Wielka sala

Słysząc o tajemniczej bestii, która miała założyć swe leżę na ziemiach Roxtonów, sir Gedeon Osgrey nie zastanawiał się zbyt długo. Pierścień leżał bardzo blisko Zimnej Fosy, sprawę należało więc przynajmniej zbadać. A że okazało się, że sir Rufus, zwycięzca turnieju w Horn Hill, również zamierzał zapolować na ten sam cel, obaj rycerze postanowili połączyć siły, z czego wyrosła całkiem pokaźna kompania.

Osgreyowie zdecydowali się rozdzielić, by służebne tabory ich nie spowalniały. Większość świty udała się do Zimnej Fosy, zaś dziedzic, wraz z małżonką, siostrą oraz grupką zaprzysiężonych rycerzy i ich giermków, ruszyli czym prędzej do Pierścienia.

Dotarli tam po siedmiu długich dniach, podczas których podróżowali niemal od świtu do nocy. Sir Gedeon od razu poprosił o audiencje u lorda Roxtona. W końcu był dziedzicem sąsiedniego lorda i nie chciał podejmować żadnych akcji na cudzych włościach, bez zgody ich zwierzchnika. Nie było potrzeby wynajdować sobie nowych wrogów, a wysoko urodzeni potrafią być bardzo szybcy w obrażaniu innych nienawiścią, nawet za czcze sprawy.

- Drogi lordzie Roxtonie - przemówił, gdy udzielono im audiencji. - Wraz z grupą rycerzy, w której skład wchodzi choćby twój kuzyn, Manfred, sir Rufus Reyne czy młody sir Blackwood, przybyliśmy tu lordzie, by zapolować na bestię, która wedle wieści, zaległa się na twych ziemiach. Prosimy Cię przeto o zgodę oraz ewentualną pomoc w tym polowaniu. Z pewnością pomoc tutejszego nadwornego łowczego byłaby nieoceniona, w końcu kto miałby znać te tereny lepiej, niż ich mieszkańcy czy sam lord, jeśli wasza lordowska mość również chciałaby dołączyć - przedstawił sprawę. Jeśli ktoś innych chciał coś dodać, Gedeon nie miał żadnych przeciwskazań. Miał nadzieję, że lord Roxton również dołączy do wyprawy i ich ugości na zamku, tak, by następnego dnia mogli ruszyć na polowanie w większym gronie i szybko wytropić ową bestię, czymkolwiek była. W końcu Osgrey pragnął też w końcu powrócić w miarę szybko do domu, w którym nie było go prawie miesiąc.

I takie podejście to się Gedeonowi podobało! Piękne łowy na pokaźną zwierzynę – jeszcze lepsze niż te u Cordwaynerów. Nie było czego ukrywać, że Osgreya ucieszyło nawiązanie do wydarzeń z lasów wokół Hammerhal – w końcu grupka z Zimnej Fosy wykazała się tam nie najgorzej.
- W takim razie pozwól lordzie, że udamy się na krótką chwilę by się odświeżyć przed ucztą - Gedeon skłonił się, a potem goście udali się do wyznaczonych im komnat. Nie mieli z sobą za dużo rzeczy, ot tyle, ile dało się zabrać w końskich jukach.

Jakiś czas później Gedeon Osgrey wraz z małżonką oraz młodszą siostrą przybyli na ucztę. Towarzyszyli im również sir Aramis oraz Samuel, zaprzysiężeni Gedeonowi rycerze, ich dwóch giermków, w tym Norman Flowers - czternastoletni kuzyn dziedzica Zimnej Fosy, Derek – giermek Gedeona oraz dwóch innych domowych rycerzy Osgreyów. Trzech zbrojnych, którzy towarzyszyli orszakowi, nie przyszło na ucztę, nie byli w końcu pasowanymi rycerzami.
Być może do czasu uczty zdążył też już przybyć Wielki Łowczy z Zimnej Fosy, po którego posłali kruka jeszcze z Horn Hill. Miał on przybyć z kolejną dwójką lub trójką rycerzy, w końcu niebezpiecznie było teraz podróżować samemu przez ziemie Roxtonów.
- Tak więc jaki lord ma plan na polowanie? A może Ty ser Rufusie nam doradzisz? - Osgrey zaczął rozmowę, gdy tylko wszyscy zdążyli się już nieco posilić na wieczerzy. - Według mnie dobrym pomysłem byłoby początkowe rozdzielenie się, by zlokalizować leże bestii. Lepiej jednak, by te mniejsze grupy nie podejmowały zwierzyny samemu. Musi to być cała wataha wilków, wielki niedźwiedź czy co gorszego, skoro tylu rycerzy i łowczych już straciło przezeń życie. Co o tym sądzicie? Czy lepiej od razu ruszyć dużą drużyną, każdy co jakąś odległość, jak na zwykłym polowaniu? Jakie jest wasze zdanie?

Temat polowania nie opuszczał jej myśli, odkąd tylko Gedeon pierwszy raz wspomniał o nim Shai. Nie było bowiem rzeczy, którą kobieta ceniła sobie bardziej, niż dobre, wymagające poświęcenia polowanie. Była w końcu czystej krwi Starkiem, przy której boku kroczył legendarny wilkor, a nie pierwszą, lepszą damą. Przy haftowaniu zrobiłaby sobie większą krzywdę, niż przy polowaniu z łukiem w ręce.
Nie odezwała się jednak ani słowem, dając mężczyznom szansę na wyrażenie swoich wątpliwości oraz przedstawieniu planów. Sama w głowie kierowała plan nieco lepszy, łączący poniekąd obie dostępne wersje. Nie była jednak przekonana, czy powinna je przedstawiać; nie chciała postawić swojego męża w niekorzystnej pozycji, zdawała sobie bowiem sprawę z tego, jak wrażliwi bywają mężczyźni, gdy kobieta chce ich poprawić na forum. Dziś jednak, gdy emocje związane z bestią sięgały zenitu, jakoś nie potrafiła się powstrzymać.
- Zarówno podzielenie na grupy i szarża, jak to lord Reyne nazwał, "kupą", to pomysły godne uwagi. Natomiast pozwolę sobie, mimo spodziewanej przeze mnie nieprzychylności, przedstawić swoją wersję. - obdarzyła wzrokiem kolejno każdego z mężczyzn, zatrzymując się w końcu na Roxtonie nieco dłużej - Jeśli ta bestia odebrała już tyle żyć, poruszanie się w małych grupach może być nieco nieroztropne. Dlatego proponuję, aby małe grupy ruszyły przodem, a za nimi grupy większe, czekające na odpowiedni sygnał. Gdy zwiadowcy znajdą zwierzynę, będzie można niepostrzeżenie ją otoczyć i wtedy tą "kupą" walnąć, nie narażając nikogo z grup mniejszych. - odchrząknęła, spodziewając się, na tym etapie swojej wypowiedzi, sporych sprzeciwów. Nie osiągnęła jednak jeszcze punktu kulminacyjnego, a puenta jej wypowiedzi dopiero nadciągała. - Mój wilkor, już od swoich pierwszych dni na Północy, jest szkolony na tropiciela. Z całym szacunkiem, lordzie Roxtonie, ale żaden ogar nie dorównuje mu nosem. I odwagą. Zapewniam, że ostatnie, co Kędzior zrobi, to ucieknie z przerażenia. Dlatego, mimo wyraźnej chęci pozostawienie dam na zamku, szanowni lordowie, oszczędzę wam niehonorowości i nie pozwolę narazić się na niebezpieczeństwo, wystawiając się na nie sama. Uważam, że razem z wilkorem powinnam ruszyć przodem, po śladach, szukając tropu. Jestem niewielka, a Kędzior porusza się po lesie bezszelestnie, szansa więc na to, że to coś mnie zauważy jest zabójczo nikła. A potem, jeśli uda się ją znaleźć, usunę się na bok, podczas gdy wy, "kupą", uderzycie z męską siłą na bestię. - skończyła monolog, nerwowo odchrząkając. Nie stresowała się jednak reakcją mężczyzn na swoją wypowiedź. Martwiła się po prostu, czy nie narobiła Gedeonowi problemów.