Karczma Kulawy Żeglarz

No więc chciał zarządcy sprzedać galerę, tak? Dobrze, bo akurat po ostatniej wyprawie na piratów okrętów trochę brakować mogło a i zbliżający się konflikt motywował, by dokonać tego zakupu. Tym bardziej jeśli sprzedawał członek rodziny królewskiej... Choć to akurat samo w sobie było nieco dziwne. Książe handlujący statkiem. No ale... Ostatecznie zaoferował mu zarządca za statek ów kwotę nieco wyższą, niźli oczekiwana najniższa. Czy się Durwald zgodził? To zależało od niego.
Marynarze chętnie zostali na służbie, jako iż nie malowały się przed nimi inne perspektywy. Znaczy było w porcie pełno innych okrętów, ale pewna robota to pewna robota.

Wynajęcie karczmy i rozesłanie "wici" jakoby rekrutował to była prosta sprawa, lecz niestety nie udało się sprostać oczekiwaniom księcia. Wszelkie najemne ostrza, jakiegokolwiek statusu, zostały już zrekrutowane przez lokalnego władykę a przynajmniej tak doniesiono Durwaldowi.
Co zaś do poszukiwania partnerów treningowych to faktycznie miasto było pełne potencjalnych chętnych. Wystarczyło się rozejrzeć za tym, czego się chciało. Walka konna? Może piesza? Ma kopie z jakimś rycerzem czy może zbrojni by mu wystarczyli? Jeden na jednego czy może wolał walczyć w przewadze albo przeciwko przewadze?

Giermek wykonał powierzony mu obowiązek i zakupił porządnej jakości obuch. Dobrze wykonany, ciężki - taki do silnej ręki, z karbowaną lekko rękojeścią dla pewniejszego chwytu, kiedy już zacznie się słać potężne ciosy. Skrzynie też dostarczono a owa była spora i dębowa, okuta dla lepszej wytrzymałości acz nie posiadała jakoś specjalnie skomplikowanego zamka - porządna, rzemieślnicza robota bez zbędnych udziwnień. W takim kufrze można było spokojnie trzymać odzienie i jakieś duperele, o ile się je posiadało.

Rycerzy oczywiście otrzymał - czterech porządnych, domowych rycerzy z domu Darklynów. Chociaż zarządca wyraził szczery zawód co do tego, że Durwald odchodzi. Na wojnę z Dorne może przyjść wielce spóźniony, szczególnie, jeśli będzie się tłukł tam z wozem, natomiast tutaj obecność członka rodziny królewskiej byłaby zapewne krzepiąca, szczególnie, iż nie brak mu umiejętności wojownika. Oczywiście nikt nie zamierzał go zatrzymywać, ale został upominany, iż jeśli faktycznie szykuje się jakaś ofensywa od zaborcy z Dorzecza oraz jego sojusznika, to Król może zostać zmuszony, by jednak na tym froncie się skupić. No ale... Kto wie, co będzie? Najwyżej sobie Durwald pojeździ w te i w tamtą.

Co do ćwiczeń to jednak Durwald mógł się nieco pomylić. Zapowiedział, że zmierzyć się może z każdym i faktycznie to okazja była. Tylko, że zwykły żołdak to nie bardzo miał ochotę ryzykować starcia z pancernym i silnym człowiekiem, i dawać mu się okładać żelastwem. Mało zabawna sprawa, szczególnie jak nie masz na sobie zasranych płyt a przeszywanicę. Druga rzecz to to, że ci ludzie zwyczajni mieli prawo myśleć, iż nawet pomimo obietnic ewentualne uszkodzenie członka rodziny panującej może ich kosztować utratę ręki albo nawet życia. Podsumowując to: nie mieli do zyskania żadnej nagrody a ryzyko mogło w ich oczach wyglądać na całkiem spore. Nie było raczej co liczyć na tego typu walki, chyba, że poszedłby po lordach i truł im dupę o podobne "zawody" z ich ludźmi.
Co innego rycerze, szczególnie ci wywodzący się ze mniejszych bądź większych rodów. Ich ręce były już dość godne, by nabijać siniaki na książęcej rzyci. I tak zjawiło się dwóch pierwszych. Obaj powzięli buzdygany i tarcze, by ta walka równa była. Oczywiście broń musiała być ćwiczebna, nieco odciążona, aby nie skrzywdzić się nawzajem za bardzo. Pierwszy walczył tak sobie, ale dopisywało mu szczęście i kiedy już było w trafieniach trzy do trzech, to Durwald powalił go na łopatki. Cóż, jegomość miał tylko kolczugę i hełm za pancerz, nie będąc jednym z tych bardziej znacznych rycerzy. Nie było to zatem wielkie zwycięstwo. Drugi z rycerzy miał już płyty i był sprawniejszy. Trafił on Księcia cztery razy, nim ten piątym nad nim zwyciężył - walka godna, ale wciąż daleka od wspaniałości.
Pojawili się trzej rycerze - ser Erryk, ser Arryk oraz ser Jonos, wszyscy z Rosby lub okolic. Doceniwszy umiejętności królewskiego brata stwierdzili, że mogliby się bić przeciwko niemu razem. Jeden z nich miał płyty a dwaj kolczugi, więc wyzwanie było godnym. Ha, szczególnie, że wszyscy zamierzali używać obuchów i tarcz. Co na to powiedziałby Durwald? Podejmie się takiej próby, by dowieść swoich niebywałych umiejętności?

Przystał na walkę i tym rycerzy uradował. Chętni zatem w trójkę wystąpili przeciwko niemu, dając okazję Durwaldowi, by dowiódł jaki z niego pierwszorzędny wojak jest. I tak stanęli naprzeciw siebie na ubitej ziemi, i stała się walka. Wszyscy z walczących, widać jednomyślni, powzięli ćwiczebne buzdygany i tarcze, co wywindowała skalę wyzwania naprawdę wysoko.
Pierwszy natarł Jeleń, wchodząc w zwarcie z oponentem w kolczudze i srogie ciosy na niego śląc. Oponent odpowiadał z mniejszą skutecznością, jednak mimo wszystko udało mu się kilka razy trzasnąć Durwalda. Jego kompani też nie próżnowali, atakując od flanek i nie dając chwili wytchnienia. Najskuteczniejszy z niech słabo z początku prządł, nie mogąc jakość skutecznie utrafić więcej niż raz czy dwa.
Pierwszy z rycerzy padł pod ciosami buzdyganu - trafiony w hełm osunął się na ziemię i wykończony oraz lekko otumaniony, odturlał się na bok, by nie wadzić pozostałym. Szybko potem przyszła pora na kolejnego jegomościa w kolczudze, co to cios rantem tarczy wydusił z jego płuc powietrze i zgasił płomień zapału. Wtedy stanęli naprzeciw siebie  dwaj najlepsi zawodnicy pola walki. Książe był już niemiłosiernie wymęczony, ale jego oponent także w najlepszej formie nie pozostawał.
Starli się. Wymienili kilka ciosów. Jeleń zaszarżował, uderzył z całych sił, które mu pozostały. Celował w hełm, by ostatecznie zakończyć to starcie. Przeciwnik jednak zbił elegancko to uderzenie na prawo swą tarczą. Od lewej uderzył w hełm Durwalda swą bronią. Bum! Huknęło i aż się cofnął. Podniósł głowę, otworzył oczy i przez szpary hełmu dojrzał zmierzającą ku niemu nogę. Kopnięciem w napierśnik został obalony na plecy. Obserwatorzy westchnęli, zwycięzca wydał okrzyk radości. Niestety... Durwald przegrał. Zgubił go brak doświadczenia w walce z kilkoma oponentami. Ale był blisko... Naprawdę blisko.

Można było uczciwie rzecz, iż walka faktycznie była "dobra". Były tam lepsze i gorsze momenty, ale mimo wszystko nikt sobie hańby nie zgotował, nawet jeśli legł na ziemi. Wzbudziła też zainteresowanie i podziw obserwujących ją żołdaków oraz bardziej szlachetnych wojaków. Jaki wynik by nie był, większość ludzi po prostu uciszył spektakl - przyszli z winem i pogryzając, co akurat do zjedzenia się trafiło, i kibicowali głośno. Chyba nawet jakieś zakłady poszły.
- Zaiste... - Rzekł rycerz na służbie Rosbych. - Niech mnie licho, jeśli prawie nie przemogliście nas trzech, mości Książe. - Rzucił entuzjastycznie, nie kryjąc swego zmęczenia. Reszta jego kompanów dopiero zbierała dupska z ziemi. Przede wszystkim ściągali obite ćwiczebnymi buzdyganami hełmy. Nie wyglądali na równie rozochoconych, co ich "zwycięski" towarzysz. Może liczyli, że ustoją na nogach i łatwo zwyciężą? Któż wie, co kryło się w ich umysłach?...
- Zaprosiłbym was na wino do swego namiotu, ale pewnie macie bardziej ważkie sprawy, niż picie z nami. - Powiedział ten w płytach. - Oczywiście, jeśli macie jednak czas i ochotę na nasz trunek... - Poprawił się natychmiast, rozumiejąc, że pierwsze zdanie zabrzmiało, jakby wcale nie chciał wystosować zaproszenia.

Oczywiście... Dumnego wojownika porażka zawsze będzie kłuła. Nieważne, z jak silnym oponentem przegra lub jakiej przewadze ulegnie, zawsze będzie mu towarzyszył ten niesmak i pamięć o błędach, które popełnił a którym mógł przecież zapobiec. To absolutnie normalna reakcja i grunt to się z tym pogodzić, przecierpieć a następnie wyciągnąć naukę. W pierwszym i drugim dobrą pomocą mogą być napitek wespół z pieczonym mięsiwem a jeśli nawet nie, to nic nie zaszkodzi napełnić brzuch jednym i drugim.

Rycerze też wezwali swych giermków, którzy pomogli im zdjąć pancerze i zajęli się nimi, obiecując natychmiast brać się do czyszczenia a przy okazji inspekcji, czy aby tam gdzieś oczko w kolczudze nie poszło lub uderzenie buzdyganem nie uszkodziło jakieś klamry od pasów. No standard po walce.
Poszli ku zbiorowiskom namiotów, chłonąc nieprzyjemne zapachy i hałasy wojennego obozu. Prości poborowi próbowali się tutaj na pięści lub w zapasach, siłowali się na rękę lub też grali w kości. Krótko mówiąc: kupa chłopa w jednym miejscu. Naturalnie byli też tutaj tacy co ćwiczyli, zaprawiając się do walki. Większość prezentowała raczej marny poziom - przynajmniej w porównaniu do takich osób jak on. Niemniej, można było liczyć, że te ćwiczenia cokolwiek im pomogą, gdy dojdzie do próby i będzie trzeba wbić grot włóczni w ciało stojącego naprzeciw ciebie człowieka. Takiego samego człowieka jak ty.

Dotarli do namiotu, który ustawiony był w pobliżu głównego namiotu lorda Rosby'ego. Zasiedli zatem na drewnianych kałach bądź pieńkach też i poczęli popijać. Przy rozmowie okazało się, iż rycerz nosi miało Harold a jego dwaj kompani to Gregor i Joffrey. Razem ze swymi giermkami stanowili małą kompanię i choć aktualnie służyli lordowi a także pochodzili z jego ziem, to zazwyczaj wałęsali się po świecie w poszukiwaniu turniejów. Harold nie całkiem był wędrownym rycerzem, albowiem przyszedł na świat jako syn rycerza z włości - drugi syn, więc choć miał miejsce, które mógł nazywać domem to jednak nie należało ono do niego. Dwaj kompani zaś byli też tam jakimiś synami synów, których wziął pod opiekę a potem pasował za godne czyny. No i tak im się żyło na tym świecie - od dworu do dworu, od konfliktu do konfliktu a to wszystko przetykane gęsto małymi turniejami i polowaniem na zbirów.
Dobrze było po treningu wypocząć i pokrzepić się jadłem oraz napitkiem, ale wszystko co dobre, podobnie jak i złe, musi mieć swój koniec. Rycerzy wzywały ich obowiązki a Durwald chyba miał się niebawem gdzieś wybierać, prawda?