Wielka sala

Lord Edwyn powiadomiony został, iż ktoś przybył do jego siedziby i domaga się - oczywiście grzecznie - widzenia. Jegomość ten był ponoć niezwykle dziwny z wyglądu i mówił z nieznanym nikomu ze strażników akcentem, a paru parobków wzięło z początku jego oraz jego towarzyszy za jakieś grumkiny czy inne snarki. Mężczyzna - co do jego płci nikt wątpliwości nie miał, chociaż czy słusznie, to wkrótce lord sam się przekona - mówił, że chce zaoferować panu wyspy swoją ekspertyzę oraz fachowe usługi. W zamian za odpowiednią cenę, oczywiście. Ponoć wspomniał, że jego uwagę przykuły wieści o tym jak często Szafirowa Wyspa jest najeżdżana oraz odbudowywana, a tym samym uznał, iż może przydać się na niej ktoś parający się podobną profesją co on - budownictwem.
Więcej konkretów ludzie Tartha mu nie przekazali, ponieważ gość wiele więcej nie powiedział i oczekiwał u bram na decyzję o audiencji. Pozostało zadecydować czy nakazać go wpuścić i posłuchać co ten człek, czy też stwór, ma do powiedzenia, czy też może rozkazać by odprawiono go z pustymi rękoma. Chociaż... Kto wie? Może lepiej było od razu spalić takie dziwadło, które spłoszyło paru prostaczków samym swoim wyglądem?

Cóż... Ugoszczenie w wielkiej sali lorda posiłkiem nie było tym czego interesanci się spodziewali. Myśleli raczej, że wejdą, pan i gospodarz będzie na tronie, o ile w ogóle przyjmie ich osobiście, posłucha co chcą i poda decyzję. Albo władca tej wyspy był niezwykle uprzejmy i dobroduszny, albo niezwykle naiwny. Niezależnie jednak od powodów jakie gospodarzem kierowały niegrzecznie by było odmówić skoro chcieli robić interesy, a i co za dureń by wzgardził dobrym jadłem podsuwanym pod nos?
Kiedy Edwyn wkroczył do swojej sali nie zastał jednak ani pięknych Valyrian o srebrnych włosach i fiołkowych oczach, ani też ciemnoskórych i umięśnionych Letniaków z dalekiego południa. Nie. Jego oczom ukazała się czwórka niskich, porośniętych gęstym i ciemnym włosem mężczyzn. Tam, gdzie włos nie krył ich skóry, była ona blada i pokryta siecią niebieskich żyłek. Jegomoście, odziani w proste i praktyczne, acz elegantsze niż u zwykłego parobka stroje, powstali widząc lorda i powitali go, dziękując za tak miłe przyjęcie.
- Zwę się Rorygg Drügrim - przedstawił się przywódca i najstarszy z przybyszów. - Jestem mistrzem kamieniarzem i budowniczym. Słyszeliśmy, że często pirackie i inne huncwoty i nicponie wpadają tu palić oraz rabować, więc przeszło nam przez myśl, że przydać się wam może dobry fachowiec z naszego zawodu - rzemieślnik wyłożył swoją propozycję, a chociaż mówił we wspólnym, to pochrząkiwał przy tym często i głos miał trochę chrypiący. Możliwe, że był to akcent wynikający z rodzimej mowy jego ludu. - Ktoś wam mówi, panie, że wam postawi konstrukcję w dziesięć dni? My to zrobimy w dziewięć, a może i mniej. Może też uda się przyoszczędzić coś bez obniżania jakości wykonania. Moi uczniowie biorą po dwie złote monety za księżyc świadczonych usług, ja biorę pięć. Do tego trzecia część oszczędności jakie przyniesiemy przy prowadzeniu prac, o ile jakieś uda nam się znaleźć.

Ibbeńczycy uradowali się, że ich warunki zostały przyjęte. Nawet jakieś dodatkowe profity widniały wedle lorda w ich przyszłości, jeżeli się tylko wykażą. Ile w tym było prawdy teraz powiedzieć nie mogli, ale dobrze to było zapamiętać. To teraz tylko wystarczyło podpisać kontrakt na najęcie ich usług, który w dwóch egzemplarzach już mieli uszykowany, i mogli brać się do pracy choćby i jutro!