Dziedziniec

Będąc już jakiś czas po turnieju Sebastion wziął się nieco za siebie. Niby oglądając zmagania turniejowe świetnie się bawił, ale po fakcie trochę wstyd mu się zrobiło, że on by miał nie być w stanie równie mężnie stawać. Dlatego też pierwszego dnia nowego księżyca wdział zbroję, ujął stępiony buzdygan oraz tarczę i ruszył na dziedziniec, by w towarzystwie swych rycerzy domowych i zbrojnych ćwiczyć się w walce pieszej. Robił to przez aż dziesięć dni, ponieważ po tym czasie jego słomiany zapał się wypalił, ale póki mu się chciało, póty na dziedziniec przychodził i zajmował się ćwiczeniami przynajmniej przez kilka godzin dziennie. Oczywiście były to ćwiczenia i treningi osobliwe i niepodobne do tych mających miejsce w innych zamkach, bo cały czas towarzyszył mu sługa gotowy w każdej chwili podać kufel pełen piwa. Bez tego jakże ważnego elementu nie było mowy o jakimkolwiek zapale, gdyż Grafton najzwyczajniej w świecie nie wytrzymałby pełnej godziny bez spożycia przynajmniej kilku łyków tego jakże zacnego trunku. Z kolei po dziesiątym dniu trzeciego księżyca był już zbyt obolały i zwyczajnie nie chciało mu się więcej ubierać zbroi i wychodzić na dziedziniec w innym celu niż przejście przez niego.

Stanęli naprzeciw siebie dwaj rycerze a tłumek mały giermków i innych trenujących tutaj osobników otoczył. Szykowało się coś ciekawego, skoro ser Durwald miał walczyć. Wszakże dowiódł on, no może akurat nie w batalii z piratami, że siłę w łapach ma a i doświadczenie tak w boju potrzebne też.

I się zaczęło! Pierwszy ruszył książę z Burzy, frontalnie wpadając na oponenta z ciosem dwuręcznego młota ćwiczebnego. Cios ów rąbnął oponenta w łeb nad tarczą, której ten na czas nie zdołał podnieść. Cofnął się więc Redfort niedbale zamachując się swą bronią, by zabezpieczyć odwrót. O dziwo trafił dość solidnie w ramię Durwalda i to nawet mocno, tak, że na pewno siniak będzie. Burzowiec jednak wiele sobie z tego nie robił, wszak nie z takimi już wojował! Ruszył za Leonardem i kolejny raz go raził. Potem odparł wymierzony weń atak, zbijając go trzonkiem młota i raz jeszcze grzmotnął swego oponenta, tym razem w bark. Człek z Doliny odpowiedział mu na to ciosem obuszka wymierzonym w udo, w zemście zgarniając jeszcze jedno uderzenie książęcej broni, tym razem na hełm.
Redfort już ledwo stał na nogach, słaniał się i zdać się mogło, że to łatwy cel. Tak to jednak w życiu często bywa, że za niedbałość przychodzi nam płacić. Durwal natarł nieco zbyt agresywnie a oponent jego ostatkiem sił do przodu poszedł, atak młotem na trzonku hamując i jednocześnie pchnął go mocno swą bronią w hełm. Nie było to najlepsze użycie dla buzdyganu, ale dało się rzecz poczuć. Niezrażony Burzowiec przebić się przez obronę próbował, pretendent do ziem Redfortów jednak na tarczy go utrzymał jeszcze chwilę i tym razem prawidłowo a mocno po łbie poczęstował głowicą swej broni.
Książę się chyba zeźlił, bo jedną łapą za rant tarczy złapał, pchnął Redforta wycieńczonego swą masą, podciął pod nim nogę i oburącz łapiąc młot, siepnął od dołu w hełm tak, że ów wylądował na ziemi, prawie się nogami nakrywając.

Pierwszą rzeczą jaką Leonard obaczył była twarz młodego chłopaka. Chłopak ów poklepywał go po policzku, by przywrócić świadomość. Nie żeby tam jakoś mocno oberwał, ale guz będzie porządny raczej.

Po nieudanej serii pożarów jakie próbowano wywołać w stoczni Gulltown pora przyszła na zamieszanie na zamku. Straże były na obiecującym tropie sprawców niedawnego ataku i ktoś z bliskiego kręgu lorda Sebastiona musiał nie czuć się przez to bezpieczny, ponieważ znacząca liczba nowych rekrutów pośród zbrojnych postanowiła, podburzona przez kogoś, zaatakować weteranów ze starego garnizonu. Cel? Zabić straże i rozkraść ile mogli, po czym zniknąć pośród wielu uliczek miasta. Plan nie wyszedł niestety po myśli spiskowców. Starzy strażnicy nie ufali nowym rekrutom i po kilku już przypadkach wykroczeń z ich strony mieli na nich wszystkich oko, toteż zdrajcom nie udało się zaskoczyć pozostałych na zamku resztek garnizonu. Rekruci nie zbuntowali się też w całej swojej sile - kilkudziesięciu lojalnie wsparło weteranów, a połowa złapała co mogła i uciekła z zamku wypychając kieszenie łupami.
Wkrótce straż wsparta przez lojalnych rekrutów uporała się ze zdrajcami, których marzenie o szybkiej walce z zaskoczenia, łupach i ucieczce zostały rozwiane. Najbliższe dni miały wszystko wyjaśnić...


Straże pochwyciły jednego z przywódców spiskowców, którzy odpowiadali za podpalenia w dokach - Paskudnego Starego Rona, żebraka z Gulltown. Nie mając wiele do stracenia, a litość do zyskania, wydał on wszystkich, którzy z nim współpracowali oraz wyjawił wszystko co wiedział. Jego zeznania pokrywały się z tym co udało się dowiedzieć od części innych pochwyconych podpalaczy oraz od zdradzieckich rekrutów. Zbrojmistrz Gulltown stał za buntem na zamku, wykorzystując go by uciec nim jego udział w spisku się wyda, zaś zleceniodawcą tego wszystkiego był wrogi Graftonowi sąsiad - lord Redfort. W mieście mogli pozostawać jednak wciąż inni organizatorzy spisku.
Lady Manderly natychmiast nakazała wyznaczyć nagrodę za głowę zbrojmistrza oraz innych podpalaczy, zaś straż miejska zdwoiła wysiłki by pochwycić współpracowników Rona. Wyłapywano też po mieście dezerterów. Zdrajców czekał stryczek, zaś dezerterzy mogli wybrać Mur.