Ulice

- Zaraz, gdzie... Hep! Mnie niesie... Hep! Cie? - Podniósł głowę, oglądając się na niosących go Ibbeńczyków. - Szy to la... Hep! cący dan? Jak w szajec o... Hep! O danie i lam... Hep! lamie! Jeeeej! Znacie pskę o Skrzadatym Ksiuniu? Hep! Hej, wszoła komp... Hep! Na burdy pędźcie... Hep! - zaczął niewyraźnie nucić pieśń z jednej z karczm, w której słuchał różnych baśni i legend. - Bita włoszego dżyma... Hep! I barzyńsów stu! Wygrał, cięży, król!
Finrod powoli tracił kontakt z rzeczywistością. Nie był pewien co się dzieje i tylko jak przez mgłę usłyszał niedalekie wołanie swoich sióstr. W istocie musiały być najwyżej dwie przecznice od nich.
- Wają! Wają! Sio... Hep! Siory! Finrena i Rondis! Źmy z nami, źmy! - powiedział i pozbawion przytomności opadł bezwładnie w ramionach brodatych Ibbeńczyków.

Przez chwilę Findis nie była w stanie ocenić, do kogo właściwie należą pijackie odgłosy dochodzące z niedalekiej odległości. Wkrótce dało się jednak słyszeć, a przynajmniej tak twierdziła królewna, coś jakby niewyraźny głos ich brata. Nie była w stanie rozpoznać konkretnych słów, ale to był zdecydowanie głos Finroda.
-Chyba go słyszę. Chodźcie, prędko - zarządziła, po czym pobiegła w kierunku, skąd dochodziły wspomniane odgłosy. Niestety wraz ze zbliżaniem się do źródła hałasu, słyszała też inne, bardziej obco brzmiące głosy. Na szczęście Jaskier od razu ruszył za nią. Findis miała nadzieję, iż Rowena uczyniła podobnie. Gdyby jednak młodsza siostra się opierała, zamierzała na nią oczywiście poczekać i ją dalej przekonywać.
Poszukiwania nie trwały długo. W zasadzie już po pokonaniu zaledwie dwóch przecznic oczom Findis ukazała się grupka przysadzistych i włochatych stworzeń, które niosły bezwładne ciało Finroda. O Matko na Górze, grumkiny... Pomyślała w pierwszej chwili, lecz szybko spostrzegła, iż owe stwory przypominają mimo wszystko człowieka. Bardzo dziwnego, ale jednak wciąż człowieka. Bardziej niepokoiło ją to, co oni wyprawiają z jej bratem. Spojrzawszy się porozumiewawczo na Jaskra i Rowenę, rzuciła się pędem w ich kierunku, starając się ominąć całą grupkę, aby stanąć na ich przedzie.
-Hej, wy! - wykrzyczała, zagradzając nieznajomym drogę. Na ich tle wyglądała jak brudna i poraniona sierota o niezidentyfikowanej płci. Spod czapki wystawało zaledwie kilka jasnych kosmyków, które także były przykurzone. -Co robicie z moim bratem? Co mu zrobiliście i gdzie go zabieracie? I kim wy w ogóle, na Siedmiu, jesteście? - wyrzuciła z siebie potok pytań. Dopiero teraz Findis mogła dokładniej się przyjrzeć nieznajomym. Fakt, wyglądali specyficznie, ale teraz już z całą pewnością mogła powiedzieć, iż są to mężczyźni. W dodatku mieli naprawdę piękne brody i gdyby nie to, że właśnie niesli gdzieś Finroda, to księżniczka od razu by zapytała, czy może takiego zarostu dotknąć. Teraz jednak najważniejsze było ocalenie księcia. Dziewczynka przedarła się zatem do ciała brata, by móc lepiej się mu przyjrzeć.
-Finrod, nic ci nie jest? Hej, obudź się! - dopiero teraz zaczęła czuć poważne ilości alkoholu, choć nie wiedziała już, czy to od brata czy to od całej tej dziwnej kompanii tak daje. -Spiliście mi brata? O wy cholery, żeby Nieznajomy to wszystko... Ach, kurna, Jaskier, Rowena, powiedźcie coś może! - powiedziała już z wyraźnym zrezygnowaniem w głosie. I co oni teraz zrobią? Jaskier oczywiście wolał zrzucić cały obowiązek mówienia na drugą księżniczkę. Zamierzał interweniować dopiero wtedy, gdy zrobi się niebezpiecznie.

Niestety próba podejścia do Finroda nie powiodła się ze względu na zatorowanie dziewczynkom drogi przez dziwnych nieznajomych. Findis nawet nie próbowała się przedzierać przez ten mur; raz, że była wciąż obolała, a dwa, że odór alkoholu odstraszył ją na dobre. Po prawdzie to miała ochotę wrócić do swych komnat, ale była zbyt dumna, by przyznać się, iż ta wyprawa to był jednak błąd.
Szybko okazało się, iż dziwni jegomoście posługują się wspólnym, ale słychać było, że nie są stąd. Księżniczka słuchając tłumaczeń Thrugga, nie wiedziała, co ma o tym wszystkim sądzić.
-Co? Przecież on nawet wina za wiele nie pije. Z niego taki kompan do picia, jak z koziego tyłka trąbka - rzuciła typowo doliniarskim porównaniem. Nie uwierzyłaby nikomu, a tym bardziej obcym, że Finrod tak mocno się opił, że aż stracił przytomność.
-Ale... ale jak to do Duskendale? Mieliśmy przecież płynąć razem do Dorzecza, a Duskendale nie leży w Dorzeczu... - dziewczyna podrapała się po głowie, próbując sobie przypomnieć, czy to Duskendale jest aż tak daleko od Dorzecza, jak sobie w pierwszym momencie pomyślała. Do żadnych sensownych wniosków nie doszła, ale słuchając dalszych wyjaśnień mężczyzny, miała wrażenie, że on też jest pijany. -Przecież to wszystko brzmi tak absurdalnie... Chociaż ten fragment o klątwie akurat pasuje do Finroda, on ma strasznie wybujałą wyobraźnię.
Dalej było coraz dziwniej. Przecież na samym początku Findis powiedziała, że to jest ich brat, więc to chyba było jasne, że ona i Rowena są jego siostrami, nie? Jeszcze ten bezsensowny opis ich wyglądu.
-Tak powiedział? Ciemne włosy i karłowate? - dopytywała, jakby nie mogła zrozumieć tego, co przed chwilą usłyszała. -No przecież nazwałyśmy go bratem, to kim niby dla niego jesteśmy jak nie siostrami, hm?
-Ja nie - odezwał się stojący obok Jaskier. Wyglądał na całkiem rozbawionego całą sytuacją.
-No Jaskier nie, on jest naszym bardem i towarzyszem, ale ja i Rowena właśnie jesteśmy jego siostrami. I nie jesteśmy karłowate, tylko trochę niższe od niego. I nie mamy ciemnych włosów, tylko takie, o, proszę bardzo - mówiąc o Rowenie, wskazała na nią ręką. Z kolei kiedy zaczęła mówić o swych włosach, w jednej chwili zdjęła czapkę podtrzymującą burzę jasnych blond włosów, która uwolniona wylała jej się na ramiona. Włosy sięgały jej aż za biodra i pośladki. -A klątwa żadna nie istnieje, przynajmniej ja nic o tym nie wiem. Jedyną melodią, jaka tu mieszka, jest Melody Grafton i z pewnością nie jest czarnoksiężnikiem - kiedy królewna tłumaczyła brodaczom, iż żadnych czarów nie ma, jeden z nich nagle odezwał się w jakimś dziwnym i pokracznym języku. Mniejsza z tym, Findis nie chciała ich słuchać nawet we wspólnym, bo wyrażali się jak rasowe gbury.
-I nie możecie go zabrać, bo, bo... bo on jest nasz. No właśnie. Jest naszym bratem i nam pierwszym obiecał wyprawę - powiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu i zadała podbródek, by wyglądać bardziej mądrze.

Sytuacja zrobiła się nieciekawa. Nieprzytomny Finrod nie był w stanie potwierdzić słów swych sióstr, w związku z czym brodacze nie ufali ani dziewczynkom, ani Jaskrowi. Cóż, takie ich prawo, Findis nie miała im wcale tego za złe. Sama by pewnie na ich miejscu wykazywała się podobną podejrzliwością.
Niestety nieznajomi postanowili zastosować wobec nich dość specyficzną próbę, na której samo wspomnienie księżniczkę przeszedł dreszcz. Że co? Ona nawet wina nie lubiła, a co dopiero jakiejś paskudnej, tfu, gorzałki. Co to w ogóle było? Pewnie jakiś zbrodniczy trunek, tfu. Jednakże dziwni brodacze pewnie nie chcieliby słuchać tłumaczeń i mogliby nawet nie oddać im brata, gdyby Findis teraz kategorycznie odmówiła. Biedna królewna nie wiedząc, co począć, chwyciła bukłak z alkoholem od jednego z przybyszy.
-Jaskier, jakby coś było nie tak, złapiesz mnie? - spytała przerażona.
-Oczywiście, księżniczko. W razie czego mogę też dokończyć za ciebie - zażartował bard, który w istocie bardzo chętnie wychyliłby cały bukłak za obydwie dziewczynki.
Zrezygnowana Findis wzięła głęboki wdech, przystawiła bukłak do ust i zaczęła pić. Po kilku pierwszych łykach omal się nie zakrztusiła. Napój był cierpki i palący w smaku, słowem - ohydny. Zakaszlała potężnie, ale wiedziała, że to nie koniec. Przechyliwszy ponownie bukłak, wzięła jeszcze parę łyków, ale tym razem naprawdę zakrztusiła się, wypluwając resztki tego, co miała w ustach, na ziemię. Dopiero po chwili doszła do siebie.
-Rowena, lepiej oddaj to paskudztwo Jaskrowi. Czuję się, jakbym miała zaraz zwymiotować - powiedziała, po czym oparła się o grajka. Zaczęło jej się kręcić w głowie.