Komnaty maestera

Królowa po rozmowie z Elyasem udała się do komnat maestera w nadziei, że zastanie go tam przy pracy. Sprawa była raczej nagląca więc nie miała czasu ganiać za nim po zamku. Gdy zapukała do jego komnat, szybko okazało się, że jej modlitwy zostały wysłuchane, ponieważ mężczyzna znajdował się w środku.
- Wybornie, że Cię zastałam - powiedziała królowa, po czym weszła do środka komnaty i zamknęła za sobą drzwi. Usiadła przy stole stojącym na środku komnaty. Dobrze ją znała, odwiedzała ją bardzo często, bo była przewrażliwiona na punkcie swojego zdrowia oraz zdrowia swoich dzieci. Po krótkiej pogawędce o dobrym samopoczuciu, przeszła do rzeczy.
- Nic mi nie dolega, przyszłam w innej sprawie - zaczęła. - Chodzi o barda, który zabawiał nas swoim śpiewem przez ostatni miesiąc. Ten w ciemnych loczkach - powiedziała, pokazując palcem kółeczka w okolicy swojej głowy, aby zobrazować loczki, które miała na myśli. W Wysogrodzie gościło naprawdę wielu bardów, maester mógł nawet nie wiedzieć, którego ma na myśli. - Doszły do mnie informacje, że odwiedzał on komnaty króla podczas pobytu w zamku. Za kilka dni wyjeżdża i zapewne wiesz, co muszę poczynić - powiedziała, blefując. Maester wiedział, czego Olenna potrzebuje. - Muszę chronić nasz sekret. Do tego potrzebuję fiolki lyseńskich łez - powiedziała, kładąc nacisk na słowo nasz. Wszak maester sam był częścią ich sekretu.

Królowa uśmiechnęła się do maestera. Czuła, że wiedział, że nie chodzi jej o zwykłego grajka, ale nie powiedziała nic. Relacja królowej i maestera sięgała daleko w czasie, można powiedzieć, że znał najmroczniejsze sekrety Olenny Redwyne. Ona też znała kilka jego mrocznych sekretów. Mimo to nie czuła, żeby musiała być z nim szczera w tym momencie.
- Sprowadź więcej. Na bogów, jesteśmy rodziną królewską, stać nas na otrucie połowy kontynentu - powiedziała, przyglądając się fiolce z trucizną w świetle słońca. Zamknęła ją w dłoni i spojrzała na powrót nań. - Zrób to jak najszybciej. Wdowią krew również wezmę, na przyszłość - powiedziała, wyciągając rękę w jego stronę. Kiedy otrzymała co chciała, podziękowała maesterowi i opuściła jego komnaty.

Florence odwzajemnił ukłon wobec maestera, przy czym jeszcze lekko skinął głową. Nie poznawał tego człowieka, gdyż jak ostatnio odwiedzał Wysogród, co miało miejsce kilka lat temu, królewskim uczonym był inny mężczyzna, najwyraźniej odszedł na zasłużony spoczynek w objęcia Siedmiu. Fossoway już miał podziękować za przygotowanie materiałów, z których mieli korzystać, ale gdy tylko zobaczył ogromną stertę dokumentów i ksiąg, zrobił duże oczy.
- No tak, tego mogłem się spodziewać. - powiedział z uśmiechem, po czym oczywiście raczył podziękować za jego pracę.
- Rozumiem, sporo tego jest, ale nie jest to coś, z czym sobie nie poradzimy, prawda? - odparł, po czym zakasał rękawy i z pomocą Głodora przysiadł do stołu.
- Naturalnie, lepiej opierać się na tym, co już znamy i co nie jest obce dla ludu, naszym zadaniem jest po prostu zebrać wszystko do kupy i zrobić z tego jakąś jedną sensowną całość. - po przyniesieniu przez maestera przyborów do sporządzania notatek, Florence wziął swój przydział i rozłożył przed sobą.
- Im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy. - odpowiedział z zapałem i zabrał się do roboty. Od razu chwycił za pierwszy dokument i zaczął go dokładnie analizować, po czym sporządził pierwsze notatki na papierze. W przypadku gdy miał jakieś problemy, nie bał się pytać o zdanie swojego współpracownika, a i on sam zawsze był do jego dyspozycji.

Jakkolwiek bardzo lektura była ciężka, tak dwaj niestrudzeni mędrcy parli przed siebie, rozczytując pisma i notując ważne ich zdaniem rzeczy. Przez kilka godzin pracy, można było powiedzieć, że ich praca poszła w bardzo dobrym kierunku, choć materiałów w ogóle nie ubywało.
Niektóre z praw i zwyczajów, które dane było przeczytać Fossowayowi, ten już znał, inne kojarzył, a jeszcze kolejne były mu kompletnie nieznaną rzeczą, które się robiło prawdopodobnie w szczególnych przypadkach. Natomiast gdy przeczytał o zasadzie kciuka, dłuższą chwilę poświęcił tej sprawie. W swoich notatkach zanotował propozycję uregulowania tego prawa, to znaczy ustandaryzowania grubości kija, gdyż kciuk u każdego człowieka jest inny, jedni mają większy, drudzy mniejszy. Przykładowym rozwiązaniem mogło więc być dobranie kciuka lokalnego rycerza lub też lorda, a nawet wówczas panującego króla czy Wielkiego Septona. Casus prawa pierwszej nocy względem szlachty, można by natomiast rozwiązać symboliczną opłatą dla swego seniora, wówczas wszyscy byliby zadowoleni, rycerz, że jego małżonka nie musiała oddać się innemu i lord ze zdobytych pieniędzy, które mógłby wydać, jak tylko chciał, ot choćby... idąc na nierządnic. Sądy Wiary były jednak trudniejszą rzeczą do ogarnięcia i chyba najbardziej rozsądną sprawą, było oddać sprawy karne wymierzone wobec bogów pod jurysdykcję sędziów religijnych, nad czym trzymać powinni jednak pieczę urzędnicy królewscy lub lordowscy, wszak nie można pozwolić, żeby wymknęło się to spod kontroli monarchy i doprowadziło, chociażby króla do postawienia przed sąd.
Poza tym zostało jeszcze wiele innych spraw. Na tym, postanowił jednak Florence poprzestać, przekazał swoje notatki maesterowi, żeby ten spojrzał na jego propozycję, a gdy w końcu uznano, że koniec pracy na ten dzień, udał się z pomocą Głodora do wyznaczonych mu komnat.
Już dnia następnego, we wczesnych godzinach porannych Florence udał się ponownie do znanej mu już komnaty, gdzie miał zamiar pracować do wieczora i tak przez kilka następnych dni. Czasami robił sobie krótkie przerwy, ale raczej spędzał je w bibliotece, pracując nad planami swego nowego miasta. Kwestie dziedziczenia, kary za wykroczenia, a także za poważne przestępstwa, trzeba było to ustalić w najbliższej przyszłości. I tak jedną z osobistych propozycji Florence był zakaz tortur na więźniach. Uargumentował to tym, że tortury, choć mogą być skuteczne, często naprowadzają osobę poddaną karze, do kłamania w celu zakończenia męki. Wyjątkiem w tej sprawie, miało być oskarżenie o zdradę. Jak zwykle we wszystkim Piąty radził się pod koniec dnia z maesterem i wspólnie z nim obgadywał wiele spraw. Nie omieszkał też zapytać o sprawę ataku na Wyspy Tarczowe, o której dowiedział się dopiero w Wysogrodzie i chciał rozeznać się też w sprawie sytuacji na froncie, wszak to właśnie tam wysłał swoich poddanych. Wieczorami, po pracy, o ile miał na to siły, próbował spędzać czas z wysokimi dygnitarzami dworskimi, w celu zawarcia nowych znajomości, a nawet bliższych stosunków — rzecz jasna przyjacielskich.
Dwudziestego piątego dnia, praca najpewniej nie była jeszcze skończona (no, chyba że była) toteż Fossoway pożegnał się ze swym współpracownikiem i obiecał wrócić do pracy po organizowanym festynojarmarku, a co się z tym wiąże, również jego dnia imienia. Zaoferował jednakże, wzięcie ze sobą do Cider Hall części dokumentów, żeby móc pracować w drodze i w domu, tak, żeby nie wracać do Wysogrodu z pustymi rękoma.
Na sam koniec, Florence wraz z maesterem złożyli raport Królowej z ich dokonań i po pożegnaniu się z honorami, Fossoway udał się w drogę powrotną do domu.