Górskie Pastwiska

Poszukiwacze olbrzymów obudzili się w środku nocy. Zbudził ich przecinające niebo ryki. Nie zrozumieli nic z tego co mówili, zdawali się korzystać z jakiegoś innego niż ich języka. Z tej samej okolicy, jak się potem zorientowali, gdzie znaleźli chorą wilczycę i szczenięta. Potem usłyszeli odgłosy ciężkich, potężnych wręcz kroków. Ziemia się trzęsła, a wszystko zdawało się być coraz bliżej. Wszyscy stanęli na nogi i wysunęli się na swoje pozycje, czekając na przybycie nieuniknionego. W końcu ich oczom ukazał się ten, kogo już się spodziewali gigant. Miał ludzką aparycję, choć był sporo większy. Mierzył na oko dwanaście stóp, pokryty zaś był gęstym futrem - a szczególnie poniżej pasa. Było jednak już trochę szarawe lub delikatnie białe. Głowa była wysunięta trochę do przodu, z linii łopatek. Twarz miał dziwnie wykrzywioną. Zęby miał kwadratowe, oczy małe. I cały czas zdawał się coś wciągać nosem, jakby intensywnie wąchać. Ryczał też coś, choć wciąż rycerze nic nie rozumieli. Olbrzymie ramiona były większe nawet niż ich nogi, a w ręce miał jedną wielką maczugę. Wydawał się rozsierdzony.

Grafton starał się wymacać mieczem jakąś półkę skalną na dole tej dziury. Niestety wydawało się, że była to bardzo głęboka dziura. Dalej zaczął macać jak daleko jest drugi koniec dziury. I tym razem zdawało mu się, że coś wykrył. Faktycznie wymacał tam kawałek skały, a zaraz towarzyszący mu rycerze rozłożyli, zgodnie z propozycją Colina, prowizoryczny mostek z palów. Wszyscy też bez problemu przez niego przeszli i dostali się na drugą stronę dziury. Wszystko przeprowadzili sprawnie, zebrali na powrót pale i ruszyli znowu szukać olbrzyma. Na szczęście nie zgubili jego tropu. Zaraz go znaleźli i po kolejnych, męczących dwóch godzinach marszu, tuż nad ranem, znaleźli się u celu. Olbrzym wszedł do jakiejś jaskini, w której siedziały już przy wielkim ognisku... dwa kolejne giganty. Ten pierwszy pokazał im przyniesione szczenięta, które już smacznie spały, i ułożył je u boku jaskini. Wziął też trochę jakichś warzyw od kolegi-giganta i zaczął razem z nimi je jeść i rozmawiać w jakimś dziwnym języku.

- Ha, oddać innym chwałę zabicia olbrzymów? Żeby to o innych śpiewali pieśni? Chyba nie po to zostaliśmy rycerzami! - stwierdził Darmian z Snakewoodów, jeden z wędrownych rycerzy. Wyraźnie był napalony na walkę i chciał jak najszybciej rzucić się na te olbrzymy. Ser Harrold Redwater spojrzał na niego jak na debila. - Chyba mylisz odwagę z brawurą. Rycerze z Doliny słyną nie tylko ze swojej waleczności, ale i rozważności. Mamy się od tak rzucić na nich z mieczem? Na te monstra? - Darmian jednak nie dawał za wygraną. Miał ochotę wreszcie na napierdalanie się i nie zamierzał dać za wygraną. - I dać im uciec? Myślisz że będą tu siedzieć na zawsze? Trzeba ich pobić teraz, albo nam gdzieś zwieją! Snakewood był nieprzekonany. Nie zamierzał odpuścić i w końcu wydawało się, że przekonał także Harrolda. - Ech... niech będzie. Tylko trzeba to dobrze zaplanować. Nie chciałbym dostać w łeb od takiej bestii...- stwierdził ser Redfort. Reszta grupy też gdzieś w przybliżeniu się z nim zgadzała. Z jednej strony chcieli walczyć. Z drugiej - bali się tych stworów. Jeszcze z jednym mogli by walczyć... ale tych było trzech!

Jeden z wędrownych rycerzy towarzyszących Colinowi, nadpobudliwy Darmian z Snakewood, zakrzyknął:
- A na chuj czekać na jakichś szajbusów ze strzałami! - jakby ignorując rady swoich kolegów o spokoju i planowaniu. Wyłonił się zza ukrycia i z okrzykiem Siedmiu na ustach i mieczem w dłoni rzucił się na pierwszego z brzegu olbrzyma. Ten stał przez chwilę skołowany i zaskoczony obecnością nadbiegającego rycerza. W porę jednak zorientował się co się tu dzieje, sięgnął chyżo po swoją maczugę i potężnym ciosem odepchnął brawurowego rycerza w stronę ściany jaskini. Jego towarzysze także się podnieśli ze swoich pozycji i wszyscy zgodnie ruszyli w kierunku, z którego nadbiegł ten wojownik, co chciał ich zabić. Czasu zostawało więc coraz mniej...

Rycerze Doliny ruszyły do walki. Po pierwszej salwie z beltów do każdego z olbrzymów dotarli rycerze i zaczęli nawalać ich mieczem. Każda z bestii została otoczona przez 3 wojowników, za którymi uganiali się jak za mrówkami. Trafić te maleństwa było ich trudno, ale trafiony mógł się tylko modlić o litość. Najłatwiej padł ten, do którego doskoczyli Corbray, Tollet i Emmon. Biedny stwór był skołowany i nie mógł nawet trafić szybko uwijajacych się rycerzy. Ci zaś raz po raz cięli jego nogi, aż w końcu ser Jon Tollet wbił mu swój miecz głęboko w brzuch. Poleciała tam krew i olbrzym zamarł, by zaraz z hukiem paść na ziemię. Kolejny z potworów walczył z jednym z rycerzy Colina, Stonem i Redwaterem. Tu walka zaczęła się od potężnego kopnięcia olbrzyma, ktory wyrzucił na ogromną odległość swojego przeciwnika. Pozostali jednak sprawnie unikali jego ciosów i także cięli po nogach. Walka nie była jednak aż tak prosta - ser Stone został raz potężnie uderzony w tors i odrzucony na parę metrów. Zaraz jednak się podniósł i wrócił do walki. Decydujące było jednak dzielność ser Redwatera. Dostał potężny cios w ramię - na szczęście jego zbroja go obroniła. Następnie ruszył do ataku. Trafił go najpierw w nogę, następnie wbił mu miecz w brzuch cięciem od prawej i sprawnie go przebił. Trzeci z olbrzymów był przeciwnikiem ser Colina, jednego z jego rycerzy i ser Borosa. Rycerze z dwa razy wyprowadzili sprawny cios by trafić go w głowę. Nie dosięgli jej jednak i ich miecze wbiły się stworowi gdzieś w okolicy ramion. Ten odpowiedział potężnym pchnięciem, które odepchnęło Colina i Borosa do ściany jaskini. Grafton czuł ból w głowie, do oczu leciała mu krew. Utrzymał jednak przytomność i spojrzał na leżącego obok Borosa. Był w najlepszym razie nieprzytomny. Grafton wyszukał wzrokiem swój miecz, który po drodze wypadł mu z rąk, podniósł go i ruszył z powrotem na olbrzyma. Dotarł dokładnie w momencie, gdy jego kolega - wędrowny rycerz, został trafiony maczugą potwora prosto w głowę. Ta została zupełnie zmiażdżona. Wokoło trysnęła krew, a z głowy kolegi Graftona nie zostało absolutnie nic. Olbrzym spojrzał wtedy na Colina, zakrwawionego, i ruszył na niego z całym impetem. Grafton wiedział że następny cios pewnie go zabije. Mimo to sam ruszył do walki. Uciekł przed uderzeniem, lekko się uchylając i wkładając olbrzymowi miecz w bebechy. Tamten cofnął sie zatrwożony, a Colin wykorzystał to i ciął go raz po raz po brzuchu. W końcu zaś wziął zamach i przedzielił bestię na pół, kończąć tą wymagającą walkę.

Ludzie zebrani w jaskini zaczęli szukać i opatrywać rannych. Ser Boros leżał półprzytomny, ze złamaną szczęką, ale wydawało się, że będzie w stanie z tego wyjść. Gorzej było z rycerzami - przyjacielami Colina. Ser Darmian okazał sie być tylko lekko ogłuszony i szybko stanął na nogi. Pozostali dwaj nie mieli tyle szczęścia - jeden miał wszakże zmiażdżony łeb, drugi zaś nie chciał się obudzić, choć wciąż oddychał.  Gdy już adrenalina spadła u Graftona po walce, zdał sobie sprawę jak boli go łeb, a szczególnie prawe ucho. Pojawiły się też zawroty głowy i wydawało mu się, że słyszy jakieś szumy. W końcu stanął przed nim jeden z rycerzy, Jon Tollet, i powiedział: - Dobra walka. Chodź, zaraz wrócimy do naszego obozowiska i stamtąd do Strongsong - i w tym właśnie momencie Colin zdał sobie sprawę, że nie słyszy na bolące go ucho. A na drugie, bolące trochę mniej, trochę słabiej niż dotąd. Potem jeden z Szubieniczników założył mu prowizoryczny opatrunek, żeby się nie wykrwawiał, ale na ból nie mógł nic poradzić. Potem jeszcze wszyscy przeszukali jaskinię w poszukiwaniu skarbów olbrzymów, ale znaleźli tylko warzywka. - Gdyby uzbroić taką bestię, siałaby postrach na polu bitwy - stwierdził ser Jon. Wziął jeszcze dla siebie trofeum - obciętą głowę bestii, resztę ciała nabił na pal przed jaskinią by ostrzec ewentualnych podróżnych co się tu stało i ruszyli w drogę powrotną. Bez problemów przeszli przez dziurę w skalę, którą wcześniej pokonali. Colin w pewnym momencie stracił równowagę i prawie by spadł, ale podtrzymał go jeden z rycerzy. Gdy dalej posuwali się wąską półką skalną, szeroką na tyle by zmieścić może dwie osoby, nagle coś poruszyło się u góry. Chwilę później spadły na nich trzy cieniokoty, zagradzając im drogę, warcząc i szykując się do ataku.

Rycerze ruszyli do walki z cieniokotami. Zdając sobie sprawę z stanu Graftona, starali się go osłaniać i samemu walczyć z cieniokotami. W ciężkich zbrojach ciężko było stworom ich zaatakować, ale cieniokoty także należały do najgroźniejszych w Dolinie. Jeden z nich rzucił się na Gylesa Stone'a i razem poszybowali w przepaść. Naprzód wtedy wyszedł ser Jon Tollet. Zmierzył się z jednym z cieniokotów. Otrzymał kilka podrapań, w końcu jednak wbił bestii swój miecz w jej serce. Został więc na koniec jeden z nich. Widząc jednak że nie ma szans z rycerzami, wykazał się inteligencją i uciekł z pola bitwy. Ser Jon ponownie postanowił zostawić trofeum, nabijając na pal cieniokota i ruszyli dalej do swojego obozowiska. Zebrali swoje rzeczy i stamtąd udali się zaś spokojnie w podróż do najbliższego zamku, którym akurat było Strongsong.

Jesień nadeszła już przed przeszło miesiącem i pogoda, zwłaszcza wysoko w górach, zaczęła się pogarszać z dnia na dzień. Na wyżej położonych ścieżkach oraz przełęczach zalegał już śnieg, a dzikie zwierzęta stawały się coraz bardziej śmiałe. Kilka cieniokotów zapuściło się nawet na pastwiska lorda Redforta, gdzie akurat znajdowała się część koni będących w jego posiadaniu. Drapieżniki spłoszyły zwierzęta i zabiły jednego z pilnujących ich prostaczków, po czym rozbiegły się w pogoni za zwierzyną. Kilka rumaków znaleziono martwych i częściowo pożartych, kilka pędząc w panice przez noc zabiło się na górskich ścieżkach, a innych po prostu nie znaleziono. Łącznie przepadło kilkadziesiąt sztuk. Ludzie z Redfort od tej pory mieli wzmóc swoją czujność na podobne ataki.