Morze

-Co za to grozi? Mam nadzieje, że coś miłego - powiedział uśmiechając się.
Po chwili faktycznie dał jej leciutkiego klapsa.
-Możesz być wysoka i malutka, jedno drugiego nie wyklucza - zaśmiał się - kiedyś Ci to wyjaśnię. Natomiast co do pochodzenia muszę Ci zdradzić tajemnicę. W obliczu śmierci nie ma Generałów, Królów, Magistrów, Wojowników, czy wieśniaków. Wszyscy umierają dokładnie tak samo, jak ludzie. W łóżku jest podobnie. Nie ma pięknych szat, nie ma stanowisk, tytułów, urodzenie jest bez znaczenia. Wszyscy są nadzy i równi. Na pokładzie Ty jesteś księżniczką, a ja... pewnie co najwyżej balastem - uśmiechnął się lekko uznając, że trafnie określił swoją przydatność na wojnie - tutaj jednak jesteśmy równi i tak być musi, jeśli ma być przyjemnie. No chyba, że postanowimy się bawić nieco inaczej...
Księżniczka chyba postanowiła faktycznie bawić się nieco inaczej, bo chciała związać swego kochanka. Bard posłusznie wystawił ręce. Lubił takie zabawy, zwłaszcza na początku, kiedy jeszcze nie zna się partnerki i jest niepewność co też zrobi. Ta niepewność była przyjemnie podniecająca.

- Mylisz się, Cesarzowie i Generałowie odchodzą w inny sposób niż prości ludzie, w chwili śmierci, wysoko urodzonych bogowie oszczędzają, nie zadając im bólu. - wyjaśniła część kultury, w której się obracała i w którą wierzyła. - Cesarz jest najwyższym bóstwem, więc jego poprzednicy o niego dbają, jest tak samo z zmarłymi już Generałami. Najznamienitszych zabierają najznamienitsi. - dodała, po czym go pocałowała. - Nie jesteś balastem, żołnierze potrzebują chwili wytchnienia, a twoja muzyka może im je przynieść, powinieneś częściej grać. Wiem! W Elyrii kupię instrumenty i zorganizujesz orkiestrę, która będzie zagrzewała nas do walki. Zgadzasz się? - zapytała, lecz tonem, nie znoszącym sprzeciwu.
Gdy tylko Bard dał związać swoje ręce, Shotoku od razu przytwierdziła je do drewnianych elementów łóżka, potem przywiązała też jego jedną nogę i zakryła oczy. Usiadła na jego przyrodzeniu i zaczęła go ujeżdżać, cicho pojękując. - Jesteś gotowy na coś magicznego? - wysapała.

Religia nigdy go nie interesowała toteż postanowił nie wdawać się w dyskusję na ten temat. Każdy niech sobie wierzy w to co chce.
-Hmm - zaczął się zastanawiać - a mam jakiś wybór kiedy księżniczka prosi i to jeszcze tak uprzejmie? - zaśmiał się cicho i przyjaźnie - mógłbym wymyślić jakąś bojową muzykę. Potrzebował bym jednak różnych bębnów i trąb. To instrumenty odpowiednie do muzyki bojowej. Prawdę powiedziawszy mógłbym też trochę pomóc w jakichś negocjacjach. Natura nie poskąpiła mi daru wymowy i choć najlepiej wychodzi mi przekonywanie pięknych kobiet - tu ucałował ją w lewą pierś - to innych też mógłbym zachęcić do robienia różnych rzeczy.
Pozwolił ze sobą zrobić co tylko chciała. Nie wierzył by mogła mu zrobić coś złego. Istniała jednak jak zawsze pewna doza niepewności, bo jednak nie wiedział co zrobi.
Kiedy po prostu na niego wskoczyła był odrobinę zawiedziony. Było to przyjemne, owszem, ale nie było to nic niezwykłego, mimo związania i zasłoniętych oczu.
-Nie mogę się doczekać! - zawołał gdy zaproponowała magię. Ciekawe co też mogła mieć na myśli?

- Załatwię Ci potzebne instrumenty, a jeśli będzie mi potrzebna twoja sztuka w mowie, odezwę się przez posłańca. Kto wie, może wkrótce się przydasz. - oznajmiła.
Po krótkim ujeżdżaniu, wstała z niego i podeszła do biurka, otworzyła skrzynię pod nią i chwyciła za gruby, duży i czarny przedmiot. - Au! - pisknęła, gdy skaleczyła się ostrymi krawędziami Obydianowej Świecy, od razu odłożyła przedmiot na swoje miejsce i zamknęła kufer na klucz. - Nic mi się nie stało. - wyprzedziła pytanie Barda. - Leż spokojnie. - poleciła i podeszła do szafki, w której trzymała zwykłe świece, te również grube i twarde, przynajmniej jej nie kaleczyły. Wzięła dwie sztuki dla pewności, czy będą wystarczająco długie i wróciła do łóżka. Rekwizyty położyła na posłaniu i powoli rozchyliła nogi kochanka. - Zaraz to poczujesz.. - oznajmiła zalotnie i chwyciła jego przyrodzenie w dłoń i zaczęła żwawo poruszać, następnie rozchyliła jego nogi jeszcze szerzej, a potem chwyciła za święcę i spróbowała mu włożyć w odbyt, jeśli się udało, spytała zadowolona. - I jak? Tak samo dobrze jak i mi? - powiedziała ucieszona.

-Przez posłańca? - zmartwił się udawanie - to już mnie nie chcesz oglądać? Tak wykorzystać i porzucić, jak tak można?
Przyglądał się z ciekawością co też to maleństwo wymyśli. Gdy się skaleczyła poderwał się zobaczyć, czy nic jej się nie stało, ale więzy nie pozwoliły.
-Zaraza, chyba naprawdę ją polubiłem - pomyślał.
Obserwował uważnie co też Shotoku zrobi. Wyciągnęła świece.
-Chce mnie nimi przypalać czy ci? - zastanawiał się.
Tymczasem ona... Parę razy był z mężczyzną, ale nigdy na trzeźwo i zawsze jako strona aktywna. Nigdy bierna. No, ale cóż w życiu trzeba próbować nowych rzeczy.
-No dobra, tylko powoli - powiedział, tylko po to, by chwile później wołać stłumionym głosem - -Nie, nie, nie, przestań.

Spoiler:

Harras wrócił po nieudanych rozmowach na okręt i rozpoczął przygotowania do bitwy. Cofnął centrum swoich sił, zeby uformować galery w półksiężyc. Liczył, że przeciwnik zaatakuje - zgodnie z tym co mówili przesłuchani jeńcy, to uchodził za agresywnego i skorego ataku. Gdy jednak nie doczekał się wieczora, kazal schować drakkary za swoje pozycje - dla bezpieczeństwa, i tylko kilkadziesiąt wysłał na zwiady, żeby nie zostać w nocy zaskoczonym. Następnie, z powodu niesprzyjajacego wiatru, postanowił czekać brzasku.
W czasie nocy nakazał dokonac z pomocą szalup drobne zmiany załóg swoich okrętów. Więcej niewolników przeniósł na prawe skrzydło (pozycje między centrum a skrajnymi statkami Yunkai), zostawiając ich pod nadzorem załóg tamtych statków (mieli zająć 50 galer). Lewe skrzydło, centrum i drakkary miały być równo podzielone z reszty żołnierzy. Do swojego statku flagowego zaprosił jeszcze Yunkajskiego dowódcę. Atak zaś nastapić chwilę po brzasku.
Na dany znak miało ruszyć centrum i prawe skrzydło. Do tego wypłynąć miały też drakkary i zacząć opływać wszystko mocno od północy, żeby zaatakować uciekinierów lub uderzyć w chaosie walki- wszystko na dwa umowne znaki z statku flagowego (był do tego jeszcze wyznaczony odwrót). Chwilę później miały też wypłynąć jeszcze niezapalone brandery, każda z 4 Nieskalanymi, będącymi dobrymi pływakami, a za nimi powoli lewe skrzydło. Harras liczył, że dzięki dynamice statków po drugiej stronie i zaskoczeniu, światłu w oczy i nierzucajacym się w oczy wyglądowi mniejszych niż normalne statki (i to na tle sporych galer) brander, zostaną zauważone po prostu później lub dużo później (w nocy nie byly zresztą cofane, więc były bliżej do statków wroga). Centrum miało powoli zwalniać i nie nadążać za prawym skrzydłem, które miało zacząć ostrzał z wrogiem (by jeszcze dodatkowo odwrócić uwagę od prawej strony). Brandery z kolei mialy zodtać w odpowiednim momencie podpalone przez Nieskalanych, którzy po tym mieli wyskoczyć do wody i płynąć brzegu. Harras został z lewej strony tyłu centrum, żeby wydawać im rozkazy na bieżąco. Lewe skrzydlo dostalo dwa ogólne rozkazy (na flagach) - ostrzał, taranowanie, abordaż i odwrót, a także do korygowania pozycji; podobnie prawo