Korytarze

Trefniś postanowił przejść się po swoich przyjaciołach i popytać o nowinki z królestwa i ze świata, a choć nie wszyscy dysponowali jakąś dużą wiedzą, tak Terrence dowiedział się kilku ciekawych rzeczy. Edd nie potrafił pomóc koledze, ale Ann po ostatnim plotkowaniu z damami dworu — tak, takie rzeczy też się zdarzają — dowiedziała się zabawnej, a może i smutnej rzeczy o lordzie Waymarze Lynderlym. Ostatnio miał jakieś zatargi z bandytami, którzy porwali jego sługę, gdy udał się w las odszukać rzezimieszków, stracił kilku ludzi, a na koniec zgubił się w lesie. Z tego samego źródła wiedziała, że lord Corbray został ostatnio w trakcie podróży napadnięty przez górali, ale biedak schronił się za kamieniem i na całe szczęście nic mu się nie stało w trakcie starcia. Reszta nie posiadała żadnych ciekawych plotek, wszystko to, co Terrence już znał, lub właśnie usłyszał. Gdy jednak zapytał o sytuację poza granicami kraju, Will wydał się mu wydarty kompletnie z rzeczywistości, albo nie wiedział o pojęciu innych królestw, albo w ogóle się tym nie interesował. Drugi natomiast słyszał co nieco o ostatnich wojażach bandytów w Dorzeczu, co to palili wioski i mordowali ludzi w barbarzyński sposób, nawet dzieci brali i podobno zwierzętom na pożarcie rzucali! Dopiero Septon i właściciel Śledzia mieli informacje, od duchownego można było się dowiedzieć o niedawnym porwaniu lorda Tartha przez piratów; uzupełnienie tej informacji później dopowiedział oberżysta, który był chyba najlepiej poinformowanym człowiekiem w całym królestwie. Podobno lordowi Edwynowi Tarthowi udało się uciec z niewoli i zagrać na nosie piratom, ale kto wie, czym to może skutkować. Poza tym, w porcie pojawiła się ostatnio jeszcze jedna pikantna wiadomość, sprzed paru dni, a mianowicie o śmierci dziedzica lorda Rosbyego, ponoć zabiła go lady Rhaenys Targaryen, ale według świadków, głupiec się potknął. Jeśli Terrence miał czas posiedzieć z nim jeszcze trochę, ten opowiedział mu o wszystkich wydarzeniach, jakie dotarły do jego uszu z ostatnich kilku miesięcy, na przykład o złupieniu Cheering Town.
Po powrocie na zamek i próbie usłyszenia ciekawych wieści od samych wysoko urodzonych, Stone wyniósł kolejną porcję informacji, wszak podczas rozmów na salonach nikt nie zwracał uwagi na karła, a w dodatku zwykłego błazna. Niestety, wieści o opryszczce, czy czyjejś impotencji, zapewne, nie robiło na karle takiego wrażenia, jak to, czego dowiedział się wcześniej od przyjaciół. Jedyną ciekawostką ze świata, było to, że lord Kenning zwyzywał ostatnio któregoś z wyżej urodzonych i stroił sobie z niego żarty na salonach, taki był z niego żartowniś! Nie wiedziano jednak, kto był celem obrazy i jak to się zakończyło.

Przysłuchując się plotkom bardziej, Terrence szybko dowiedział się, do kogo należał przydomek "obwisła kuśka" czy "pryszczaty dzban". Za pierwszym przezwiskiem, skryty był lord Belmore, który bynajmniej nie był zadowolony, gdy ktoś się w ten sposób do niego zwracał. W sumie, kto mógł mu się dziwić. Właścicielem opryszczki zaś był Ser Templeton, choć prawdopodobnie plotkę puściła jakaś naburmuszona dama.
Usilnie starając się, usłyszeć cokolwiek o lordzie Redforcie, karzeł musiał się w końcu poddać. Nieszczęśliwie, na salonach nikt nie mówił o nim żadnych plotek, choć pewnie można byłoby jakieś samemu stworzyć.

Szybki spacer do wygódki, w celu zapewnienia najpotrzebniejszej potrzeby, nie miał być taki prędki. Jak się okazało, najbliższy szalet, według opinii strażnika będącego w pobliżu, jest aktualnie niedostępny. Nie miał też problemu, z powiedzeniem czemu jest nieczynna. Opowiedział całkiem zabawną historię o dwóch kobietach i jednym słoiku, przy tym zakręcając wąsa i ciągle się śmiejąc. Na koniec oznajmił, że czyszczenie trochę im zajmie. Na drugim końcu korytarza, Lynderly i Torrence, mogli nawet zauważyć służkę z chustą na nosie, niosącą dwa wiadra z wodą. Sprawa musiała być naprawdę gruba. Według wiedzy Stone'a najbliższy wychodek był kilka korytarzy dalej i wychodził wprost do morza! Więc i widok w dół, a także zapach był lepszy.

Terrence nie miał najmniejszego problemu, żeby zaprowadzić Waymara do wspomnianego wcześniej wychodka. Nie był on zaraz tak daleko, ale może bardziej na ustroniu, gdyż z czasem mijali coraz mniejszą ilość gości i służby. Wychodek jak wychodek, każdy widzi, nie wyróżniał się niczym bardziej niż zapachem, rzeczywiście pachniało z jego strony troszeczkę lepiej. Wyglądał też na niezajęty! Wystarczyło więc tylko załatwić swoje sprawy i wracać na ucztę.

Król właśnie udawał się w miejsce, gdzie ludzie jego pokroju chadzają piechotą i nagle pod drzwiami wyrósł mu lord Grafton, monarcha westchnął i miał zamiar zepchnąć wyminąć nieproszonego gościa, ale wtedy ten zaczął się tłumaczyć. Może bardziej z ciekawości, niż z chęci, ale Alester zatrzymał się i zaczął słuchać tego, co mówił Sebastion. Jego tłumaczenie, kompletnie nie zgrywało się z tym, co mówili jego dzieci i już miał zamiar coś mruknąć, coś tupnąć, ale w dalszych słowach odnalazł pewien sens, w tym, co Sebastion opowiedział. Pozwolił więc mu dokończyć. A na samym końcu, usłyszał, jak wielkie serce ma Grafton, że nie dał jego córce się ośmieszyć. Alester raz jeszcze westchnął, lecz tym razem mniej pogardliwie, a bardziej wyrozumiale.
- Choć w niektóre rzeczy trudno mi uwierzyć, myślę, że mogło tu zajść po prostu jakieś nieporozumienie. W komnacie, poza świecznikiem, nie było żadnego innego źródła światła. Nie zmienia to jednak faktu, że zachowałeś się lordzie bardzo nieodpowiedzialnie, powinieneś wówczas opuścić komnatę, a nie chować się jak jakieś dziecko po szafach. Gdzie wtedy była Twa duma? - spytał retorycznie. - W każdym razie, postanowiłem, że okażę łaskę i nie wyciągnę konsekwencji ze zdarzenia z moją córką, której jednak należą się przeprosiny. Nie zmieniłem również zdania, że wyruszymy w drogę powrotną jak najprędzej, żeby Findis nie musiały męczyć złe wspomnienia z tym miejscem. W końcu zbrodnia przeciwko rodowi Belmore tutaj nie mogę tak pobłażać. Jeśli chcesz lordzie odzyskać pełnię łaski królewskiej, musisz osobiście przyznać się przed głową i dziedzicem rodu Belmore, a także przeprosić za swój czyn. Jeśli lady Belmore, zostanie wyrzucona, Twym obowiązkiem będzie jej poślubienie. Taka jest decyzja króla. - powiedział twardo i zaczął iść w kierunku wychodka. - A teraz, mam coś do załatwienia. - oznajmił i ruszył przed siebie w otoczeniu dwóch strażników.

Księżniczki Findis oraz Rowena zniknęły, przepadł również książę Finrod oraz bard towarzyszący często pierwszej z dam. Król był wściekły... O ile jego syna strażnicy zamkowi widzieli wychodzącego wieczorem do miasta, o tyle po jego córkach nie było śladu. Gwardziści strzegący ich komnat zeznali jedynie, że obie siostry przebywały razem, po czym wyparowały. Prawdopodobnie przez otwarte okno. Nikt jednak nie słyszał, ani nie widział nic podejrzanego. Jego Miłość nakazał przetrząsnąć miasto i przesłuchać każdego kto mógłby coś wiedzieć, ale to nie akcje poszukiwawcze były na językach wszystkich biesiadników turnieju... Grunt pod plotki przygotowany został perfekcyjny, a w tak podatnym środowisku jak wielki turniej wyrosnąć mógł bardzo soczysty owoc pogłosek.
Rozpuszczone przez pewną dobrze urodzoną panienkę plotka mówiła, iż Findis uciekła ze swoim bardem, z którym od długiego czasu dzieliła już łożę. Wieść zyskiwała na popularności, zwłaszcza, że księżniczka rzeczywiście z grajkiem wyparowała, a z każdym przekazem zyskiwała również na sile. W końcu co robiła tam Rowena oraz Finrod? W niektórych wersjach młodsza z dziewcząt została namówiona przez starszą siostrę by zaspokajać barda we dwie. W innych mało bystry brat księżniczek miał być używany jako ich zabawka, podczas gdy trubadur przygrywał im sprośnymi piosenkami. Jeszcze inne pogłoski mówiły, iż młode damy zabawiały się ze sobą oglądając jak bard wykorzystuje ich naiwnego brata. Niektóre z przedstawionych historii, a było ich jeszcze więcej, były całkiem absurdalne, inne zaś nawet wiarygodne. Trzeba było jednak pamiętać, że ludzie lubili odrobinę fantazji w takich opowieściach.
Poza młodymi damami był również pewien rycerz, który cichaczem podsycał podobne pogłoski, a oficjalnie przysięgał królowi, iż nie spocznie póki zguby jego nie odnajdzie. Inny mężny zbrojny, człowiek oddany Siedmiu, zadbał o to, aby wszystkie co ciekawsze opowieści trafiły do Gwieździstego Septu.