki piersiowej dzierżonym brzeszczotem.
Rozkazy padły i chwilę później, nie wiadomo skąd u boku Kyle'a pojawiły się cztery sieroty. Lekko ułomne dzieciaki pomogły rannym rycerzom wejść do jaskini. Tymczasem sam Redfort wraz z pozostałymi dwoma zbrojnymi zręcznie wsiedli na konie i pocwałowali za uciekającymi. Były pan Redfort za cel wziął sobie samoistnego przywódcę bandy, będącego najwyraźniej tutejszym drwalem. Za najlepsze, by go powalić uznał zwyczajne uderzenie płazem miecza w tył głowy, by jak najszybciej stracił przytomność. Plan może i dobry, jednak Leo nie docenił swojej siły... No i pędu konia.
W momencie, kiedy stal pocałowała potylicę mężczyzny, czaszka pękła ze słyszalnym trzaskiem i widowiskowym rozpryskiem krwi dookoła. Ci z uciekających, którzy to dostrzegli, jakby dostali dodatkowej motywacji do ucieczki. Znając okoliczne lasy, szybko umknęli w stronę gęstszego lasu, gdzie już nie tak łatwo jechać konno. A z całą pewnością prowadzić pościg za pieszym. Ostatecznie złapano czwórkę z ponad tuzina uciekających...

Wojownik

Kyle pomógł żołdakom Redforda ściągnąć nieprzytomnych, byłych napastników do jaskini, gdzie zawczasu - nim się obudzą - zostali związani. Dwoje z mieszkańców przystąpiło natychmiast do ich opatrywania. Sam ex-septon postanowił osobiście opatrzyć towarzyszy Leonarda, jak i jego samego. Szycie i łatanie poszło sprawnie, choć staruszek zużył na nich sporą część swoich zapasów. Kiedy zaś rycerz wrócił do rozmowy, Kyle tylko uśmiechnął się spoglądając na swoich podopiecznych.
- Może wcześniej było za słabe światło, byś mógł się im przyjrzeć panie. Jak już mówiłem, nie mamy tutaj normalnych sierot. Wszystkie te dzieci są ułomne, często psychicznie, nierzadko też fizycznie. Większość czasu spędzają w tej jaskini, niemal tylko na spaniu, jedzeniu i wypróżnianiu i niczym więcej. Owszem, nauczyłem niektóre szyć, czy cerować, ale wątpię, by nadawały się do twojej armii mości rycerzu. - wrócił wzrok na Leonarda. - Większość z tych kalekich starców to prości ludzie, czy drobni rzemieślnicy, którzy walczyli w wojnach swoich królów, czy lordów i tak im odpłacono za wierną służbę. Znajdziesz tu bednarza bez ręki, górnika z bezcenną wiedzą bez oka i połowy stopy. Ten tutaj... - wskazał rudowłosego mężczyznę w podeszłym wieku, któremu brakło lewej ręki od łokcia, oraz małego palca prawej ręki. - Tom był jednym z lepszych konstruktorów galer w Gulltown, dopóki nie stawił się na wezwanie swego lorda. Jeśli chcesz ich zabrać panie, mam nadzieję, że będą mieli lepsze życie, niż tutaj. Hmmm... Tego..? - zapytał, kiedy w jego dłoni pojawił się mały płomień.
- Nic wielkiego, a tym bardziej pożytecznego. Do walki nadaje się, kiedy ktoś podejdzie na odległość sztyletu, a i wtedy ledwie poparzy. Niestety nie nauczyłem się nic więcej. Jeśli jednak chcesz, czemu nie..?

Wojownik

Leczenie: