Biblioteka

W przerwach między zmaganiami turniejowymi a ucztami, Findis spędzała zwykle czas ze swymi dwórkami, strażnikami lub też rodziną. Najchętniej posiedziałaby chwilę w samotności, ale to niestety nie wchodziło w grę, gdyż królewska córka nie mogła się włóczyć po obcym zamku zupełnie sama niczym jakaś chłopka. Towarzystwo panienek w podobnym jej wieku miało jednakże pewne zalety: dziewczyny były raczej ciche, a nawet jeśli nie, to wiedziały, iż Findis nie jest specjalnie rozmowną osobą.
Tego dnia księżniczka zabrała trzy swoje towarzyszki, w tym jej przyjaciółkę Elię Upcliff, do biblioteki. Nie powalała ona co prawda swym zaopatrzeniem, ale mało kto tu przebywał i przynajmniej było spokojnie. Dziewczęta, jak to dziewczęta, niespecjalnie były zainteresowanie starymi woluminami (no, może po za małą Beth Tollett, która była prawdziwym molem książkowym), więc wzięły ze sobą robótki ręczne i nad nimi pracowały. Sama Findis jednak otworzyła wielką księgę z opisami wszystkim rodów Królestwa Gór i Doliny, po czym zaczęła szukać rodu Graftonów. Nie zajęło to jej specjalnie zbyt wiele czasu, gdyż był to jeden z większych rodów. Przez chwilę przypatrywała się herbowej wieży, by następnie przenieść wzrok na jedwabną chustkę trzymaną w ręce oraz przybory do haftowania.
-Alyssa - zwróciła się do trzeciej z kompanek, przedstawicielki rodu Coldwater. -Pokaż mi to jeszcze raz, bardzo cię proszę. - Starszej od księżniczki o rok Alyssie nie trzeba było dwa razy powtarzać. Dziewczyna szybko zaczęła tłumaczyć ponownie dziewczynie zasady haftowania, póki Findis nie stwierdziła, że w miarę pojęła już przynajmniej podstawy. Następnie Arrynówna zaczęła tworzyć coś na wzór płonącej wieży Graftonów, próbując sobie poradzić ze swoim haftem. W pewnym momencie księżniczka przerwała, by lepiej przyjrzeć się swojej pracy. Nie najgorzej... stwierdziła. W tej samej chwili zaczęła się nad czymś zastanawiać. Spojrzała się na swoje piersi, a następnie odwróciła się do pozostałych dziewcząt.
-Czy uważacie, że mam za małe piersi? - to pytanie jak grom poraziło Alyssę, która bez słowa pokręciła przecząco głową, by móc wrócić do swojej pracy. Mała Beth z zaciekawieniem podniosła tylko głowę. Zatem cały ciężar odpowiedzi spoczął na Elii.
-Tak, Findis - odpowiedziała całkowicie szczerze. -Ale nie przejmuj się, na co ci duży biust? Zresztą i tak pewnie jeszcze urośnie - mówiąc to, zrobiła obojętną minę. Beth z zaciekawieniem spojrzała się na dwie rozmówczynie, policzki Alyssy spłonęły rumieńcem. Żadna z nich nie odważyłaby się powiedzieć czegoś takiego księżniczce, a z pewnością nie tak otwarcie, tylko śmiała Elia mogła sobie na to pozwolić. Samej Findis zrobiło się trochę przykro, choć nie była ani trochę wściekła na swoją przyjaciółkę. Dziewczyna miała rację. Już miała jej coś odpowiedzieć, ale usłyszała pewne hałasy dochodzące z zewnątrz.

Wraz z upływem czasu, wszystkie dziewczęta mogły słyszeć coraz wyraźniejszy tupot bosych stóp o zimną posadzkę. O nie... pomyślała Findis i momentalnie położyła głowę na książce, chyba w akcie desperacji. Podniosła ją dopiero wtedy, kiedy drzwi biblioteki nagle się otworzyły, a do środka wpadł nie kto inny, jak jej słodka siostra. Rowena jednakże na tym nie poprzestała, zamierzając chyba dalej torturować Findis i oplatając ją swymi drobnymi ramionkami niczym jakiś potwór z głębin mórz. Albo Siedmiu Piekieł... Zdezorientowana Arrynówna upuściła swą robótkę, która dzięki Kowalowi spadła na otwartą księgę, a nie na brudną podłogę. Fin stała przez chwilę sztywno w objęciach siostry, przysłuchując się lamentom Roweny. Elia, Alyssa i mała Beth wydawały się równie zmieszane, co ich pani.
-Dziewczęta, czy możecie zostawić mnie same z siostrzyczką? - był to bardziej rozkaz, aniżeli prośba. Na szczęście panienki w mig zrozumiały, o co królewnie chodzi, toteż wszystkie opuściły pomieszczenie: Beth ze smutkiem w oczach, że niedane jej będzie zobaczyć tego dramatu, Alyssa z ulgą na twarzy, a Elia z drwiącym uśmieszkiem.
Dopiero po wyjściu swych dwórek, Findis przytuliła siostrę, delikatnie gładząc jej włosy. Z niesmakiem spojrzała się na jej wygląd. Zaraz potem przyłożyła rękę do czoła Roweny, które nie wydawało się być rozpalone. Sama dziewczynka wydawała się być co prawda blada, ale z pewnością nie wyglądała na umierającą.
-Co się stało, wiewióreczko? - zapytała z czułością w głosie. Z pozoru zimna i poważna Findis w rzeczywistości miała w sobie niezliczone pokłady instynktu macierzyńskiego. -Usiądź, spokojnie, nie jesteś rozpalona, na pewno nie umierasz - tymi słowami próbowała jakoś opanować to całe zamieszanie.

Ze spokojem wysłuchała opisów swojej siostry i głęboko westchnęła. Naprawdę? Czy jej nikt nie powiedział o miesięcznym krwawieniu? Findis czasami się zastanawiała, czy je aby na pewno w ten sam sposób wychowywano. Cóż, przynajmniej tyle z tego dobrego, że dziewczęta będą mogły wrócić oglądać zmagania turniejowe, od których odciągnęła ich znudzona księżniczka. Findis nie lubiła pyłu i brudu, a już nadto nie cierpiała spoconych mężczyzn, toteż dzisiejsze występy pooglądało tylko przez krótki okres czasu, po czym dyskretnie udała się w stronę zamku. Co w tym czasie robiła Rowena? Fin teraz już wiedziała i wcale jej to nie dziwiło. Jej dzika i nieokrzesana siostra w życiu nie dałaby się zaciągnąć na takie zbiegowisko.
Kiedy młodsza z dziewczyn usiadła, Findis podeszła do niej i przyklęknęła, podając jej swoją osobistą chustę, jednak nie tą dopiero co haftowaną, do wytarcia oczu.
-Hej, słowiczku, nie ma o co płakać - powiedziała uspokajającym głosem. -Jeżeli Siedmiu miałoby się na ciebie pogniewać, to w takim razie musiałoby się pogniewać na wszystkie niewiasty. Widzisz, Roweno, stałaś się wreszcie kobietą - oświadczyła dumnie. -Ta krew to jest najnaturalniejsza rzecz na świecie. Dziewczynki w pewnym wieku zaczynają co miesiąc krwawić, co czyni je kobietami. Naprawdę nikt nie mówił ci o tym? Siostro - popatrzyła się na nią z niesmakiem -Znowu nie słuchałaś pani matki ani septy? Jak mogłaś o tym nie wiedzieć, hm? Przecież wiesz o tym, że ja krwawię co miesiąc... Chyba że mnie też nie słuchasz, na Siedmiu... - zrezygnowana Findis siadła obok swojej siostry. -Chodź, musisz się obmyć i przebrać też zapewne. Wytłumaczę ci też, jak masz sobie z tym radzić i powiadomię służące. Będziemy też musiały o tym powiedzieć pani matce, albo nawet papie... W sumie to nadajesz się już do wyjścia za mąż - zaczęła ciągnąć dalej, przybierając rolę starszej i odpowiedzialnej siostry.

Kiedy Rowena zaczęła ponownie się stawiać, Findis miała już ją upomnieć, ale po chwili doszła do wniosku, że to nie ma najmniejszego sensu. Jej siostra zupełnie na to nie reagowała, a była też już chyba za duża na takie wychowywanie. Najwyraźniej parze królewskiej niespecjalnie udały się te córki; jedna fanatyczka, druga dzikuska. Jednakże oporu z jej strony co do powiedzenia rodzicom o zaistniałej sytuacji nie mogła zignorować.
-Przecież nie zostaniesz żoną w przeciągu miesiąca, nawet nie w przeciągu roku, podejrzewam - zaczęła uspokajać tego rozwydrzonego potwora. -Zresztą... na ten temat to sobie z ojcem będziesz rozmawiać, a nie ze mną. Myślisz, że ja mam zawsze tak, jakbym chciała? Niemniej jednak rodzicom musisz powiedzieć. A jeśli ty tego nie zrobisz, to ja to zrobię - powiedziała zimno. Tutaj raczej siostrzyczka nie mogła na niej wymóc innego stanowiska. Findis nie chciała potem dostawać po głowie od pani matki tylko dlatego, że zgodziła się nic nie mówić. I tak pewnie się domyśli zresztą, więc co za różnica?
-A poza tym to masz mnie słuchać, zapomniałaś? Jestem starsza - przypomniała, gdyby ten młokos znowu raczył zapomnieć. Niby dzielił ich niespełna rok różnicy, ale Findis rozmawiając z nią, czuła jakby to było co najmniej kilka lat.
-Dobrze, pójdę z tobą i pokażę ci, jak masz się zachowywać w takich sytuacjach. Nie będę już poruszać tematu ożenku i tak dalej... przynajmniej na razie. Pewnie i tak już się źle czujesz. W sumie to... mogłybyśmy poświętować twoje wejście w dorosłość, co ty na to? - mrugnęła, próbując propozycją tą odwrócić uwagę młodej od obowiązków. A poza tym co szkodziło rozerwać się dwóm siostrom od czasu do czasu? Jeśli Rowena nie wyrażała sprzeciwu, to Findis poszła z nią do komnat gościnnych, gdzie z pomocą służącej wytłumaczyła dziewczynce, jak ma postępować w ten wyjątkowy okres w miesiącu. Następnie nakazała służbie zająć się brudną pościelą i koszulą, a sama również przebrała się w jakąś zwykłą i codzienną sukienkę, włosy natomiast uplotła w długi, złoty warkocz. Zaczęła się też zastanawiać, gdzie by obydwie mogły się udać i przyszło jej jedno miejsce do głowy, choć lordowi Gulltown niekoniecznie mogło się to spodobać...